I don't like chronos... I killed him...

Τα hobs δεν είναι rock... Μη μου βάζετε ταμπέλες αγαπητέ... Και δεν θέλουν να δημιουργούν άγχη-τα. Διαπιστώσεις έκανα. Αλλά όπως τα βλέπω εγώ - δεν τα βλέπω καλά...

Μαζεύτηκαν οι επιστήμονες πάνω από το κεφάλι μου, να βγάλει διάγνωση ο πιτσιρίκος (όχι ο γνωστός! συνέλθετε, spread your mind) που θέλει να κάνει την πρακτική πάνω μου.

-"Χμμμ....", μουρμουρά...
-"Τι διακρίνετε;", τον ρωτά με προσήλωση ο ντόκτορ Α, προ συντάξεως...
-"Βλάβη, υπάρχει βλάβη..." (δεν έκανα εγκεφαλογράφημα, για να προλάβω τους κακεντρεχείς. Σιγά μην ήθελα γιατρό να μου διαγνώσει τη βλάβη τούδε).
-"Λοιπόν, τι βλάβη;", ρωτά με σκεπτικόν ύφος ο ντόκτορ Α.
-"Διακρίνω εδώ, πρόβλημα, μια μόλυνση με επεκτατικές διαθέσεις...", απαντά ο <εγώ θα πάρω το πτυχιό μου και καποιανού το μάτι ο Χάρος>.
-"Συγγνώμη, να ρωτήσ..." (δε μου δίνει κανείς σημασία, είναι απορροφημένοι).
-"Ελάτε αγαπητή Ασπασία κι εσείς να δείτε", λέει στην ντόκτορ Β...
-"Ναι παιδιά, είναι κάτι σοβ...", τολμάω...
-"Το πηγούνι εδώ!"
-"...", σκάω...

Ηρθε και η Ασπασία... Δοκιμάσανε και κάτι καινούριες μπατονέτες στο μάτι μου. Χρωματίζουν τον κερατοειδή, λέει. Ασταδιάλα! Στα hondos δεν έχει τέτοιο! Κοίτα να δεις.
Μετά άναψαν τον προβολέα...
-"Να μη σας ενοχλώ κιόλας, την ξέρετε τη δουλειά σας, αλλά με ενοχλεί αυτό"
-"Το ξέρω. Αλλά ανοιχτό το μάτι"
-"Ναι ξέρετε, ακριβώς αυτό το πρόβλημα έχω. Αντιδρά στο φως..."
-"Ναι, ανοιχτό παρακαλώ!"

Ε άει στο διάολο ρε!

Πόρισμα δεν έβγαλαν οι επιστήμονες.

-"Πάρτε αυτό, αυτό κι αυτό κι ελάτε κι αύριο..."
-"Κι αύριο;;"
-"Ναι"
-"Καλά τι έχω...;"
-"Είναι περίπλοκον... Ελάτε κι αύριο..."
-"Μάλιστα..."

Είναι τσεκαρισμένο αυτό το καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα; Διότι δεν πρόλαβα και να τους συστηθώ... Μην τα μπερδέψουμε...

Αντε γειά. Πάω για διάγνωση...

Μεταμεσονύκτια (και άρον-άρον)...

. Η bloggοσφαιρα μαραζώνει... (Μου) μυρίζει από χιλιόμετρα.
. (Μολαταύτα) οι Διαθέσεις ανεβαίνουν ψηλά, πιο ψηλά στη λίστα... Ολα τα κερδίζεις σε αυτή τη ζωή...
. Οι φίλοι πόσο σχετική έννοια είναι τελικά και πότε θα σταματήσουν να πηγαινοέρχονται στη ζωή μου; Είναι και κουραστικό...

Εγώ το μόνο που θέλω είναι να διακτινιστώ από εδώ... Παπάρια, λίγο ακόμη έστω για να ξεδώσω...
Λοιπόν το μόνο που θέλω είναι να κάνω ένα τσιγάρο... Και να σταματήσει η διαολοβροχή από το αριστερό μου μάτι. Να μην είμαι πια ενοχική... Να μην "φτιάχνω" παραπάνω προβλήματα στο κεφάλι μου... Να συνεχίσει να παίζει καλά ο Rock... Τουλάχιστον μέχρι το σπίτι. Να γράφω αποκλειστικά μόνον όταν έχω έμπνευση;;

Το μόνο που θέλω;
(Οχι) καληνύχτα σας... (Οχι κι ευγενικοί διάολε!)

Λίγο να σας αφήσουν...

... και τα κάνετε μαντάρα. Ενα 24ωρο έλειψα και ο Βρούσιος μαλάκωσε. Το σκωπτικόν του χαρακτήρα του έπεσε σε απογοητευτικά επίπεδα. Το μόνο που εξακολουθεί να θυμίζει έντονα ε-αυτόν είναι η φωτογραφία του στο profile. Γκετ μπακ φίλθι. Δεν είναι ειρωνεία αυτό. Είναι απαίτηση. Εθισμός.

Κι ύστερα επέστρεψαν και οι διαθέσεις (προτεινόμενον στα αριστερά σας, πάνω από του Βρούσιου, μην ξανακάνω λινκΣ, βαριέμαι) και δεν έχω χρόνο...

Later then... (και κάπως έτσι ο κόσμος έμεινε ίδιος...)

Look at us. We are beautiful...

Μερικές χιλιάδες από εσάς έχετε βγει στην Ομόνοια και λοιπές περιοχές και πανηγυρίζετε...
Εγώ ήμουν ανάμεσα στις χιλιάδες που το Σαββατόβραδο ξεστόμισε πως "αύριο θα είμαι Βελιγράδι". Είμαι και ανάμεσα, στις ίδιες, χιλιάδες που μετά έπεσαν για ύπνο και την Κυριακή το πρωί έπιναν καφέ. Οχι στο Βελιγράδι.

Αρκετοί από αυτές τις χιλιάδες στολιστήκατε και με τη γαλανόλευκη. Ανά χείρας, ανά ώμοις, ανά μέση, φοριέται παντού και πάει με όλα, στα πρότυπα της Coca-Cola. Λανσαρίστηκε (bic) στο Euro-no-vision.
Μη με παρεξηγείτε. Δεν σας κατηγορώ, απλά γυρνώντας το κεφάλι μου προς την TV κάποια στιγμή ένιωσα σα να αντικρίζω πανηγύρι, με συμφωνία χρωμάτων. Μπορεί κανονικά να έπρεπε να μου φαίνεται ωραίο. Απλά πριν προλάβω να σκεφτώ αν θα θαυμάσω/συγκινηθώ/ζηλέψω, με έπιασαν οι αναρωτησιές μου. Πως οι κυρίες πρόλαβαν και να βάλουν eye-liner και να ξεχυθούν στον δρόμο; Δηλαδή, δύο τινά συμβαίνουν. Ή που, ωραιοτάτη δεσποινίς μου, βαφόσασταν όταν σούταρε ο Παπαλουκάς κι έκλαιγε ο Νοβίτσκι (ο ψηλός, ασχημούτσικος ξανθός που έδειχνε συχνά η κάμερα) ή που τα καινούρια eye-liner δείχνουν τέλεια και μετά τη συντέλεια.

Απορια βου: πως μπορείς να πανηγυρίσεις με τα τακούνια 10cm; Εγώ, την αμαρτία μου τη λέω, δυσκολεύομαι.
Απορία γου: Ο κύριος που είναι και αγνός φίλαθλος, καθότι είναι και του ισχυρού φύλλου, άρα εκ γεννετής ήξερε να το μπιστάει, γουάι ποζάρει στην κάμερα, ιφ χι ιζ βέρι χάπι ιντίντ για τους παιΧταράδες ("βάλτο ρε παλτό, γαμώ το βάζελο, που να πας με τους άχρηστους" ανά διαστήματα), αντί να πανηγυρνάει έξω, μέσα, δεξιά κι αριστερά;
Απορία δου: Τι κάθομαι και ασχολούμαι; Μάλλον βρήκα καλή δικαιολογία να μην πάω σπίτι και να κράξω κάποιους που δεν ξέρω, για να ξεθυμάνω, αφού δεν είμαστε δυστυχώς όλοι happy -shiny- bloggers ολ δε τάιμ.

Δεν πήγα στην Ομόνοια (ούτε Σύνταγμα, ούτε στη γύρω περιοχή). Ούτε πέρυσι το καλοκαίρι πήγα. Η αλήθεια είναι πως έχουμε τσακωθεί. Παλιοχαρακτήρας. Νομίζω πάντως ότι λιγάκι και προς στιγμήν ήθελα.
Το καλοκαίρι πέρυσι ήταν βέβαια λίγο διαφορετικά. Τέσσερις-πέντε βλάκες σταμάτησαν λίγο να φωνάζουν για το αν "κρεμάει" το βασικό κι αγκαλιαζόμασταν σαν περισσότερο ίσως βλάκες. Απόψε το μόνο πρόχειρο που υπήρχε για αγκαλιά (και βλακοπροσομοίωση) ήταν η TV και αυτή τη ρημάδα την έχουν βάλει ψηλά. Γουέλ, ιτ ιζ οκέι, διότι τον Μάιο, ανφορτσουνάτελι (ιταλιστί) υπήρχε κάτι πιο κρύο από την TV που προσφέρθηκε να πανηγυρίσει μαζί μου, αλλά τι να κάνεις, στις μεγάλες στιγμές που λέει και η Αλκηστις... δε βλέπεις μπροστά σου θα συμπλήρωνα εγώ...

Μάλλον δε μου φταίει το πανηγύρι. Ούτε το eye-liner. Μου φταίει λίγο που πολλά αλλάζουν. Και δυσκολεύομαι λίγο με τις αλλαγές.
Προφανώς κι αν σε ενοχλεί όλος ο κόσμος, το πρόβλημα δεν το χει ο γιαλός. Προφανώς κι αν προτιμάς να γράφεις μαλακίες στον υπόλογιστή σου από το να την πέσεις στο κρεβάτι σου... φιλοξενείς κάποιον.
Προφανώς προτιμούσα να μη σκέφτομαι τόσο πολύ, διότι ο εγκέφαλός μου με ενημέρωσε ότι προτίθεται να πάει διακοπές, λόγω υπερκόπωσης. Νομίζω ότι πήγε κιόλας. Πριν από περίπου 25 χρόνια... Καλά θα περνάει...

Γουέλ, δατς ολ φολκς. Καλημέρα σας... (και καλή δουλειά στους πρωινούς... το 'πιασες;)

Y.Γ. Το 78 το υπέγραψε ο Γιαννάκης. Τι με λες εμένα...!

Ξενοδοχείον "Η Ωραία Απλα"

Εχω μερικές ερωτήσεις... Ρητορικές, μη σφάζεστε να απαντήσετε... Αλλά να τα πω κι εγώ κάπου...

1) Οταν φιλοξενείς κάποιον γιατί πρέπει να είσαι κι ευγενικός μαζί του; Δε φτάνει που τον φιλοξενείς;

2) Οταν αναφέρεις ότι ζεις μόνος σου γιατί οι άλλοι νομίζουν ότι θες παρέα;

3) Οταν αναφέρεις ότι ζεις μόνος σου και τονίζεις ότι είσαι ευτυχής γι' αυτό, γιατί οι άλλοι θεωρούν ότι το χαμόγελό σου προέρχεται από την άδεια που εξασφάλισες για να το κάνεις -επιτέλους- ξενοδοχείο "Η Ωραία Απλα" και πασχίζουν να έρθουν για ποδαρικό;

4) Οταν πηγαίνεις κάπου να σε φιλοξενήσουν (Ω μα τι ευτυχία και πόσο χαίρομαι που σας βλέπω) γιατί έχεις ξεχάσει να πάρεις μαζί σου το πράσινο μπλουζάκι -που-πάει-με-το-ροζ-παντελόνι-αλλά-γαμώτο-κι-αυτό-το-ξέχασα-να-ανοίξω-τη-ντουλάπα-και-να-ντυθώ-με-τα-δικά-σου-;

5) Οταν έχεις πάει κάπου γιατί στις προτάσεις σου με αιτήματα, του παραπάνω -και όχι μόνο- τύπου, δεν βάζεις ποτέ στο τέλος ερωτηματικό; π.χ. "Παίρνω τα παπούτσια σου. Ευχαριστώ!" "Δεν έχω άλλα ρε!" "Πω, πω! Μαλακία. Και τώρα τι θα κάνεις...;"

6) Αυτός ο Ξένιος Δίας είναι τσεκαρισμένο ότι είναι Ελλην; Αν τον δείτε να του μεταφέρετε ότι είναι πολύ βλάκας! Ευχαριστώ.

Μετά τιμής,
hob

Βρήκαμε παιχνίδι...

Τzizz 1) Βρούσιε, δεν είναι απαραίτητο. Λέμε (ότ)αν...

Mea Culpa

Το παραδέχομαι. Υπήρξα υπερβολική. Και ξέφυγα των ορίων μου. Χθες.
Σήμερα. Μπαα... Απλά έχω εθιστεί και κάτι έπρεπε να αφήσω για να έχω λόγο να μπαινοβγαίνω σα χαζή στη σελίδα.

Απορώ γίατί γουστάρω τόσο πολύ, και το καταφέρνω χωρίς καμία προσπάθεια, να βάζω τον εαυτό μου σε κατάσταση αμόκ. (Οχι με σένα Βρούσιε αγόρι μου... Είπαμε, εσένα σε συμπάθησα κιόλας, όταν θα πιάσεις βέβαια κάποια ευαίσθητη χορδή το πιθανότερο είναι να ανάψουν λαμπάκια, αλλά δε βαριέσαι, έχει κι αυτό το χαβαλέ του... Χαμογέλασες κι εσύ, βάζω στοίχημα - Γενικά μιλάω).

Εχει κοκκινήσει το (αριστερό) μάτι μου. Το δεξί ζηλεύει... Το maf(f)in είναι πολύ ωραιότερη λέξη, από γεύση. Το καταγγέλω αυτό... (Photoshop ε; Μούμπλε, μούμπλε...)
Αντε, καλημέρα...

Μία, μα μόνο μία, ερώτηση...

Ωπα! Κι άλλο hint στον τίτλο μου; Γενναία, γενναία. Στάσου, ωωπς! Να προσέξω τι θα γράψω, μη με πετύχει κι εμένα.
Αλλά θα ξαναρωτήσω... Φίλε, αλήθεια, τι ζόρι τραβάς;

Εναν όμορφο Σεπτέμβρη είπες να δημιουργήσεις ένα blogg. Ω, μα ο Σεπτέμβρης είναι ακόμη στα 24 του, κι εσύ έφτιαξες 34 posts ήδη!
Και ξεθύμανες πολύ! Είχες πολλά να πεις. Μόνο ένα-δυο πράγματα σε τράβηξαν μακριά από την μπλογκοκοινωνία, που μάλλον λατρεύεις να είσαι πολίτης, αφού γυρνάς στα δρομάκια της ώρες ατελείωτες...

Πραγματικά φίλε. Είσαι ό,τι μας έλειπε(ς). Αλλος ένας βλάκας να κάνει κριτική αν εγώ γουστάρω σήμερα να γράφω για την μιζέρια της ζωής μου κι αν χθες έφαγα παγωτό βανίλια. Εμαθα πως υπάρχει μια θεσούλα στο γραφείο "Ανθρωπογένεσις", στο τμήμα "Διαμόρφωση χαρακτήρα". Apply μαλάκα να φτιάξεις τον κόσμο υπέροχο. Να μας πεις και πως τους θες όμως τους ανθρώπους...

Τι να σου πω αγόρι μου... Κατάλοιπα φτωχής παιδικής ηλικίας ή κάτι άλλο, στα έχουν χιλιοπεί. Δεν καταλαβαίνω στ' αλήθεια, πόσο μπορεί να συγχύστηκες, μα ιδίως από τι. Ηξερα ότι έβρεξε δυο μέρες τώρα. Δεν ήξερα όμως ότι βρέχει μαλακίες καιρό τώρα εδώ μέσα...

Υ.Γ. Εγραψα αυθόρμητα... Οχι σε word (σήμερα). Αν έχω ορθογραφικά συγχωρέστε με. Πείτε το στον κριτικό μας. Keep the change boy...
Υ.Γ.1 Και μια διόρθωση μαζί με την ερώτηση. Μα ναι! Είναι τζάμπα! Ο καθένας μπορεί να γράφει όσα post θέλει την μέρα και να κουραδιάζει το ίντερνετ. Ξέρεις τι;; Εχω κι άλλα νέα! Κάπου υπάρχει ένα κουμπάκι "close". Ψηλά, πάνω γωνία στο παραθυράκι σου. Αλλιώς πες κι ένα "ευχαριστώ" σε όλους εκείνους που σε κάνουν να περνάς καλά σε (άλλο ένα) άθλιο 24ωρο...
Υ.Γ.2 Και κοίτα που σε συμπάθησα κιόλας...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ...

Λάθος...

Γκουχ... καγχ, καγχ... "Ενα... ένα, δύο. Ακούγομαι; Ωραία...":

"Συγγνώμη, Κύριε; Οταν έλεγα ότι δεν μου αρέσει η βροχή; Θυμάστε; Ναι. Κοιτάξτε, να γίνω σαφής... ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΤΕ ΝΑ ΠΕΤΑΤΕ ΠΕΤΡΕΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ!"

ΧΑΛΑΖΙ;;;; ΜΑ ΧΑΛΑΖΙ;;;

(Κ... μέρα... μμμ...)

Οχι πως είμαι σίγουρη...

Δεν είμαι σίγουρη ότι δεν μου αρέσει η βροχή...
Αλλά σίγουρα έχω πολλούς λόγους για αυτό...

1. Σιχαίνομαι τα λερωμένα από τα απόνερα του δρόμου μπατζάκια.
2. Φοβάμαι, και δεν ντρέπομαι γι' αυτό, τις βροντές.
3. Τα μαλλιά μου λατρεύουν να τραβιούνται προς πάσα κατεύθυνση άμα το στέγνωμά τους.
4. Ειδικά σήμερα δεν έχω όρεξη να τραγουδήσω υπό την πτώση της.
5. Μισώ, αλλά σε βαθμό να εγκληματίσω, τις ομπρέλες και ΚΥΡΙΩΣ τους κατόχους τους (έχει αρχίσει να μοιάζει με post τύπου "μου τη σπάει", έτσι;)
6. Οι περισσότεροι κλείνονται σπίτι τους, με τις παραπάνω (και άλλες) δικαιολογίες και τα αναγκαστικά μου την έσπαγαν πάντα. Ιδίως η αναγκαστική μοναξιά.
7. Μου θυμίζει ότι τελείωσε η εποχή της παραλίας. Κι εγώ είμαι κατά βάθος παραλίας...

Δεν είμαι όμως σίγουρη...
Μπορεί να βρέχει όσο θέλει. Αρκεί να είμαι εκεί που πρέπει. Οπως πρέπει...
Α! Και δεν βάζω φωτογραφία. Με όλα τα στραβά της, η βροχή παραείναι ιδιαίτερη για να αποτυπωθεί στον φακό όπως της αρμόζει...
Καληνύχτα.

Born Delayed (Sorry Folks)...

Τη μέρα που...
Θα είμαι συνεπής θα βγω στους δρόμους με σημαίες (με σημαίες, με σημαίες) και με ταμπούρλα.
Τη μέρα που...
Θα ξυπνήσω στην ώρα μου θα βάλω μια περικεφαλαία, με έμβλημα τον Big Ben και θα έρθω στη δουλειά.
Τη μέρα που...
Θα ξαναπώ ότι αυτή τη φορά δεν θα αργήσω, θέλω να μου προσγειωθεί ένα τούβλο στο κεφάλι (αν γίνεται περικαλώ να μην τραυματιστώ – δε φτάνει η θέληση αυτοτιμωρίας;)

Δε φταίω ρε! Ορκίζομαι υποκινείται από ανώτερες δυνάμεις, για να με εξοντώσουν, προκαλώντας κατάρες από κάθε άμοιρο εμπλεκόμενο (που με περιμένει, και με περιμένει, και με περιμένει...)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ! (ή μήπως καλησπέρα;)

Υ.Γ. 1 Τώρα να του φωνάξω του δυστυχή «RUN FILE, RUN…»;;; Είναι και ηθικόν το ζήτημα...
Y.Γ. 2 Καλά ρε! Δε ντρέπεστε, με νέο προϊόν να προκαλείτε καρδιακά; Sorry για την (παρ)ενόχληση Π.

Ssssh....

Μη μιλάς (ό,τι και να πεις λάθος ακούγεται)

Δεν είναι απαραίτητοοοοο (ό,τι έπρεπε να πεις το είπες)

Μη μιλαααααααάς (θα σου ξεφύγουν αυτά που δεν πρέπει)

Θα φύγω σ' ένα τέρμινοοοο (αλλά θα φύγω με το κεφάλι μου ψηλάαα, και την ψυχή στα πόδιααααααα... άλλο άσμαν εδώ...)

CHORUS
ΕΟ, ΕΟ, ΕΟ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΑΝΑΚΛΑΙΩ

καλά, καλά... δεν ξαναγραφώ μέχρι να στρώσει λίγο το μέσα μου... "δώστε λίγο αλάτι, στον λιμενεργάτη, άμα πάρει φόρα, πλακώνει και η μπόρα, λίγα μας τα είπες, όλα ήταν πίπες..." πως είπατε; καλά, ΚΑΛΑ. ΣΚΑΩ!

Ch(o)ose life...?

Choose Life - Με ποιούς θα ζήσεις; Με ποιούς θα γελάσεις; Για ποιούς θα κλάψεις; Τι αγαπάς; Τι κάνεις για σένα; Βλέπεις όλα αυτά που ήθελες να συμβαίνουν; Πόσο πάλεψες τελικά; Τους έπεισες όλους; Την οικογένεια; Τους πλησίασες; Τους φρόντισες; Τους ικανοποίησες; Τον εαυτό σου; Εχεις αυτό που θες; Είναι εκεί, μπροστά σου ή μίλια μακριά; Ταξιδεύεις για εκεί ή δε βρίσκεις κράτηση;

Choose a job - Αυτή που ονειρευόσουν στο νηπιαγωγείο; Εκείνη τη φανταχτερή, με χρώματα, με μουσική; Στο δημοτικό; Με τα γυαλιά και το σοφιστικέ (αργότερα "ξέθαψες" από κάπου τη λέξη) λουκ; Στο γυμνάσιο; Αυτή με τον σικ περίγυρο και το χαμόγελο Colgate, αυτή με τους ισχυρούς που σε προσκυνάνε; Στο λύκειο; Αυτή που γεμίζει τα "θέλω" σου και βγάζει τον κόσμο σου σε γύρω τόπους, δίνοντάς σου ανταμοιβή ένα τετραψήφιο νούμερο όταν χώνεις με λύσσα από προσμονή την κάρτα σου στο ΑΤΜ; Δεν πήγες πανεπιστήμιο; Δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις; Ο,τι τύχει τελικά; Δύσκολα όλα, είπες;

Choose a career - Ποιόν θα θυσιάσεις; Τους φίλους σου; Λίγο-πολύ. Δεν πειράζει, καταλαβαίνουν. Τον εκείνον, τον "ξεχωριστό"; Δεν πειράζει, δεν κατάλαβε, μαλάκας θα ήταν. Τον χρόνο σου για εκείνα τα χρώματα, τις μουσικές του νηπιαγωγείου; Πφ... Είναι τόσο παιδικά, που δεν σε αγγίζουν; Είσαι δυνατός; Ετοιμος για τον ανταγωνισμό; Θα πατήσεις πάνω τους; Για να πετύχεις; Θα βγεις με το κεφάλι ψηλά; Σε κοίταξαν με φθόνο; Εσκυψες το κεφάλι; Δεν σου έριξε κανείς ματιά;

Choose a family - Διάλεξε... Διάλεξέ τους από την αρχή. Αλλαξέ τους. Πες, αυτός δεν μου κάνει. Πες πως τον θέλεις. Δίπλα, απέναντι, κοντά, δυνατά. Δεν τους αλλάζεις; Φοβάσαι που θα αλλάξεις εσύ; Δεν θες να αλλάξεις; Και τότε, τι είναι αυτή η ανέκφραστη φάτσα; Που ρυτιδιάζεις ανάμεσα στα μάτια; Διάλεξε τους επόμενους. Δεν προλαβαίνεις;

Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol, and dental insurance. Choose fixed interest mortage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisurewear and matching luggage. Choose a three-piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who the fuck you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself.

Choose your future.

Choose life.

Δεν είναι ακριβώς όλα δύσκολα. Είναι μόνο μερικές μέρες που μοιάζουν έτσι... Δεν είναι στοίχημα πια αν είσαι δυνατός. Καταντά κι αστείο. Δεν έχει να κάνει με τη ζωή σου μόνο. Εχει να κάνει με τη ζωή όλου του κόσμου σου. Δεν έχει να κάνει με πολύ ωραίες σκέψεις για τη δυστυχία, που να κάνει τους άλλους να ζηλεύουν που δε νιώθουν το ίδιο, γοητευτικά, δυστυχείς. Δεν έχει να κάνει με μένα...

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί, ΟΙ ΑΠΑΛΕΥΤΟΙ

Αν υπάρχει ένα πράγμα να μου δένει το στομάχι κόμπο και να μου νερώνει τα μάτια είναι οι αποχαιρετισμοί.
Δεν θέλω ρε... Δεν μου αρέσει να αφήνω ούτε τόπους, ούτε φάτσες. Και κανείς δεν μου είπε ότι πρέπει να το συνηθίσω εξίσου καλά με το πρωινό ξύπνημα... (Που ούτε αυτό μου αρέσει).
Λίγοι αποχαιρετισμοί είναι που πέρασαν ανώδυνα. Κι αφού ντε και καλά πρέπει να χωρίζουν κάποτε-κάποτε οι δρόμοι του κόσμου, αποφασίζω ότι τουλάχιστον θα κόψω τις χαιρετούρες.
Οχι ρε! Δεν χαιρετάω! Δεν δίνω σημασία! Καμία! Το γεγονός δεν κατεγράφη!

Καλή αρχή, καλό ταξίδι, καλή ζωή...

Υ.Γ. Το υπερβολικό συναίσθημα ή που σε κάνει να ντρέπεσαι όταν το αφήνεις να κάνει βόλτα έξω, ή που σε πνίγει αν το κρατάς. Ντρέψου (κι) εσύ ρε!

Κλικ "2"...

Φώτα, κάμερα, πάμε... Στοοοοοπ! Που πήγαν όλοι ρε;;;

(...ποτέ δεν ήταν ωραίο κάτι ραγισμένο...)

See the stone set in your eyes
See the thorn twist in your side
I wait for you

Sleight of hand and twist of fate
On a bed of nails she makes me wait
And I wait without you

With or without you
With or without you

Through the storm we reach the shore
You give it all but I want more
And I’m waiting for you

With or without you
With or without you
I can’t live
With or without you

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

My hands are tied
My body bruised, she’s got me with
Nothing to win and
Nothing left to lose

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

With or without you
With or without you
I can’t live
With or without you

With or without you
With or without you
I can’t live
With or without you
With or without you

...Τελικά έλεγε "I can’t live...". Το είχαμε διαφωνία. Τώρα το λύσαμε, σωστά;
Μπορείς να με κατηγορήσεις για χίλια πράγματα. Εγώ μόνο για ένα. Που δεν έχεις ιδέα.

Κλικ "1"...

...πάλι τα χάνω...

Αν τίποτα δεν κρατάει για πάντα...

...μπορώ να έχω κάτι που να κρατάει αρκετά;

Manolo δεν είναι μόνο ο Μαυρομμάτης

Τις προάλλες ούτε θυμάμαι πως, βρέθηκα σε μια συζήτηση να προσπαθώ να αποδείξω γιατί τα Manolo (Blahnik, κάτοχος των οποίων δεν έχω ευτυχήσει να είμαι) έχουν τόσο υψηλή, την ύψιστη ίσως, θέση στην ελίτ των παπουτσιών...
Για να αντιληφθούν τα αρσενικά της παρέας, θέλησα να τα συσχετίσω με μία Ferrari. Ατυχές το παράδειγμα... Τελευταία φορά άλλωστε που το επιχείρησα, με άλλο προϊόν, εισέπραξα για απάντηση: «Και πόσα άλογα βγάζει αυτό;»
Μεταξύ μας, λοιπόν, η αλήθεια είναι απλή. Οι γυναίκες είναι θύματα. Γεγονός. Θύματα του καταναλωτισμού και της ψευτοανωτερότητας που χαρίζουν μερικά μονογράμματα πάνω σε δέρμα ή ύφασμα. Κι εγώ τέτοια είμαι. Θύμα, αλλά συνειδητοποιημένο.

Αγαπητέ, K. (και Α.) ρωτήσατε τι κάνει τα Manolo τόσο ξεχωριστά. Κακώς τα συνέκρινα με Ferrari. Θυμηθείτε έναν όμορφο πίνακα που είδατε ή κάτι τέλοσπαντων που ανήκει στον κόσμο της τέχνης. Κάπως έτσι. Είναι θέμα τέχνης. Κανείς δε ρωτάει γιατί είναι τόσο ξεχωριστό αν κοιτώντας τον εισπράττει κάτι ιδιαίτερο ως αντάλλαγμα. Ας μην εξετάσουμε την εκδοχή του siesta. Τέχνη είναι άλλωστε και οι ντρίμπλες των Ζιντάν και Ροναλντίνιο.

Οι γυναίκες είναι φιλάρεσκες. Και κάπως έτσι κι ανόητες. Ετσι ακριβώς ξοδεύουν τα χρήματα του ενοικίου τους για να αγοράσουν ένα ζευγάρι παπούτσια. Κάποιες για να τα περπατάνε μέσα στο σπίτι (τα κοκτέιλ σε χλιδάτα εστιατόρια δεν προσφέρονται δωρεάν, μόνο και μόνο επειδή φοράς Manolo. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για τους συνοικιακούς καφενέδες). Κάποιες άλλες για να αρέσουν στο αντίθετο φύλλο, άσχετα αν οι περισσότεροι (και αυτοί που μάλλον προτιμούνται από τις γυναίκες τελικά) αγνοούν γιατί η –κατά τα λοιπά- πολύ ωραία γκόμενα απέναντι που αλληλοβλεφαριάζονται εδώ και μία ώρα φοράει κάτι με φτερά και πούπουλα στο πόδι της. Κάποιες παράλλες πάλι, απλά και μόνο για να δουν τον φθόνο να ξεχειλίζει από τις κόρες των ματιών κάθε άλλης θηλυκής ύπαρξης στα 100 μέτρα γύρω τους.

Η Μαντόνα, λένε, κάποτε χαρακτήρισε τα παπούτσια του Blahnik «καλύτερα κι από το σεξ. Και το σημαντικότερο, διαρκούν περισσότερο.» Και η Μαντόνα, μάλλον, ξέρει καλά και τα δύο αντικείμενα.
Ο ίδιος ο δημιουργός απάντησε πως «Είναι άξια θαυμασμού. Εχει τόσους τρόπους να κρύβει καλά την έλλειψη ταλέντου της.»
Η Μαντόνα συνέχισε να κάνει (κι αυτή) πλούσιο τον κύριο Manolo. Ο ίδιος πιθανότατα δεν αγόρασε κανένα δίσκο της ποτέ.

Μην ψάχνετε τώρα ουσία στο γιατί συμβαίνει αυτό. Κατατάξτε το στα παράλογα του κόσμου, μερικές θέσεις πιο κάτω από το «γυναικείος κόσμος», να τελειώνουμε. Ούτε η ίδια δεν ξέρω να εξηγήσω γιατί, αλλά μόλις μου πάρω μια μικρή αυξησούλα το ‘χω στα υπόψην... Ματαιοδοξία, ματαιοδοξήτων (...), ω, ματαιόδοξις! (Ναι, ναι Averel, το κομματάκι το κρατάω στα cv που θα στείλω στο Cosmo και άλλα υψηλού επιπέδου αναγνώσματα. Καλό μου φαίνεται!)

Υ.Γ. Ο Best έβαλε τώρα Μαντόνα. Λέτε να βρω κανένα Manolo στην εξώπορτα;; Louboutin έστω...;

Ε-πι-τέ-λους! Κυκλοφόρησε (ναι, ναι, ναι!!!)

Είστε στη δουλειά και δεν την παλεύετε;
Είστε σπίτι και δεν αντέχετε;
Εχετε τις μαύρες σας;
Εδώ είναι η λύση για όλα τα προβλήματά σας: Ntaizy_Ntoukouna---> Ονομα: Νταιζουλίνι

Special thanks to Scorpina, που είναι η υπεύθυνη για τον διαδικτυακό "θησαυρό". Να 'σαι καλά και πάντα τέτοια ευρήματα να λιώνουμε! Enjoy!

Κομαντάντε Χατζηαβάτε

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου που δεν τους διαλέγεις, αλλά μοιραία έχεις κοινή πορεία. Ανθρωποι που δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής, που μιλάτε άλλη γλώσσα, που φαίνεται να γεννηθήκατε σε άλλους κόσμους, ολότελα αταίριαστους. Και ξαφνικά ένα πρωί ξυπνάς και σοκάρεσαι ανακαλύπτοντας πόσο πολύ τελικά μοιάζετε... Βρίσκεις ένα-ένα κοινά πατήματα και σε κυριεύει αγωνία, γιατί δεν σου ταιριάζουν, τους καταδικάζεις για τόσα, μα τελικά μπορεί και να ‘στε τόσο ίδιοι.

Ο δικός μου αταίριαστος άνθρωπος έχει την ίδια ακριβώς «μαγιά» με μένα. Κι ας μιλάμε σε άλλη γλώσσα. Κι ας είμαστε εξορισμένοι στα άκρα της όποιας επικοινωνιακής μορφής. Εκείνος μαύρο, εγώ άσπρο, χωρίς να σημαίνει τίποτε περί δικαίου το χρώμα, κι ας νιώθω πως το άσπρο μου είναι το σωστό. Μπορεί και να κάνω λάθος, έχω τουλάχιστον την «ανωτερότητα» να μου δίνω αυτό το περιθώριο.

Ο δικός μου αταίριαστος δεν με κατάλαβε μάλλον ποτέ, ούτε θα με καταλάβει. Νιώθω μόνιμα να με σημαδεύει το «κατηγορώ» του και τις περισσότερες φορές από αυτές βρήκε και στόχο. Εχω πει πολλές φορές «τέλος», αλλά δεν είμαι άνθρωπος που τα κόβει εύκολα τα δεσμά. Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο είναι τα σημάδια ταύτισης. Είναι που μέσα στην οργή μου, εγώ, τον καταλαβαίνω τον πούστη. Και βρίσκω ένα-ένα κοινά βήματα.

Οπως τότε που ρίσκαρε ό,τι «σίγουρο» γιατί απλά δεν γούσταρε κανένα για «αφεντικό». Κανένα κομπλεξάκια, γελοίο, που τοποθετήθηκε «υψηλά», από κάποιον προφανώς πιο βλάκα από τον ίδιο, για να σηκώνει το δάχτυλο και να ασκεί εξουσία σε ό,τι ο ίδιος κρίνει υποδεέστερό του. Η βλακεία είναι όντως ανίκητη. Είναι όμως κι επικίνδυνη. Η βλακεία έχει προκαλέσει πολέμους κι έχει ξεσηκώσει επαναστάσεις. Η βλακεία είναι συνώνυμο της αδικίας. Κι έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα. Πας βλάκας στο σπιτάκι του ρε. Με περιοριστικά μέτρα. Καραγκιοζάκια με «γαλόνια». Παλιά πλήρωνες σε κέρματα για το Θέατρο Σκιών. Τώρα οι πρωταγωνιστές του κυκλοφορούν ανάμεσά μας ως άλλοι κομαντάντε και διατάσουν. Εχουν κι ελευθερία λόγου κι απεριόριστα αποθέματα μαλακίας να εξαπολύσουν.

Αντε γαμηθείτε ρε! Πίσω από το σεντόνι! Γαμημένοι! Καλημέρα!

Παπαρήγα και (Α)Πα(πα)κιστανοί...

Σήμερα βγήκα στους δρόμους για να συναντήσω πάλι μία από τις χειρότερες φάρες του πλανήτη «Ελλάδα» (δεν έχω πάρει ταξί σε άλλη χώρα, δεν γνωρίζω).
Αυτών των τύπων, ω τι κόμπλεξ Θε μου, που επειδή δεν ευτύχησαν να βρουν τρόπο για να εξοντώσουν τις φοβίες τους έπιασαν τιμόνι και αυτοανακηρύχθηκαν «πέμπτη εξουσία». Η επονομαζόμενη τέταρτη είναι μια άλλη ιστορία, μάλλον πιο σιχαμερή, πιο αξιοθρήνητη, πιο κομπλεξική, γιατί αυτή αναδύθηκε από τα σκατά ως και καλά όργανο Παιδείας, άσχετα αν οι περισσότεροι έμαθαν, προς μεγάλη έκπληξή τους, ύστερα από δέκα χρόνια προϋπηρεσίας, πως το επώνυμό τους γράφεται με διπλό «μ».

Ο πρώτος τύπος ανήκε μάλλον στη σπάνια κατηγορία των «ανώδυνων». Εχει μια κόρη, της πίνουν το αίμα οι εργοδότες, που πανάθεμά τους, «εσύ τι ψηφίζεις;» μου λέει. «Δ...», πάω να αρθρώσω, «Παπαρήγα να ψηφίζεις», με κόβει! «Εγώ τους ΠΑΣΟΚους τους έφαγα στη μάπα δέκα χρόνια, πάτε και ψηφίζετε το κεφάλαιο που σας τα παίρνει! Παπαρήγα, να το πεις και στις φίλες σου!». «Μάλιστα, το βράδυ όταν πάμε για κοκτέιλ...». Μμμ...

Στο φανάρι, γωνία κάπου, η κουβέντα σταμάτησε, όταν ο συμπαθής Πακιστανός κοντοζύγωσε να καθαρίσει τα τζάμια. Αναψε πράσινο κι έμεινε με τη βούρτσα στον αέρα, αλλά εγώ τον καμάρωσα έτσι που τον είδα με τη φανέλα με το «33». Λυμπερόπουλος, «Α, ρε πούστη, τι ομαδάρα ιντερνατσιονάλε είμαστε», σκέφτηκα!

Στον προορισμό μου συνάντησα την επιχειρηματική πολιτική για αξιοποίηση των Ολυμπιακών Εργων.
Επειδή τα συρματοπλέγματα, που σε διαπερνούν με χιλιάδες βολτ, μέχρι η φάτσα σου να γίνει σα μανιτάρι ογκρατέν, θεωρούνται τρε-μπανάλ (sic) κι επειδή τα εκπαιδευμένα, για να σου θρυμματίζουν τους καλοχτισμένους ή μη κοιλιακούς σου, ντόπερμαν κοστίζουν, οι αρμόδιοι της Κυβερνήσεως έχουν στήσει τριπλό μπλογκ, προτού καταφέρεις να περάσεις μέσα σε μία Ολυμπιακή (να-δεις-τι-προέβλεπε-το-πλάνο) εγκατάσταση κι αφού βεβαίως πρώτα έχεις στείλει έγγραφη αίτηση-παράκληση (μαζί κι ένα πακέτο λουκουμάκια για καλό και για κακό).

Αμα πια περάσεις το γκέτο, ακολουθείς αυστηρά, χαραγμένη με κόκκινα βελάκια, διαδρομή, μη τυχόν και χάσεις τον δρόμο και βγεις σε κανα χώρο που προοριζόταν για πισίνα και αναψυκτήριο, αλλά κατέληξε αποθηκάκι της καθαρίστριας.
Α, και ασφαλώς πρέπει να κάνεις ησυχία, διότι μέσα –ενίοτε- κοιμάται ο άγρυπνος αρμόδιος, που αν τον ξυπνήσεις, χωρίς να έχεις πάει κρουασάν και καφέ, μπορεί να στραβώσει και να σου ρίξει και καμιά ποινή, πέντε αγωνιστικών λόγου χάρη (στο πλαίσιο του Ολυμπιακού Ιδεώδους)...

Στο ταξί του γυρισμού, βρέθηκε ένας συμπαθής Χριστιανός, που οφείλω να αναφέρω ότι με ενημέρωσε για το ποια βενζινάδικα νερώνουν την αμόλυβδη (το γεγονός ότι ήμουν πελάτισσά του, δεν του προξένησε αντικρουόμενες σκέψεις του στυλ «Μάλλον δεν οδηγεί»). Καθ’ οδόν συναντήσαμε τέσσερις (4) Πακιστανούς, που δεν φορούσαν φανέλα της ΑΕΚ, οπότε δεν πολυασχολήθηκα. Ασχολήθηκε όμως ο οδηγός, γιατί τόλμησαν τα κουμάσια να σηκώσουν το χέρι να τον σταματήσουν, μπας και... Χα! Τι λε ρε; «Δεν βάζω τέτοιους εγώ εδώ μέσα», είπε με μισοχαιρέκακο, μπορεί και φοβισμένο, ύφος. Δεν πρόλαβα να επεξεργαστώ την πληροφορία, διότι έκανε κι άλλη –συγκλονιστική- ανακάλυψη. «Είναι και ντυμένοι!», είπε. «Ωπα! Εκαμαν τέτοιο πράμα οι ξεδιάντροποι;», σκέφτηκα. Εγώ λέει ρατσίστρια δεν είμαι. Αμα δε είναι κι ΑΕΚόπουλα τους αγαπώ τους αλλοδαπούς. Αλλά δε μίλησα. Οχι μόνο δε μίλησα. Επιασα κι ένα μειδίαμα στη φάτσα μου, όχι από κατανόηση, από σαστιμάρα... Πάντως δε μίλησα. Ο taximan πρέπει να θεώρησε ότι τον καταλαβαίνω. Εγώ σκεφτόμουν ότι είναι κανας αμόρφωτος, χωρίς παιδεία, ξενοφοβικός, από τους πολλούς στην χώρα μας. Υστερα θυμήθηκα τι έκανα εγώ. Που δεν είμαι ξενοφοβική και γεννήθηκα με την ιδέα του Ξένιου Δία. Να δεις πως το λένε... Οι αδιάφοροι χειρότεροι των κακόβουλων; Δεν ξέρω αν το λένε έτσι. Αλλά έτσι πιστεύω. Μπράβο ρε κορίτσι μου...

Λύ(τ)σσα Κακιά!

Στον άδικο κι ανηλεή πόλεμο που δέχομαι τα τελευταία 24ώρα από αποκαλούμενους φίλους μου αντιστέκομαι!
Δεν θα πέσω θύμα των κακοηθέστατων σχολιασμών σας και θα υψώσω το λάβαρο της απαίτησης του να είμαι ο εαυτός μου σε δυσθεώρητους, για το περιορισμένο πεδίο επίβλεψής σας, τόπους!
Δεν θα υποκύψω στη διαδικασία σπίλωσης του "εγώ" μου που αμφότεροι λατρεύετε να καταδικάζετε ενώ ασπάζεστε πλήρως!

Ναι ρε! Εγώ είμαι αυτή που είμαι! Ψώνιο με περικεφαλαία! Δεν ντρέπομαι! Δεν έχω να αντικρούσω. Σας αγνοώ. Οταν θα θελήσετε τη συντροφιά μου και πάλι ξέρετε που θα με βρείτε. Το αν θα είμαι διαθέσιμη όμως είναι άγνωστο!
Σας επιτρέπω να ασχολείστε με το πρόσωπό μου, χρησιμοποιώντας μικροαστικούς σχολιασμούς, για να δίνετε λόγο ύπαρξης στις άχαρες ώρες της ημέρας σας. Αυτοί σας πρέπουν!

Πατήσατε πάνω στην ευαίσθητη χορδή του αντιδραστικού στοιχείου που με συντροφεύει από τη γέννησή μου για να με βγάλετε εκτός εαυτού!
Αποχωρώ εις ένδειξη διαμαρτυρίας, ωσότου δικαιωθώ και πάλι ηθικά!

No music, not good

Στο σπίτι χθες δεν ακούστηκε ούτε μισή ιδέα νότας... Μια μελωδία, κάτι. Τίποτα. Επεσα στο κρεββάτι, μη έχοντας διάθεση να κάνω απολύτως τίποτε άλλο από το να κοιμηθώ. Αν γινόταν να κοιμάμαι και πέντε μέρες...
Δεν ακούστηκε τίποτα, μόνο κάποια στιγμή μια χαμηλόφωνη, μίζερη συζήτηση για το απαίσιον των ημερών. Το χωρίς νόημα, το χωρίς κέφι, το χωρίς δυνάμεις...
Και οι δύο νιώθουμε μάλλον αδικημένοι. Και αγανακτισμένοι που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Εγώ έχω πάντα αυτή την πεποίθηση ότι μπορώ να το αντιστρέψω. Ηλίθια πεποίθηση μπορείς να την πεις μετά βεβαιότητας, νομίζω...
Μουσική ακόμη δεν έχει... Πολύ κακό σημάδι... Μπήκε και χειμώνας. Δεν έχει να κάνει με τις μαλακίες του ημερολογίου. Με τον παγωμένο άερα έχει να κάνει - αν είναι δυνατόν, τόσο νωρίς...;
Καμία διάθεση. Ούτε για ένα φωνήεν. Αλλιώς το φανταζόμασταν, έτσι;

Μερικές ώρες μετά...

Εβαλα λίγο μουσική... Και γέλασα δύο (2) φορές. Μία στο "Πτυελοδοχείο" και μία στην "Κουρούνα". 'Φχαριστώ...
Ωραία, και τώρα τι;
Θέλω ένα Σάββατο απόγευμα για μένα. Ενα μεσημέρι Κυριακής. Να την κοπανήσω από τη δουλειά χωρίς τύψεις... Θέλω κάποιον να με προσέχει, έτσι για αλλαγή, γιατί βαρέθηκα να προσέχω τον εαυτό μου. Θέλω να μου δίνουν το παγωτό στο χέρι. Και να σκουπίζουν όπου στάξει όταν λιώσει, γιατί εγώ θα παίζω playstation παράλληλα...
Θέλω να μη σιχαίνομαι κάθε ώρα της ημέρας που περνά και μοιάζει αδύνατον. Θέλω να ασχολούμαι μόνο με την πάρτη μου και να αδιαφορήσω για όλους τους άλλους. (Ολους είπα ε; Καλά...)
Θα ήταν τα πράγματα πιο απλά αν ήμουν του ισχυρού; Θα αρκούσε για παράδειγμα να πάρει η ΑΕΚάρα το πρωτάθλημα, να ρίξουμε 7 (το αγαπημένο) στον γαύρο, να φάει 4 ο Ευρωπέος και μετά το βράδυ να πάμε για γκόμενες, που θα διαλέξουμε μετά τα πέντε πρώτα; Ιδέα δεν έχω. Αλλά υποθέτω πως μερικές στιγμές είναι απλά για να νιώθεις άσχημα. Ούτε μπάλα, ούτε γκόμενες... Κι ας έχω αρχίσει να ασχολούμαι και με τα δύο...

Ε, δεν την παλεύω ρε ΣΕΙΣ!

Άν τώρα γράψω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι : "Αυτή η πουτάνα η σαμπάνια κάνει απίστευτο hangover", μετά δεν είναι το πλέον φυσιολογικό να γίνει το εξής : "Ασε ρε φιλαράκο, είχατε και στο χωριό σου σαμπάνια;;;;;;"

Ακου να δεις τι έγινε τώρα, γιατί έχει αρχίσει λίγο να μου τη βαράει το θέμα με το τι είχαμε στο χωριό το δικό μου και τι στου διπλανού.
Αμα θέλετε να τρώτε και να πίνετε μόνο προϊόντα που την έχουν δει πατριωτικά να τρώτε ρε ελιές και φέτα (που είναι ελληνική και με τη βούλα, οε, οε, φάτε τη σκόνη μας). Ούτε φρέντους και φρεντοτσίνους, ούτε ελληνικό (τουρκικό δηλαδή), ούτε μουσακά, ούτε ψάρι ογκρατέν και μύδια α λα φιετονούτσι ντε λα σινιορίς κε πάσα ντε μπομπάσα. Αϊντε γιατί εκνευρίστηκα...

Στο θέμα μας. Εχω πονοκέφαλο ρε! Αλλά δεν έφταιγε μόνο η σαμπάνια. Εφταιγε και το λίγο κρασί, το λίγκο ursus και τ' αγόρι μου (μμμμ....).
Επίσης η νέα ανακάλυψη είναι ότι μια μέρα μετά τις υπερκαταναλώσεις μου αλκοόλ μπορεί οι αναθυμιάσεις να φεύγουν, αλλά ο πονοκέφαλος έρχεται και μαζί και πολλά, μα πολλά, μα πάρα πολλά, νεύρα!!!!

Ήρθε το φαγητοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!!!!!! BEEP-BEEP ;)!

Ωδή στον άγνωστο αναγνώστη (το 'πιασες;)

Κάτι ήθελα να πω, αλλά το ξέχασα... Μάλλον να γκρινιάξω. Να γκρινιάξω που είμαι πτώμα κι ακόμη στη δουλειά. Θα ερχόταν όμως σε πλήρη αντίθεση με το αισιόδοξο πνεύμα που παρουσίασα πρωτομηνιάτικα, (τι-το-ανοίγεις-το-ρημάδι ---> το pc)!

Στη δόση της παράνοιας που με γυροφέρνει αντιστέκομαι ακόμη. Αλλά ομολογώ ότι ένα πρώτο σοκ με διαπερνά πάντα. Μήπως τα μεγαλοποιώ; Αλλωστε, όλα ανθρώπινα είναι αν τα δεις με την ευρύτερη έννοια. Και ανέκαθεν η βλακεία μπορούσε να σε βάλει σε κίνδυνο.
Ασε, δεν θα καταδικάσω τίποτα. Το να τα "λούζομαι" μετά είναι πραγματικά story of my life.

Στη λίστα που έφτιαχνα μερικές μέρες πριν, στην παραλία (σνιφ...), ακόμη δεν έχω καταφέρει να σβήσω κάτι. Αλλά παραμένω αισιόδοξη. Το γράφω, να το βλέπω, να το κάνω. Εχω στόχους, το είπαμε αυτό. Αλλά τους έχω χρόνια και μάλλον είναι καιρός να προχωρήσει το πράγμα.

1. Εκεί στη Φρανκφούρτη...
2. Εκεί στο Λονδίνο...
3. Εκεί στους τέσσερις τροχούς...
4. Εκεί, στα πόδια μου...

Καλό φθινόπωρο λοιπόν...

Καλό μήνα... Αν υποθέσουμε ότι πιάνουν οι ευχές ή ας τη δούμε απλά παραδοσιακοί, κλισέ, whatever...
Μπήκε λίγο ζόρικα ο Σεπτέμβριος. Φαγώθηκε μου φαίνεται να μοιάσει στο καλοκαίρι κι άρχισε με τα τρελά του. Αυτό που δεν ξέρεις κύριε ένατε του χρόνου είναι ότι εγώ είμαι εδώ και είμαι καλά! Κι έχω σοβαρούς λόγους γι' αυτό να ξέρεις.
Εχω ανθρώπους που με κάνουν ευτυχισμένη (ευχαριστώ...).
Εχω κι άλλους που με τρελαίνουν. Αλλά τώρα ξέρω! Πετάει, πετάει... Εχει και κινητήρα.