Παπαρήγα και (Α)Πα(πα)κιστανοί...

Σήμερα βγήκα στους δρόμους για να συναντήσω πάλι μία από τις χειρότερες φάρες του πλανήτη «Ελλάδα» (δεν έχω πάρει ταξί σε άλλη χώρα, δεν γνωρίζω).
Αυτών των τύπων, ω τι κόμπλεξ Θε μου, που επειδή δεν ευτύχησαν να βρουν τρόπο για να εξοντώσουν τις φοβίες τους έπιασαν τιμόνι και αυτοανακηρύχθηκαν «πέμπτη εξουσία». Η επονομαζόμενη τέταρτη είναι μια άλλη ιστορία, μάλλον πιο σιχαμερή, πιο αξιοθρήνητη, πιο κομπλεξική, γιατί αυτή αναδύθηκε από τα σκατά ως και καλά όργανο Παιδείας, άσχετα αν οι περισσότεροι έμαθαν, προς μεγάλη έκπληξή τους, ύστερα από δέκα χρόνια προϋπηρεσίας, πως το επώνυμό τους γράφεται με διπλό «μ».

Ο πρώτος τύπος ανήκε μάλλον στη σπάνια κατηγορία των «ανώδυνων». Εχει μια κόρη, της πίνουν το αίμα οι εργοδότες, που πανάθεμά τους, «εσύ τι ψηφίζεις;» μου λέει. «Δ...», πάω να αρθρώσω, «Παπαρήγα να ψηφίζεις», με κόβει! «Εγώ τους ΠΑΣΟΚους τους έφαγα στη μάπα δέκα χρόνια, πάτε και ψηφίζετε το κεφάλαιο που σας τα παίρνει! Παπαρήγα, να το πεις και στις φίλες σου!». «Μάλιστα, το βράδυ όταν πάμε για κοκτέιλ...». Μμμ...

Στο φανάρι, γωνία κάπου, η κουβέντα σταμάτησε, όταν ο συμπαθής Πακιστανός κοντοζύγωσε να καθαρίσει τα τζάμια. Αναψε πράσινο κι έμεινε με τη βούρτσα στον αέρα, αλλά εγώ τον καμάρωσα έτσι που τον είδα με τη φανέλα με το «33». Λυμπερόπουλος, «Α, ρε πούστη, τι ομαδάρα ιντερνατσιονάλε είμαστε», σκέφτηκα!

Στον προορισμό μου συνάντησα την επιχειρηματική πολιτική για αξιοποίηση των Ολυμπιακών Εργων.
Επειδή τα συρματοπλέγματα, που σε διαπερνούν με χιλιάδες βολτ, μέχρι η φάτσα σου να γίνει σα μανιτάρι ογκρατέν, θεωρούνται τρε-μπανάλ (sic) κι επειδή τα εκπαιδευμένα, για να σου θρυμματίζουν τους καλοχτισμένους ή μη κοιλιακούς σου, ντόπερμαν κοστίζουν, οι αρμόδιοι της Κυβερνήσεως έχουν στήσει τριπλό μπλογκ, προτού καταφέρεις να περάσεις μέσα σε μία Ολυμπιακή (να-δεις-τι-προέβλεπε-το-πλάνο) εγκατάσταση κι αφού βεβαίως πρώτα έχεις στείλει έγγραφη αίτηση-παράκληση (μαζί κι ένα πακέτο λουκουμάκια για καλό και για κακό).

Αμα πια περάσεις το γκέτο, ακολουθείς αυστηρά, χαραγμένη με κόκκινα βελάκια, διαδρομή, μη τυχόν και χάσεις τον δρόμο και βγεις σε κανα χώρο που προοριζόταν για πισίνα και αναψυκτήριο, αλλά κατέληξε αποθηκάκι της καθαρίστριας.
Α, και ασφαλώς πρέπει να κάνεις ησυχία, διότι μέσα –ενίοτε- κοιμάται ο άγρυπνος αρμόδιος, που αν τον ξυπνήσεις, χωρίς να έχεις πάει κρουασάν και καφέ, μπορεί να στραβώσει και να σου ρίξει και καμιά ποινή, πέντε αγωνιστικών λόγου χάρη (στο πλαίσιο του Ολυμπιακού Ιδεώδους)...

Στο ταξί του γυρισμού, βρέθηκε ένας συμπαθής Χριστιανός, που οφείλω να αναφέρω ότι με ενημέρωσε για το ποια βενζινάδικα νερώνουν την αμόλυβδη (το γεγονός ότι ήμουν πελάτισσά του, δεν του προξένησε αντικρουόμενες σκέψεις του στυλ «Μάλλον δεν οδηγεί»). Καθ’ οδόν συναντήσαμε τέσσερις (4) Πακιστανούς, που δεν φορούσαν φανέλα της ΑΕΚ, οπότε δεν πολυασχολήθηκα. Ασχολήθηκε όμως ο οδηγός, γιατί τόλμησαν τα κουμάσια να σηκώσουν το χέρι να τον σταματήσουν, μπας και... Χα! Τι λε ρε; «Δεν βάζω τέτοιους εγώ εδώ μέσα», είπε με μισοχαιρέκακο, μπορεί και φοβισμένο, ύφος. Δεν πρόλαβα να επεξεργαστώ την πληροφορία, διότι έκανε κι άλλη –συγκλονιστική- ανακάλυψη. «Είναι και ντυμένοι!», είπε. «Ωπα! Εκαμαν τέτοιο πράμα οι ξεδιάντροποι;», σκέφτηκα. Εγώ λέει ρατσίστρια δεν είμαι. Αμα δε είναι κι ΑΕΚόπουλα τους αγαπώ τους αλλοδαπούς. Αλλά δε μίλησα. Οχι μόνο δε μίλησα. Επιασα κι ένα μειδίαμα στη φάτσα μου, όχι από κατανόηση, από σαστιμάρα... Πάντως δε μίλησα. Ο taximan πρέπει να θεώρησε ότι τον καταλαβαίνω. Εγώ σκεφτόμουν ότι είναι κανας αμόρφωτος, χωρίς παιδεία, ξενοφοβικός, από τους πολλούς στην χώρα μας. Υστερα θυμήθηκα τι έκανα εγώ. Που δεν είμαι ξενοφοβική και γεννήθηκα με την ιδέα του Ξένιου Δία. Να δεις πως το λένε... Οι αδιάφοροι χειρότεροι των κακόβουλων; Δεν ξέρω αν το λένε έτσι. Αλλά έτσι πιστεύω. Μπράβο ρε κορίτσι μου...