Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2006

ΓΑΜΗΜΕΝΗ EUROBANK

Με πήρε το μαλακισμένο, χοντρό τσουτσεκάκι, υπάλληλος της γαμωτράπεζας με το καλύτερο διαφημιστικό promotion, που μεταφράζεται απταίστως σε "ελάτε μαλάκες και το βλέπουμε πόσα αρχίδια βάζει ο σάκος", να μου πουλήσει ύφος, επειδή έχει βαθουλώσει το κάθισμα από το τεράστιο εμβαδόν του κώλου της και ήπιε τρεις καφέδες το τελευταίο ημίωρο, αλλά ο ΜΠΑΜΠΗΣ ακόμα να την πάρει τηλέφωνο και η αγαμία είναι γνωστό ότι πειράζει τα νεύρα και σήκωσε το τηλέφωνο να κάνει εκφοβισμό σε καμιά γκόμενα (μήπως πηδάει ΑΥΤΗ ο ΜΠΑΜΠΗΣ;;), να στρώσει.

Επεσες στη λάθος γκόμενα μαλακισμένη, να μη δίνεις ονοματεπώνυμο άλλη φορά, επειδή δε γαμιέται τίποτα κοντινότερο του 1 χιλιομέτρου από την ύπαρξή σου νομίζεις θα πουλήσεις μαγκιά, χαμουροαραχνιασμένη...

Τελευταία φορά που οι απόψεις μου περί ηθικής και επιπέδου πήγαν περίπατο στο κοντινό τετράγωνο ήταν βράδυ και είχα πιεί και πήγαν ΠΑΛΙ να μου πουλήσουν ύφος, μια ΑΛΛΗ μαλακισμένη γκόμενα, που νόμιζε ότι ήταν ο Ράμπο, επειδή είχαν τις ίδιες χαρακιές στην άσχημη φάτσα τους. Ευτυχώς ενήργησε το αίσθημα της δικαιοσύνης εγκαίρως και επειδή ΤΟΤΕ είχα άδικο την έστειλα με μερικά μπινελίκια να γαμιέται, αλλά ΤΩΡΑ δεν έχω πιεί και δεν έχω άδικο, δυστυχώς δεν έχω και τη μαλακισμένη μπροστά μου, να τεστάρω αν εκτός από καλές σφαλιάρες, κλωτσάω και καλά!

Και η απερχόμενη πριγκίπισσα Νταϊάνα δηλαδή την έχανε την κλάση της με τέτοιους μαλάκες, εξκιούζ μι, άι χαβ να ξενερώσω και να σταματήσω να παίζω τρομπόνι τα νεύρα μου.


με την κατάρα μιας Τριτογεννημένης

. ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΨΟΥΝ ΤΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

. ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΒΑΡΔΙΑ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΡΙΟΛΑ

. ΝΑ ΚΥΡΗΞΕΤΕ ΠΤΩΧΕΥΣΗ Ή Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΚΩΛΟΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ

ΓΑ-ΜΗ-ΜΕ-ΝΗ EUROBANK, ΞΟΦΛΗΜΕΝΟΙ, ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ, ΚΛΕΦΤΕΣ.

I PROMISE YOUR DESTRUCTION - SOON.

ΚΑΙ I WON'T BE BACK. Αντε με τους μαλάκες...

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2006

dare to get bored

για άνθρωπος που βαριέται γρήγορα είναι τρομακτικά παράδοξο πως με ταράζει η ιδέα της αλλαγής... θέμα της εκ γεννετής ανισορροπίας μου θαρρώ, αλλά με ταλαιπωρεί.

το αγαπημένο μου τζιν ξεθωριάζει πάνω μου, δίνω μάχη να το ξεκολλήσω για μια μέρα, μετά είναι εκεί θαμμένο στη στοίβα, ξεχασμένο...

το αγαπημένο μου χρώμα, παλεύω να το αλλάξω, μου φτιάχνει τη διάθεση, μετά είναι μουντό, βαρετττό...

το καλύτερο φαγητό (της μαμάς) μυρίζει τόσο καλά, όσο το νιώθεις στη διαδρομή ουρανίσκος-στομάχι, είναι η καλύτερη προθέρμανση για τσιγάρο και καφέ, μετά μυρίζει ξανά το ίδιο, χάλασε και η γεύση, ρουτίνα...

το ομορφότερο τραγούδι που σου ξεκινάει τη μέρα με λίγο bouncing πρώτα εδώ, μετά εκεί, volume up, bounce, στροφή γύρω από τον εαυτό σου, step, volume max, μετά είναι πολύ επίπεδο, πολύ κουραστικό, πολύ ίδιο...

τους καινούριους ανθρώπους που έχουν τόση πλάκα, τόσο κέφι, μοιάζουμε τόσο σε αυτό, δεν μοιάζουμε καθόλου στο άλλο. μετά έχουν περισσότερη (πλάκα) από όση πρέπει, πάντα (μα πάντα) κέφι, λίγο κακό χιούμορ, ακατανόητες συμπεριφορές, δεν μοιάζουμε καθόλου σε τίποτα...

τη δουλειά μου που είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω, που με εκφράζει, μου δίνει κίνητρο, καινούριες ιδέες, μετά είναι απλά το ίδιο κτίριο, με το ίδιο γραφείο, τις ίδιες απέναντι φάτσες και την ίδια ρουτίνα σε κάτι που μπορώ να κάνω λιγότερα καλά από κάτι άλλο...

υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τα ξέρουν αυτά από πριν. και διαλέγουν τρόπο ζωής όπως τους πρέπει. ο david ξεκίνησε από τη γένοβα, συνέχισε λίγο ακόμη πατριωτικά με μιλάνο κι ύστερα... φινλανδία, αγγλία, βραζιλία, ελλάδα... και ποιος ξέρει... ο david ήξερε και διάλεξε από τότε. "όλοι γκρινιάζουμε για τη ρουτίνα, αλλά όταν μας ρώτησαν κάποτε πόσοι από εμάς θέλουν τη συνήθεια, από τις συμβάσεις για ταξιδιώτες του κόσμου με τρίμηνες συμβάσεις το δικό μου γκρουπ είχε μόνο εμένα κι έναν ακόμη...".

ιταλία, φινλανδία, αγγλία, βραζιλία, ελλάδα... τον άκουγα με γουρλωμένα μάτια, αλλά ειλικρινά δεν έχω ιδέα ποιο γκρουπ θα διάλεγα... κι ας ξέρω πως δεν υπάρχει κάτι που να μην το έχω βαρεθεί ως σήμερα - έστω κι αν με ενθουσίασε ξανά ύστερα από λίγο.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2006

Να εξηγούμαστε...

Οι φιλίες ανδρών και γυναικών παρεξηγούνται συχνά... Και περιπτώσεις υπάρχουν πολλές... Αλλά όχι, δεν εξετάζουμε την κλασική...

Υπάρχει και η άλλη, που ο ΑΡΡΗΝ εκτιμά πως ο ΘΗΛΥΣ έχει κοινά βιώματα, αντιλήψεις, κ.ο.κ.... Μερικές φορές μπορεί... Ακόμη κι έτσι όμως, αυτό δεν σημαίνει σε καμία, μα ειλικρινά καμία περίπτωση, ότι όταν σου ζητάει π.χ. να την ξυπνήσεις, το ιδανικό σενάριο περιλαμβάνει εγερτήριο τύπου ΟΥΚ:

«Σήκω ρε! Ξύπνα κοπρόσκυλο! Σήκω ρε ρεμάλι!».

Ακόμη και στρατό να κάνατε μαζί, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΓΕΛΑΣΑΜΕ ΠΡΩΙΝΙΑΤΙΚΑ με τη φαεινή ιδέα, το αστείο, το «θυμάσαι ρε τα καψώνια στην μονάδα....». Που ΔΕΝ κάναμε στρατό μαζί, και ΟΧΙ, δεν θυμόμαστε με καμία νοσταλγία κανένα καψώνι, εκτός από το άμα έσπασε η λίμα και ήταν βράδυ Σαββάτου.

Ναι, αυτά...

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2006

in mood...

οταν δεν έχεις πρόχειρο το αλκοόλ, ή όταν το 'χεις αλλά τέλοσπαντων ακούς αυτή τη μικρή φωνή που σου λέει ότι "don't drink while in duty", τι duty γαμώ την ηχομόνωσή μου, duty for what, duty for this and duty for that and duty for every fuckin thing, εδώ μέσα δεν θα βγάλεις ποτέ άκρη, λίγο απ' όλα, ούτε το γαμημένο σουβλάκι μου δεν παραγγέλνω έτσι, αλλά όχι, εδώ σε πληρώνουν για να σε πηδάνε και ναι, πρέπει να βγάζεις βογγητά ικανοποίησης, excuse my filthy hands...

εδώ μέσα, έχω αυτή την ακατανίκητη αίσθηση την καλλιτεχνική, πως έγινε δηλαδή με πολλούς καλλιτέχνες και αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον, έχω την εντύπωση ότι κι εδώ πρέπει πρώτα ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΕΤΕ και μετά να αναγνωρίσετε πως μπορεί και να 'χαμε δίκιο που φωνάζαμε ότι από τις τρύπες στον ΛΑΙΜΟ κάποιος μας ΠΙΝΕΙ το ΑΙΜΑ, κύριε μα-λά-κα.

Και να πεις ότι δεν ψάχνω, όχι ψάχνω καιρό τώρα να δω ποιος φταίει, αλλά άμα τον βρω θα του φτύσω τόσες φορές στη μούρη που θα έχει πια την πισίνα που πάντα ονειρευόταν.
έχω τόσα νεύρα, θέλω να βρίσω και να βριστώ, ναι η ΑΣΥΔΟΣΙΑ is back, σε λιγότερο από μια εβδομάδα, που ΚΑΠΟΙΟΙ πρόλαβαν και προέβλεψαν, ναι it is back, πιο ακατανόητη από ποτέ και για ΟΣΟ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ.

Κάποια μανδάμ ρώτησε τη lili από ό,τι διάβασα αν πληρώνει λέει το ιντερνετ και αφού δεν το πληρώνει η τάδε μανδάμ μπορεί λέει να κάνει ό,τι γουστάρει τα κείμενά της, ή κάπως έτσι τέλοσπαντων. σε ανάλογη περίπτωση θα είχα να ευχηθώ μετά χαράς ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΣΑΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΑΡΧΙ-whateva (-συντάκτες, -δια, κτλ.)...

κάποιοι πάτησαν στην πλάτη μου να κάνουν post, περνά καιρός αλλά δεν ξεχνώ, δεν είπα εγώ κανένα γαμημένο "αντίο", ούτε προτίθεμαι να πω, σιγά μη δώσω και λόγο/αναφορά/υποσχέσεις στα blogs. κάπου διάβασα ότι αναρωτιόταν για την ύπαρξη των blogs και αν είμαστε μίζεροι και του πεταματού εμείς που μπλογκάρουμε, σιγά μην περιμέναμε τα μπλογκς να καταλάβουμε ότι μιζεριάζουμε, απλά εδώ του δίνεις και λίγο στυλ, λες τη μαλακία σου, πουλάς και λίγο μούρη (τη μούρη που επιλέγεις, ιδού η υπεροχή) και μετά σε διαβάζεις και καμαρώνεις που τέτοια μιζερογκλαμουριά δεν είδες άλλη...

ναι, κάπου-κάπου είναι ευεργετικό, λες τις μαλακίες σου και ξεπήζει λίγο ο εγκέφαλος, γιατί βάλ' τα κάτω ή όπου αλλού γουστάρεις, έχω πολλά να λύσω αυτόν τον καιρό, όχι τόσο πολλά δηλαδή, αλλά θέλω και τα κάνω ΒΟΥΝΟ στο κεφάλι μου, έτσι να μυρμηγκιάζει ο εγκέφαλος και να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, όχι γαμημένα issues που θα προλάβει να σκεφτεί κανένα έξυπνο μυαλό, πήζω σε μια ηλίθια, επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, σαν κι όλους σας ή τους μισούς, κωλοαερικά και αηδίες και χέσε χρυσόσκονη να γυαλίζει ο κόσμος, όταν κοιτάς από ψηλααααά....


see ya mates

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006

yes

this is the end... la ... la... my beautiful friend...

μα ναι. ανία, βαρεμάρα (και μαύρη κατάρα), κατάντησε αηδία, δεν έχω και τίποτα άλλο να πω, όλα τα είπα πια από μία, δύο και ίσως και επτά φορές ... πήξαμε στους μαλάκες μέσα κι έξω ... αλλά θα τα πούμε με όλους ... όταν πρέπει ...

yes, this is the end... no safety or surprise, the end ... in a desperate land ...

άραγες θα δακρύσουν και οι πέτρες ή σάμπως θα ανοίξουν οι ουρανοί ...

ήθελα κάτι εντυπωσιακό για φινάλε, έψαξα κάτι σε εφέ αυτόματης ανάφλεξης, τίποτα δεν βρήκα κι αυτός ο μαγκάιβερ να μην το σηκώνει ποτέ όταν τον θέλεις ένα πράμα δηλαδή...

ένα γαμωσύστημα ανάφλεξης, λίγο φαντεζί φινάλε να πηγαίνει κάπως έτσι ...

this fire is out of control ...
I'm going to burn this shity ...
burn this shity (thing) ...
if this fire is out of control ...
then i I'm out of control ...
and i burn ...
THIS FIRE...

... και μετά καα-μπουμμμμ!

see you on the other side, αλλά παραείναι κλισέ... μεγάλες κουβέντες... see you when in mood.

πως το 'χε πει και είχα λιώσει στο γέλιο ... "είμαι η Αριελ η Γοργόνα και σ' αγαπώ πολύ"... χαχα... ναι...

xxx

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 08, 2006

7 things for losers

Μερικά πράγματα δεν κάνει να τα ψάχνεις πολύ... Να μένεις ως εκεί που είδες και σου άρεσε. Πιο μέσα μπορεί να χαλάει το «γλυκό». Να σε πειράζει η συνταγή. Με τους Breed 77, τους αγαπούσα από όταν άκουσα το River. Κάτι που πονούσαν όταν το ‘λεγαν, κάτι που σου κάνει «τζιζ» κι εσένα, κάτι τα 77 στο b-r-and name τους, πάντα έχω αδυναμία στο 7, είναι νούμερο ζωής κι έχω περίπου 7 λόγους να το πιστεύω, παρότι είμαι τύπος που δεν χαλιέται με μαύρες γάτες και δεν πιστεύει ότι το σκόρδο κάνει πάντα δουλειά.

Με τους breed δεν έψαξα αν τυχόν θα είναι για πάντα ή για λίγο. Ευτυχώς για μένα σταμάτησα να ακούω το river παντού όταν ακριβώς έπρεπε κι έτσι όταν τώρα τυχαίνει να το πετύχω κάπου το αγαπάω σχεδόν το ίδιο, μπορεί και παραπάνω. Δεν πρόλαβα να το βαρεθώ, πράγμα σπάνιο για μένα. Το λάθος έγινε όταν κάποιος μου έδειξε τη φάτσα των breed. Ηταν μια φάτσα κάποιων wannabe deathάδες, wannabe trendy band-άκι που φοριέται, whatever they wanted to be μου έμοιαζαν για αποτυχημένοι. Κι έχω πια εντρυφήσει ιδιαίτερα στο να αναγνωρίζω την αποτυχία σε μια φάτσα. Εχω δει αρκετές τα τελευταία χρόνια, that would be.

Αποτυχημένοι, ιδρωμένοι, τελειωμένοι τύποι που παλεύουν να αποδείξουν κάτι. Για τους breed μιλάμε τώρα κι αυτοί δεν είναι ιδρωμένοι, ελπίζω όχι και τελειωμένοι, αλλά αποφεύγω να σκέφτομαι τη φάτσα τους κάθε φορά που ακούω το τραγούδι τους.
Προτιμώ να σκεφτώ κάτι ή κάποιον, that “I want to learn how to live by his side” and is still mine, που λέει κάπως έτσι κι αυτό... αυτό

Κάποιος μου μίλησε πρόσφατα για κατεστραμμένα... Τα ‘χω ξαναπεί, δεν με πειράζουν οι βλάκες, εννοώ καλό είναι να υπάρχουν και τέτοιοι για να ξεχωρίζουν καλύτερα κάποιοι άλλοι, αλλά απαιτώ να μην με ενοχλούν. Αν και καμιά φορά, με τους καραγκιόζηδες μπορείς να βγάλεις άφθονο γέλιο... Ή να τους λιώσεις μέχρι τέλους, αλλά –ειλικρινά- έχουμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε αυτόν τον καιρό...

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006

boring winter, borrrrring...

αν (είστε από αυτούς που) σας αρέσει το χιόνι και ο βοριάς και που σας παίρνει ανέμελα ή όχι το μαλλί και που βρέχει και που κάνει τόσο κρύο και μπλα, μπλα, μπλαα...

εγώ είμαι από τους άλλους και... βαρέθηκα... καλά ήταν, αλλά βαρέθηκα... πόσο πιο εγωιστής δηλαδή, ο γαμωχειμώνας κρατάει έξι μήνες πια και το άλλο, το καλό, ούτε τρίμηνο σωστό δεν κλείνει...

ωραία τα πουλόβερ, τα κασκόλ, τα ανεμοδαρμένα ύψη και τα χιονισμένα τοπία στην ομίχλη ή wi(δ)out, ωραίος ο ζεστός νες και ο γαλλικός ακόμη, αλλά μήπως, λέω ΜΗΠΩΣ...

...μπορούμε να έχουμε λίγο καλοκαίρι τώρα;

κι επιτέλους, απειλείται και η επί εδάφους παρουσία μου. σταμάτα να φυσάς καααταραααμέεενεεεε....

yesss, thank u, thank u...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 05, 2006

your gorgeous

Φτου… φτύσαμε… πάλι απ’ την αρχή… ξεκινήσαμε…
Μπρος-πίσω, αν έπαιζα μπάσκετ θα ήμουν τόσο αποτυχημένη, όσο είναι και οι άλλοι δηλαδή, άσε που και χωρίς το μπάσκετ, μια αποτυχία πάλι… μπρος – πίσω. Πιο πίσω… that’s the way it goes…

Οταν γελάω πολύ ή όταν δεν βγάζω νόημα ή όταν κουνάω αστεία τα χέρια μου κι όταν λέω βλακείες κι όταν γράφω ακόμη μεγαλύτερες κι όταν δεν κρατάω το στόμα μου κλειστό και καμιά φορά και τις υποσχέσεις μου και όταν αργώ τόσο πολύ οπουδήποτε, όταν θυμώνω που χτυπάει το τηλ. όταν παίζει το καλύτερο τραγούδι, όταν ξεχνιέμαι στη στάση και χορεύω με αυτό και όταν με κοιτάνε σαν κάπως να είμαι περίεργη και όταν χαμογελάω μόνη μου γι’ αυτό κι όταν σηκώνω πολύ το αριστερό μου φρύδι κι όταν λέω χοντράδες, όταν υψώνω τον τόνο της φωνής μου και όταν κλείνω τα τηλέφωνα στη μούρη, όταν τσαντίζομαι εύκολα και όταν κλαίω με το She στο Notting Hill, όταν δεν θέλω να μου πατάνε το χαλάκι στο μπάνιο κι όταν κωλώνω να την πω στον μαλάκα που με εκμεταλλεύεται, όταν πίνω πολύ και παραπατάω, όταν δεν βρίσκω τίποτα να βάλω και όταν πατάω τα ρούχα που ακόμη δεν βρήκα που να χωρέσω, όταν σπάω ποτήρια σπίτι και όταν ουρλιάζω ότι γαμιέται ο Λάκης, όταν πέφτω στα χιόνια και γελάω κι όταν πέφτω και βρίζω, όταν... όταν... όλα αυτά που δεν είδες, δεν θα δεις ή είδες και δεν σου άρεσαν... δεν αρέσουμε σε όλους, καμιά φορά δεν αρέσουμε και σε κανέναν, αλλά όλα αυτά, όλα, όλα, είναι δικά μου και... ναι.... μπορεί να έγινε και λάθος... είναι όμως μόνο και απλά εγώ...


Εσύ μπορείς κάποτε να χαρίζεις το τραγούδι μου αλλού και να κοιτάς έτσι όπως εμένα κάπου, σε άλλη μεριά.
κάποτε να κρατάς άλλο χέρι, στον κόσμο ή και μακριά από αυτόν, και κάποτε να κάνεις τα ίδια και καλύτερα όνειρα.

Να βρεις αυτό που ψάχνεις, να βλέπεις τις πιο όμορφες και τις χειρότερες ταινίες, κι εγώ αλλού, αλλού θα είμαι, αλλού θα πίνω κι εγώ καφέ και/με τεκίλα, θα αλλάξουμε ίσως και ποτό, θα αλλάξουμε ακόμη μερικούς φίλους, ίσως να αλλάξουμε και δουλειά, κάποτε ίσως και χώρα...
κάποτε θα λες το ίδιο αστείο αλλού, κάποιος άλλος θα γελά το ίδιο δυνατά, αλλά ίσως λιγότερο, θα χαζεύουμε τις ίδιες διαφημίσεις και, ναι, κάποτε, δεν θα μιλάμε πια για μας στους φίλους και στους εαυτούς μας...

αν, για όσους νομίζουν και προσπαθούν να πείσουν εμένα ή κάποιον άλλον, πως κάποτε τελικά μπορείς να μείνεις ήσυχος, η χρονιά ξεκίνησε έτσι, το ήξερα και θα το ξέρω, καμία γαμημένη φορά δεν είναι η τελευταία...

αυτά που δεν θέλεις, θα αλλάξουν, γιατί θέλει κάποιος άλλος, ή επειδή πρέπει, δεν έχει δα και τόση σημασία. αυτά που θέλεις θα φύγουν, αυτά που δεν θέλεις πολύ πιθανό να μείνουν, αυτά που δεν πρέπει θα τα κάνεις, όσα πρέπει θα τα αναβάλεις...

Για όλα όσα δεν καταλαβαίνω, χρόνια και χρόνια έχουν περάσει, πάντα μπερδεύομαι, πάντα μένω η ίδια, ενοχική, όλα γύρω μου τα προκαλώ εγώ και φταίω, εκτός κι αν μου το πεις, που αλλάζω γνώμη, ενοχική και αντιδραστική και μπερδεύω και τον κόσμο, τόσο πολύ πια…

Αυτό το post συνειδητά δεν βγάζει κανένα νόημα. Δεν βγάζω ούτε εγώ δηλαδή, αλλά χρειαζόταν. Κάποια από αυτές τις μέρες, κι αύριο μπορεί, λέω να πάω να πιω τόσο πολύ που, ιδανικά για τον εδώ τον κόσμο, να ξεχάσω και πως με λένε και τα password μου και ιδανικότερα δεν θα τα θυμηθώ καμία άλλη μέρα και θα είναι όλες οι υπόλοιπες πιο όμορφες.
Κάποια από αυτές τις μέρες θα πιω τόσο που υπόσχομαι να βγω στη Μεσογείων να τραγουδήσω το cucharacha, ελπίζω να μην έχει πολύ κίνηση κι ελπίζω να υπάρχει ένα μέρος που να μένει ανοικτό μόνο για σένα, να διαλέγεις τη μουσική και να μην έρχεται κανένας βλάκας να σε κερνάει απαίσια σφηνάκια. Ι don’t drink, I dream.

Αν είναι δικαιολογία η αϋπνία, εγώ έχω κοιμηθεί αρκετά και δεν έχω ακόμη πιεί πολύ, το κρατάω για μετά – είπαμε. cheers.

now playing... "is it getting better or do u feel the same, will it make easier now on u now if u got someone to blame ... did I dissapoint u or leave a bad taste in your mouth ... ? did I ask too much, more than a lot? ... we are one, but we are not the same ..."

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 03, 2006

the ending effect

Η (ας πούμε) Π. και ο (ας ξαναπούμε) Τ. Χρόνια τώρα ζευγάρι. Από τότε που γνώρισα την Π. ζευγάρι με τον Τ. τη θυμάμαι.
Και από πάντα τους έτσι, όπως και τώρα...
Την Π. την είδα στον ύπνο μου και κάπως έτσι σήκωσα το τηλ. να της μιλήσω. Πήγαινε και καιρός.
Περίμενα όμως κάτι διαφορετικό. Εννοώ, κάποιους ανθρώπους τους αγαπάς πάντα, όσα χιλιόμετρα, γεγονότα ή καταστάσεις κι αν σε χωρίζουν.
Δεν άκουσα στ’ αλήθεια κάτι διαφορετικό.

Η Π. πάντα είναι σταθερή σε ό,τι αφορά τον Τ. Είναι αυτός ο ένας και ο μοναδικός. Δεν έχει σημασία αν υπήρξαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν κι άλλοι. Είναι για να γεμίζουν οι ώρες, είναι στιγμές αδυναμίας, είναι κάτι που, εν πάση περιπτώσει, δεν θα υπάρχει αύριο. Ο Τ. είναι για πάντα όμως. Οπως θέλει εκείνη δηλαδή... Για αυτόν δεν ξέρω πολλά. Οσα ξέρω από εκείνη. Και μου φαίνεται ότι της βάζει δύσκολα, αλλά μου φαίνεται κιόλας πως του επιτρέπει... Οταν αποφάσισαν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής εκείνη είπε πως μπήκε στην τελική ευθεία. Εκείνος τελικά έχει άλλη άποψη.

Ως αύριο, μεθαύριο... Ποιος ξέρει. Μακάρι να ήξερα κι εγώ τι να της ευχηθώ, αλλά δεν έχω πια και συμβουλές. Αν θέλεις κάτι πολύ το κυνηγάς. Ετσι λένε. Λένε και πως αν το θέλεις πολύ θα συμβεί. Ασχέτως τώρα των συμπαντικών προθέσεων. Η Π. θέλει. Και θέλει πολύ. Για τον Τ. δεν ξέρω...


Η (ας πούμε) Ν. με τον (λέμε) Μ. μάλλον επίσης θέλουν... Αργησαν να το καταλάβουν, αλλά θέλουν. Δηλαδή, δεν είναι κάτι που μου έχουν πει. Δεν μιλάνε πολύ γι’ αυτούς ούτως ή άλλως. Αλλά αν κοιτάξεις λίγο τον τρόπο στα μάτια δεν χρειάζεται και να ρωτήσεις.
Δεν χρειάζεται να πείσουν ο ένας τον άλλον για ό,τι συμβαίνει, ακόμη κι αν ο Μ. είναι συχνά ανασφαλής και ρωτάει κάθε δεύτερη μέρα. Η Ν. ήταν επίσης ανασφαλής, αλλά όλα αυτά πριν από τον Μ. Με αυτόν ήξερε σχεδόν όλα όσα έπρεπε να ξέρει. Το μόνο που την τρομάζει είναι πως ο Μ. ίσως δεν τα ξέρει καλά. Οχι πως είναι να την καταλαβαίνεις και πολύ. Αλλά, μου είπε, πως μερικές φορές την τρομάζει μην ξυπνήσει ένα πρωί ο Μ. και κοιτάξει δίπλα του και δει άλλο από ό,τι έβλεπε ως το βράδυ που έπεσε για ύπνο.

Οχι πως έχει και πολύ σημασία. Η Ν. και ο Μ. το διάλυσαν επίσης κι εγώ ανησυχώ που όλα γύρω μου τελειώνουν.
Οταν μου το είπε η Ν. ήταν πολύ θυμωμένη και ακουγόταν σταθερά η φωνή της. Την επομένη που μιλήσαμε μου είπε κάτι για κόμπους στο στομάχι και τον λαιμό, δεν πολυκαταλάβαινα, δεν ήθελα κιόλας διότι συμβουλή δεν είχα πάλι να δώσω και κάπως έτσι νιώθω κι εγώ λίγο άχρηστη. Πιο άχρηστη δηλαδή που θα φύγω για λίγο, δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο για την περίπτωσή της και μου τη σπάει κιόλας που τυχαίνει κάθε φορά να λείπω σε κάτι τέτοια. Την παρατάω μόνη της, αν και νομίζω πως έτσι είναι καλύτερα. Κάποιες φορές είναι καλύτερο να μη μιλάμε, γιατί ξεστομίζουμε και μερικές βλακείες ή κουβέντες βαριές.
Καλύτερα και όλα καλύτερα να πάνε...

Now playing... "nobody knows it, but you got a secret smile and u use it only for me…" ...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2006

grab-bing the chance

χαμός λέει γίνεται...

κάτι γράψανε εδώ, κάτι εκεί...

"κύριε τσαγκαρουσιάνο,
τώρα που στις μέρες μας οι καλοί άνθρωποι και τα αγνά ταλέντα σπανίζουν, και επί τη ευκαιρίας δηλαδή, ήθελα να σας πω να σταματήσετε πια να ασχολείστε με όλους αυτούς τους άχρηστους που σας βρίζουν. Είναι φανερό πως σας φθονούν.

you are the best, I read you and I will always do.

p.s. τώρα που οι υπόλοιποι όλοι βγήκε στη φόρα τι κουμάσια είναι και αφού είναι πλέον φανερό ότι δεν ταιριάζουν και τα γούστα σας (φαγητού, ρουχισμού, σεξουαλικού και τα τοιαύτα...), να σας ματα-τονίσω: ΕΓΩ σας εκτιμώ.

love (to opposite sex only),
hob"