Μπι Γιορσέλφ (so long monitor, σνιφ...)

Ξεπερνώντας τη λύσσα την κακιά που με πιασε να δω τι πρέπει να κάνω για να μπω στο monitor (και που "φάε σκατά, δεν μπαίνεις που να χτυπιέσαι"), ανέκτησα (κάπως) τις αισθήσεις μου, κι ας με ψιλοτρώει ακόμη σαν το σκουλήκι.
Ιδέα δεν έχω γιατί μπήκα στο τρυπάκι, αλλά ένα είναι βέβαιο. Η ρημάδα η ματαιοδοξία φυτρώνει όπως οι τρίχες, άμα τη γέννησή μας. Επιλέγεις αν θα κουρευτείς ή όχι, δεν έχει να κάνει...

Τέλοσπαντων. Εφαγα αμέτρητες ώρες να τριγυρνάω σε bloggs και δεν έχω κάνει ούτε το 1/5 της δουλειάς μου (εκτίθεμαι επικίνδυνα Averel, ε;). Το γεγονός είναι πως δεν έχω όρεξη για δουλειά. Με ανησυχεί βέβαια που αυτό κρατά εδώ και κάτι μήνες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η βόλτα μου στη blogg-o-sfaira σήμερα μου έμαθε ότι το ξεκατίνιασμα είναι σπορ αγαπημένο. Ολοι τσακώνονται με κάποιον. Βρίζονται γιατί ασχολείται ο τάδε με τον τάδε. Μετά βρίζουν την μικρή Μαριλού, γιατί έκανε blogg και γράφει για τον γκόμενο που την έφτυσε, τα μπούτια σου Μαρία... Ενοχλεί ο κύριος τάδε που είναι ανορθόγραφος και ο mister έτσι που ακολουθεί το συντακτικό. Μήπως έτσι μπήκα κι εγώ στο τρυπάκι και γράφω γι' άλλους;

Το βέβαιο είναι πως το ρημάδι τούτο είναι σαν ημερολόγιο. Αλλά κακά τα ψέμματα, ημερολόγιο που το έχεις αφήσει ανοικτό στο χωλ ενώ έχεις διοργανώσει πάρτι. Αν θα έχεις αφήσει και χώρο για "σχόλια-παράπονα-επαίνους" άλλου από τέτοιου Ευαγγέλιο. Αμα δε γουστάρεις εσύ κύριε τέτοιε, μην πας στο πάρτι. Τέλοσπαντων. Μες στη βόλτα ανακάλυψα και τον tzintzira, με έφεση στο Photoshop. Πολύ με άρεσε. Κλαπ-Κλαπ ξανά! Ακόμη βαριέμαι να δουλέψω. Αυτό είναι το θέμα μου... Τα άλλα είναι... τρίχες.
Γειά μου.

Ε, πσιτ, πιτσιρίκο...

Ενα πείραμα κάνω παιδιά, ακολουθώντας τις συμβουλές του "συμμαθητή" McManus.
Στο βωμό της διαδικτυοθέασης ρε γαμώτο!

Α, και θέλω και κάποιον να πλακωθούμε. (Φαντάζομαι ο πιτσιρίκος μπορεί να ρίξει κανα μπινελίκι που έχει γίνει έρμαιο των ορέξεων μας... Sorry, δεν είναι προσωπικό. Είναι που έχεις απήχηση).

Averel... Αν δεν ψηθεί ο πιτσιρίκος, μέσα για κανα διαδικτυακό ξεχαρμάνιασμα; Οπως μόνο εσύ ξέρεις!

"Κι εσείς τρελή;"

-Καλησπέρα, Ιατρείο Τάδε, παρακαλώ...

-Καλησπέρα, ένα ραντεβού θα ήθελα με τον γιατρό.

-Βεβαίως, ποιον θέλετε;

-Κοιτάξτε, δεν είναι πως έτσι γεννήθηκα. Απλά μερικές φορές, στην αρχή σπάνιες, άρχισα να νιώθω ενοχλητικά διαφορετική. Να, μετά ήταν που έβλεπα να με κοιτούν με μισό μάτι πολλοί. Υστερα άρχισαν να με εκνευρίζουν. "Τι έγινε ρε φιλαράκο, τι κοιτάς, παίζει τίποτα;". Ηθελα να τους αρχίσω στις μάπες, αλλά γενικά, να ξέρετε, είμαι ήρεμος άνθρωπος. Από την άλλη, έχω αυτό το εσωτερικό, από τα μέσα μου δηλαδή βγαίνει, να ταράζομαι ποικιλοτρόπως. Να σας εξηγήσω... Ούτε το μισό μάτι, ούτε το λοξό αντέχω. Σεληνιάζομαι. "Μεγάλε τι λέει; Θα με κόβεις πολύ ώρα πάνω-κάτω ή θες να κάνεις δουλειά σου να τελειώνουμε;" Να σας πω κυρία μου. Εγώ μετά διακοπών και προ δουλειάς, είπα να ηρεμήσω. Καλά, και πριν τρία χρόνια είχα πει να πάρω κουρτίνες... Γενικά να δείτε, δεν είναι πως δεν θέλω. Απλά, να, είμαι κατά του προγράμματος. Δεν το κάνω επίτηδες, μη νομίζετε. Αντιδραστική είμαι, το παραδέχομαι. Ούτε αυτό όμως επίτηδες. Να ξέρατε τι μου κοστίζει εμένα-νε (sic) αυτή η αντίδραση. Πόλεμος γίνεται! "Πρέπει", λέει η συνείδηση; Αρνηση το αντιδραστικό. Βρε συ! Πράξε τα δέοντα. Μπααα.... Ακυρο τρώει. Βρε θα 'χεις τύψεις μετά, αφού σε ξέρω. Δεν μπορώ, τσινάει. Τι να κάνω; Κι επί του προσωπικού δηλαδή, το ίδιο ντέφι. Τον βαριέμαι, δεν τον μπορώ, τι ήθελα κι έμπλεκα, θα ξεμπλέξω, πιο καλή η μοναξιά... Ωχ... Και τώρα; Τι θα κάνω σπίτι; Τηλεόραση; Μόνη; Ταινία; Χωρίς αυτόν; Και με ποιον θα γελάω; Θα βάλω ποτό. Μπα! Θα την πέσω για ύπνο. Μπα! Δεν κλείνει το μάτι. Α, να, καλά που το θυμήθηκα... Ηθελα να κλείσω ένα ραντεβού με τον...

-Αφήστε, κατάλαβα, κατάλαβα... Κι εσείς τρελή.

-Οχι, καλέ, όχι. Το μάτι μου έχει κοκκινήσει. Τον οφθαλμίατρο.

-Καλά, καλά. Περάστε από 'δω. Το συντομότερο...

Ε ναι, θα κάνω γκάλοπ λοιπόν!

1) Πόσοι από εσάς είστε ευτυχισμένοι με ό,τι έχετε στη ζωή σας;

2) Πόσοι από εσάς είστε σε θέση να γνωρίζετε τι πραγματικά έχετε στη ζωή σας;

3) Πόσες φορές τη μέρα τσακώνεστε με τον εαυτό σας;

4) Σε πόσους θέλετε να σπάσετε τα μούτρα ημερησίως;

5) Πόσες φορές έχετε νιώσει να σας κοροϊδεύει κάποιος κοντινός σας άνθρωπος;

6) Πόσες φορές έχετε νεύρα χωρίς να φταίει κάτι συγκεκριμένο;

7) Πόσες φορές είπατε "ποτέ ξανά" και μετά "δαγκωθήκατε";

Σταματάω στο (7)... Είναι κανόνας ... Αντε γειά μου!

Do Let Me Be MisUnderstood

Εχω πει να ελαττώσω τα νεύρα (και τους καφέδες, τους μαλάκες, το κάπνισμα, τις τεκίλες, ..... μπλα, μπλα, μπλα...). Μπαα... Κάποια πράγματα είναι, να δεις πως το λέτε εσείς εντώ... meant to be... (α ρε θεά θεία από το ΝεοΣικάγο)! Και meant to be forever, όχι αστεία...

Πρωινό Σαββάτου, ύστερα από εκδρομή (έστω wannabe), η φάτσα μου έχει τόση σχέση με το υποτιθέμενο feeling που θα έπρεπε να αντικατοπτρίζει όση και ο Ζαζόπουλος με τους Santa Esmeralda.

Αηδία! Αδικία! Ας πάει... Κάτι ήθελα να γράψω για εκείνο το βάζο, αλλά κανένα σημείο του εγκεφάλου μου δεν υποστηρίζει τη λειτουργία.

Λέω για σήμερα να μείνω νευριασμένη. Και πιωμένη, περιτριγυρισμένη από μαλάκες, καθώς θα καπνίζω και θα προσπαθώ να ξενερώσω με τρεις καφέδες στο ημίωρο. Ε δε βαριέσαι! Η ζωή είναι πολύτιμη για αυτή την καθημερινότητά της... (Δεν θα βρω τον πούστη που πουλάει αυτές τις αηδίες για φιλοσοφία ζωής;;)

Βάστ(ρ)α Φρολούντα, ωιμέ....

Ο γενναίος πολεμιστής φόρεσε την πανοπλία του. Ετριζε λίγο από τη σκουριά, αλλά τι να κάνεις, μπορεί το σπίτι να έχει υγρασία, όμως είναι φτηνό το ενοίκιο, δίνεις τόπο στην οργή (και στην υγρασία).
Τραβώντας για τη μάχη στη σκοτεινή κοιλάδα του "πάμε στοίχημα" γεμάτος τσιτάτα (περί της τιμής των όπλων και της περηφάνιας των διπλών αποδόσεων), περασμένα στα βάθη του αιώνα από πάππου προς πάππου, κοντοστάθηκε. Σκατά, δεν έφταιγε η πανοπλία που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Το μυαλό είχε διάθεση ν' αντισταθεί και διάολε τα κατάφερνε μια χαρά.
"Οι άλλοι πίνουν μαργαρίτες στην πισίνα κι έγώ ο μαλάκας πρέπει να υπερασπιστώ την τιμή της Δόνας Χάμαρμπι... Πφφ...". Σιγή...
Η Δόνα Χάμαρμπι δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο. Ούτε εντυπωσιακή γκόμενα, ούτε με κανένα σπάνιο δείκτη ευφυίας. Αλλά είχε αυτό το κατιτίς -τι διάολο ήταν, το έψαχνε για χρόνια- που έβγαζε αέρα επιτακτικό. Μα που δεν μπορούσε να βρει τι...
Εμοιαζε αρκετά στον πατέρα της, τον Δον-Μπένι-Κοκκινοκέφαλο. Είχε ένα κεφάλι με τρίχες σαν πιατάκι του καφέ από άχυρο, αλλά με κοκκινόχρωμες ανταύγειες. Οταν είχε κάτι να πει -ή τέλοσπαντων νόμιζε πως είχε- όλο του το δέρμα μεταμορφωνόταν σε κοκκινόχρωμο ύφασμα και ο λαιμός φούσκωνε βατραχίσια. Μια φορά, λέγεται, πως κάποιος τον φίλησε επηρεασμένος από το παραμύθι, αλλά δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία, βλέπει κανείς πως τίποτε πριγκιπικό δεν προέκυψε πάνω του. Παρόλ' αυτά είχε κάτι το συμπαθές. Κανείς δεν είναι ως σήμερα σίγουρος αν αυτό είναι από λύπηση ωστόσο.
Η κοιλάδα απείχε κάμποσα χιλιόμετρα ακόμη... Η πανοπλία δεν είχε ιδέα από κλιματισμό και το πράγμα είχε αρχίσει να ζορίζει...

Κάτσε Κάτω Από την Μπάλα

Ασε με ρε... Δεν έχω κέφια... Δεν δουλεύω κι άντε και γαμήσου... Με απολύεις; Οχι ε; Σου γαμώ το σπίτι... Εγώ δεν ήρθα εδώ μαλάκα να μου φας τη ζωή. Την τρώω μόνη μου. Για δες, να. Πέντε χρόνια τώρα τι έκανα; Τίποτα! Κατάλαβες; Οπότε δεν έχεις τίποτα να μου πεις. Καλύτερα λάθη δεν θα κάνεις...
Τι μου λες για αδιέξοδο; Εγώ βλέπω φως. Να εκεί είναι. Τι είπες; Δεν είναι φως, η κουρτίνα 3 είναι; Να πάρω το κουτί 1; Τι κάνει τικ-τακ εκεί;
Ρε μαλάκες αφήστε με! Δεν γουστάρω τώρα τις εγκόσμιες, καθημερινές πίπες σας. Εδώ είναι ωραία. Εχει και θαλασσινό νερό.
Τι έγινε; Πάλι ξεχάστηκα και τρώω άσκοπα τον χρόνο μου; Και ξέχασα να βάλω και σε τάξη τις σκέψεις μου; On-Off. Καλά, εγώ σε καταλαβαίνω. Τα ίδια σκεφτόμαστε. Αλλά εγώ τα κράτησα για μένα και τα πάλευα με τον εαυτό μου. Αιώνια μάχη φίλε.
Τι συμβαίνει; Οχι, καλά έκανες. Εδώ είμαι να τα μοιραζόμαστε όλα. Μην ανησυχείς που το πρωί που ξύπνησα ήθελα να σου βαρέσω μπουνιές. Ούτως ή άλλως δεν ήσουν εκεί, μπαγάσα!
Ρε στο είπα! Τι θες; Δεν έχω κέφια. Αντε πνίξου εσύ και το φιστίκι σου. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να γράφω με νόημα. Με ενοχλεί που δεν βγάζω νόημα. Τίποτα δεν βγάζει. Α-νόητο. Πφφ...
Το λάθος έγινε παλιά. Μετά απλώς δεν διορθώθηκε και έγινε ένα μεγάλο λάθος. Πως είναι ένα μεγάλο σπίτι, χωρίς παράθυρα;
Θα βάλω πρόγραμμα, θα κάνω τη ζωή μου, θα πετύχω πολλά, θα φτάσω ψηλά, πιο ψηλά, πιο ψ... Ρε μαλάκες, είχε ταβάνι και δεν είπατε κουβέντα;; Καλααά...
Το θέλω μαύρο, με υδραυλικό τιμόνι, ηλεκτρικά παράθυρα, μηχανή εσπρέσο, ροζ χειρόφρενο, να έχει πράσινα μάτια και κατά προτίμηση να γαμάει στην επιτάχυνση. Και τα κλειδιά στο χέρι.
Πως είπατε; Φίλε, θα στο πω να το καταλάβεις. Είναι μεγάλο, μπλε και έχει κέρατα. Μέσα σε διαστημικό μπουκάλι. Πριν το σπάσει η Πρισίλα. Εντάξει τώρα;
Αν βάλω ροζ κουρτίνες, το βράδι θα μοιάζει απ' έξω με μπουρδέλο; Με κόκκινες; Αγκρμφ...
Κοίτα, αν είναι να το έλεγες νωρίτερα. Πριν κάτσω να φτιάξω πρόγραμμα και σε βάλω στα "απαραίτητα". Οχι τώρα, που πρέπει να ξαναφτιάχνω τη λίστα και δεν έχω και μπλάνκο. Αϊντε τώρα...
Τι σκέφτηκες; Εμ, τι θα σκεφτόσουν. Αφού στο ξαναείπα. Δεν καταλαβαίνεις. Το πελώριο "εγώ" σου φτάνει πιο πέρα από το διαγαλαξιακό ταξίδι του Ανταμς και νομίζεις ότι κατηγορώ εσένα. Κάτσε να σε φάνε οι τύψεις. Εγώ θα παραγγείλω απ' έξω. Θες κι εσύ;

Υ.Γ. Γράφτηκε υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών Δ-Κ-Δ-Τ-Π (Δουλεύω-Και-Δεν-Την-Παλεύω)

Μετα-διακοπικά Ερωτήματα

ΑΝ το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, τι γίνεται με το αγγούρι; (Με απασχολεί εξίσου έντονα και το θέμα του πατζαριού, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες στη γνώση...)

AN ήσασταν κολοκύθι και υπήρχε μια περιρρέουσα και μόνιμη (κακεντρεχής ασφαλώς) κριτική για τη σχέση σας με τη ρίγανη, δεν θα ήταν θέμα για επανάσταση;

ΑΝ γυρνώντας από διακοπές ασχολείσαι με ζαρζαβατικά, δεν υπάρχει (ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ) πρόβλημα με τον ψυχισμό σου;

Να δεις που είναι...

Κάπου έχω βάλει το εγχειρίδιο "καλής ζωής" και δεν θυμάμαι που... Κοίταξα κάτω από το κρεββάτι. Βρήκα κάτι πεταμένες κάλτσες, τις γαλάζιες που τις έψαχνα το χειμώνα, άει στα κομμάτια...
Κοίταξα στα συρτάρια, πάλι πήγα κι ανακάτεψα τα μαύρα με τα χρωματιστά, να γιατί δεν έβρισκα το φούξια τις προάλλες, αφού χαζή είπαμε στο "2" πάνε τα παρδαλά...
Κοίταξα πίσω από το γουρούνι. Ε, καλά! Κοίτα που είχε πέσει η άτιμη η καρφίτσα και έφαγα το σπιτι.
Κοίταξα στη βιβλιοθήκη. Βρήκα άλλα 48 βιβλία που δεν έχω ακόμη διαβάσει και έχω παραγγείλει άλλα 2-3. Δεν ρώτησα αν πηγαίνουν με το κιλό ο βλάκας...
Κοίταξα στο γραφείο... Σημείωσα πάνω στη σκόνη ότι έχω ήδη ελέγξει εκεί, να μην ξαναψάχνω...
Το εγχειρίδιο δεν το βρίσκω. Αλλά ύστερα από αυτό έχω βάσιμες υποψίες ότι τα βρόντηξε και πήγε στη δίπλα.
Με λυπεί το γεγονός ότι το άφησα στο κεφάλαιο "πως να κάνετε τις σκοτούρες σας ληγμένο γιαούρτι", αλλά έστω κι αυτή η έρευνα μου πρόσφερε μια κάποια γνώση. Κατάλαβα ότι πρέπει να καθαρίσω...

Κοίτα να δεις...

...που μου χάλαγες το blogg (άθελά σου), εσύ και τα παρατεταμένα ξεφωνητά σου... Τελικά μερικές φορές η ζημιά γίνεται χωρίς να το θες. Κι επειδή δεν το θες δεν μπορείς και να βρεις τι φταίει να τη διορθώσεις.

Εκτός κι αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά. Και μερικές φορές για να διορθώσεις τη ζημιά, πρέπει να χαλάσεις κάτι άλλο. Μπορεί να μην είναι απαραίτητα μεγάλη η καταστροφή. Να, κόβεις πέντε-έξι συλλαβές και έφτιαξε... Ωραία... αλλά... αν δεν είναι blogg τι κάνεις;

Αν έχεις κάτι που, υπό συνθήκες σου αρέσει πολύ, ας πούμε, αλλά κάτι, μικρής σημασίας, μα παράλληλα αναπόφευκτο, το χαλάει;
Αν έχεις κάτι που δεν θες για τίποτα στον κόσμο να στραπατσάρεις έστω και στο ελάχιστο, μα έρχεται καμιά φορά σε σύγκρουση με τις ηλίθιες ή όχι συνήθειές σου;

Το χειρότερο πράγμα που άκουσα τον τελευταίο καιρό μου φάνηκε πως συνοψίστηκε μέσα σε τρεις λέξεις. "Δεν σε ξέρω...". Για κάποιο λόγο, που ακόμη αναζητάω, ήρθε κι έκατσε στο στομάχι μου και ακόμη να ξεκολλήσει.
Νομίζω το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως φοβήθηκα μη μάθεις κάτι που δεν θέλεις. Που δεν θέλω ούτε εγώ. Ως εκεί απλά με ενοχλούσε.

Μετά σκέφτηκα λίγο πιο πέρα... Πως ούτε εγώ με ξέρω. Μα τω Θεω, έχουν περάσει πολλά-πολλά χρόνια, κι ακόμη δεν με ξέρω... Πως τον μαθαίνεις τον εαυτό σου; Πως πλησιάζεις κάποιον και του λες να σε αγαπάει, αν δεν ξέρεις τι του ζητάς να αγαπήσει;

Βαριές σκέψεις για καλοκαίρι. Βαριές γενικά... Λες να ήταν που δε μου έφτασαν οι διακοπές; Και τότε γιατί δεν ανυπομονώ να ξαναφύγω; Γενικά, έχω χάσει την εμπειρία της ανυπομονησίας. Ακόμη και η βάρδια περνά με στωικότητα... Ή μήπως δεν περνά;
!!!
Αφού έχω αυτό στο στομάχι, τότε γιατί έχω και κάτι άλλο που με κάνει να θέλω πολύ να γυρίσω σπίτι...;
Καληνύχτα μωρέ...

Hey Υou...

....out there in the cold
getting lonely, getting cold, can you feel me?

Hey you, Standing in the aisles
ith itchy feet and fading smiles, can you feel me?
Hey you, Don't help them to bury the light
Don't give in without a fight

Hey you, Out there on your own
Sitting naked by the phone, would you touch me?
Hey you, with your ear against the wall
Waiting for someone to call out, would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home

But it was only fantasy
The Wall was too high, As you can see
No matter how he tried he could not break free
And the worms ate into his brain

Hey you, Out there on the road
Doing what you 're told, can you help me?
Hey you, out there beyond the wall
Breaking bottles in the hall, can you help me?
Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall