Κυριακή, Οκτωβρίου 30, 2005

Αφιερωμένο...

Αυτή εδώ δεν δημοσιεύθηκε στο National Geographic. Buuuut....

Averel, Respect, Alexz... σας καλώ να κάνετε μια γρήγορη σκέψη... Ποιος στ' αλήθεια θα μπορούσε να είναι;

Ο αγαπημένος μας φίλος εγκατέλειψε τα μέρη μας. Βρήκε την ψυχική του ηρεμία και μαζί μια δουλειά που του ταιριάζει... γάντι. Εχει τα φόντα και τα προσόντα, σωστά;



Ok, ok, η φωτό είναι από το διάσημο (αλλού) "Great Honda 50 Run" στην Ιρλανδία κι εδώ θαυμάζουμε έναν εκ των 541 (!!) συμμετέχοντων. Could it be you??

Best Of National Geographic









It slightly occurs to me that I might, I might, have chosen the wrong job in this lifetime... Whatever... Enjoy!

Σάββατο, Οκτωβρίου 29, 2005

The sweetest

I'm wishing on a star - To follow where you are - I'm wishing on a dream - To follow what it mean - And I'm wishing on the rainbows that I see - I'm wishing on the people who really dream - And I'm wishing on tomorrow rains never comes - And I'm wishing on the other things we never done...

...I never thought I'd see the time when you would be - So far away from home - So far away from me - Just think of all the moments that we spent - I just can't let you go from me, we were meant - I didn't mean to hurt you, but I know - In the game of love, you reap what you sow...

...I feel it's time we should make up baby - I feel it's time for us to get back together - And make the best of things, oh baby - When we're together -
Whether or never - I feel it's time we should make up baby - I feel it's time for us to get back together - And make the best of things When we're together - Whether or never...

...I'm wishing on a star - To follow where you are - I'm wishing on a dream - To follow what it means - And I'm wishing on the rainbows that I see - I'm wishing on the people who really dream - Hoping all the days to come and days to go - Hoping on the days of loving, loving you so...

...Baby, forgive me - Lets make up, I'm sorry - Lets be together, breakup? - Never - The love we have seems special so far - Till we get back from wishing on a star.

  • Εντάξει, το βράδυ -ομολογώ- θα πετάω λελούδια στην Πέγκυ Ζήνα. Σκοτώστε με που είμαι ειλικρινής. Να πω ότι η ανάγκη θα με πάει, δεν θα το πιστέψετε. Να πω ότι δεν θα περάσω καλά, ψέμα θα 'ναι... Αλλά, ορκίζομαι, αυτό είναι αγαπημένο μου... Ορκίζομαι στ' αστέρια (να μην πέσουν στα κεφάλια σας)...
  • Πέμπτη, Οκτωβρίου 27, 2005

    put the blame on me...

    Δεν είναι να πεις μια κουβέντα. Δεν βρίσκει πάτο η κακόμοιρη. Αμέσως-αμέσως, με βγάλανε φαντασιόπληκτη επειδή μια φορά έτρεξε ο νους μου στο «Επόμενη Στάση: Χαλάνδρι».

    Κι από σήμερα σταματάω τα γκρίγκλις (σγκούινγκ, νταπ, μπαμ... δίνω μια μάχη εδώ, σεβαστείτε το). Δεν με έφτανε που με φορτώσανε 1-2 χρονάκια παραπάνω, με κάνανε τακουνιοφόρο και κατά πολλούς εχω και μεγάλα, πράσινα αυτιά (αλλά στον spiderman ουδέποτε έπαιξα, είχα την πρόταση και την αρνήθηκα, εγώ είμαι φαν των X-Men και δεν εννοώ τους πρώην), γίναμε και ρόμπαι-ξεκούμποται, σα βλαχοαμερικανάκι, αναμασούσα τσίχλα, λες κι είμαι 'γω καμιά αμόρφωτη, καμια τυχαία...

    Αντε, άντε, επειδή εμείς έχουμε επίπεδο, πότε-πότε - συνήθως δεν έχουμε νόημα για να το ξεκαθαρίζω - τις ευχαριστίες μας ελληνιστί, πολύ γελάσαμε, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, πολύ περήφανοι γίναμε.

    Α.Γ. Στο Θηρίο δεν πήγα, αφενός δεν το 'ξερα, αφετέρου το μάτι μπορώ να το κλείσω μέχρι δυο φορές, τσάμπα διαδρομές θα κάνουμε τώρα, άσε που έλειπε ο Tyler. Αλλά μπορώ να οραματιστώ ολίγους μπλόγκερ με σφηνοτεκιλίδια και χαρές εκεί με τον Μπρους, που κακός δεν είναι, έχει και πλάκα τελικά, για το πουστολελές δεν ξέρω, να με συγχωρείτε, αλλά με κάνει να γελάω η λέξη, θα επιμείνω τίποτε προσωπικό...

    Και αποχωρώ εσπευσμένα, διότι δέχομαι επίθεση από μια γιγάντια πεταλούδα... Στα επόμενα βραβεία θα ράψω κάτι καλύτερο, διότι ήμουνα η μόνη στυλιστικά αδιάφορη και έχω πέσει σε ελαφράς μορφής κατάθλιψη, θα το ξεπεράσω ισιώνοντας τα μαλλιά μου και λέω να κουρέψω και τ' αυτιά μου. Hob, hob, αλλά σε λίγο θα μας βγάλετε και Κέρμιτ μερικοί-μερικοί.

    A.Γ.1 Dom, Μαύρος Πιτ για κανένα λόγο όμως! ;)

  • Θερμή παράκληση προς άπαντες εκδρομείς και παράλληλα μπλόγκερς: Καλά να πάτε, καλά να 'ρθειτε, αλλά θα εκτιμούσα αν αποφεύγατε ευχές τύπου "καλό τριήμερο". Για κάποιους δεν ήρθε ακόμη η επανάσταση του "Οχι" και θα δουλεύουν κατά το δοκούν (των προϊσταμένων και της άτιμης κοινωνίας). Τις ευχαριστίες μου.
  • Τετάρτη, Οκτωβρίου 26, 2005

    Analyze this

    Να ποστάρεις είναι εύκολο πράγμα. Να διαβάζεις μια μέρα μετά όλα αυτά που έγραψες και να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε αυτά, and I mean the true you, είναι μάλλον το ζόρικο.
    Μερικές φορές πριν πέσω για ύπνο με λούζει ένα ατελείωτο μπρέινστορμινγκ, με λόγια που δε μιλιούνται, πολύ περισσότερο δε γράφονται, αλλά είναι ακριβώς αυτό που θέλω να πω διάολε.
    Λίγο πριν από τον ύπνο τα βλέπω συνήθως όλα πιο καθαρά. Αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να κοιμάμαι όρθια, εγγυημένα ομολογώ πως τα τελευταία 25 (25 είπα, έτσι;) χρόνια δεν πιάνει.
    Τα όσα σκέφτομαι είναι κουλλ. Εκείνο που δε συμμαζεύεται είναι κάτι εικόνες, που ουδείς τις κάλεσε, αλλά κάνουν τακτικότατα την εμφάνισή τους και δείχνουν κιόλας να διασκεδάζουν που σε ταλαιπωρούν. Δεν είναι ότι διαλέγουν ώρες, αλλά μια προτίμηση στο σκοτάδι την έχουν. Τύπος νυχτερινός κι αυτές.

    Η Ε. έρχεται λέει και το ανακοινώνει περιχαρής. Το χειρότερο είναι πως χαμογελάω κι εγώ σαν χαζή από χαρά και δεν είναι καθόλου ψεύτικη. Ανησυχητικό αν σκεφθείς πως κατέληξα ότι μπαίνει στη λίστα των non-VIP in my life πρόσφατα κιόλας. Οχι γιατί ήθελα. Μάλλον επειδή έτσι ήθελε αυτή. Τώρα δεν ξέρω ακριβώς πόσο δίκιο έχω σε αυτή την ιστορία. Υποθέτω πως είμαι αρκετά εγωιστικό πλάσμα και αρκεί να μη συμπίπτουν τα θέλω μου με κάποιον για να τον αποτάξω. Θεωρία όλα αυτά. Είπαμε, στην πράξη χαμογέλασα. Και αν το αναλύσω λίγο καλύτερα, έχω και μια μικρή ανυπομονησία. Δεν είναι μόνο τώρα που έρχεται. Εχω πιάσει τον εαυτό μου κι άλλες φορές σε κατάσταση προσμονής. Σχεδιάζω κατά καιρούς την τέλεια στιγμή για ξεκαθάρισμα. Οχι παλιών ή νέων λογαριασμών ακριβώς. Ποιος δίνει δεκάρα για χρωστούμενα θα μου πεις. Ισως εγώ και η τάση να μην αφήνω τίποτε ανεξήγητο.

    Κάπως έτσι την πάτησα πολλές φορές και θα εξακολουθήσω να την πατάω. Ανυπομονώ για τούτου του είδους το ξεκαθάρισμα, που θα μου ανοίξει επιτέλους τα μάτια για το αν κάνω καλά ή όχι.
    Ξεκαθάρισα τους φίλους μου. Κράτησα πολύ λίγους. Οσους είχα πάντα δηλαδή.
    Ξεκαθάρισα τη ζωή μου. Εμεινε πολύ λιγότερο βολική, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι.
    Ξεκαθάρισα τους "εχθρούς" μου. Αυτό το απολαμβάνω.
    Διάολε, μόνο το δωμάτιο μου δεν έχω καταφέρει να ξεκαθαρίσω ακόμη κι ανησυχώ...

    Ο,τι αγαπάς μια φορά στ' αλήθεια δε σταματάς ποτέ να το αγαπάς. Κλισέ, κλισέ, κλισέ. Γεγονός, γεγονός, γεγονός (ας υποθέσουμε ότι το λέω τρις για έμφαση).

    Τις προάλλες στο μετρό έπιασα τον εαυτό μου να διαλέγει φάτσες και να τις βάζει σε φιγούρες μπλόγκερς. Αγαπημένων ή μη. Είδα έναν τύπο με γυαλιά και χαρτοφύλακα. Δεν έχω διαβάσει ποτέ τον e-lawyer, αλλά μου τον θύμισε. Είδα μια τύπισσα που έμοιαζε με τη Λίτσα, αλλά δεν έχω ιδέα αν της φέρνει έστω και φυσιογνωμικά. Είδα ένα άλλο που έφερνε στον Bruce, αλλά μετά θυμήθηκα ότι μένει στην Αγγλία και είπα να κόψω τις μαλακίες. Θα 'ταν εντυπωσιακό ένας από αυτούς τους βαριεστημένους, απόλυτα ordinary people (πως το λέτε εσείς εντώ;) να ήταν ο πιτσιρίκος ας πούμε. Θα καταλάβαινα πως ο κόσμος μετά τις 9 στο μετρό δεν είναι ακριβώς βαριεστημένος του θανατά που πέρασε άλλη μια γαμωμέρα στη δουλειά και πρέπει να πάει σπίτι να διαβάσει και τα κωλόπαιδα(λέμε τώρα...), αλλά πιθανότατα σκέφτεται τον Φάουστ και πως το φαινόμενο της πεταλούδας επηρεάζει την σύγχρονη κοινωνία. Θα ήταν ακόμη πιο σαφές αν η στάση του ήταν Ευαγγελισμός και τον παρατηρούσα να χτυπιέται εκνευρισμένος στο Σύνταγμα. Καλό πράγμα η σκέψη, αλλά μπορεί να χάσεις τη στάση. Ή κάπως έτσι...

    Αν κανείς δεν κατάλαβε τίποτα κερδίζει εισιτήριο του μετρό και μια φανουρόπιτα. Ακριβώς έτσι...
    Καληνύχτα.

    Να και κάτι που μας φτιάχνει...

    "Are you aching for the blade?
    That’s ok, We 're insured
    Are you aching for the grave?
    That’s ok, We 're insured

    We 're getting away with it, All messed up
    Getting away with it, All messed up
    That’s the living..."

    (oH my goD, Res κι εγώ τρόμαξα στην άπλα τούτου δω...)

    Κυριακή, Οκτωβρίου 23, 2005

    Αφορμές...

    Με αφορμή το "60" του φίλτατου... Προσπαθώ εδώ και καιρό να τελειώσω ένα -ακόμη- βιβλίο... Πρέπει να είναι η πέμπτη αποτυχημένη προσπάθεια μου τους τελευταίους 6-7 μήνες. Εξακολουθώ όμως να αγοράζω με πρώτη ευκαιρία καινούρια. Αναρωτιέμαι αν το κάνω απλά για να δείχνουν πιο εντυπωσιακά γεμάτα τα ράφια της -relatively- καινούριας βιβλιοθήκης μου.

    Οταν ξεκίνησα τα 100 χρόνια μοναξιάς θεώρησα ότι έφταιγε ο τίτλος. Είπα θα 'ναι παιχνίδι του μυαλού, δε βαριέσαι, θα το καταφέρω κάποτε.
    Οταν η ιστορία επαναλήφθηκε και με τον Γλάρο Ιωνάθαν, κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά... Δεν θα 'ναι πάνω από 60 σελίδες το ρημάδι...

    Από την άλλη δεν έχω ιδέα ποια είναι τα βιβλία που πρέπει να έχεις διαβάσει ως τα 20 σου και ποια μετά αυτά. Με αφορμή ένα κόμεντ, στο "60" και χωρίς ειρωνική διάθεση (ειλικρινά βαρέθηκα τις διαδικτυακές σποντίτσες, τα σου 'πα, μου 'πες, γιατί να μου την πεις, θες να γίνουμε φίλοι;).

    Και με μία ακόμη αφορμή, από μια μίνι σαββατιάτικη έξοδο, ολοένα και ενισχύεται η αίσθησή μου πως όταν το σάλιο σου αποκτά περισσότερο συστατικά χολής, ακόμη κι αν αυτή σε συνδυασμό με το IQ σου δίνει έναν κάποιο τύπο, το πρόβλημα δεν το έχει ο απέναντι-δίπλα-πίσω σου. Μάλλον εσύ και το κάτι που σου λείπει φταίει. Ιτς οκέι, το 'χω πάθει πολλάκις κι εγώ. Δεν είμαστε όλοι τέλειοι άφτερ ολ. Κάποιοι απλά το πλησιάζουμε... Sic huh?

    Αποχωρώ να αναζητήσω ακόμη μερικές αφορμές για σκέψη... Νοερά.

    Πέμπτη, Οκτωβρίου 20, 2005

    Το να ξυπνάς happy, υποθέτω -καμιά φορά- το πληρώνεις με έναν ταλαιπωρημένο, για πολύ ώρα, μάταιο κόπο να κοιμηθείς, κι όχι απαραίτητα happy.

    Δεν ξέρω αν συμβαίνει αποκλειστικά σε μένα, αλλά ειλικρινά, με όλο τον τρόμο του πόσο στ' αλήθεια κλισέ είναι αυτό, μερικές φορές τα ίδια ακριβώς μικρά πράγματα που μου γεμίζουν τη ζωή με αδειάζουν κι απόλυτα. Και μου κόβεται εξίσου απόλυτα η χαρά, μου κόβεται και η διάθεση, μου σταματάει το κέφι... μπλα, μπλα... έχει ήλιο, ας μη χαλάσω μια ωραία μέρα, επειδή απλά προηγήθηκε μια κακή νύχτα. Αλλωστε δεν θυμάμαι ακριβώς τι μ' έπιασε. Και αν το παλέψω να θυμηθώ δεν βρίσκω και κανένα κέρδος.

    Αχρηστόγραφο γιουνίκ: Ας καταλάβουν επιτέλους κάποιοι ότι τα μπλογκς δεν είναι απαραιτήτως για τους βραβευμένους με Πούλιτζερ ή Νόμπελ του αύριο. Και οι ανέμπνευστοι έχουν δικαίωμα λόγου. Παράπονα στο τμήμα παραγωγής ανθρώπων. Τα 'χουμε πει, ας ξαναδοκιμάσουμε, το ίντερνετ είναι πλέον και τΖάμπα. Μην ψάχνετε την ποιότητα του κόσμου εδώ. Οταν το καταλάβετε αυτό θα έχει ακόμη πιο πολύ πλάκα... Εγώ ρεπό! Και τρέχοντας την κάνω...

    Τετάρτη, Οκτωβρίου 19, 2005

    Δεν ξέρω τι είναι το Technorati. Ούτε πως δουλεύει. Παρακαλώ μη με μπερδεύτε με αυτές τις αηδίες της τεχνολογίας, ιδίως πριν πιω καφέ.

    Σήμερα ξύπνησα και πάλι ευδιάθετα. Πράγμα ανησυχητικό για μένα, αλλά κομμάτια να γίνει, enjoy it while it lasts.

    Πλάκα-πλάκα, αυτά τα μπλογκς βοηθούν και στην ενδοσκόπηση καμιά φορά. Σχόλια τύπου "ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε φιλαράκο;" που κατόπιν 48ώρου μετατρέπονται σε "Σε συμπάθησα βρε", λίγο προτού καταλήξουν στο "Εχεις όλο μου το σεβασμό" ή κάπως έτσι τέλοσπαντων, σε κάνουν να καταλάβεις πως είσαι λίγο ασταθής χαρακτήρας τελικά. Ολοι οι άλλοι -δικαιωματικά- μπορούν να καταλάβουν ότι δεν είσαι και πολύ της εμπιστοσύνης.

    Τέλοσπαντων. Η γκράντε ανακάλυψη, κατόπιν διπλού "χτυπήματος", ήταν πως το πρόβλημά μου είναι ότι παίρνω τον κόσμο (όλο) στα σοβαρά και πολύ μάλιστα. (Μμμ... Για κάτι τέτοιες ανακαλύψεις βγήκε η έκφραση περί πτώσεως της χούντας, του τείχους, κτλ...) Μπορεί κάποτε να πρέπει να το σταματήσω αυτό. Απλά δεν είμαι ακόμη σίγουρη ότι θέλω να το κάνω. Εχω αυτή την ιδέα περί μοναδικότητας, που, να, έχει σφηνωθεί για τα καλά... Λίγες οι εξαιρέσεις κι εκεί, μη με αφήσετε να το πολυσκεφτώ. Πιθανότατα θα ξεσπάσω, με μια ακόμη ανάλυση κωλοτουμπισμού.

    Πφφ... Μετά τις 12.00, καλησπέρα δεν λέμε;

    Τρίτη, Οκτωβρίου 18, 2005

    Μη χάσεις χρόνο εδώ... Ακου με...

    ...διότι δεν έχω τίποτε άλλο να πω παρά πως νυστάζω... Κι αυτό είμαι σίγουρη δεν σε ενδιαφέρει. Ειλικρινά θα στο πω, ούτε εμένα θα με ενδιέφερε, αν δεν βάραιναν τόσο τα βλέφαρά μου. Και πάλι, θα μπορούσε να μου είναι αδιάφορο αν δεν ήμουν ακόμη στη δουλειά...

    Εγώ στα είπα, μην χάσεις χρόνο εδώ. Κι εγώ που το γράφω βαριέμαι. Η συγγραφή τούτου του ποστ (-δυναμίτης μπορεί να χαρακτηριστεί βεβαίως), με βοήθησε όμως σε ένα συμπέρασμα. Ολα σου τα προβλήματα δεν λύνονται με τη συζήτηση. Αυτός ο -νυσταλέος- διάλογος (τρόπον τινά) δεν με βοήθησε καθόλου στο να ξενυστάξω. Με κάθε ειλικρίνεια αυτό.

    Και μου θύμισες και το Fight Club και ευτυχώς θυμήθηκα κι εγώ πως ήταν η τελευταία ταινία που είδα και συγκλονίστηκα. Είδα πολλές από τότε. Και κάποιες ήταν πολύ καλές, δεν λέω... Τέλοσπαντων, το τελευταίο που θέλω να κάνω είναι κριτική ταινιών.

    ( ---> Διορθώνω, και το Crash είναι στα άπερ της λίστας. )

    Γενικά δεν νομίζω πάντως ότι μου αρέσει να κάνω κριτική. Είμαι από τα παιδάκια εκείνα που το έπεισαν ότι "ό,τι κοροϊδέψεις το παθαίνεις". Εχω και βιώματα δηλαδή, όχι έτσι, άντε-άντε...

    Επίσης αυτή η καινούρια διαφήμιση της Levi's, με έναν τύπο που γρατζουνάει την κιθάρα και διεγείρει τα (γυναικεία) πλήθη, μου τη βαράει πολύ άσχημα.
    ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν κάνω κριτική στον εμπνευστή. Απλά να, η επίδρασή της πάνω μου ήταν παντελώς τραγικά αποτυχημένη. Ομολογώ άλλωστε πως είμαι και παιδί της Diesel.
    Σκασίλα μας θα μου πεις. Κι εγώ σκασίλα μου, στο είπα μην το διαβάσεις άδικα, δεν ακούς...

    Περίπου αυτά είχα να πω... Και διάφορα άλλα δηλαδή, αλλά επειδή εμπεριέχουν βρώμικη γλώσσα (dirty language) δεν θα το κάνω. Τελευταία φορά που το έκανα μου πρόσθεσαν χρόνια στην ηλικία μου. Βαρύ το τίμημα. Ακόμη και για μένα, την 20χρονη... (εδώ παρακαλώ τους όσους γνωστούς μου να κάνουν τα στραβά μάτια).

    Αχρηστόγραφο1: Πότε ακριβώς άρχισα να αντιδρώ σα να έχω πρόβλημα με την ηλικία μου, δεν το ξέρω...
    Αχρηστόγραφο 2: Πάντως, νομίζω είναι από τότε που η χρονολογιακή ανάπτυξή μου σταμάτησε να συμβαδίζει με την διανοητική. Κι αυτό μπορεί να μεταφραστεί ειλικρινά όπως θέλετε.
    Αχρηστόγραφο 3: Ξέρω κάποιον που θα χαρεί που ξαναείδε σεντόνι. Εχω τη συνταγή άμα θέλεις σεβαστέ. Ενα ξενύχτι-καταδίκη, ακολουθία άλλων πολλών και προλόγιον περισσότερων ακόμη, το λακωνίζειν το κάνει πέρα...
    Αχρηστόγραφο 4: Μολαταύτα, κάτι άλλαξα στη ζωή μου και ιτ μάιτ μπι a small step for mankind, but it is a giant leap for me... Μπορείς να το πεις και 4 βήματα, "1, 2, 3, 4...", έτσι ακριβώς... Ρυθμό τώρα...

    Αχρηστόγραφο 4.1: Δεν ξέρω επίσης αν σας ανέφερα ότι πεινάω απόλυτα πολύ και, ξέρετε, δεν ήθελα να σας αφήσω με την απορία. Τρούλι... (Γιάρνο)

    Αντι-κόμεντ(ι)...

    Ξεκίνησα να το γράψω στα κόμεντς, αλλά ήταν λίγο, πως να το πω, ατσούμπαλο (;) για κόμεντ. Δε βαριέσαι, θα το κάνω ποστ.
    Λοιπόν...

    Dom, το σκέφτηκα κι εγώ αυτό, εξ ου και ο τίτλος στο προηγούμενο ποστ. Μην ανησυχείς, δεν έχω σκοπό να το ανάγω σε κραξομπλόγκ. But η άλλη άποψη λέει πως εδώ γράφω/γράφετε ό,τι μου/μας 'ρθει, αυτό περίπου είναι το κόνσεπτ του μπλογκ, και αυτό που μου ήρθε ήταν να γράψω λίγο για κάτι που με διασκέδασε. Τι να κάνω, χιούμαν νέιτσουρ (ή τζαστ μάι νέιτσουρ;) ο "σαματάς" είναι στο αίμα μας ή τέλοσπαντων αν θες να στο πω η ειρωνεία είναι πως να το κάνεις, το όπιο ορισμένων ανθρώπων. Οοολα αυτά αν στην περίπτωση βου βέβαια, διότι το πρώτογενές δείγμα το εκτίμησα, τι να κάνω, πυροβολήστε με για οπαδό του κωλοτουμπισμού, ομολογώ, επομένως δεν είχα mean intentions. Thanx πάντως (for caring and the... fish)!

    Res, η Dom αναφέρεται στην κίνησή μου να προβώ σε σχολιασμό συνμπλογκερά (θα γράφω πιο κουλτουρέ εφεξής, κοινώς αντί για "καλημέρα" θα εύχομαι "ο ήλιος βγήκε και λάμπει ακόμη, μα είναι στ' αλήθεια μια καλημέρα!", γιατί είναι πιο πιασιάρικο όπως έχω καταλάβει στο νετ)... ένιγουεϊ... (με παρακολουθείς ακόμη έτσι;) πράγμα που έχει γίνει της μοδός και πως να το κάνουμε αν θες να είσαι τρέντι, πρέπει να ακολουθείς... Λέμε τώρα. ;)

    So much γουίθ δε μπόλσιτ, ας δουλέψουμε λίγο. Μπλα, μπλα, μπλα.... Καλημέρα!!!

    Δευτέρα, Οκτωβρίου 17, 2005

    Ολα τριγύρω αλλάζουν...(;)

  • Ο Βρούσιος απάντησε σε κόμεντ. Αυτό περίπου ισοδυναμεί με την Αποκάλυψη, δίχως να θέλω να γίνω ιερόσυλη ή όπως αλλιώς μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Βρες λάπτοπ, κάνε κάτι... Δεν θα σε αναγνωρίζω σε λίγο.

  • Ο κλώνος (the clone? the clown?) την Κυριακή το έριξε έξω. Δεν έκατσε να διαβάσει ποστ. Εκτός από του Εκτορα. Και του ΠέσταΟλα. Και του Ομικρον. Της Μόρνινγκ Μπλέιντ. Λίγο το Ασυδοσία. Πριν από τη Λίλι. Μετά τον Κόνφετ. Και την Κλόουν. Και τα κόμεντς του... Δεν θα χαραμίσει τη μέρα του κιόλας. Είπαμε, την Κυριακή είναι αργία. Ολα καλά ως εδώ. Ενα πράγμα μόνο. Καλά τα λάθος συμπεράσματα, όλα τα αντέχω. Εάν όμως μου ξαναπροσθέσεις χρόνια στην ηλικία μου θα 'χουμε άλλα. Υπεράνω-υπεράνω, αλλά όχι κι έτσι. Αντε βρε, kisses-kisses (κατά το nasty-nasty, που κάτι μου θυμίζει, αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα. Δευτέρα είναι, δεν θα κάτσω να πολυλογήσω...).
  • Κυριακή, Οκτωβρίου 16, 2005

    This is NOT a hate list...

    ... but ένα ή δύο πράγματα που ξέρω (πλέον) για μένα είναι πως...

    1) Μισώ τη τζαζ. With all due respect στις κυρίες Μαντλίν Περού και Ντι Ντι Μπριτζγουότερ (καλώς να έρθετε) αλλά εγώ νο, δεν θα πάρω. Ποτέ ξανά! Μια χαρά έπαιζε ο "Εν Λευκώ" και ξαφνικά αρχίζει τις τζαζομελωδίες και τσίτωσα του κερατά! Δεν ξέρω, λυπάμαι, μπαίνει στα νον-ακούσματά μου.

    2) Σιχαίνομαι τον/του/στου/ Ψυρρή-Μοναστηράκι. Δεν είναι όπως του Βρούσιου, που απεχθάνεται τον Πειραιά ή μπορεί και να είναι. Ολ άι νόου ιζ πως εμέ δεν μου αρέσει. Δεν θέλω. Αυτό το μούλτι-κούλτι-έθνικ δεν μου πάει, τι να κάνω; Άσε που μυρίζει άσχημα. Ασε που μαζεύει λογής-λογής ψωνάκια, κι ας μην είναι σαν τα άλλα που κρατάνε Fendi και πατάνε σε Manolo απαραίτητα. Ασε που έχω χάσει λίγο τη μεταμοντερνιζέ κουλτούρα των "έτσι", των "κουλ", των πως το λένε ρε γαμώτο...

    "Ρε σσυυ... (παύση)... και εσσσύ που μένεις γενικότερα...;" ("Γενικότερα πότε εδώ, πότε εκεί, συχνά και στην Αμερική, πολίτης του κόσμου μωρό μου. Ειδικότερα άμα με ρωτάς, ένα δυαράκι στα Πατήσια έχω").
    Και μετά ματαρωτάει... "Και, ρε σσσυυ..., τι πίνεις ας πούμε;"
    Κοίτα δεν ξέρω αν είχαν βγει τυφλοραντεβού. Την τύφλα μου δεν κατάλαβα άλλωστε. Εμένα με ενόχλησαν κάτι οι μύγες στο φαγητό μου, κάτι το μακρόσσσυρτο "σσσς", δεν ξαναπάω ρε! Δεν ξαναπάω!

    Μέρα σσσσαςςς... Γενικότερα. Ατςς...

    υ.γ. Βρούσιε 2, με θλίβεις για τα λάθος συμπεράσματά σου... Μπορεί και να δακρύσω με την "πύρινη" κριτική σου. Θα ανεβάσω το επίπεδο. Γενικότερα... (επειδή παραταύτα θέλω να κρατήσω τους άτυπους κανόνες, πλην όμως δεν ενθυμούμαι επακριβώς τη διεύθυνση τούτη την ώρα, ο νέος "κακός" βρίσκεται με url http://kakies.blogspot.com ή κάπως έτσι; Sorry, θα επανορθώσω).
    υ.γ.1 Επανορθώνω ταχύτατα: http://nasty-nasty.blogspot.com.
    Για όσους έχετε τάσεις μαζοχισμού, όσους φοράτε ή όχι τακούνια, γουέλ, γουατέβερ. Εγώ θα επιμείνω στο πρωτογενές δείγμα. Φορ νάου. Με καταλαβαίνει καλύτερα νομίζω.

    Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2005

    Ασσσσε ρε φίλε...

    Να ξυπνάει ένα πρωί (και άλλα πολλά), να τα γαμάει όλα, επειδή έτσι μυρίζει αυτή την εποχή η ηλιθιογενής ύπαρξή του, να σου κατατσακίζει ό,τι πιο προσωπικό έχεις και δεν ήξερες κι όταν έρχεται το άλλο πρωί (και τα επόμενα, τα πολλά) που η ύπαρξή του αποκτά τάσεις μετάνοιας και γύρω όλα μυρίζουν αποκαΐδια να έρχεται και να ζητά στήριξη και φιλική συμπαράσταση κι έναν πυροσβεστήρα δώρο με τη θερμάστρα...
    Να πουλάει και κουλτούρα σερνόμενου, πλην ανώτερου όντος...
    Και το θράσος ανθρώπινο είναι θα μου πεις...

    υ.γ. Νόου σεντόνι, νόου πάρτι
    υ.γ.1 Δεν τρέχει, μια ταινία είδα... Και δε μ' άρεσε κιόλας. Φακ-όφ (φακός) ρε!

    Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2005

    Σόου (show) μάγκες...

    ... άι γκες η μπλογκοκαούρα μου πέρασε. Δεν γνωρίζω αν έχει να κάνει με την ολιγοήμερη απουσία του Βρούσιου (εξενέρωσον) ή τις μαλακίες του Λιάκου και την δική μου γκέλα ολκής να ασχοληθώ με ξένα χωράφια και ερπετά στην τελική (εξενέρωσον περισσότερον), αλλά, άι γκες αγκέν, κάπως περίπου όπως μου συνέβαινε πάντα, το βαρέθηκα το παιχνίδι...
    Τούτο (τούδε;) το ποστ το γράφω για να διαψεύσω τις φήμες που με θέλουν μετανάστρια στη χώρα του ποτέ, μόλις αντίκρισα ότι τα κεράκια ανέγραφαν 25. Ωπααα! Κάτσε ρεεε φίλεε... Λάθος! Αποκλείεται σου λέω.

    Επιπλέον κάθε σενάριο ότι εσωκλείστηκα σε μοναστήριο, μη αντέχοντας άλλο τη βλακεία τούτου του κόσμου, που συνάντησα για πολλοστή φορά (δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, δόου άι νόου γιου ντάι - χάααχα - αλλά θα κατηγορηθώ για φεμινίστρια και λοιπές παπάτζες και που να τρέχεις να αντικρούεις πάλι...), ένιγουει, όπως έλεγα, μούφα και αυτό.

    Γουέλ, δεν είμαι και η μόνη, αλλά σε όσους συνεχίζουν με την ίδια μανία-κέφι-χαρά-πιθανώς-όχι-εργασία την ευχή μου για μεγάλες εμπνεύσεις... Εγώ θα επανέλθω στην τακτική να ξεβράζω τα απωθημένα μου εδώ, όταν αδυνατώ να τα λύσω διαφορετικά. Ω τι σύνηθες!

    Και βεβαιότατα είναι πιθανό να κάνουμε μπρος-πίσω και πάλι. Μπατ χου κερς; (χου κερς; αχαχα). Γεγονός: βαριέμαι τόσο να σηκωθώ από τη ρημαδοκαρέκλα και να συρθώ ως την έξοδο του κτιρίου, μολονότι είμαι τόσο απόλυτα σίγουρη πως όλα εκεί έξω είναι απείρως καλύτερα και στ' αλήθεια παραδέχομαι δεν περνάω κρίση κατάθλιψης, έχω επομένως απεριόριστη διάθεση να τα απολαύσω...

    Μάι ντίαρεστ, αν (μου) διάλεγες τραγούδι άι σαπόουζ θα έπρεπε να είναι ένα για αυτούς που περνάνε φάση αυτάρκειας. Με όλο το εφήμερον του πράγματος. Πάω ΙΚΕΑ. Αλλά ολίγον περιττόν. Ηταν... ατμοσφαιρικό το κομμάτι ιτσέλφ!

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΛΕΩ!

    υ.γ. Averel, γεγονός 2 ότι με συγκίνησες, περιττό αναφέρω ε;; (όχι ασύδοτο, ασύντακτο hob πλέον!)

    Παρασκευή, Οκτωβρίου 07, 2005

    Χρονια της πολλα


    Λοιπον, χρονια πολλα ασυδοτο Hob. Ας προσεχες να μη με εβαζες κοντριμπιουτορ στο μπλογκ σου. Η φωτογραφια ειναι το δωρο μου ελλειψει ρευστου (ψαχνω σπιτι ξεχασες;). Δεν ειναι κερακια, μια νταλικα στην Εθνική ειναι που έστριψε εγκαιρα. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

    On this (bloody) day...

  • Προσπαθούσα να ακούσω ένα Ισραηλινό να μου εξηγεί ό,τι πιο τετριμμένο, σερβιρισμένο σε μορφή δηλώσεων. Μάταια όμως. Το σκουπιδιάρικο κάτω από το σπίτι έκανε τόση φασαρία.

  • Το ραδιόφωνο έβαλε ένα από τα πιο χιλιακουσμένα των U2. Ευτυχώς τα κλαρίνα από τους διπλανούς το σκέπασαν.

  • Το πρώτο μήνυμα ήτο μετά βεβαιότητος προτηγανισμένο. Περίπου όπως οι πατάτες, μόνο που δεν ήταν κίτρινο.

  • Ο τύπος είχε βάλει υπενθύμιση στο κινητό του για να μην ξεχαστεί. Μαλακία, δεν το άκουσε με το dolby surround.

  • Το πρώτο τηλεφώνημα ήταν απειλητικό ως προς τους επαγγελματικούς μου ορίζοντες. Καλά, η δουλειά δεν ανήκε ποτέ στην κατηγορία των ρομαντικών σε αυτή τη ζωή.

  • Αλλά το shuffle επέλεξε το 7ο και... what do u want from me? Κι αυτό φίλε δεν ήταν τυχαίο. (εντάξει, εντάξει, είχε και τα γλυκά του...)

    Whatever comes, whatever goes… Life is a happy (and lonely) thing.
  • Πέμπτη, Οκτωβρίου 06, 2005

    Να γράφεις. Να τηλεφωνείς;

    Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που έχεις τόσα να πεις μαζί τους. Που κάθε μέρα ανακαλύπτεις πόσα από αυτά δεν είπες ποτέ. Ούτε θα το κάνεις μάλλον. Το καλύτερο που καταφέρνεις είναι να στοιβάζεις ίσα-ίσα μερικά σε μια κόλλα χαρτί...
    Μου θυμίζεις όλα όσα ξεχνάω καμιά φορά στη διαδρομή, έστω κι αν αυτό γίνεται μια φορά τον χρόνο...

    Αλλά... κι εγώ που δεν έχω χρόνο να σου γράφω...;

    Τετάρτη, Οκτωβρίου 05, 2005

    Notes, notes, notes..

  • Το πρόγραμμα κατέβηκε. Το τραγούδι έπαιξε. Ziggy, νο. Με αδικείς. That used to be the case, but not anymore. Now I do (want to get over with it) and I 'm doing it.
    Απλά μερικές φορές, λίγο πριν κοιμηθείς, λίγο αφού ξυπνήσεις, πετυχαίνεις τον εγκέφαλο στη φάση της "μετακόμισης" που μάλλον έπρεπε να γίνει ενώ εσύ κοιμόσουν... Πες το λοιπόν bad timing. Και στην τελική... ξανακοιμήσου.

    later...
  • No water, no punching

    Ο φίλθι κάνει τη μεγάλη μαγκιά... Γράφει ό,τι γουστάρει και αφήνει άλλους να πλακώνονται για πάρτη του. Πάνω που αρχίζεις να γουστάρεις τρελά το σαματά, ο τυπάρας λέει "γεια σας, πάω ταξίδι". Στα κόμεντς του όμως αλληλοσφάζονται. Ο ανόνιμους συνεχίζει να κράζει ανόνιμους, μέχρι κι εγώ φορτώνω και τη λέω στον ανόνιμους (για το ανόνιμους), αλλά ο ανόνιμους νομίζει πως του την είπε ο φίλθι -ο οποίος ιδιαιτέρως αμφίβολο είναι αν διαβάζει τα κόμεντς του (γιου ντοντ νόου τι χάνεις)- και ξαναματαβρίζει τον φίλθι.
    Υστερα έρχεται ένας άλλος, κάνει αυτός ό,τι έκανα εγώ εντ δε στόρι γκόους... όπου θέλει κι ο φίλθι Λονδίνο. Ωραία περνάμε εδώ στα μπλογκ.

    Ευτυχώς υπάρχουν κι άλλου είδους ιντρεστινγκ καταστάσεις, όπως οι καλές προθέσεις, ιδίως όταν αυτές εκφράζονται με νότες. Ευχαριστώ πολύ, γέλασα πολύ, δεν έχω το πρόγραμμα, το ψάχνω και απαντώ κι αλλού Big Fishy ;).

    CD από σήμερα θα σταματήσω να πίνω νερό. Μπαααατ, ιφ ιτ μέικς γιου φιλ μπέτερ, εγώ νιώθω α μπιτ μπέτερ ΤΟΥΝΤΕΪ! Για πόση ώρα είναι αμφίβολο. Είχε ωραίο ξύπνημα πάντως. Κέφια ο ντι-τζέι... Σόου (όχι show, το άλλο), ΚΑΛΗΜΕΡΑΑ!

    Τρίτη, Οκτωβρίου 04, 2005

    Shit, a sheet (again?)

    Είχα καιρό να το ακούσω αυτό. Ηταν ό,τι τελευταίο άκουσα πριν πέσω ξερή στο κρεββάτι. Κραιπάλη εντός των πυλών (του σπιτιού μου). Καιρό είχα...
    Anyway (αρχίζω πάλι να δοκιμάζω το alt+shift, διότι κατήντησε αηδία το γκρίγκλις)...

    Οχι, βαριέμαι και το αλτ και το σιφτ.

    Τέλοσπάντων, είχα καιρό να το ακούσω...

    "And you can't fight the tears that ain't coming
    Or the moment of truth in your lies
    When everything seems like the movies
    Yeah you bleed just to know your alive"

    Αυτό που είπα είναι ότι κουράζομαι πολύ που κάνω τη ζωή μου τόσο δύσκολη, για τόσο χωρίς λόγο. Αυτό που δεν είπα είναι ότι φοβάμαι ιδιαιτέρως πως έχω μια αλλεργία στο να περνάω καλά. Ανάλυσέ το... Από μέσα σου κοριτσάκι μου, δεν ενδιαφέρει. Οκ.

    "And I don't want the world to see me
    Cause I don't think that they'd understand
    When everything's made to be broken
    I just want you to know who I am"

    Οταν το πρωτοάκουσα δεν νομίζω να το κατάλαβα τόσο καλά. Οχι όσο τώρα. Whatever... Ziggy, στο δικό μου cd το ψιθύρισμα του Damien Rice χάνεται... Δεν έχω ιδέα αν είναι "μήνυμα" (κι ας ξέρουμε καλά πως δεν είναι ofcourse). Αλλά δεν έχεις πολύ δίκιο... Ούτε εγώ πολύ σωστό mood για να σου εξηγήσω. Θα το κάνω. Μία των ημερών.

    ps(it)1-Magnetic Fields - I don't wanna get over you ------> WANTED (PLEASE?)
    ps(iit)2- Πόσο διαβολεμένο καιρό μπορεί να κρατάει μια κακή περίοδος??? Μια ειλικρινή απάντηση θέλω!

    Κυριακή, Οκτωβρίου 02, 2005

    Make my day...

    Το γεγονός ότι βγάζεις τα 'σώψυχά σου στο νετ (το ιντερ-νετ, νο την κρατική) τZάμπα, αποτελεί ένα από τα παράδοξα της σύγχρονης κοινωνίας μας (όπως το ολυμπιακός μας...).
    Κοινωνικό λειτούργημα τρόπον τινά και τΖάμπα (;) ξαναλέω. Που το είδατε αυτό αλλού; Οι κυρίες με τα πρόστυχα, τα μαύρα (κόκκινα, μπλε, λεοπάρ) εσώρουχα αμείβονται αδρά (δεν ξέρω ακριβώς πόσο, ούτε θέλω... ο διάολος μέσα της... στην ψυχή της πάντα). Γουέλ, οι παπάδες θα μπορούσαν να είναι σε αυτή την κατηγορία επειδήΣ αμείβονται επίσης αδρά, αλλά δεν εκτελούν κοινωνικό λειτούργημα, ούτε τρόπον τινά, άρα "Χ" από τη λίστα... Αναρωτιέμαι πάντως, μιας και το φέρε η κουβέντα (χα!), τα χρυσά τα πανωφόρια και τους σιγά-τους-πολυέλαιους τους πληρώνει η εκκλησία ή έχουν έρθει ευγενική χορηγία εξ ουρανού, διότι και ο Χριστός κάποια στιγμή την είδε bon-viveur και είπε να στείλει μήνυμα; (Μαζί κι ένα κουτί φοντάν).

    Ενιγουέι (δεν είναι χαριτωμενιά αυτό, βαριέμαι οικτρά το αλτ+σιφτ κάθε 3 και λίγο), το θέμα μας δεν είναι οι παπάδες. Αυτό εθίγη από συνμπλογκερά άλλοτες και πρόσφατα, δεν ενθυμούμαι από ποιόν, να με συγχωρήσει, αν κόπτεστε πατάτε Edit-Me στα δεξιά σας και μεταφέρεστε στον αρμόδιο συντάκτη. Είναι φίλθι, αλλά έχει καλά κίνητρα, τζαστ εντζόι και μην αγχωθείτε αν σας κατακρεουργεί τα 'σώψυχα, δέστε το ποτήρι μισογεμάτο (με τεκίλα αν είναι δύσκολη μέρα).

    Ενιγουέι, ξαναλέω, το θέμα δεν είναι οι παπάδες, αλλά καθ' οδόν ξέχασα ποιο διάολο ήταν...
    Σαφώς, κανένα θέμα, ο τύπος απέναντι μονολογεί, δεν μπορώ να με κοιτάτε, μου κόβεται το ταχύρυθμον πληκτρολόγισμα (...φτερούγισμα, κρυολόγημα... μπα, τεσπά..). Ρε ασταδιάλα, μην μου κουβαλιέσαι εδώ....

    Ο τυπάρας στο "Big Fish" ήταν εξαιρετική περίπτωση... Με τόσες ιστορίες θα μπορούσε ασφαλώς να κάνει μεγάλη καριέρα στις παιδικές ηλικίες, το οποίο μάλλον δεν συνέβη, τουλάχιστον ως το τσάπτερ που εγκατέλειψα τη μάχη, διότι στην ταινία αξίζει περισσότερη προσήλωση από αυτή κάποιου που τσιτώνει τα βλέφαρα σα να είδε το Χριστόδουλο να κάνει αγαθοεργία χωρίς κάμερες, αλλά και πάλι ανεπιτυχώς. Εμπνευση είχε, αλλά στο μιλητό, εν αντιθέσει με την άλλη τυπάρα στο "Narco", που είχε και καλό χέρι, αλλά με εφαρμογή μόνο επί χάρτου, πρόβλημα, που όμως ανέλαβε να λύσει ο κολλητός του, γι' αυτό είναι άλλωστε οι φίλοι... Ενιγουέι, ξαναμανά, αν περιμένετε να διαβάσετε καμιά κριτική ταινιών παρακαλώ η έξοδος πάνω δεξιά, διότι δεν πρόκειται, δεν έχω έμπνευση, δεν έχω και ταλέντο.

    Στο "Narco" ανακάλυψα επίσης από που προέρχεται, ή κάπως έτσι τέλοσπαντων, το "Ritournelle", το οποίο ανακάλυψα τυχαίως (thanx Vague, αν θυμάμαι καλά), έκανα αγαπημένο μου και εξακολουθώ να το έχω στο repeat. Γουίτς μπρινγκς μι του μάιντ το άλλο αγαπημένο, plus, το γεγονός ότι η παπαρολογία πρέπει κάπου εδώ να λάβει τέλος, διότι δεν μπορώ, την είδα καλιτέχνιδα και θέλω να σπάσω τα μούτρα στον ηλίθιο που με ρωτάει "τι θα φάμε", πράγμα που αν κάνω μάλλον θα με ταμπελοποιήσει αμετάκλητα ως την "τρελή του χωριού", δίχως ελαφρυντικά... Ωραίο πράγμα η παπαρολογία ωστόσο, δεν τελειώνει ποτέ, άσε που θα μπορούσε να έχει προβλεφθεί ως άλλη φυσική λειτουργία του οργανισμού, να αδειάζεις από τη σαβούρα που προκαλεί (και) κτηνώδη ένστικτα. Σόρι γκάις, δεν υπήρχε πρόθεση να σας την πετάξω στα μούτρα...

    Αντε, το αγαπημένο για το τέλος, σε όλους εσάς τους αγαπημένους μου αναγνώστες, "Ευχαριστώ, ευχαριστώ....", "Θα τα κλείσω τα φώτα Ανέστη μετά..."
    ΟΟΟΟΟ, Μάι Γκοντ...

    "And so it is
    Just like you said it would be
    Life goes easy on me
    Most of the time
    And so it is
    The shorter story
    No love, no glory
    No hero in her sky...
    I can't take my mind off you
    I can't take my mind...
    My mind...my mind...
    'Till I find somebody new" (μεγάλες αλήθειες... περίπου σαν το ψάρι...)

    p.s. Θα ήθελα να μεταφέρω τα θερμότατα των συγχαρητηρίων μου στον κύριο/κυρία που με ανακάλυψε μέσω της αναζητήσεως, με κριτήρια αυτής τις λέξεις: "MEGALO PEOS". Προς στιγμήν αγχώθηκα, διότι εγώ είμαι κοπέλα με γαλλικά και πιάνο, οπότες τέτοιες λέξεις δεν τις ξεστομίζω. Ηταν σε σχόλιο βρε! Αγαπημένε/η ελπίζω να βρήκες αυτό που αναζητούσες... Το πιάσες;

    Σάββατο, Οκτωβρίου 01, 2005

    26 (xa! sorry filthy, not personal)

    Σχεδόν... 26 χρόνια; Πολλά δεν είναι; Οχι, δεν είναι. Αόριστα δεν είναι. Ορισμένα ναι, είναι αιώνες ολόκληροι...
    Δεν θυμάμαι καν τον εαυτό μου πριν από αυτό που είμαι τώρα. Οχι πως άλλαξε πολύ κι άλλαξε τόσο.
    Ολα άλλαξαν. Οι σκηνές, οι άνθρωποι, οι ιδέες, ο κόσμος μου. Το μυαλό μου μάλλον λιγότερα από όλα...
    Δεν έχω ιδέα αν με ενοχλεί που μεγαλώνω. Υποθέτω είναι πολύ τυπική διαδικασία. Ορισμένες φορές, τις περισσότερες, νιώθω απολύτως ανήλικη. Αλλά δεν έχει να κάνει. Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως το μποέμ που ασπάστηκα για λίγο στη ζωή μου μάλλον δεν μου ταιριάζει. Μεταφράζεται πολύ εύκολα σε "άχρηστη" από τους γύρω σου κι εγώ, δυστυχώς, δεν έχω μάθει ακόμη να αγνοώ κάποιους ανθρώπους.

    Δεν είμαι σίγουρη πόσο μπορείς να αλλάξεις. Υπάρχουν άνθρωποι που σε αλλάζουν πολύ. Είναι και που κατά βάθος δεν έχουμε έναν εαυτό. Για κάποια στιγμή πίστευα πως ακόμη ψάχνομαι. Εβρισκα συνήθειες και λογικές τελείως αντίθετες να κάνουν ολόκληρη ιστορία μέσα μου για το ποια είναι η γνήσια. Μπαα... Ολες αυθεντικές. Κι όλες διαφορετικές...
    Τρία από τα (σχεδόν, και το τονίζω αυτό) 26 χρόνια βγήκαν μάπα! Ή κάπως έτσι. Τα κοινά, τύπου "από όλα κάτι κερδίζεις" λίγο με ενδιαφέρουν... All I really know είναι πως βλέπω αρκετά καθαρά πως επί τρία χρόνια έχανα όλο και πιο πολύ εμένα. Αρκετούς από τους εαυτούς μου. Επιβίωνε μόνο ο χειρότερος. Αυτός που ακόμη και τώρα επιμένει να λέει πως "δε φταις εσύ...". Χα! Σώπα ρε! Ναι; Η πιο βολική δικαιολογία του πλανήτη. Το ακόμη χειρότερο είναι πως δύσκολα, δύσκολα πολύ, περνάς απέναντι. Προχωράς που λένε... Ρε, σε ποιον τις λέτε ρε τις μαλακίες; Προχωράς; Ναι; Και όλα εκείνα τα κομμάτια που αφήνεις πίσω σου; Και που θες τόσο πολύ να γυρίσεις να τα μαζέψεις, αλλά η διαδρομή είναι φρικτή; Δε γυρνάς; Ε, έχω νέα φιλαράκι. Εμεινες λιγότερος... Και θα μείνεις ακόμη πιο πολύ...

    Well, ό,τι μαλακία και να πεις την έχεις ξαναδιαβάσει κάπου... Και δεν σου φάνηκε πρωτότυπη. Όύτε σε άγγιξε. Γιατί γεννήθηκες τόσο εγωκεντρικός που μόνο η γαμημένη ζωή σου σε αγγίζει ως δακρύων. Γεννήθηκες και θλιβεριστής (δεν υπάρχει η λέξη, μην ψάχνεσαι). Κάπως έτσι είχε περισσότερο ενδιαφέρον από το να περνάνε ανέγγιχτες οι μέρες...
    Ούτε ένα γραμμάριο λογικής δεν υπάρχει εδώ μέσα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά η ζωή μου μοιάζει να έχει αλλάξει χιλιετηρίδα. Κι ήταν μόνο ένα-δυο βήματα για να περάσω απέναντι. Άν με έβλεπα πριν από ένα χρόνο ξέροντας, μα τω Θεώ, θα γέλαγα πολύ ρε! Θα γέλαγα πάρα πολύ. Η πιο γραφική περίπτωση πληρότητας των τελευταίων χρόνων... Αλλά από κάπου φύσηξε...
    Πέρυσι... Κάποιοι ήρθαν κι έφυγαν. Οταν γύρισαν μάλλον είναι για να μείνουν. Παραπάνω από ό,τι πίστευα ποτέ.
    Πέρυσι, κάποιοι έμειναν παραπάνω και δεν έπρεπε να μείνουν ούτε για λίγο.
    Πέρυσι, κάποιοι δεν ήταν εκεί (το πιο σωστό μήνυμα της εποχής). Και κάποιοι άλλοι απλά έμειναν ως το τέλος, γιατί θα μένουν πάντα και γιατί θα είμαι αιώνια ευγνώμων μόνο για την όψη τους.

    Φέτος, δεν θα είμαι εγώ πουθενά... Κι άλλες φορές ήταν έτσι. Δε μου πάνε και πολύ οι γιορτές τελικά. Well, after all, κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, με διαφορετικές φάτσες. Πέρυσι είπα πως ήταν τα καλύτερα. Αλλά τα αποκαλυπτήρια έγιναν μετά... Και αυτά ήταν ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

    p.s. Vague, άλλαξα γνώμη μάλλον...
    p.s.1 Και καλό μήνα, ε;