No music, not good

Στο σπίτι χθες δεν ακούστηκε ούτε μισή ιδέα νότας... Μια μελωδία, κάτι. Τίποτα. Επεσα στο κρεββάτι, μη έχοντας διάθεση να κάνω απολύτως τίποτε άλλο από το να κοιμηθώ. Αν γινόταν να κοιμάμαι και πέντε μέρες...
Δεν ακούστηκε τίποτα, μόνο κάποια στιγμή μια χαμηλόφωνη, μίζερη συζήτηση για το απαίσιον των ημερών. Το χωρίς νόημα, το χωρίς κέφι, το χωρίς δυνάμεις...
Και οι δύο νιώθουμε μάλλον αδικημένοι. Και αγανακτισμένοι που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Εγώ έχω πάντα αυτή την πεποίθηση ότι μπορώ να το αντιστρέψω. Ηλίθια πεποίθηση μπορείς να την πεις μετά βεβαιότητας, νομίζω...
Μουσική ακόμη δεν έχει... Πολύ κακό σημάδι... Μπήκε και χειμώνας. Δεν έχει να κάνει με τις μαλακίες του ημερολογίου. Με τον παγωμένο άερα έχει να κάνει - αν είναι δυνατόν, τόσο νωρίς...;
Καμία διάθεση. Ούτε για ένα φωνήεν. Αλλιώς το φανταζόμασταν, έτσι;

Μερικές ώρες μετά...

Εβαλα λίγο μουσική... Και γέλασα δύο (2) φορές. Μία στο "Πτυελοδοχείο" και μία στην "Κουρούνα". 'Φχαριστώ...
Ωραία, και τώρα τι;
Θέλω ένα Σάββατο απόγευμα για μένα. Ενα μεσημέρι Κυριακής. Να την κοπανήσω από τη δουλειά χωρίς τύψεις... Θέλω κάποιον να με προσέχει, έτσι για αλλαγή, γιατί βαρέθηκα να προσέχω τον εαυτό μου. Θέλω να μου δίνουν το παγωτό στο χέρι. Και να σκουπίζουν όπου στάξει όταν λιώσει, γιατί εγώ θα παίζω playstation παράλληλα...
Θέλω να μη σιχαίνομαι κάθε ώρα της ημέρας που περνά και μοιάζει αδύνατον. Θέλω να ασχολούμαι μόνο με την πάρτη μου και να αδιαφορήσω για όλους τους άλλους. (Ολους είπα ε; Καλά...)
Θα ήταν τα πράγματα πιο απλά αν ήμουν του ισχυρού; Θα αρκούσε για παράδειγμα να πάρει η ΑΕΚάρα το πρωτάθλημα, να ρίξουμε 7 (το αγαπημένο) στον γαύρο, να φάει 4 ο Ευρωπέος και μετά το βράδυ να πάμε για γκόμενες, που θα διαλέξουμε μετά τα πέντε πρώτα; Ιδέα δεν έχω. Αλλά υποθέτω πως μερικές στιγμές είναι απλά για να νιώθεις άσχημα. Ούτε μπάλα, ούτε γκόμενες... Κι ας έχω αρχίσει να ασχολούμαι και με τα δύο...