Τρίτη, Ιουνίου 27, 2006

jaleo-oooo

ο λόγος που δεν επέλεξα την διδασκαλία ως επαγγελματικό μου προσανατολισμό - παύλα - κατεύθυνση δεν ήταν που είχα αποκτήσει εφιάλτες-απωθημένα μετά την γνωριμία μου με τη φιλόλογο από το Μεσολόγγι. Κι ήταν μια οδυνηρή γνωριμία στ' αλήθεια. Αλλά όχι, δεν έφταιγε αυτό.

Ούτε που τα θρανία τα έβρισκα πάντα άβολα και, ναι, κάπως "πασέ" ως προς το ντιζάιν (**). θα μπορούσα να κάνω έναν κόσμο καλύτερο (και πιο ντιζαϊνάτο), αλλά ήταν αυτές οι φιγούρες, από μικρούς, αλαλιασμένους διαβόλους, που τρέχουν (ασταμάτητα), ουρλιάζουν (αδιάκοπα), χτυπιούνται και χτυπάνε (ανελέητα). παιδιά, πιτσιρίκια, αγγελούδια κάποιοι τα λένε.

νομίζω πως εκείνο που θέλω να πω (cheers), είναι πως δεν έγινα καθηγήτρια για τον ίδιο λόγο που εναντιώνομαι σε εκκλησιαστικές παρενέργειες. αλλά ο καιρός περνά και όλα αλλάζουν. ένα αέναο πενθήμερο, ένα ιδεατό 8ωρο, ένα υπέροχο, ολόκληρο, καλοκαίρι, ατέλειωτα χριστούγεννα και ανάσταση διαρκείας... οι διάβολοι αποκτούν αγγελικό πρόσωπο και άλλωστε κάπως έτσι ίσως θα μπορούσα να επέμβω και να αλλάξω τον κόσμο, αφού ούτως ή άλλως στην κόλαση θα πας και ο βελζεβούλ έχει μεγαλώσει, είναι εκεί και σε περιμένει και είναι δύσκολο πια να του τη ρίξεις.

αλλά όχι, εγώ ήθελα το άλλο, το δύσκολο, το κωλοφτασμένο, το χλιδάγγουρο, άλλη κλάση και άλλο ύφος...
ομολογώ, έτσι για να καταλήγω, έκανα κάποιο λάθος στις επιλογές μου και θα θελα να φωνάξω: γαμημένο δημόσιο σε προσκυνώ...!

**εσχάτως κατηγορήθηκα για ψώνιο. υπό άλλες συνθήκες θα τους έστελνα στα καλύτερα, ως άλλους ανώνυμους, αλλά δαύτοι είναι επώνυμοι και φίλοι, οπότε ορκίζομαι να παλέψω να τους δικαιώσω. Μα τον κριστιάν λουμπουτίν. :))


*** εναλλακτικός τίτλος: Χαίρε ΔΟΫ, οι ιδιωτικοί (και μελλοθάνατοι) σε χαιρετούν

Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

moonshot

προσπαθώ να σκεφτώ... προσπαθώ... όσοι με ξέρουν, καταννοούν τη δυσκολία του εγχειρήματος. αλλά προσπαθώ...

ο κόσμος θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, αν...

-οι άνθρωποι ήξεραν τα σωστά ταιριάσματα των χρωμάτων

-γνώριζαν τον ακριβή σκοπό του καθρέπτη σε αυτή τη ζωή

-δεν βιάζονταν τόσο

-δεν καθυστερούσαν (πιο) τόσο

-δεν ξυπνούσαν από την αριστερή πλευρά του κρεββατιού (κι έπεφταν, σκοντάφτοντας στο κουτί με τις μπύρες, κουτουλούσαν στο ξύλινο σκαμπό, έσπαγαν το βάζο με το μέλι από χθες το βράδυ, που έπεσε πάνω στο καθαρό τζιν της Παρασκευής, είχε περάσει ήδη ένα τέταρτο της ώρας και είχε τελειώσει ο καφές και ορκίζονταν αιώνια κατάρα σε όποιον τους κοιτάξει για μισό δευτερόλεπτο σήμερα)

ναι, εκείνο που θέλω να πω (...), είναι πως όλα είναι θέμα συγχρονισμού ή θέμα επιλογών. φαντάζομαι πως μπορείς να έχεις μια τέλεια ζωή, χωρίς καμία φοβερή απαίτηση. ή μπορείς να την έχεις στην πιο μίζερη εκδοχή της, χωρίς καμιά φοβερή αμαρτία να σε έχει σημαδέψει. και τα δύο στο ίδιο μοτίβο. το μόνο πρόβλημα είναι στο να τα συμφωνήσετε. μαζί. αν γίνεται...

Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006

hallucironic

ψηλά τακούνια, νωχελικές κινήσεις, ένα τίναγμα στα μαλλιά, όπως θα πέφτει η στάχτη, όσο ένα πρωινό με μια καλημέρα κι όσο θα κάνουν κρακ τα κομμάτια σου στην πιο μελωδική βραχνάδα, εκεί, απ' όπου ύστερα θα βγαίνει η ίδια σου η μιλιά, αλλά στεντόρεια: "Γιατί γαμημένε δεν σταματάς στη στάση;;"

απόψε κλείσε τη ντουλάπα και ζήσε...

do yοu think you can tell?

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

born to be vile

έχεις άποψη για όλα και βλέμμα που φτάνει σε κάθε χαραμάδα του δωματίου. ξέρεις τα πάντα για όλους και κάποια που δεν ξέρουν καν αυτοί για τον εαυτό τους.

προσωπική ζωή όχι πολύ, παρόλ' αυτά φυτοζωείς από τα θηράματά σου με ευχαρίστηση. καθόλου άσχημα.

διψάς για είδηση κι όταν δεν βρέχει, γεννάει. το μυαλό σου. μοιράζεις γνώσεις και πουλάς προφίλ, είσαι κουλ και ψαγμένος, είσαι ανώτερος και γεννημένος για ψηλά.

κάποτε όλα ίσως να πήγαιναν λάθος. έφαγες φάπες στο σχολείο και τα παιδάκια δεν σε παίζανε, αλλά τώρα είναι η ώρα της εκδίκησης, γιατί αυτά δεν ξέρανε, αλλά εσύ, εσύ είσαι γεννημένος δημοσιογράφος...

Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006

γενναιότης, η κόκκινη

τρεις λέξεις. μία ερώτηση... νιώθω να έχω ανεβάσει πυρετό. η πίεση χτυπάει κόκκινο. ιδρώνω και οι στομαχικές λειτουργίες κάνουν πάρτι με ursus.

μέχρι τώρα, επιστημονικά αποδεδειγμένο, είχα αντοχές να αντιμετωπίσω πολλά... τα ανθρώπινα συναισθήματα ή τα παραλίγο τροχαία δυστυχήματα, σκηνές από τον "κόκκινο κύκλο" ή καταστάσεις παρόμοιες με τα "friends", αλλά με λιγότερο "laugh" στο βάθος...

αλλά σήμερα το μεσημέρι ομολογώ πως κώλωσα. δεν ψάρωσα. κώλωσα. ακόμη έτσι είμαι. και τρίζει το κεφάλι μου και κάνει θόρυβο το μυαλό μου...

"θα δώσεις αίμα;" .............. κενό ............... είδα τον ουρανό να κατεβαίνει σαν κιβώτιο με μπύρες από τον ουρανό.... "δεν έχω ξαναδώσει...." ............... "χρειάζεται....".....................

ένα τέταρτο μετά... χιλιάδες σκέψεις, εκατομμύρια χοντρές βελόνες, γιατροί και μπουκαλάκια κίτρινα - βρώμικα κίτρινα, λευκές ποδιές, περίεργα βλέμματα, χαμηλόφωνες ομιλίες...............

έχω προσευχηθεί στο 12θεο, τον βούδα και τον αλλάχ μαζί να βρουν όσο χρειάζονται πριν πάω. ή να έχω πολύ αναιμία. ή να μην παίρνουν από τζιτζιφιόγκους στα κιλά μου. και ορκίζομαι να ντρέπομαι μετά...

αν πάλι όλα δεν πάνε καλά και μου βρουν κάποιου είδους ανίατη ασθένεια, εγώ να ξέρετε, σας αγαπώ πολύ και συνήθως δεν είμαι νευρική κοπέλα. είναι κάτι αναποδιές που μου τύχανε μαζεμένες.

αν όλα πάνε καλά, υπόσχομαι να κάνω τρεις φορές το βασικό του τσα-τσα κάθε φορά που θα χάνω ένα τρόλεϊ επιδεικτικά και να λέω "ευχαριστώ, είστε υπέροχοι" σε όποιον μπουκάρει πατώντας με στο μετρό....


p.s. και τα ρούχα μου τα αφήνω ΟΛΑ στην καλύτερη μου φίλη, εκτός από ένα ροζ πουκάμισο που μου ζήτησε ο averel.

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

κύριε

θέλω να τρώω ψάρι σε μια παραλία, να μου βρέχονται τα πόδια και να μου πονάει το κεφάλι από την ηλιοζαλάδα, να μην έχω ρολόι, να μην έχω πρόβλημα, να περπατάω δεξιά και με την όπισθεν, να μην μιλάει κανείς, να μην το σκέφτομαι, θέλω να πάω διακοπές και αν, ΑΝ, δεν σας πέφτει υπερβολικό θα ήθελα να μη γυρίσω... θα περιμένω ως τις 10 του μηνός απάντηση.

ευχαριστώ.


ps. ή τα χριστούγεννα το στέλνουνε αυτό...;

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006

la, la, la, life is wonderful (plus... the 3 fuckin minutes)

πως ξέρεις ότι η μέρα σου ξεκίνησε σκατά, ακόμη κι αν εξακολουθεί να σε διακατέχει μια αλόγιστη αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλύτερα...

η διπλανή πολυκατοικία ακόμη χτίζεται, μόνο που σήμερα οι εργάτες έχουν πολύ κέφι όταν βροντοχτυπούν τις χάντρες, και ναι, η δουλειά κάνει τους άντρες, αλλά εμείς ακόμη κοιμόμασταν θεριακλήδες μου...

δεν κοιτάς το ταχυδρομόκουτο, να κερδίσεις λίγο χρόνο, αλλά στρίβεις από τη γωνία και, ωωω, μόλις είδες το γαμημένο τρόλεϊ να περνάει από μπροστά σου και ναι, ναι, μπορείς να το προλάβεις, ντύνεσαι κόρη του ανέμου κι αρχίζεις το 100άρι σου, αλλά λυπόμαστε, ετούτο το πρωί 52 γριές αποφάσισαν να κάνουν τα ψώνια τους και ύστερα να τα περιφέρουν στο πεζοδρόμιο του παγκρατίου, la, la, la, life is wonderful... δεν θα τις χτυπήσεις, όοοοχι!

και φτάνεις στο μετρό και μόλις έχασες τον μαλάκα τον συρμό και κοιτάς με αγωνία τα κόκκινα γραμματάκια και ναι, σήμερα δεν είναι η τυχερή σου μέρα, γιατί έχεις αργήσει (συνειδητά), αλλά τα κόκκινα γραμματάκια σου λένε ότι στα επόμενα τρία λεπτά θα έρθει το τρενάκι που δεν θες και θα πρέπει να περιμένεις άλλα επτά λεπτάκια μετά.

τρία άσκοπα λεπτά, τρία λεπτά είναι πολύς χρόνος που να με πάρει, αν αναλογιστείς πως θέλει μονάχα ένα λεπτό για να ερωτευτείς και 38 δεύτερα για να χωρίσεις, 2,5 λεπτά για να το ξεπεράσεις, ίσως και μια ολόκληρη ζωή, αλλά τρία λεπτά, τρία γαμημένα λεπτά με σκοπό να αποβιβαστείς στη δουκίσσης πλακεντίας είναι πολλά, πάρα πολλά...

τουλάχιστον μπορείς να σερβίρεις στον εαυτό σου σφηνάκια και να τα ξεχάσεις όλα μέσα σε 1'', αλλά όλα αυτά μετά το "9 to 5" της εβδομάδας και λίγο ακόμη υπομονή... 3 λεπτά και κάτι παραπάνω...

λα, λα, λα... α, και να μην ξεχάσω να μάθω μπάλα... διότι
I can drink (fuck yes), but can I dribble yet??

Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

α-ταυτοποίηση

η hob

" «Λοιπόν, θα με αναγνωρίσεις, θα είμαι αυτή με τη Vogue και το Sportime». Ορίστε; Ναι αυτή. Γεννημένη αρκετά κοντά στην Αφρική, όχι τόσο ώστε να αποκτήσει μόνιμο μπρούτζινο μαύρισμα, από νωρίς κατάλαβε τι ήθελε να γίνει. Καταναλωτής.
Ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο, χρώματα, αρώματα και θηλυκά αυτός όμως ήταν χαμένος στις σκέψεις του. Μιλούσε στη φίλη του και εξέφραζε τα προβλήματα του. «Σκέφτομαι που λες...». Η σκέψη και η ομιλία διακόπηκαν βίαια. Αναίτια. ‘Η μήπως όχι. Εκείνο το φουστανάκι στη βιτρίνα έμοιαζε πολύ καλό για να είναι αληθινό. Το ίδιο και οι σκέψεις του. «Επιστρέφω αμέσως» του είπε και χάθηκε μέσα στο μαγαζί με το πεινασμένο βλέμμα ζώου (της Αφρικής) πριν κατασπαράξει το θήραμα του. 62 λεπτά, τέσσερις δοκιμές φορεμάτων, χωρίς να χαθεί το βλέμμα, και ένας βιασμός της πιστωτικής κάρτας, έδωσαν τη λύση των προβλημάτων του. «Λοιπόν, τι λέγαμε;» είπε έχοντας επιστρέψει στο σοβαρό της βλέμμα. «Τίποτα λύθηκαν όλα».
Και κάπου εκεί, λίγο πριν, λίγο μετά, ήρθε το Σεξ και η Πόλη. Μια σειρά, τέσσερις γκόμενες, χιλιάδες παπούτσια. Ζαλάδα. Ο προορισμός είχε βρεθεί. Laptop, manolo, διαμέρισμα, branches και cocktails. Ενα πράγμα έλειπε μόνο. Το blog. Αυτό – πάντα σε ροζ απόχρωση ανεξαρτήτως trend – ολοκλήρωσε την εικόνα. Αυτή είναι αυτή, όχι εγώ, ακούτε; Εγω ενα ροζ μπλουζάκι έχω μόνο. "



και ο averel

"Γεννήθηκε στο Μιλάνο. Φήμες τον θέλουν να κάνει είσοδο στα εγκόσμια με ένα ντράι μαρτίνι. άλλες (κακοήθεις) ισχυρίζονται πως έφτυσε το κουκούτσι από την ελιά στη νοσοκόμα, απαιτώντας να τον περιθάλψει μία κοκετοειδής ύπαρξη, που θα στηρίζει το κορμί της σε ψηλοτάκουνα πέδιλα. παραμένουν, however, ανεπιβεβαίωτες. το μαρτίνι, ωστόσο, τον ακολουθούσε ως άλλο σήμα καταταθέν από τότε. ως τη μέρα που επήλθε η σύγχυση. ανήσυχο πνεύμα γαρ, οι περιηγήσεις έγιναν συνώνυμο του ονόματός του. από το μιλάνο, στη ρώμη, έξω από τα σύνορα, γουακίκι, μονακό, νέα υόρκη, όρεγκον. στάση ζωής. ο ήρωας μας θα δημιουργήσει μια μπάντα που θα αφήσει εποχή στα ιντελεκτουέλ στέκια κάθε κοσμοπολίτικου γωνιδίου. το πέρας των χρόνων επέφερε τη σύγχυση. το martini παραμερίστηκε και πάνω του κόλλησε ως άλλος τρόπος ζωής το pink. έκτοτε τον ακολουθεί. μάταιες προσπάθειες να αποτάξει από την αρρενωπή γοητεία του ετούτο το άσχημο παιχνίδι της φήμης. ο κλασάτος μας ήρωας αποχώρησε από τα μουσικά δρώμενα, έσκισε τα ροζ του μπλουζάκια. βρήκε διέξοδο στη συγγραφή. τα blogs έγιναν ένας άλλος έρωτας με την πρώτη ματιά. τον αγάπησαν κι εκείνα με αυταπάρνηση. δέθηκαν με δεσμούς άρρηκτους. για πάντα. ο δρόμος για τη δόξα είχε ανοίξει διάπλατα πια. τίποτε δεν μπορούσε να γκρεμίσει το όνειρο ετούτο... ή μήπως... όχι, όχι, όχι πάλι... ροζ μνήμες, εφιάλτες, μια ασύδοτη φήμη, ένα ατέρμονο λάθος... ξύπνησε ιδροκοπώντας, φωνάζοντας... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΖΖΖ... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η HOB(GOBLIN)..."



έπειτα από αλλεπάλληλες συγχύσεις, κρίναμε σκόπιμο να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. μια τάξη. τώρα ξέρετε. ο averel είναι ένας ταπεινός contibutor σε τούτο το μπλογκ. (εγώ η hob) τον έχω για μόστρα. γιατί πουλάει. αλλά δε λαλάει... ευχαριστούμε.

Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006

ασυδοσίες (#1)

και ξυπνάς χαράματα (στις 11 και κάτι) πρέπει να πας δουλειά και το μάτι είναι κόκκινο όσο κι αν προσπαθήσεις με το πατζαφλάρι (...), είναι κυριακή και στον δρόμο μέχρι και τα λεωφορεία είναι φίσκα, αλλά είναι αυτά που πάνε γλυφάδα, διάολε κι ένας μεροκαματιάρης έχει τον τρόπο του να βγει μια βόλτα στη λιακάδα, κανονικά όλα θα έπρεπε να είναι μαύρα και η γη να έχει σταματήσει σε τόπο μηδέν, αλλά παραδόξως όλα είναι καλά, αν εξαιρέσεις τον καριόλη - :)) - χοντρό παλιόπουστα - :))) - που ήθελε να πει τη μαλακία του πρωινιάτικα (12.30 και κάτι) και την είπε και κάτι του απάντησα για τη μάνα του, αν κι έχω προσπαθήσει πολύ μανάδες να μη βρίζω, αλλά έχουμε κι εμείς μαλάκα μία κι αν μιλάς έτσι, δεν τη σέβεσαι, δεν σέβομαι εγώ τη δική σου, οπότε λύσαμε και το κομμάτι με τις ενοχές και σκεφτόμουν μετά πόσο αλλάξανε οι εποχές, κάποτε μας μεγαλώνανε με το τρίπτυχο "γαλλικά, μπαλέτο, πιάνο", μια σύγχρονη κοπέλα όμως πλέον δεν πάει μπροστά με πιρουέτες και "κομάν σα βα", το τρίπτυχο πρέπει να γίνει "μπάλα, πόζα plus the look" και όλα, με λίγη τύχη (ή κοντή φούστα) θα πάνε καλά.

ναι, αυτή είναι μια πρόταση 190 λέξεων χωρίς τελεία και είμαι περήφανη που το κατάφερα αυτό χωρίς ανάσα (ακριβώς έτσι πρέπει και να διαβάζεται).

θα με πειράξανε τα campari, red passion, mplah, mplah, mplah... κοίταξα το πρωί και η γη ήταν ακόμη κάτω από τα πόδια μου, αν και για να σιγουρευτώ έπρεπε να χοροπηδήξω τρεις φορές πάνω της. όλα καλά κι ας ξύπνησα χαράματα (9 και κάτι), χωρίς τίποτα ιδιαίτερο στο μυαλό και βράδυ, πολύ βράδυ κοίταξα λίγο πίσω μου και τα είχα πάει μια χαρά, ο εαυτός μου δεν μου 'χωνε μούτζες και η μουσική ήταν συνέχεια ωραία, κάπου εδώ ας σταματήσω όμως, αφού τονίσω, ότι δεν είμαι ο averel... χαχα...

κι άντε να γυρνάμε στα γραφεία οι σαββατοκύριακοι....