σπαρκς

το καλύτερο πράγμα με τα μεγάλα σοκ είναι πως κάπου ανάμεσα στη φρίκη, το κλάμμα, την ένταση, το αλκοόλ και τις υστερίες, ανακαλύπτεις και τον εαυτό σου.
τον οργισμένο εαυτό σου, που ήταν κλεισμένος στη ντουλάπα και δεν μπορούσε να ανασάνει, που χτύπαγε ανελέητα την πόρτα και είχες πετάξει το κλειδί, είχες κλείσει τα αυτιά σου και περνούσες πολύ καλά... εσύ και το μεγάλο ψέμα.
το καλό σενάριο είναι πως ο κλειδωμένος τύπος της ντουλάπας σου δίνει συγχώρεση και ζεις μαζί του τον μεγάλο έρωτα.
το απρόβλεπτο σενάριο είναι πως τον ζείτε τρεις και όπου βγάλει...

το 2007, πριν φύγει, το ορκίζομαι, ήταν μια παράξενη χρονιά.
οι τελευταίοι μήνες ήταν μια παράξενη ζωή. δική μου και άλλων.
κλείνοντας την πόρτα 26 αφελών (και ανώφελων ενίοτε) χρόνων, γεμάτα με μυθιστορηματικά, ευφυή και όχι σενάρια, νιώθω ότι βρέθηκα κατευθείαν στη χώρα της ωριμότητας. παρακαλογινομένης κιόλας.
πρόβλημα. εσύ μεγαλώνεις πολύ, άλλοι καθόλου.
ευτυχία. κάποιοι ήταν μεγαλωμένοι και σε περίμεναν.
και κάποιοι άλλοι μεγαλώνουν ακριβώς μαζί σου, έστω κι αργά.

κλείνοντας μια εβδομάδα παράνοιας, ανάμεσα σε ευθύνες που γιγαντώνονταν και φώναζαν πως δεν έχουν φτάσει καν στον υπερθετικό τους, τρακάροντας για δεύτερη φορά σε γελοιώδες σκηνικό, άνευ καφεΐνης και τραυμάτων, γελώντας υστερικά μπροστά σε κομματιασμένες λαμαρίνες και απίθανα μηνύματα από απίθανους τύπους, ξεστομίζοντας λέξεις ντροπής και όχι σόκινγκ, νιώθωντας ξανά για λίγο πεταλούδες και κυνηγώντας απωθημένα στη Μεσογείων, έτσι για να περνά η ώρα... έφτιαξα το σπίτι μου και αν αυτό το κατάφερα επτά χρόνια μετά, θα φτιάξω και τη ζωή μου, με πολύ κόκκινο και ροζ. ίσως μαύρο. βασικά, είναι δικά μου όλα. και θα τα κάνω ό,τι γουστάρω, συνεχίζοντας να γελάω υστερικά, χωρίς τύψεις και μετάνοιες...

...στο ταξίδι μας. ακόμη κι αν δεν πάμε...