Analyze this

Να ποστάρεις είναι εύκολο πράγμα. Να διαβάζεις μια μέρα μετά όλα αυτά που έγραψες και να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε αυτά, and I mean the true you, είναι μάλλον το ζόρικο.
Μερικές φορές πριν πέσω για ύπνο με λούζει ένα ατελείωτο μπρέινστορμινγκ, με λόγια που δε μιλιούνται, πολύ περισσότερο δε γράφονται, αλλά είναι ακριβώς αυτό που θέλω να πω διάολε.
Λίγο πριν από τον ύπνο τα βλέπω συνήθως όλα πιο καθαρά. Αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να κοιμάμαι όρθια, εγγυημένα ομολογώ πως τα τελευταία 25 (25 είπα, έτσι;) χρόνια δεν πιάνει.
Τα όσα σκέφτομαι είναι κουλλ. Εκείνο που δε συμμαζεύεται είναι κάτι εικόνες, που ουδείς τις κάλεσε, αλλά κάνουν τακτικότατα την εμφάνισή τους και δείχνουν κιόλας να διασκεδάζουν που σε ταλαιπωρούν. Δεν είναι ότι διαλέγουν ώρες, αλλά μια προτίμηση στο σκοτάδι την έχουν. Τύπος νυχτερινός κι αυτές.

Η Ε. έρχεται λέει και το ανακοινώνει περιχαρής. Το χειρότερο είναι πως χαμογελάω κι εγώ σαν χαζή από χαρά και δεν είναι καθόλου ψεύτικη. Ανησυχητικό αν σκεφθείς πως κατέληξα ότι μπαίνει στη λίστα των non-VIP in my life πρόσφατα κιόλας. Οχι γιατί ήθελα. Μάλλον επειδή έτσι ήθελε αυτή. Τώρα δεν ξέρω ακριβώς πόσο δίκιο έχω σε αυτή την ιστορία. Υποθέτω πως είμαι αρκετά εγωιστικό πλάσμα και αρκεί να μη συμπίπτουν τα θέλω μου με κάποιον για να τον αποτάξω. Θεωρία όλα αυτά. Είπαμε, στην πράξη χαμογέλασα. Και αν το αναλύσω λίγο καλύτερα, έχω και μια μικρή ανυπομονησία. Δεν είναι μόνο τώρα που έρχεται. Εχω πιάσει τον εαυτό μου κι άλλες φορές σε κατάσταση προσμονής. Σχεδιάζω κατά καιρούς την τέλεια στιγμή για ξεκαθάρισμα. Οχι παλιών ή νέων λογαριασμών ακριβώς. Ποιος δίνει δεκάρα για χρωστούμενα θα μου πεις. Ισως εγώ και η τάση να μην αφήνω τίποτε ανεξήγητο.

Κάπως έτσι την πάτησα πολλές φορές και θα εξακολουθήσω να την πατάω. Ανυπομονώ για τούτου του είδους το ξεκαθάρισμα, που θα μου ανοίξει επιτέλους τα μάτια για το αν κάνω καλά ή όχι.
Ξεκαθάρισα τους φίλους μου. Κράτησα πολύ λίγους. Οσους είχα πάντα δηλαδή.
Ξεκαθάρισα τη ζωή μου. Εμεινε πολύ λιγότερο βολική, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι.
Ξεκαθάρισα τους "εχθρούς" μου. Αυτό το απολαμβάνω.
Διάολε, μόνο το δωμάτιο μου δεν έχω καταφέρει να ξεκαθαρίσω ακόμη κι ανησυχώ...

Ο,τι αγαπάς μια φορά στ' αλήθεια δε σταματάς ποτέ να το αγαπάς. Κλισέ, κλισέ, κλισέ. Γεγονός, γεγονός, γεγονός (ας υποθέσουμε ότι το λέω τρις για έμφαση).

Τις προάλλες στο μετρό έπιασα τον εαυτό μου να διαλέγει φάτσες και να τις βάζει σε φιγούρες μπλόγκερς. Αγαπημένων ή μη. Είδα έναν τύπο με γυαλιά και χαρτοφύλακα. Δεν έχω διαβάσει ποτέ τον e-lawyer, αλλά μου τον θύμισε. Είδα μια τύπισσα που έμοιαζε με τη Λίτσα, αλλά δεν έχω ιδέα αν της φέρνει έστω και φυσιογνωμικά. Είδα ένα άλλο που έφερνε στον Bruce, αλλά μετά θυμήθηκα ότι μένει στην Αγγλία και είπα να κόψω τις μαλακίες. Θα 'ταν εντυπωσιακό ένας από αυτούς τους βαριεστημένους, απόλυτα ordinary people (πως το λέτε εσείς εντώ;) να ήταν ο πιτσιρίκος ας πούμε. Θα καταλάβαινα πως ο κόσμος μετά τις 9 στο μετρό δεν είναι ακριβώς βαριεστημένος του θανατά που πέρασε άλλη μια γαμωμέρα στη δουλειά και πρέπει να πάει σπίτι να διαβάσει και τα κωλόπαιδα(λέμε τώρα...), αλλά πιθανότατα σκέφτεται τον Φάουστ και πως το φαινόμενο της πεταλούδας επηρεάζει την σύγχρονη κοινωνία. Θα ήταν ακόμη πιο σαφές αν η στάση του ήταν Ευαγγελισμός και τον παρατηρούσα να χτυπιέται εκνευρισμένος στο Σύνταγμα. Καλό πράγμα η σκέψη, αλλά μπορεί να χάσεις τη στάση. Ή κάπως έτσι...

Αν κανείς δεν κατάλαβε τίποτα κερδίζει εισιτήριο του μετρό και μια φανουρόπιτα. Ακριβώς έτσι...
Καληνύχτα.

Να και κάτι που μας φτιάχνει...

"Are you aching for the blade?
That’s ok, We 're insured
Are you aching for the grave?
That’s ok, We 're insured

We 're getting away with it, All messed up
Getting away with it, All messed up
That’s the living..."

(oH my goD, Res κι εγώ τρόμαξα στην άπλα τούτου δω...)