Το να ξυπνάς happy, υποθέτω -καμιά φορά- το πληρώνεις με έναν ταλαιπωρημένο, για πολύ ώρα, μάταιο κόπο να κοιμηθείς, κι όχι απαραίτητα happy.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει αποκλειστικά σε μένα, αλλά ειλικρινά, με όλο τον τρόμο του πόσο στ' αλήθεια κλισέ είναι αυτό, μερικές φορές τα ίδια ακριβώς μικρά πράγματα που μου γεμίζουν τη ζωή με αδειάζουν κι απόλυτα. Και μου κόβεται εξίσου απόλυτα η χαρά, μου κόβεται και η διάθεση, μου σταματάει το κέφι... μπλα, μπλα... έχει ήλιο, ας μη χαλάσω μια ωραία μέρα, επειδή απλά προηγήθηκε μια κακή νύχτα. Αλλωστε δεν θυμάμαι ακριβώς τι μ' έπιασε. Και αν το παλέψω να θυμηθώ δεν βρίσκω και κανένα κέρδος.

Αχρηστόγραφο γιουνίκ: Ας καταλάβουν επιτέλους κάποιοι ότι τα μπλογκς δεν είναι απαραιτήτως για τους βραβευμένους με Πούλιτζερ ή Νόμπελ του αύριο. Και οι ανέμπνευστοι έχουν δικαίωμα λόγου. Παράπονα στο τμήμα παραγωγής ανθρώπων. Τα 'χουμε πει, ας ξαναδοκιμάσουμε, το ίντερνετ είναι πλέον και τΖάμπα. Μην ψάχνετε την ποιότητα του κόσμου εδώ. Οταν το καταλάβετε αυτό θα έχει ακόμη πιο πολύ πλάκα... Εγώ ρεπό! Και τρέχοντας την κάνω...