Σόου (show) μάγκες...

... άι γκες η μπλογκοκαούρα μου πέρασε. Δεν γνωρίζω αν έχει να κάνει με την ολιγοήμερη απουσία του Βρούσιου (εξενέρωσον) ή τις μαλακίες του Λιάκου και την δική μου γκέλα ολκής να ασχοληθώ με ξένα χωράφια και ερπετά στην τελική (εξενέρωσον περισσότερον), αλλά, άι γκες αγκέν, κάπως περίπου όπως μου συνέβαινε πάντα, το βαρέθηκα το παιχνίδι...
Τούτο (τούδε;) το ποστ το γράφω για να διαψεύσω τις φήμες που με θέλουν μετανάστρια στη χώρα του ποτέ, μόλις αντίκρισα ότι τα κεράκια ανέγραφαν 25. Ωπααα! Κάτσε ρεεε φίλεε... Λάθος! Αποκλείεται σου λέω.

Επιπλέον κάθε σενάριο ότι εσωκλείστηκα σε μοναστήριο, μη αντέχοντας άλλο τη βλακεία τούτου του κόσμου, που συνάντησα για πολλοστή φορά (δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, δόου άι νόου γιου ντάι - χάααχα - αλλά θα κατηγορηθώ για φεμινίστρια και λοιπές παπάτζες και που να τρέχεις να αντικρούεις πάλι...), ένιγουει, όπως έλεγα, μούφα και αυτό.

Γουέλ, δεν είμαι και η μόνη, αλλά σε όσους συνεχίζουν με την ίδια μανία-κέφι-χαρά-πιθανώς-όχι-εργασία την ευχή μου για μεγάλες εμπνεύσεις... Εγώ θα επανέλθω στην τακτική να ξεβράζω τα απωθημένα μου εδώ, όταν αδυνατώ να τα λύσω διαφορετικά. Ω τι σύνηθες!

Και βεβαιότατα είναι πιθανό να κάνουμε μπρος-πίσω και πάλι. Μπατ χου κερς; (χου κερς; αχαχα). Γεγονός: βαριέμαι τόσο να σηκωθώ από τη ρημαδοκαρέκλα και να συρθώ ως την έξοδο του κτιρίου, μολονότι είμαι τόσο απόλυτα σίγουρη πως όλα εκεί έξω είναι απείρως καλύτερα και στ' αλήθεια παραδέχομαι δεν περνάω κρίση κατάθλιψης, έχω επομένως απεριόριστη διάθεση να τα απολαύσω...

Μάι ντίαρεστ, αν (μου) διάλεγες τραγούδι άι σαπόουζ θα έπρεπε να είναι ένα για αυτούς που περνάνε φάση αυτάρκειας. Με όλο το εφήμερον του πράγματος. Πάω ΙΚΕΑ. Αλλά ολίγον περιττόν. Ηταν... ατμοσφαιρικό το κομμάτι ιτσέλφ!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΛΕΩ!

υ.γ. Averel, γεγονός 2 ότι με συγκίνησες, περιττό αναφέρω ε;; (όχι ασύδοτο, ασύντακτο hob πλέον!)