On this (bloody) day...

Προσπαθούσα να ακούσω ένα Ισραηλινό να μου εξηγεί ό,τι πιο τετριμμένο, σερβιρισμένο σε μορφή δηλώσεων. Μάταια όμως. Το σκουπιδιάρικο κάτω από το σπίτι έκανε τόση φασαρία.

Το ραδιόφωνο έβαλε ένα από τα πιο χιλιακουσμένα των U2. Ευτυχώς τα κλαρίνα από τους διπλανούς το σκέπασαν.

Το πρώτο μήνυμα ήτο μετά βεβαιότητος προτηγανισμένο. Περίπου όπως οι πατάτες, μόνο που δεν ήταν κίτρινο.

Ο τύπος είχε βάλει υπενθύμιση στο κινητό του για να μην ξεχαστεί. Μαλακία, δεν το άκουσε με το dolby surround.

Το πρώτο τηλεφώνημα ήταν απειλητικό ως προς τους επαγγελματικούς μου ορίζοντες. Καλά, η δουλειά δεν ανήκε ποτέ στην κατηγορία των ρομαντικών σε αυτή τη ζωή.

Αλλά το shuffle επέλεξε το 7ο και... what do u want from me? Κι αυτό φίλε δεν ήταν τυχαίο. (εντάξει, εντάξει, είχε και τα γλυκά του...)

Whatever comes, whatever goes… Life is a happy (and lonely) thing.