Δεν ξέρω τι είναι το Technorati. Ούτε πως δουλεύει. Παρακαλώ μη με μπερδεύτε με αυτές τις αηδίες της τεχνολογίας, ιδίως πριν πιω καφέ.

Σήμερα ξύπνησα και πάλι ευδιάθετα. Πράγμα ανησυχητικό για μένα, αλλά κομμάτια να γίνει, enjoy it while it lasts.

Πλάκα-πλάκα, αυτά τα μπλογκς βοηθούν και στην ενδοσκόπηση καμιά φορά. Σχόλια τύπου "ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε φιλαράκο;" που κατόπιν 48ώρου μετατρέπονται σε "Σε συμπάθησα βρε", λίγο προτού καταλήξουν στο "Εχεις όλο μου το σεβασμό" ή κάπως έτσι τέλοσπαντων, σε κάνουν να καταλάβεις πως είσαι λίγο ασταθής χαρακτήρας τελικά. Ολοι οι άλλοι -δικαιωματικά- μπορούν να καταλάβουν ότι δεν είσαι και πολύ της εμπιστοσύνης.

Τέλοσπαντων. Η γκράντε ανακάλυψη, κατόπιν διπλού "χτυπήματος", ήταν πως το πρόβλημά μου είναι ότι παίρνω τον κόσμο (όλο) στα σοβαρά και πολύ μάλιστα. (Μμμ... Για κάτι τέτοιες ανακαλύψεις βγήκε η έκφραση περί πτώσεως της χούντας, του τείχους, κτλ...) Μπορεί κάποτε να πρέπει να το σταματήσω αυτό. Απλά δεν είμαι ακόμη σίγουρη ότι θέλω να το κάνω. Εχω αυτή την ιδέα περί μοναδικότητας, που, να, έχει σφηνωθεί για τα καλά... Λίγες οι εξαιρέσεις κι εκεί, μη με αφήσετε να το πολυσκεφτώ. Πιθανότατα θα ξεσπάσω, με μια ακόμη ανάλυση κωλοτουμπισμού.

Πφφ... Μετά τις 12.00, καλησπέρα δεν λέμε;