26 (xa! sorry filthy, not personal)

Σχεδόν... 26 χρόνια; Πολλά δεν είναι; Οχι, δεν είναι. Αόριστα δεν είναι. Ορισμένα ναι, είναι αιώνες ολόκληροι...
Δεν θυμάμαι καν τον εαυτό μου πριν από αυτό που είμαι τώρα. Οχι πως άλλαξε πολύ κι άλλαξε τόσο.
Ολα άλλαξαν. Οι σκηνές, οι άνθρωποι, οι ιδέες, ο κόσμος μου. Το μυαλό μου μάλλον λιγότερα από όλα...
Δεν έχω ιδέα αν με ενοχλεί που μεγαλώνω. Υποθέτω είναι πολύ τυπική διαδικασία. Ορισμένες φορές, τις περισσότερες, νιώθω απολύτως ανήλικη. Αλλά δεν έχει να κάνει. Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως το μποέμ που ασπάστηκα για λίγο στη ζωή μου μάλλον δεν μου ταιριάζει. Μεταφράζεται πολύ εύκολα σε "άχρηστη" από τους γύρω σου κι εγώ, δυστυχώς, δεν έχω μάθει ακόμη να αγνοώ κάποιους ανθρώπους.

Δεν είμαι σίγουρη πόσο μπορείς να αλλάξεις. Υπάρχουν άνθρωποι που σε αλλάζουν πολύ. Είναι και που κατά βάθος δεν έχουμε έναν εαυτό. Για κάποια στιγμή πίστευα πως ακόμη ψάχνομαι. Εβρισκα συνήθειες και λογικές τελείως αντίθετες να κάνουν ολόκληρη ιστορία μέσα μου για το ποια είναι η γνήσια. Μπαα... Ολες αυθεντικές. Κι όλες διαφορετικές...
Τρία από τα (σχεδόν, και το τονίζω αυτό) 26 χρόνια βγήκαν μάπα! Ή κάπως έτσι. Τα κοινά, τύπου "από όλα κάτι κερδίζεις" λίγο με ενδιαφέρουν... All I really know είναι πως βλέπω αρκετά καθαρά πως επί τρία χρόνια έχανα όλο και πιο πολύ εμένα. Αρκετούς από τους εαυτούς μου. Επιβίωνε μόνο ο χειρότερος. Αυτός που ακόμη και τώρα επιμένει να λέει πως "δε φταις εσύ...". Χα! Σώπα ρε! Ναι; Η πιο βολική δικαιολογία του πλανήτη. Το ακόμη χειρότερο είναι πως δύσκολα, δύσκολα πολύ, περνάς απέναντι. Προχωράς που λένε... Ρε, σε ποιον τις λέτε ρε τις μαλακίες; Προχωράς; Ναι; Και όλα εκείνα τα κομμάτια που αφήνεις πίσω σου; Και που θες τόσο πολύ να γυρίσεις να τα μαζέψεις, αλλά η διαδρομή είναι φρικτή; Δε γυρνάς; Ε, έχω νέα φιλαράκι. Εμεινες λιγότερος... Και θα μείνεις ακόμη πιο πολύ...

Well, ό,τι μαλακία και να πεις την έχεις ξαναδιαβάσει κάπου... Και δεν σου φάνηκε πρωτότυπη. Όύτε σε άγγιξε. Γιατί γεννήθηκες τόσο εγωκεντρικός που μόνο η γαμημένη ζωή σου σε αγγίζει ως δακρύων. Γεννήθηκες και θλιβεριστής (δεν υπάρχει η λέξη, μην ψάχνεσαι). Κάπως έτσι είχε περισσότερο ενδιαφέρον από το να περνάνε ανέγγιχτες οι μέρες...
Ούτε ένα γραμμάριο λογικής δεν υπάρχει εδώ μέσα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά η ζωή μου μοιάζει να έχει αλλάξει χιλιετηρίδα. Κι ήταν μόνο ένα-δυο βήματα για να περάσω απέναντι. Άν με έβλεπα πριν από ένα χρόνο ξέροντας, μα τω Θεώ, θα γέλαγα πολύ ρε! Θα γέλαγα πάρα πολύ. Η πιο γραφική περίπτωση πληρότητας των τελευταίων χρόνων... Αλλά από κάπου φύσηξε...
Πέρυσι... Κάποιοι ήρθαν κι έφυγαν. Οταν γύρισαν μάλλον είναι για να μείνουν. Παραπάνω από ό,τι πίστευα ποτέ.
Πέρυσι, κάποιοι έμειναν παραπάνω και δεν έπρεπε να μείνουν ούτε για λίγο.
Πέρυσι, κάποιοι δεν ήταν εκεί (το πιο σωστό μήνυμα της εποχής). Και κάποιοι άλλοι απλά έμειναν ως το τέλος, γιατί θα μένουν πάντα και γιατί θα είμαι αιώνια ευγνώμων μόνο για την όψη τους.

Φέτος, δεν θα είμαι εγώ πουθενά... Κι άλλες φορές ήταν έτσι. Δε μου πάνε και πολύ οι γιορτές τελικά. Well, after all, κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, με διαφορετικές φάτσες. Πέρυσι είπα πως ήταν τα καλύτερα. Αλλά τα αποκαλυπτήρια έγιναν μετά... Και αυτά ήταν ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

p.s. Vague, άλλαξα γνώμη μάλλον...
p.s.1 Και καλό μήνα, ε;