so, this is it... (ta difraga)

οι πιο πολλοί την έχουν κάνει. το κτίριο άρχισε να αδειάζει. υποτίθεται ότι έχω πρόβλημα με τους αποχαιρετισμούς, όμως και αυτή η αναχωρησοάφιξοκατάσταση με τον χρόνο μου δημιουργεί ένα άγχος...

φέτος είναι μια χρονιά που θα μπει διαφορετικά πάντως. i can sense it...

το κτίριο πρέπει να έχει μέσα ακόμη εμένα και άλλους 4-5. συν τους φύλακες. κι αν δεν θέλω να μου πουν εδώ τα κάλαντα (που δεν θέλω γενικά) πρέπει μάλλον να κάνω πιο γρήγορα...
έτσι όπως τα κατάφερα άλλωστε, θα είμαι εδώ και μετά τις επτά...

ναι. το βράδυ ψυρρή. αύριο σύνταγμα. μεθαύριο... κάπου... i don't really care. θα βγω μια ακόμη φορά να περπατήσω και να χαζεύω ανθρώπους. μου αρέσει αυτό. θα περπατάω ήρεμα, όλοι θα τρέχετε και εγώ θα σας περιεργάζομαι. με ύφος. σαν κάτι περίεργους.

μπορεί να δω κάποιους φίλους που λέω εδώ και καιρό, μπορεί όχι, θέλω όμως να περπατήσω λίγο μόνη μου... μπορεί να πάω και στην πλάκα ή στη διονυσίου αρεοπαγείτου, που τόσο μου αρέσει...

θα πιω αρκετά. μάλλον απόψε. ποτέ δεν είναι αρκετά, ώσπου το πολύ και ως την επόμενη φορά...

θα ήθελα πολύ να κάνω μια μεγαλόκαρδη αποφώνηση και να ευχηθώ σε όοοοολους να έρθει όπως το θέλουν. αλλά δεν φημίζομαι για τη μεγαλοψυχία μου και επειδή it's the end of -one more- year, and not the end of the world ας έχετε όλοι μια χρονιά όπως ακριβώς σας αξίζει... ναι. αυτό είναι ό,τι πρέπει.

υ.γ. κι αν δεν δω όοοοολους τους φίλους που θέλω, ελπίζω να την περνάνε καλά. ακριβώς όπως την αξίζουν για μένα. το ιδανικό θα ήταν να συναντήσω κάποιους τυχαία κάπου ανάμεσα στο σπιτάκι με τις σοκολατίνες και το συντριβάνι, να τους ποδοπατήσω, να γυρίσουν αγριεμένοι και να τους κάνω ματάκια, προτού ξεραθούμε και οι δύο στα γέλια. ναι, κάπως έτσι θα ήταν πολύ καλά. και μετά ίσως πίναμε έναν καφέ/τσάι/ζεστή σοκολάτα/τζιν ή και drambuie σα να ήμασταν φίλοι από χρόνια και να μη χρειαζόταν να σκεφτούμε πολλά, δίχως στιγμές αμηχανίας και διερευνητικές ματιές, δίχως απογοητεύσεις, δίχως απαιτήσεις... ξέρεις. απλές σχέσεις. ξέρεις. δύσκολες.

c u round (the tree).

Just a little help for my friends

Ο Κ.
που είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στα προηγούμενα επτά χρόνια και στα επόμενα 89, που έρχεται πάντα πριν το ζητήσουμε και που θα ξέρει τι έγινε πριν καν μιλήσουμε και που δεν κοστίζει όσο οι πατερίτσες, αλλά κάνει καλύτερα την ίδια δουλειά... κι ας μην καταλαβαίνει πάντα.

Η Ο.
που ερωτεύεται κάθε μέρα ό,τι γυαλίζει σε βιτρίνα και μια στο τόσο, αλλά πολύ, ό,τι της αγγίζει το μυαλό και την πατάει εύκολα, γιατί καμιά φορά είναι όλα μόνο εκεί μέσα και ύστερα που ψάχνει να τα βρει έξω δεν υπάρχουν ή δεν παίρνουν από μεταποιήσεις... αλλά ψωνίζει πάντα...

Η Ρ.
που τσακώνεται συνέχεια και νευριάζει και φωνάζει και χτυπάνε τα δάχτυλά της από το τρέμουλο ρυθμικά και ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και λέει πως θα μας δείρει όλους και μετά κοιταζόμαστε και είναι μια... χαψιά. Και γελάμε όλοι δυνατά.

Ο Ι.
Που πάντα θέλει όλα να τα εξηγεί και απολογείται συνέχεια και καμιά φορά βαριόμαστε να τον ακούμε, αλλά τουλάχιστον τον κοιτάμε στα μάτια και μιλάει, μιλάει και δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω, γιατί μια φορά άφησε το κινητό του και έσπασε και ύστερα σταματάει και λέει συγγνώμη που μιλάει πολύ και μετά ξαναλέει συγγνώμη για τον ίδιο λόγο. Μετά μια ώρα.

Η Ν.
Που έχει τόση υπομονή και τόση ηρεμία και βαριέται τα μαγαζιά και γελάει με τα αστεία της Ρ. πάντα και είναι η μόνη ίσως που την κάνει να νιώθει τόσο καλά, όταν όλοι βαριούνται τις ανασφάλειές της και εμείς οι υπόλοιποι γλιτώνουμε έτσι λίγες γκρίνιες. Αλλά πάνω από όλα που έχει την πιο ζεστή αγκαλιά που δοκίμασε κανείς ποτέ.

Η Αnna
Που έχει ψώνιο με τον χορό και νομίζει πως γεννήθηκε πρίμα-μπαλαρίνα, αλλά συνωμότησαν κάτι δυνάμεις και της το στέρησαν, όμως το παλεύει ακόμη, που μιλάει όλο για τον εαυτό της, κι εμείς της λέμε ότι είναι fashion-icon και αυτή που το πιστεύει και τώρα έχει τρεις ντουλάπες ρούχα και παπούτσια, αλλά από τη χαρά της περπατάει χοροπηδώντας.

long living

p.s. Καμιά φορά όταν θες να ξεχάσεις. Μόνο τότε είναι εχθρός σου τα τραγούδια...

Right. back...

πως μου το είπες... Κολλημένη. πως το λένε κανονικά; Υπερβολική; Μπορεί... εσύ μου είπες για ένα τραγούδι. Εγώ αγόρασα τριπλό cd και το άκουσα ό-λ-ο χθες. Θα το ξανακούσω σήμερα. Και αύριο, μεθαύριο, μπλα...μπλα...μπλα... έτσι. Μετά θα το βαρεθώ πολύ. Και θα το ξανακούσω σε μερικούς μήνες. Μπορεί και ποτέ ξανά. Έτσι παθαίνω. Μέχρι αηδίας κόλλημα. Μετά βαριέμαι. Έτσι γίνεται. Πάντα σου λέω.

Αλλά στην αρχή είναι πάντα τόοοοσο καλά...
(Κι άμα νομίζεις ότι θα χαθείς και το ‘σωσες, άστο σου λέω...)

misery in christmas

τα κάλαντα, οι κουραμπιέδες, τα λαμπάκια, ούτε δέντρο δεν στόλισα φέτος και κάλαντα δεν ακούω ποτέ, να μάθουν να έρχονται αργότερα τα βλαμμένα, άσε που έτσι που βαράνε την πόρτα το πίθανότερο είναι να τους χώσω τη δεξιά μπότα στο κεφάλι. δεξιά, αριστερή, δεν έχει σημασία. μπότα. τακ, τακ... ναι, ούτε αυτό έχει σημασία.

φέτος δεν ήρθε ούτε και το πνεύμα των χριστουγέννων, τώρα που το σκέφτομαι δεν είχε έρθει ούτε πέρυσι και άμα το καλοσκεφτώ δεν το 'χω δει και ποτέ, ή που δεν γουστάρει τη φάτσα μου ή που κάτι έχει παίξει... ναι...

νομίζω έχω μια τάση να μπερδεύω τα πράγματα όταν μπορούν να είναι όλα τόοοοοοοόσο απλά. αλλά ποιος μπορεί να ζήσει πια με τόση απλότητα και για πόσο; δηλαδή τι; έχεις την πιο τέλεια δουλειά (my ass), τον πιο τέλειο γκόμενο (άνδρα/σύζυγο/whateva...) και ένα τόσο ζεστό σπιτικό (άμα δε στάζει ο τοίχος υγρασία δεν έχεις δει τίποτα)... τι λέτε ρε; κι έτσι τσουλάει η μέρα. λέτε ε; ναι. μπορεί.

εγώ βαριέμαι... σε λίγο θα έχω αλλάξει γνώμη. κατά βάθος μου αρέσουν πολύ τα χριστούγεννα. αν εξαιρέσεις δηλαδή τα λαμπάκια με τη μουσική. και το δέντρο στο σύνταγμα που κάθε χρόνο μας τα κάνουν λαμπάκια που είναι το ψηλότερο. ε, φέτος κόντυνε και είναι και καλύτερο. για το καρουζέλ δεν έχω άποψη. λίγο καρνάβαλος, αλλά άμα βλέπεις καμια 200αρια φάτσες να κάνουν γύρω-γύρω όλοι με τέτοιο χαμόγελο με -12 βαθμούς κελσίου (εδώ είναι το σημείο που ρίχνω την υπερβολή μου), δε γαμιέται και το κιτς...

μου αρέσουν λέω τα χριστούγεννα. αλλά κάτι με τσιγκλάει. έχασα και στο tekken χθες. δεν γίνονται αυτά. κάποια μαλακία έπαιζε με τον μοχλό. και τον δεξί και τον αριστερό... συνομωσία, βάζω στοίχημα... τέτοιο βρωμόξυλο. μα είναι δυνατόν; δεν το δέχομαι. δεν λέω, ωραία τα χριστούγεννα, αλλά, να..., μήπως να κάναμε λίγο πάσχα να αλλάξει το γούρι; μπα, ε;

α.γ. κερκοπίθηκος, ο πυγέρυθρος... αχαχαχα.... μα που τα βρίσκανε; Go... out... noww!

your whatever little shit...

πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις, αλλά τα κάνεις.
πράγματα που πρέπει να αφήσεις, αλλά δεν τα αφήνεις.

πρόσωπα που πρέπει να σβήσεις, αλλά κρατάς.
μέρη που πρέπει να πας, αλλά έχεις αργήσει.

όταν πρέπει να το βου-λώ-νεις, αλλά μιλάςςς...

did u all have a merry, warmy christmas?

pro-christmas and with love

επειδή σήμερα είναι η τελευταία μου, πριν από την επόμενη, μέρα στη δουλειά κι επειδή σε λίγες ώρες θα φύγω να πάω να ξεκινήσω τα καλά χριστούγεννα μου και τα χαρούμενα χριστουγεννιάτικα ψώνια μου, ΚΙ επειδή ο rock fm έχει τρελά κέφια και περνάμε καλά εν ώρα εργασίας με τον βασιλιά παρέα...

δυο λόγια να πω και έφυγα... καπνός!

καταρχήν, ναι, θα ήθελα να παρακαλέσω τον j95 να μη με ειρωνεύεται αφενός διότι δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά και αναγκάζομαι να κάθομαι να γράφω e-mail και copy-paste και να τα στέλνω στον bruce που είναι πιο έξυπνος "και πες μου, μου 'γραψε αυτό και λέει έτσι. με ειρωνεύεται ή να μη θυμώσω;". ο bruce μου είπε ότι μάλλον δεν με ειρωνεύεσαι και έτσι κι εγώ δεν θύμωσα. εγώ τον πιστεύω τον bruce. ναι. για τον j. αφετέρου γιατί έχουμε το ίδιο ζώδιο από ό,τι έχω εδώ και καιρό δει και σύμφωνα με όλες τις αστρολογικές ενδείξεις έπρεπε να είμαστε ταιριαστοί χαρακτήρες. ναι.

στον seeker ήθελα να πω πως χαράς στο κουράγιο του που έβγαλε και πόρισμα ύστερα από ανάγνωση 800 λέξεων βλακείας, αλλά να μη με παίρνει τόσο στα σοβαρά. οι παλαιότεροι αναγνώστες (xoxoxo) γνωρίζουν ότι εδώ μέσα δε λέμε και τίποτα σοβαρό. συνήθως. (και δεν είμαι απόλυτη. συνήθως επίσης).

στη lili να πω ότι όποιον κάνουμε να γελάει χαρά μας είναι και αν έχει αποδείξεις για τον κλώνο να τις βγάλει στο φως της δημοσιότητας. εγώ προσωπικά δεκάρα δεν δίνω, αλλά κάτι τον έψαχνε ο anonymous για scrabble.

στον the douros δεν έχω κάτι να πω, αλλά διακρίσεις δεν κάνω, έπρεπε να τον αναφέρω.

κατά τα άλλα να διευκρινίσω ότι το προηγούμενο post γράφτηκε έπειτα από αρκετές ώρες δουλειάς και κούρασης και έχοντας αποφασίσει να κάνω μια blog-ο-γύρα είδα μια κάποια ένταση.

πλάκα έχουν πάντα οι εντάσεις και πιο πολύ πλάκα έχουν οι γκόμενες-γυναίκες (σύγχρονες ή μη)-θηλυκά τέλοσπαντων που είναι σπουδαγμένες στις πολεμικές τέχνες και δέρνουν-ε. συνήθως είναι 1,50 και δεν σου γεμίζουν το μάτι, αλλά φοράνε παλτό και μέσα έχει ξίφος. αυτό που είχε και η ούμα. ρωτήστε και τη χάνα τι τα 'θελε και τα 'παθε... (ούμα. χάνα. kill. bill.).

μερικές, να το διευκρινίσω εδώ δεν είναι 1,50. είναι 1,65 περίπου και από τη μέση και κάτω το γύρω εμβαδόν είναι απειλητικά μεγάλο, οπότε και σε αυτή την περίπτωση καλό είναι να το βάλετε στα πόδια. εμένα μια φορά μου είπε ότι θα μου ρίξει κουτουλιά μια τέτοια. ευτυχώς έτρεχα πιο γρήγορα.

πάντως και στις δύο κατηγορίες ο "εχθρός" είναι και cute, οπότε αν είστε ευγενικοί μπορεί να έχουμε και καλά αποτελέσματα, αν είστε στραβοί να πάτε σε οφθαλμίατρο. προτείνεται.

άντε, καλά μας είναι ως εδώ. θα το ξαναματαπώ άλλη μία φορά, μέρες που είναι να φιλιώσετε. ναι. κι εγώ παρότι τους πιο πολλούς σας ή που σας αντιπαθώ ή που μου είστε αδιάφοροι (και vice versa, thanx) σας εύχομαι να στολίσετε ένα όμορφο δέντρο, να βρείτε γεμάτη την κάλτσα μπροστά από το τζάκι, αλλά χέστε τα όλα αυτά, ελπίζω κανείς εκεί έξω να μην κάνει μόνος του χριστούγεννα, για κανένα λόγο. άμα τυχόν την πατήσατε να με ενημερώσετε εγκαίρως, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα, ακόμη κι αν είστε ο nasty-nasty ή και ο anonymous. ένα αυγό θα το τσουγκρίσουμε μέρες που είναι...

p.s. "I feel it in my fingers, I feel it in my toes, Christmas is all around me, And so the feeling grows... it’s written on the wind, it’s everywhere I go, oh yes it is, So if you really love christmas, come on and let it show..."
by/from love actually... cause we love u. actually.

ωραία που περνάμε εδώ στα blog... (#2)

Μπράβο στα κορίτσια που τσακώνονται... Μπράβο στα θυμωμένα κορίτσια, που σιχαίνονται τις γυναίκες, τύπου γκόμενες.

Κι εγώ τις απεχθάνομαι τις γκόμενες.
Το μόνο που τις νοιάζει είναι να βαφτούν, να φτιαχτούν, μερικές για να τις πάρει ο ύπνος κάθονται και σκέφτονται τι θα βάλουν την επομένη, είναι και κάτι άλλες που χαζογελάνε όλη μέρα γιατί πήρανε καινούρια παπούτσια. Αηδιαστικές, σιχαμερές γκόμενες. Πφφφ....

Μας χαλάτε τη μέρα... Να φύγετε. Να συρθείτε στο σαλόνι-σπιτάκι της Barbie και αφήστε τον κόσμο ήσυχο. Δεν σας χωρά. Είναι ανεπτυγμένος πια.
Οι γυναίκες δεν βάφονται. Πετούν κάτι πρόχειρο πάνω τους και βγαίνουν έξω να κατακτήσουν τον κόσμο με το μυαλό τους. Σε σπάνιες, ειδικές περιπτώσεις σου σκάει η μαλακία, να έχεις φύγει έχοντας στα μαλλιά το σταυροκατσάβιδο, που χρησιμοποίησες χθες βράδυ για να ανοίξεις το laptop και να κάνεις ένα τσεκ στα μικροτσίπ, αλλάζοντας χειροκίνητα την κάρτα μνήμης και γραφικών, διότι το πολυσέλιδο project που ετοίμαζες οληνυχτίς για την παρουσίαση που σου ζητούν στη μεγάλη εταιρεία που δουλεύεις δεν είχε καθόλου magenda στη δεύτερη διαφάνεια και ΓΑΜΗΘΗΚΕ, αλλά shit happens. Κάθε σύγχρονη γυναίκα πορεύεται με αυτό το ρητό.

ΓΑΜΗΘΗΚΕ, ναι, διότι μια σύγχρονη γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και δεν είναι ΓΚΟΜΕΝΑ μιλάει σαν οχετός, διότι αυτά όλοι ξέρουμε ότι τρομάζουν πολύ έναν άντρα, είναι σχεδόν ισοδύναμα με το να του κάνεις "μπου" από τη γωνία και δευτερευόντως, αλλά εξίσου σημαντικώς, κάτι τέτοια σε ανεβάζουν και στην εκτίμηση του πληθυσμού.
Οι γκόμενες δεν μιλάνε άσχημα, γιατί είναι γκόμενες και τσιρίζουν ανάμεσα σε χαχανητά: "μά-σκα-ραααα, χαχαχα". Ναι, μια σύγχρονη γυναίκα λέει μάσκαρα σε 3'' και επιπροσθέτως μπορεί να κάνει το ίδιο γρήγορα τη γραμμή του άι-λάινερ (αν ήθελε). (που δεν θέλει).

Η σύγχρονη, ανεξάρτητη, όχι θυμωμένη, αλλά προσγειωμένη και αποφασισμένη γυναίκα δεν ασχολείται με το μακιγιάζ. Πάει καράτε, γαλλικά και ζάπειο. Το ζάπειο δεν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα της. Αμα θέλει πάει και φιλοπάππου. κάτι με "π".

Η σύγχρονη γυναίκα έβλεπε μικρή το terminator. Πιο παλιά δεν ξέρω τι κυκλοφορούσε, αλλά κάτι σε υπερ-ήρωα, που είχε όψη τρομερή και θέλει να καθαρίσει τον κόσμο από μιάσματα μας εξυπηρετεί. Εν προκειμένω ο στόχος είναι οι γκόμενες. Τις χτυπάμε ανελέητα διότι την πέφτουν στον γκόμενό μας, που δεν είναι γκόμενος, είναι ΑΝΤΡΑΣ και δεν φταίει αυτός για τον πειρασμό. Αυτά που λέγανε παλιά οι γιαγιάδες τα ακολουθεί πιστά μια σύγχρονη γυναίκα, γιατί λαός που δεν ξέρει την ιστορία του δεν έχει μέλλον και σύγχρονη γυναίκα που δεν άκουγε τη γιαγιά/μάνα της δεν πήγε πανεπιστήμιο να σπουδάσει και τώρα δουλεύει 15ωρο στο Hondo. Μα τι ντροπή...

Αυτά τα γύναια που κυκλοφορούν εκεί έξω τα ξέρουμε. Τα 'χω δει εγώ. Κουνιούνται όταν περπατάνε και κάνουν και ματάκια. Κατάλαβες; Και εμείς θα τους σπάσουμε τα μούτρα.

Ναι, οι σύγχρονες γυναίκες... Και οι γκόμενες...
Οι σύγχρονες γυναίκες έχουμε πια όλες blog. Και δικαίωμα στη μαλακία, γιατί είμαστε one level up. Μαγκιά.

βρε 'συ... πλάκα μας κάνεις ε; πες μας ότι μας κάνεις πλάκα και εμείς θα γελάμε το ίδιο. ναι. το ίδιο γελάσαμε και με τον bruce, πριν γίνει cheesy (έτσι είναι τα christmas) κι εκείνον τον κλώνο, που 'φυγε νωρίς, να δεις πως τον λέγανε... κρίμα.

α.γ. μέσα στις ανακαλύψεις μου ξαναβρήκα τον anonymous. κατεβάζει αλλού καντήλια τώρα. μα πείτε μου, μπορούσα να 'μαι πιο χαρούμενη ή σύγχρονη;
α.γ. 1 τώρα που έρχονται χριστούγεννα, καλή χρονιά και χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά να πιάσετε να συμμαζευτείτε. να γίνετε όλοι φίλοι, να σταυραγκαλιαστείτε και να ανταλλάξετε ευχές. και να μην αγοράσερε μάσκαρες. άντε και μόλις μπει με το καλό, πάλι, ωραία θα περνάμε εδώ στα blog...(#3).

-So what's wrong now Maria?

- U see Josh, I ve been creating so many "me's" for all of you to like and now that most of you are gone, I just can't remember what was it.

-What was what Maria?

- The real thing Josh. The real me...

«Θέλω να φύγω...», φώναξε να την ακούσει.

Και άρχισε να το γυροφέρνει...

Κι ύστερα...

...έβγαλε έναν ήλιο... Συνομωτικό.

she doesn' t walk. she bounces.

την βλέπω καμιά φορά... καμιά Παρασκευή... καμιά Δευτέρα... καμιά φορά όχι...

την πρώτη φορά, έπεσε το βλέμμα μου στη σκιά. μια σκιά χόρευε πλάι μου, αλλά δεν ήμουν εγώ. μπροστά. και την είδα. δεν χαζεύω (συχνά) γυναίκες, αλλά αυτή εδώ κάτι είχε.

αυτά τα κάτι που σε κάνουν να αγνοείς φύλο ή φάτσα... απλά κολλάς.

είχε πλάκα. χοροπήδαγε... she didn't walk. she bounced. funny as it sounds. προχωρήσαμε στον ίδιο δρόμο... έξω από το γωνιακό της περιοχής το bouncing απέκτησε ρυθμό ("fly me to the moon, let me sing among those stars, let me see what spring is like on jupiter and mars..."). funnier even.

κόλλησα... έστριψε...

την ξαναείδα. είχε κολλήσει με τα μούτρα σε μια βιτρίνα τόσο πολύ, που όταν πέρασα, 60 δευτερόλεπτα μετά, μπορούσα ακόμη να δω το σημάδι από την μύτη της στο τζάμι.

και bouncing... bouncing in the rythme ("a stranger’s light comes on slowly, a stranger’s heart without a home, you put your hands into your head, and then smiles cover your heart, fade into you, strange you never knew..."). yes... she is my favourite night co-walker.

θα πλησιάσω πιο κοντά... πολύ καλή ιδέα. τώρα θα νομίζει πράγματι πως έχει πέσει θύμα stalking (the new sensation, and it rulz the nation), στη lesbian μορφή του. αυτό μας έλειπε...

επειδή συνήθως όμως σκέφτομαι πολύ πιο αργά από ότι δρω, ω, μα ήμουν ήδη δίπλα. ssshit.... ω. μα δεν με έχει καν δει; όλα ιδανικά πλασμένα. δεν ξέρω τι ήθελα... να δω τη φάτσα που οδηγούσε το χοροπηδηχτό βηματισμό ("since you been gone, since you been gone, I'm out of my head can't take it, could I be wrong..."). περίμενα μια φάτσα σαν μωρού παιδιού, γεμάτα μάγουλα, μεγάλα μάτια, χαμόγελο... χαμόγελο. χαμογελούσε μόνη της.

δεν βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα. must be an "anna case", σκέφτηκα και έκοψα λίγο το βήμα μου. έστριψε...

χαμογελάει κάθε φορά. όχι το μεγάλο χαμόγελο. no teeth show-off. αλλά χαμόγελο. αρχίζω να φοβάμαι πως δεν είναι exactly "anna case". might be the "sam case". whateva... αρκετά ασχοληθήκαμε με ένα bouncing retarded walker.

και δεν καταλαβαίνω... τόσο καλά της πάνε όλα; γιατί χαμογελάει πάντα; what is it with you happy people?

την είδα χθες... δεν είχα πολύ όρεξη για να παρατηρώ... μα, ώ. δεν χοροπηδούσε πολύ. now, that's something. να πλησιάσω; (stalker, stalker... shut up conscience). ώ! δεν χαμογελάει! ώ! κλαίει; πως; πως κάνεις ένα happy person να κλαίει;

100 μέτρα μπροστά... δεν είδα κάτι ιδιαίτερα στενάχωρο... ένας μπαμπάς χέρ-χέρι με την κόρη του, που έπαιζε, τον τράβαγε, γέλαγε... a family thing. a dad-daughter thing... right. οοοο, shit! too close... it is too late...

με κοιτάει... τι λένε τώρα; "όλα καλά σήμερα...;"
με κοιτάει... err... είχαμε ήδη φτάσει στο γωνιακό... ("are you lonesome tonight, do you miss me tonight, are you sorry we drifted apart...") κοίταξε μπροστά...
"μπα... το τραγούδι... δεν μου κάνει κέφι...".

μα τι απάντηση ήταν αυτή; πφφφφ...

έστριψα...

u said u miss me, u asked to wait.

i was ready to go, almost ready to make the sacrifice...

i saw his face, while was with u.

it didn't even have a shape...

it didn't make any sense.

and then i looked... you have a shape. you are here.

are you?

Συγχωρέστε με...

... είχα πιεί... δεν ήξερα τι έκανα (έλεγα, έγραφα...)...

(χοχοχό). έτσι, θυμήθηκα ίσως την πιο old-time-classic δικαιολογία τούτου του πλανήτη.
και πριν βιαστείτε να χλευάσετε (χοχοχό), να ξέρετε ότι ενίοτε -περίπου- ισχύει. trust me!...

p.s. however, η σφαλιάρα θεωρείται must. don' t be shy...
p.s.1 christmas shopping. YAY!!!!

..but let's not talk about love

κάτι ξεκίνησε πάλι να πει...
έφτασε... 40 αράδες (ήταν...;). έσβησε...
ξαναρχίζει...
δεν βγαίνει σωστά...
πολύ μελό;
δεν ένιωθε μελό...

το πρωί, ένα πρωί, ξύπνησε χορεύοντας...
αλλά η μέρα δεν είχε κέφια...
το πόσο γρήγορα άλλαζαν τα δικά της...
δεν είχε δώσει πιο απλή, και πιο αληθινή απάντηση ποτέ. μέχρι τότε.
"αναλόγως το τραγούδι..."
μόνο που δεν παίζει πάντα μουσική. κρίμα κιόλας...

ό,τι είχε ονειρευτεί. δεν το βρήκε. ακόμη.
δοκίμασε όμως πολλές φορές.
μερικές ένιωθε αυτές τις ηλίθιες πεταλούδες. πλάκα είχε.
αλλά έφευγαν οι μαλακισμένες κάθε λίγο μετά.
πε-τα-λού-δες! όχι χε-λι-δό-νι-α. το ρίξαμε όλη στην αποδήμησή τώρα, άντε...
τελευταία φορά που χαμογελούσε έτσι ήταν...
ναι, χέσε τις πεταλούδες...

24 ώρες πριν...
της μίλαγε ακατάπαυστα... μέχρι να φτάσουν στο αυτοκίνητο...
και "μπλα, μπλα, μπλα..." και πάλι δεν τέλειωναν οι λέξεις...
τα μισά πρόλαβε να πει πάλι...
αλλά την άκουγε... την ένοιαζε να ακούσει...
πάντα την νοιάζει...
βγαίνοντας από το αυτοκίνητο... ναι, αν μπορούσε, θα χτυπούσε τα πόδια της στον αέρα...
she did something to her... something deep inside... (would i scare u now?)

u see... u 're so far away...
κι εγώ... έχω τόσα να διορθώσω. τόσα να καταλάβω... τόσα να αλλάξω...

I want to hold the hand inside you
I want to take a breath that’s true
I look to you and I see nothing
I look to you to see the truth...

nothing... i ask too much. never gonna get enough.
u... u are just an illusion. i 'm afraid you will be soon gone...
and u... u were there... and then you seem gone...

oh, really....

I don't know if I love you
Or if it's all in my head
I don't know if I love you
Though I know it's what I said

Cause love is something I don't understand
Can't explain, I can't hold in my hand
But I'll stay here tonight
And I'll keep the flame alight
But let's not talk about love

I don't know if I love you
Though I feel some pain
I don't know if I love you
Or if I'm playing the game

Cause love is something I don't understand
Can't explain, I can't hold in my hand
But I'll stay here tonight
And I'll make you feel alright
But let's not talk about love... [please]

ξέρεις... αν μπορούσα να βρω τις λέξεις... θα σου έλεγα πως... δεν ξέρω. μερικές φορές εύχομαι να μην ήταν ακριβώς έτσι όλα. λιγότερες απαιτήσεις.

i think... that you won't see me, 'cause I don't have much to say...

it' s nice to leave when u still look shiny. the only (big) problem is that i have myself this problem. a problem in ending things. so, better for u to leave first... u look shiny so far...

{I'm hanging on the wire for a love I'll never find}

α.γ. σιχαίνομαι όλα αυτά τα μαλακισμένα Post με τα στιχάκια, και τα μελό, και τα ακατανόητά σας, ξερνάτε όλη τη μιζέριά σας, κάθε μέρα, λες και άμα γράψεις πέντε θλιβερές αράδες θα αλλάξει η ζωή σου, ναι, ούτε γαμημένο πούλιτζερ δεν δίνουν... sorry to dissapoint u δηλαδή, αλλά get a fucking life u people... right.

α.γ.1 now i have to walk home... its cold... i ll look at the sky. i always do... gives me kind of drama in my night walk. it's only 5 minutes from here. sometimes i wished it was more. like 30 minutes... just walking... looking back... then walking... yes... that... a drama walker...

a.γ.2 τζιν τόνικ σε χάρτινο κυπελλάκι. αν αυτό δεν είναι pathetic, δηλαδή τι;;; α, και speaking about pathetic.... που είναι αυτός ο μαλάκας ο anonymoys?? έχει αρχίσει να μου λείπει...

misunderstanding.
my fucking middle name.

from the family of Mr Mess It Up All The Time
(we are spaniards, so there, for the large surname).

Kortubia pictures will present:
How to Lose A friend in 10 days.

extras:
how to live without knowing what you want,
how to don't give a shit about it...

kalimera. καλημέρα.

p.s. εχω ξυπνήσει κάπως μπερδεμένη. forgive my nonsenses... as always δηλαδή. right.
later anna...

τελίτσες...

κάποιοι "παραπονιούνται" ότι δεν με καταλαβαίνουν. in blog-posts that is. (in life too, τώρα που το σκέφτομαι...).
μερικές φορές πάντως τα καταφέρνουν καλά. θέλει μόνο λίγο προσπάθεια. περίπου όπως in life that would be.

αν με καταλάβαιναν όλοι θα είχα πολλά-πολλά comment. yay!
μερικά πρόχειρα παραδείγματα:
"αχχχ, τι ωραίος στίχος!"
"αχαχαχχαχαχαχα! μα τι καλά που τα λες!"
"α, μα συμφωνώ μαζί σου"
"μαλακίες", τώρα που σκέφτομαι, όχι, το μαλακίες πάει με όλα. πετάς ένα μαλακίες, δεν λες ποιος τις λέει, εσύ ή ο άλλος, και καθάρισες. τι το ψάχνεις; μαλακίες φίλε μου...

σήμερα, καθώς πάλευα να ξυπνήσω εκεί στον νιπτήρα, θυμήθηκα... ήταν από τα αγαπημένα μου αυτό... παλιά. κι ακόμη:
"όσο αγαπάω μένω πίσω, κι όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω..." (αφιερωμένο πάντως).

χαχα! ναι, θα το ρίξω στα στιχάκια κι εγώ. το πήρα απόφαση. τραγική φιγούρα. ναι. παρακάτω θα σκαρφιστώ μια ιστορία πόνου κι αγάπης... ναι... that's what i ll do.

εκείνος... (π.χ.) σπατάλησα τρία μάταια χρόνια να τον αγαπώ... κι ύστερα... όλος μου ο κόσμος γκρεμίστηκε... δεν ήξερα... (αχ), δεν έβλεπα (αχχ...)... ζούσα σε έναν δικό μου, απατηλό (sic, huh?) κόσμο... εκείνος... κι εκείνες... πρώτα εκείνη η συνάδελφος από τη δουλειά... δεν κατάλαβα τίποτε. στην αρχή. μαζί της. στο γραφείο, έξω από το γραφείο, καμιά φορά και πάνω στο γραφείο... στον δρόμο, στο γήπεδο (αχαχα... ναι).

κι ύστερα εκείνη η φίλη του φίλου... φίλη μου έλεγε κι εγώ η κουτή (...) πίστευα... κι ας έκλεινα τ' αυτιά και τα μάτια (επικίνδυνα πράγματα αυτά πάντως, ειδικά άμα είσαι εκτός σπιτιού)... κι ήρθε και το τρίτο χτύπημα... αυτή... που την ήξερα. ήταν δικός μου άνθρωπος. πως μπόρεσες;; κι ύστερα; κι ύστερα, ύστερα, ΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΣΤΕΡΑ. μα τι μαλακίες...

αν ήταν hollywood η ηρωίδα παντρεύεται τον πλούσιο εστιάτορα της περιοχής και αγοράζουν το batmobil, που είναι και πρώτη μούρη. it's γιούροπ δόου (να 'τα πάλι...), so wake up! του περνάει πριονοκορδέλα το τζιπ (π.χ.) και όλοι ζουν καλά... (οι ελληνικές φυλακές είναι civilized, μην τα ακούτε αυτά που λένε...).

ναι... όταν σας λέω εγώ να τα κόψω τα πρωινά, νομίζετε ότι κάνω πλάκα...

"however you look at it, can' t you see? I love YOU, more than YOY love ME..."

(μα τι ωραίο τραγούδι.... χαχαχαχα... ναι. χμ. σοβαροί).

καλημέρα! :)) (playing it cute now)

how to... (:basic rules)

your biggest fear...

your biggest love heartbeat...

go close. closer... see? it’s all gone...

πάει η άννα guru?

η άννα. ναι. η άννα είναι μια μπερδεμένη ιστορία. πότε έτσι... χαζοχαρούμενη, χαριτωμένη για άλλους, όλο γελάκια, ενέργεια και βλακείες. χαμογελάει σε όλο τον κόσμο, αυτό κάποιες φορές της έχει δημιουργήσει πρόβλημα, αλλά ακόμη κι αν της εξηγήσεις πως μόνο η κατηγορία "rainman" έχει δικαίωμα να γελά ακατάπαυστα, έχοντας το ακαταλόγιστο, δεν νομίζω ότι θα καταλάβει. αυτό με τον καιρό με έκανε να καταλήξω στο ότι είναι ίσως και λίγο χαζή.

πότε αλλιώς... κάθεται και σε κοιτάει. ή όχι απαραίτητα σε. κοιτάει κάπου. νομίζεις πως σκέφτεται κάτι σοβαρό. στην πραγματικότητα το να σκέφτεται για την παγκοσμιοποίηση συγκεντρώνει πολύ λιγότερες πιθανότητες από το να σκέφτεται τι θα βάλει αύριο/το βράδυ/το σάββατο ή την τετάρτη. είναι πολύ πιθανό να γίνει κακόκεφη. πιθανότατα σημαίνει ότι δεν βρήκε κάτι καλό να φορέσει. αυτό με οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως είναι αρκετά κενή.

η άννα δεν είχε ποτέ πολλούς φίλους. είχε λίγους, που όμως ποτέ δεν έμεναν πολύ. εγώ αποτελώ εξαίρεση. έχω μείνει από τότε που τη θυμάμαι. η αλήθεια είναι πως και να ήθελα, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. πάντως δεν ξέρω αν θα ήθελα.
η άννα φοβάται να μένει μόνη της. τρομάζει πολύ. κάποτε είχε πάρει γάτα και πολύ συχνά στον δρόμο την ακούω να χαιρετάει τα σκυλιά της γειτονιάς της. κανονικά "τι έγινε μεγάλε, πως είμαστε σήμερα;", το άκουσα σήμερα το πρωί αυτό. τα σκυλιά συνήθως δεν απαντούν. έχω την αίσθηση ότι την παίρνουν για κάπως τρελή.

η μεγαλύτερη φοβία της άννας, νομίζω, είναι να μην τη βρουν κάποια στιγμή από τη μυρωδιά... αυτά που λένε καμιά φορά στις ειδήσεις. παρόλ' αυτά έχει μια ιδιαίτερη τέχνη στο να διώχνει όποιον θέλει να βοηθήσει στην πρωτύτερη ανακάλυψή της, να της κρατάει συντροφιά ας πούμε για να γίνουμε κατανοητοί. όταν κάποιος είναι πολύ κοντά της "πνίγεται". τότε αρχίζει να γίνεται απολύτως υστερική.

η άννα έχει από τότε που γεννήθηκε τα δικά της. προβλήματα συνεννόησης με τον υπεύθυνο της γέννησης. τον έναν δηλαδή. δεν τα βρίσκουν γιατί δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα. η άννα λέει ότι δεν την καταλαβαίνει και πως δεν ξέρει να μιλήσει. είναι αποδεδειγμένο πια, η άννα κι αυτός μοιάζουν πολύ. είναι σίγουρο πως αυτή γίνεται απολύτως ακατανόητη για τους γύρω της.

η άννα... έχει πολλά. αλλά καμιά φορά σκέφτομαι και ειλικρινά με κάνει να πιστεύω πως στο σύνολό της είναι σκατοχαρακτήρας. εκείνο που μου προξενεί εντύπωση είναι ότι όμως κάποιοι την αγαπάνε πολύ. εγώ. εγώ μένω για να προσπαθώ να της θυμίζω να μην τους απογοητεύσει. για να την πιστεύουν αυτοί, κάτι θα βλέπουν. και με τον καιρό, ελπίζω να το δω κι εγώ... το ψάχνω...

p.s. η άννα δεν πήγε guru. θέλει να ξεδώσει κι έχει αρχίσει να της τη βαράει. νομίζω ότι πολύ σύντομα θα γίνει πάλι αφόρητη.

Πάει η Λάσκαρη pecado? (το 101ον)

Τους τελευταίους μήνες της ζωής μου παρατήρησα ότι ανοίγω την τηλεόραση όλο και πιο σπάνια.
Ναι, κάθε φορά που την ανοίγω θυμάμαι γιατί, αλλά αυτό το I love tv του μεγάλου καναλιού δεν πρέπει να το ξαναχάσω. Εννοώ, τόσες μαλακίες μαζεμένες δεν της ακούς ούτε στις ειδήσεις του star. Amateurs...

Την τελευταία φορά που το είδα είχε καλεσμένη την Εύα Λάσκαρη. Η Εύα Λάσκαρη είναι μοντέλο. Δεν έχει διευκρινιστεί αν έγινε προ ή μετά της εγχειρήσεως αλλαγής φύλου. Ούτε αυτό με την αλλαγή φύλου έχει διευκρινιστεί βεβαίως αλλά βλέποντας αυτό που βγαίνει έξω από το σεμνό πανωφόρι της κάθε φορά δεν μπορώ να φανταστώ πως θα έκαναν τόσο λάθος εκεί πάνω να της δώσουν για συνδυασμό τέτοια φάτσα. Εδώ γνωρίζω καλά τους κινδύνους της κριτικής μου. Αλλά δεν είναι διόλου έτσι (respect to Βίκυ Καγιά). Well, δεν είναι αυτό το θέμα, που λέω κι εγώ. Η Εύα Λάσκαρη πρέπει να πούμε δε λέγεται Λάσκαρη. Λέγεται κάτι σε Εύα Παλουκίδου ή κάπως έτσι, αλλά οι φίλοι της (εικάζεται ο μήτσος κι ο θανάσης, όταν έπαιζαν παρέα μπαρμπούτι) της κόλλησαν λέει το Λάσκαρη, γιατί τη φώναζαν έτσι συνέχεια. Ειλικρινά θεωρώ μεγάλο ατόπημά μου που δεν μετονομάστηκα σε Βουγιουκλάκη γιατί μια εποχή ο φίλος μου ο Α. έτσι με φώναζε. Και μια άλλη φίλη παλιότερα, αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Πάντως ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση, κι ένα ελαφρύ δέος να ομολογήσω, η απάντηση στην ερώτηση αν θα ένιωθε άνετα να τα βγάλει όλα –ναι, τα ρούχα- σε δημόσιο χώρο. «ε, όχι βέβαια!», αναφώνησε αναψοκοκκινισμένη (εκτιμάται πως τα στούντιος του μεγάλου καναλιού το παραχέζουν ολίγον με το αιρκοντίσιον, δατς γουάι). «Οχι και στον δρόμο!», πρόσθεσε. Αναρωτήθηκα, το καλοκαίρι στο el pecado, της σεμνής μυκόνου, όταν κάποια στιγμή κοίταξα ψηλότερα του κεφαλιού μου (ομολογώ μου ρίχνει πολύ στο μπόι) αυτό που πέρναγε από πάνω μου και εξίσου πάνω (up, up and away...) από το αέρινο, λευκό φόρεμα της, στρογγυλό και πληθωρικόν θα το χαρακτήριζα, για να διατηρήσουμε το επίπεδο, τι να ήτο; Δεν ξέρω, εκεί υποτίθεται υπάρχει κάτι πολύ συγκεκριμένο στις γυναίκες, αλλά ποια είμαι 'γω να κρίνω τις επιλογές του χειρούργου της;

Anyway, όσοι φτιάχτηκαν με την εικόνα να μου στείλουν mail να με ευχαριστήσουν. Εγώ που το είδα δεν συγκινήθηκα, αλλά για πολλούς εκεί έξω πρέπει να ήταν καλύτερα...
Σε πέντε (5) τυχερούς θα αποσταλούν οι σχετικές φωτό.

Χθες είχε πάλι την επιμορφωτική αυτή εκπομπή. Είχε καλέσει τον ντράμερ της Αννας ΒίσσηΣ. Another ordinary φυσιογνωμία, με το κομμένο στη μέση μαλλί του και εξαιρετική επιλογή σκιών στο μακιγιάζ. Αναρωτιέμαι αν ο ντράμερ των Megadeth θα συμβιβαζόταν κάποια στιγμή με μια δουλειά στο επιτελείο της Πέγκυς Ζήνα, αλλά μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ... Τον ντράμερ να με συγχωρείτε δεν θυμάμαι πως τον λένε, αλλά διευκρίνισε ότι ακούει σε όποιο όνομα τον φωνάζουν, αν του κάτσει καλά η μάπα σας, οπότε feel free... Πολλά εξ όσων είπε ήταν συγκινητικά. Ιδίως that part που εξήγησε πως «δεν είμαι ένας, είμαι πολλοί» (τις ίδιες μαλακίες λέμε), διότι πολύ σωστά, είπε, λένε πως «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» (κατόπιν τούτου διερευνάται αν έχει προϋπηρεσία και πλάι στον Καζαντζίδη, που έχει πει ανάλογα πράγματα στο παρελθόν). Για να εξηγήσει δε τις πολλές πτυχές του εαυτού του, κι αφού τον είδαμε να εμφανίζεται με δαντελωτή, σιθρού μπλούζα στο κοσμικό κέντρο που τραγουδά η Αννα Βίσση (λεπτομέρειες αν δεν κάνω λάθος έχει ο Respect για όποιον ενδιαφέρεται περί προγράμματος), μας είπε ότι το ίδιο άνετα θα τον πετύχει κανείς να μιλά με τον ψαρά, τον μπακάλη, μπαρμπέρη, ψιλικατζή, etc., της φτωχικής, πλην τίμιας πάντα, Μυκόνου. Ολοι πάμε στη Μύκονο για να επιστρέψουμε λίγο στο λαϊκά στρώματα και να βρούμε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας, αυτό είναι γνωστό.

Οταν θεώρησα πως έχω πάρει όλη τη μόρφωση που μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος σε ένα βράδυ Πέμπτης, άλλαξα κανάλι. Στον κανάλι 1 είχε ένα ενδιαφέρον θέμα, αλλά το εξιστορούσαν αδιάφορες φάτσες. Πάμε στο ΝΕΤ, κάποιος κρατούσε κάτι αυγά με αηδία, προφανέστατα και ήταν χαλασμένα, δεν περιμένατε κάτι καλύτερο στις μέρες μας φυσικά έτσι; Στο άλλο, με την κοπελιά που αγνοώ το όνομά της, αφού απολαύσαμε (και το εννοώ) τη Shakira (respect, respect), εμφανίστηκε η κοπελιά, που έδωσε μια καίρια λύση σε ένα καίριο πρόβλημα που ήρθε με ένα όχι καίριο μήνυμα, τρεις φορές (φίλοι μου): «Πάω πρώτη Λυκείου, πάει τρίτη. Με κοιτάει και δεν μου μιλάει. Τι να κάνω;» Πάνω που σκέφτηκα να συμβάλλω κι εγώ στην βελτίωση της ανθρωπότητας και ετοιμαζόμουν να στείλω ες-εμ-ες (έτσι δεν το λέμε τώρα;) και να της προτείνω να του υπογράψει μια επιταγή, αυτά τα ιδρύματα κωφαλάλων είναι αγιογδύτες, το παλικάρι θα χε τα προβλήματά του, η παρουσιάστρια όμως έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους βάση: «Να τον κοιτάς κι εσύ μέχρι να σου μιλήσει. Αλλιώς να πας να του μιλήσεις εσύ. Πλησίασε τον με μια έξυπνη ατάκα: Τι έγινε, καλά; Ας πούμε...». Και ας είπαμε...

Εξαιρετικά... Εβαλα mad. Αλλά επειδή βαριέμαι να βλέπω τα video clip, τι νόημα έχει να κοιτάς τη μουσική, δεν είμαι πολύ σίγουρη... έκανα την επανάστασή μου. Πήγα στο άλλο δωμάτιο. Αυτή η τύπισσα του best μιλάει σα βουκολικό, sorry κοπελιά, nothing personal, αλλά τουλάχιστον από επιλογές κάτι κάνει.
Αλλη φορά θα διαβάζω τίποτα. Δεν κάνει να μένω αμόρφωτη. Θα παίρνω ΘΕΜΑ. Εχει κάτι καλά dvd και τα άπαντα της Κοκκίνου...

α.γ. για μαλακάσα κανείς 1η αυγούστου; (!!)
α.γ.1 βρήκα ετούτο στη scorpina και μου κανε καλό match up.

Nonsense (again)...

Οποτε τον ακούω σκέφτομαι τον Dom, can’t help it. Αρχίζει να κράζει πάλι με το κλασικό βρετανικό στυλάκι του, «να πάει σπίτι του πια... old cow» και τέτοια...
Γελάω.
Δεν τα βρίσκαμε ποτέ με αυτόν τον τύπο, αν εξαιρέσεις τους Cure δηλαδή, αλλά είχαμε βριστεί τόσο πολύ με το Lord Of The Rings, thank God he is british (not brutish though), so he never takes it the bad way.
And thank God, or shall I say stella, το τραγούδι που έψαχνα το βρήκα. Ελπίζω να μην την πειράζει την κοπέλα, δεν την ξέρω κιόλας, υποτίθεται ότι το τραγούδι πήγαινε γι’ αυτήν, αλλά then again we are on internet dude, όλοι ξέρουν πως δεν γίνεται να κρατήσεις και τίποτε προσωπικό...

U see, that’s the thing with the internet. Εχει τόση τέχνη να σε ξεγελάει, που νομίζω ότι τα ελληνικά το αδικούν. Θα έπρεπε να είναι θηλυκού γένους, όχι ουδέτερου.
Αν μπλέξεις, δεν ξεμπλέκεις εύκολα. Κάθε Δευτέρα και Παρασκευή περπατάω πολύ.... Οταν φτάνω στην Αγίου Ιωάννου είναι περασμένες δέκα, συνυπολογίζοντας και το κόλλημα στα βιτρινομάγαζα πρέπει να πιάνω χαλαρά τις 11. Στον δρόμο είναι ένα internet café. Κάθε βράδυ, μα κάθε βράδυ που γυρνάω το κεφάλι μου είναι τόσο γεμάτο, που τα πιο πάνω «trendy» πρέπει να πετάνε άφτρες από τη ζήλια. Εμπαινα κι εγώ κάποτε σε αυτά. Εχω δώσει αρκετή από την περιουσία μου. Πολύ λιγότερη βέβαια από όσα έφαγα στο bubble-bubble με τη Β., αλλά τουλάχιστον το τερματίζαμε. Ασχετα που εγώ ήμουνα πάντα το κορόιδο και έπαιρνα τον πράσινο, και καλά αρχηγικός, παπάρια, έτρωγα τον άμπακο, αυτή έπαιρνε τα extra lives. Πολύ στενοχωρήθηκα όταν έμαθα ότι τα έκλεισαν αυτά. Ηταν ένα κάποιου είδους μνημείο της εφηβείας μου, όπως και να το κάνεις.

Α, ναι, τα Internet café, well, σε αυτά δεν έδωσα πολλά. Αλλά γελούσαμε. Με την Ε., όχι την Β. πια. Μερικά χρόνια μετά... Δεν θυμάμαι γιατί τη βρίσκαμε, αλλά όταν μια φορά έσκασε μήνυμα από έναν τύπο που μου είπε τι ακριβώς φορούσα και τι έπινα το προηγούμενο βράδυ έβαλα πόδια στους ώμους και δεν νομίζω ότι ξαναπήγα. Μικρός ο κόσμος εκεί στο μακρινό... εκεί. Η Ε. πάλι κάτι σκάλιζε, γνώρισε κι έναν stelios (really), καλό παιδί ήταν λέει, παραδόξως κι εμφανίσιμος (δεν εννοώ παραδόξως επειδή τον έλεγαν stelios, αλλά συνήθως σε αυτά ο πρίγκιπας μεταμορφώνεται σε βάτραχο και καλά ξεμπερδέματα...).

Το internet... Καλή φάση. Μαθαίνεις τα πάντα από την καρέκλα σου και u got the world in your hands. Γέλαγα προχθές με το θηλυκό μου έτερον ήμισυ και της έλεγα, «ναι, γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου και κάνετε και πρωτοσέλιδο την ημέρα του γάμου: Από το net στην εκκλησία...». Πάλι μου κόπηκε το γέλιο, έχουμε ένα κοινό γνωστό λέει που του έτυχε. Νόμιζα ότι μόνο ο Tom Hanks τα κάνει αυτά. Και αυτός δεν είναι ο κοινός γνωστός μας.

Anyway, τους κοιτάω όλους αυτούς κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Οι περισσότεροι δεν είναι για λύπηση. Λύπηση. Δεν μοιάζουν με τύπους που δεν μπορούν να βρουν κάτι πιο άμεσο για να περάσουν καλύτερα τον χρόνο τους. Δηλαδή, ναι, μπορεί και να κάνουν την πλάκα τους κάποιοι, αλλά... Εχω ακούσει πολλούς που ερωτεύτηκαν διαδικτυακά... But, the real thing... shit happens, right. Μια φίλη μου, την αγαπάω κατά βάθος, αλλά είναι λίγο αφελής. Εφαγε κόλλημα με τα online games. Πολύ πριν το πάθος με το online πόκερ, υπήρχε το πάθος με το τάβλι. Ανώδυνο, μιας και δεν σου κόστιζε καμιά περιουσία. Ετυχε μια φορά κι έπαιζε με έναν Ελληνα. Και, κοίτα να δεις, έτυχε να έχουν αποφοιτήσει κι από την ίδια σχολή. Πνευματώδης τύπος ο συμφοιτητής... Πλάκα είχε, τάβλι ήξερε, ε, έριξε τα μούτρα της και πήγε βόλτα.

Ερωτευμένη δεν πρέπει να ήταν, αλλά όπως και να’χει, όταν ενθουσιάζεσαι με το μυαλό του άλλου, έχεις και το appropriate image φτιαγμένο στο μυαλό σου. Ας πρόσεχες... Αφού δεν έψαχνε για τον prince charming, θα μπορούσε να έχει βρει ένα καινούριο φίλο, αλλά, ακριβώς επειδή shit happens, όταν διαπιστώθηκε η διαφορετικότητα επιθυμιών αποφάσισε πως καλό θα ήταν να γίνει λιγότερο net friendly. Δεν υπάρχει κανένα ηθικό δίδαγμα... Ετσι, το θυμήθηκα...

Απόψε... Σκεφτόμουνα κάτι, παραλίγο να χάσω τη στάση... περπατούσα και σκεφτόμουνα, μετά μου τράβηξε την προσοχή... έπαιζε μουσική και χαζολογούσαν. Έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλο και γελούσαν... και ξανά... γελούσαν πολύ. Πέρναγαν καλά.

Real people, real life...

επετειακόν ("ν" like "ς")...

Αν ήταν κάτι που θυμάμαι να σου ‘χω πει, δεν ήταν άλλο από το πως φοβάμαι μην έχει η ιστορία κέφια για επαναλήψεις...
Δυο μέρες πίσω, τρεις μπροστά, κάτι έκανε «κλικ», κάτι έμοιαζε κοπιαρισμένο, κι όχι αυτό που έβλεπαν όλοι οι άλλοι...
Το original script δεν ήταν δα και τρομακτικά διαφορετικό. Απλά τότε ήταν... και επτά χρόνια πριν, χμ, ναι, επτά. Κοίτα να δεις, τώρα που το σκέφτομαι μοιάζει όλο και πιο πολύ. Με αντιπαθούσε, δεν το κατάλαβα πολύ, αλλά το άλλαξα εύκολα. Πολύ εύκολα. Πολύ άλλαξα...
Μετά, μετά συνέχισα να είμαι ο εαυτός μου και το πάτησα κάτω όσο έχω πατήσει και καταστρέψει λίγα πράγματα στη ζωή μου και δεν έφταιγε καθόλου, ούτε μια στάλα λάθος δεν είχε, γιατί δεν έκανε τίποτε που δεν έπρεπε, εκτός από το ότι δεν διέκρινε λίγο καλύτερα πως κατά βάθος δεν είχε να κάνει και με κανένα τέλειο, ανώτερο προϊόν φύσης, που να ξεσπά μ’ αντίδραση σε αυτή.
Πριν από επτά χρόνια. Μετά έφυγα, έφυγες κι εσύ, σκεφτόμουνα πολύ, χωρίς να βγάζω νόημα, έτσι γίνεται πάντα, αλλά σκεφτόμουνα και σκεφτόμουνα και κάθε φορά που γύρναγα στεκόμουνα εκεί, δεν σε είδα ποτέ, εκτός κι αν με λίγη τύχη είχε βραδιάσει και έγραφε η σκιά σου... Καμιά φορά καλύτερα να ζεις με σκιές, αφού... the real thing. that can cause u big damage. Και κάπως έτσι έφυγες πάλι, δεν σε ξαναείδα, ούτε καν τη σκιά, κοιτάω πολύ λιγότερο, γιατί επιστρέφω πολύ λιγότερο και λέω να μην ξανακοιτάξω -αν ξαναγυρίσω- γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσα ως τώρα να σου πω πως θα τα άλλαζα όλα αυτά, όσο κι αν συνεχίζω να κουνάω το κεφάλι μήπως τυχόν χαλάσουν τα «πως....».
Επτά χρόνια μετά, αν τα λάθη σε κυνηγάνε, εκείνα που δε μετανιώνεις τουλάχιστον, τότε μπορεί να είχα κάνει λάθος τελικά... Εχω απλά αυτό το προαίσθημα. Οτι μπορεί να μην είναι όλα όπως ακριβώς νομίζαμε ότι θα είναι.
Και για να ‘μαι ειλικρινής δεν έχω κανένα σοβαρό λόγο να στο εξηγεί αυτό. Την πρώτη φορά, από την πρώτη φορά έχουν περάσει επτά χρόνια και στέλνω ακόμη ευχές στο Νησί κι ούτε καν ξέρω σε ποια γωνιά, μπορεί να κουτουλάνε και τοίχο, δε βαριέσαι, well, whatever, εγώ δεν «σε είδα ξανά...», αλλά αρκεί να βλέπεις εσύ αυτά που θες...
Εσύ. Κι εσύ... Θα το παλέψω πολύ, για να πιστέψω πως ό,τι αξίζει δεν χάνεται, ακόμη κι αν καμιά φορά έτσι δείχνει. Και μετά, ό,τι θέλει ας γίνει...

α.γ. ναι, φυσικά, είμαι αυτή που δεν κρατά ποτέ τις υποσχέσεις στον εαυτό της. Ιδίως όσες περιλαμβάνουν «μην». Temporarily... my ash!

α.γ.1. με ξεχνάς ή (θα) με σιχαίνεσαι...;

α.γ.2. well, the thing is, if we got a poor lad (gal even) who reached till down here, at least we have to try and make it worth. ok, not classic... but... oh, find out yourselves.

and then it closed.

Πότε ήταν... Α, ναι, προχθές... Οχι πως το είχα υπολογίσει. Συνειρμικά. Μέτρησα. Τι γκόμενους και μαλακίες. Δεν τους μετράς αυτούς. Οσοι μένουν μετράνε από μόνοι τους. Τόσο απλά.
Οι φίλοι. Αυτούς μέτρησα. Σταμάτησα (θαρρώ) στους πέντε.
Πόσοι είναι κοντά; Αυτό που λέμε κι εννοούμε κοντά. Πόσους θα πάρεις χωρίς να προσέχεις τι λες. Χωρίς να ξέρεις τι θες. Χωρίς να έχεις απαραίτητα κάτι να πεις. Η για να πεις πάλι αυτό που είπες προχθές, και την προηγούμενη εβδομάδα και κάθε μέρα του τελευταίου μήνα...
Ποιον, ποιον θα πάρεις όταν το βράδυ είναι μακρύ, όταν έπαιξε το λάθος τραγούδι, όταν άνοιξες το λάθος συρτάρι, όταν το μυαλό σου πήρε λάθος δρόμο, όταν τελείωσε το τζιν ή ξέχασες να πάρεις γαμημένο τόνικ πάλι;
Ποιον όταν ανακάλυψες το λάθος, όταν το ξαναείδες να συμβαίνει, όταν έχεις άδικο, όταν όλα φταίνε, αλλά φταις εσύ γι’ αυτό, όταν δεν είναι αυτός εκεί, όταν δεν υπάρχει αυτός, όταν υπάρχει αυτός και κάτι ακόμη....
Πέντε είναι πολλοί. Πάρα πολύ και χαίρομαι γι’ αυτό. Γιατί ήρθαν όλοι αβίαστα. Πολύ διαφορετικά από το πως έφυγαν οι άλλοι, που κράτησαν χρόνια και χρόνια, αλλά δεν ήταν ακριβώς εκεί, ακριβώς αλλού, πουθενά...
Επειδή έμεναν απέναντι, επειδή καθόσασταν δίπλα, επειδή βγαίνατε παρέα, επειδή κάτσατε ένα βράδυ στο τζάκι και γελάσατε με την καρδιά σας κι επειδή οι λέξεις έβγαιναν ακατάληπτα και γελούσατε μαζί και επειδή ζήσατε ίδια πράγματα κάποτε, για μια-δυο στιγμές, κι επειδή ένιωσες ζεστά, επειδή ξεπάγιασες στο μπαλκόνι ως το ξημέρωμα, παίζοντας Μονόπολι και έλιωνες από το γέλιο τόσο που ξέχασες ότι κάνει απίστευτο κρύο, ένα βράδυ, ένα μεσημέρι... Ενα, ή λίγο παραπάνω. Πέντε γεννήθηκαν. «Πέθαναν» καμιά δεκάδα. Τους περισσότερους τους θυμάσαι, γιατί απλά δύσκολα ξεχνάς. Και δύσκολα ξεπερνάς. That’s the story for some of us.
Γιατί δεν ήσουν εκεί στ’ αλήθεια, δεν ήσουν εκεί γι’ αυτό που είχες απέναντι, δεν ήξερες τι είχες απέναντι, δεν το ψαξες, δεν σ’ ένοιαζε κιόλας, δεν έβλεπες που ο άλλος πάσχιζε, να δει, να καταλάβει, να κολλήσει πάνω, να μη νιώθει διαφορετικός, τι κρίμα που δεν ήταν κανείς να του πει πως είναι ωραίο να είσαι διαφορετικός. Γι’ αυτό είναι ωραίοι οι άνθρωποι. Ωραίοι, κι ωραία άσχημοι.
Η διαλογή συνεχίζεται. Με καλύτερες επιλογές ελπίζω... Τα ταμπελάκια, ανέκαθεν, πίστευα χρησιμεύουν μόνο για αναγραφόμενες τιμές. Αλλά κάπου, κάπου πρέπει να ξεχωρίζεις και τις ευκαιρίες από τα ευκαιριακά... Ξέρεις, και όλα τα κλισέ, που ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, αλλά μερικά πράγματα λάμπουν για πάντα, για σένα...

Τι είπαμε; Α, ναι, temporarily closed here, ηλίθια! Close it.

suitable enough...

2.01

yesterday...
19.00, ακύρωση... kind of.... κι άρχισε η κάτω βόλτα...
2.01, ξενύχτι εδώ, πάλι, αυτό όταν συμβαίνει, ναι, κάτι δεν πάει πολύ καλά.
2.45, βαρύ κεφάλι, να σπάσει, είναι η ιδανικότερη στιγμή για κατανάλωση αλκοόλ, αυτό που λέμε για την πάρτη σου.
3.15, γίνεται όλο πιο σιχαμερός αυτός ο τύπος και σε τραβάει, κάτω, μαζί του. σελ. 100. i get a little sentimental over you. αυτά τα γαμημέμα deja vu! αα, όχι, πως είπατε, ναι, ναι, ορθόν, τώρα θυμήθηκα που το είδαμε αυτό.
4.41, φως... σβήσε...

έχω κουράσει τον εαυτό μου να σκέφτομαι πολύ. γενικά όταν το κουράζεις είναι που δεν έχεις τίποτα να πεις τελικά. αντ' αυτού μιλάς, μιλάς...
κάτι πρέπει πάντα να φταίει, βρίσκεις πάντα κάποιον καλό μαλάκα, ή όχι, να κάνει το θύμα, συνήθως δεν βρίσκεις αυτό που πρέπει... το ενδιαφέρον πόσο απέχει από το κουραστικό; θα σας πω. είναι μια λεπτή, ροζ, γραμμή. την είδατε;

this morning, 13.00, βουτάς το κεφάλι σου κάτω από το νερό. έχω δει πολλούς ποδοσφαιριστές να το κάνουν αυτό, "εσύ με ultrex λούστηκες;", χέσε ρε, τι μας λες...
14.45 .................... 19.45 το ενδιάμεσο είναι παντελώς αδιάφορο.
21.00-22.00, θα χορεύουμε κάπου στα παράλια της αργεντινής... and look at us, we re beautiful...

αντε γεια. καλά ξεμπερδέματα and don't get too mad. harms your internal feelings.
:)

H επιτυχία του καλού μαλάκα (ma-la-kas) είναι η μη συνειδητοποίηση του πόσο μαλάκας είναι.
Η διατήρηση τούτης της επιτυχίας πηγάζει από την επανάληψη και την ανακάλυψη τρόπων που θα τρόμαζαν σε βλακεία ακόμη και ένα νήπιο για να αυτοαποδείξει πόσο μαλάκας είναι.
Ο καλός μαλάκας δεν σταματά εύκολα, διότι πάνω από όλα διασκεδάζει τον εαυτό του.
Thank God, μερικοί μαλάκες είναι διασκεδαστικοί και για τους γύρω τους. Πως θα 'ταν άλλωστε ένας πλανήτης ολάκερος, χωρίς μαλάκες...

Δεν μπορώ, και πλην ελαχίστων περιπτώσεων δεν θέλω κιόλας, να φανταστώ ένα κόσμο δίχως Bush family (τούτη ανήκει στις ελάχιστες), ταξιτζήδες, ελληνάρες με πέραση, σαβούρες με αυτοπεποίθηση, υπαλληλίσκους που φυτοζωούν πλάι στην εξουσία, λευκούς που θαρρούν πως είναι προνομιούχοι, μαύρους που θεωρούν πως είναι εκδικητές, πράσινους που πιστεύουν ότι είναι ευρωπαίοι, κόκκινους που νομίζουν πως είναι εξουσία...

μ' αυτά και μ' αυτά πέρασαμε μερικά λεπτά της ζωής μας αφιερωμένα στους μαλάκες. αν είναι ως το Blog πάει καλά...
special thanx to my music provider, for his stories make me feel as nice, as his songs.
special thanx to my friends, who keep reminding that arseholes are the pepper to my life. and yes, it is spicy.
special thanx to the one and only who convinced me to try, without asking it.
that and special wonders for people in no category, who just make u feel good for no reason. hopefully they do not expect that much, cause we do not have, and that's for sure.

AND FINALLY THE OSCAR GOES TO "GET THE FUCK OUT OF HERE POYSTOTENEKES"...

p.s. γιατί καλά γελάσαμε, αλλά το πόσο ανυπέρβλητα μαλάκας είναι κάποιος πρέπει να του το θυμίζεις. στην προκειμένη, είχαμε απλώς μια αφορμή... παθέτικ, χαχ;

p.s.1. με χρειάζεται λέει... σχεδόν λυπάμαι κάθε φορά. σχεδόν. η μνήμη δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο στο σχολείο. ευτυχώς, δεν πρόκειται περί γεωμετρίας εδώ. θυμάμαι ακόμη. και θα θυμάμαι για πάντα... λυπάμαι. και να σκεφτείς ότι θα ήθελα να βοηθήσω.

p.s.2 from the latest favourites...
this is exactly the case - sometimes

70

Κανονικά... κανονικά η μέρα ξεκίνησε διαφορετικά...
Περίπου 70 σελίδες από ένα βιβλίο που λογικά, σε ένα λογικό άνθρωπο, νομίζω, θα έφερνε αηδία... ή τέλοσπαντων ο πρωταγωνιστής. Εχω μια απόλυτη περιέργεια να δω που θα φτάσει, αν και η προσταγή για ύπνο δεν μου επέτρεψε να την καλύψω. Επιφυλάσσομαι.
Ξύπνησα με την αίσθηση ότι κάτι άλλαξε. Ναι, ήταν αλήθεια. Ο μήνας. Αν η αλλαγή είναι να σου γυρνά πίσω προηγούμενες καταστάσεις, να μου λείπει... θα μείνω στον νοέμβριο. Οχι δα πως ήταν και κανένας τέλειος μήνας αυτός.
Κανονικά... δεν ξέρω τι σκατά έπρεπε να συμβεί κανονικά. Ξέρω πως κάτι πάτωσε ξαφνικά. Αν εσύ το λες αλλαγή σχεδίου, εγώ μπορεί και να το εννοώ αναζητώ την αφορμή.
«Σκατά, να πάτε όλοι να πνιγείτε, ΜΑΛΑΚΕΣ!»
Αυτό περίπου, σε υψηλά ντεσιμπέλ και με αγριεμένη φάτσα... ελπίζω να βοήθησε, ναι;