she doesn' t walk. she bounces.

την βλέπω καμιά φορά... καμιά Παρασκευή... καμιά Δευτέρα... καμιά φορά όχι...

την πρώτη φορά, έπεσε το βλέμμα μου στη σκιά. μια σκιά χόρευε πλάι μου, αλλά δεν ήμουν εγώ. μπροστά. και την είδα. δεν χαζεύω (συχνά) γυναίκες, αλλά αυτή εδώ κάτι είχε.

αυτά τα κάτι που σε κάνουν να αγνοείς φύλο ή φάτσα... απλά κολλάς.

είχε πλάκα. χοροπήδαγε... she didn't walk. she bounced. funny as it sounds. προχωρήσαμε στον ίδιο δρόμο... έξω από το γωνιακό της περιοχής το bouncing απέκτησε ρυθμό ("fly me to the moon, let me sing among those stars, let me see what spring is like on jupiter and mars..."). funnier even.

κόλλησα... έστριψε...

την ξαναείδα. είχε κολλήσει με τα μούτρα σε μια βιτρίνα τόσο πολύ, που όταν πέρασα, 60 δευτερόλεπτα μετά, μπορούσα ακόμη να δω το σημάδι από την μύτη της στο τζάμι.

και bouncing... bouncing in the rythme ("a stranger’s light comes on slowly, a stranger’s heart without a home, you put your hands into your head, and then smiles cover your heart, fade into you, strange you never knew..."). yes... she is my favourite night co-walker.

θα πλησιάσω πιο κοντά... πολύ καλή ιδέα. τώρα θα νομίζει πράγματι πως έχει πέσει θύμα stalking (the new sensation, and it rulz the nation), στη lesbian μορφή του. αυτό μας έλειπε...

επειδή συνήθως όμως σκέφτομαι πολύ πιο αργά από ότι δρω, ω, μα ήμουν ήδη δίπλα. ssshit.... ω. μα δεν με έχει καν δει; όλα ιδανικά πλασμένα. δεν ξέρω τι ήθελα... να δω τη φάτσα που οδηγούσε το χοροπηδηχτό βηματισμό ("since you been gone, since you been gone, I'm out of my head can't take it, could I be wrong..."). περίμενα μια φάτσα σαν μωρού παιδιού, γεμάτα μάγουλα, μεγάλα μάτια, χαμόγελο... χαμόγελο. χαμογελούσε μόνη της.

δεν βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα. must be an "anna case", σκέφτηκα και έκοψα λίγο το βήμα μου. έστριψε...

χαμογελάει κάθε φορά. όχι το μεγάλο χαμόγελο. no teeth show-off. αλλά χαμόγελο. αρχίζω να φοβάμαι πως δεν είναι exactly "anna case". might be the "sam case". whateva... αρκετά ασχοληθήκαμε με ένα bouncing retarded walker.

και δεν καταλαβαίνω... τόσο καλά της πάνε όλα; γιατί χαμογελάει πάντα; what is it with you happy people?

την είδα χθες... δεν είχα πολύ όρεξη για να παρατηρώ... μα, ώ. δεν χοροπηδούσε πολύ. now, that's something. να πλησιάσω; (stalker, stalker... shut up conscience). ώ! δεν χαμογελάει! ώ! κλαίει; πως; πως κάνεις ένα happy person να κλαίει;

100 μέτρα μπροστά... δεν είδα κάτι ιδιαίτερα στενάχωρο... ένας μπαμπάς χέρ-χέρι με την κόρη του, που έπαιζε, τον τράβαγε, γέλαγε... a family thing. a dad-daughter thing... right. οοοο, shit! too close... it is too late...

με κοιτάει... τι λένε τώρα; "όλα καλά σήμερα...;"
με κοιτάει... err... είχαμε ήδη φτάσει στο γωνιακό... ("are you lonesome tonight, do you miss me tonight, are you sorry we drifted apart...") κοίταξε μπροστά...
"μπα... το τραγούδι... δεν μου κάνει κέφι...".

μα τι απάντηση ήταν αυτή; πφφφφ...

έστριψα...