and then it closed.

Πότε ήταν... Α, ναι, προχθές... Οχι πως το είχα υπολογίσει. Συνειρμικά. Μέτρησα. Τι γκόμενους και μαλακίες. Δεν τους μετράς αυτούς. Οσοι μένουν μετράνε από μόνοι τους. Τόσο απλά.
Οι φίλοι. Αυτούς μέτρησα. Σταμάτησα (θαρρώ) στους πέντε.
Πόσοι είναι κοντά; Αυτό που λέμε κι εννοούμε κοντά. Πόσους θα πάρεις χωρίς να προσέχεις τι λες. Χωρίς να ξέρεις τι θες. Χωρίς να έχεις απαραίτητα κάτι να πεις. Η για να πεις πάλι αυτό που είπες προχθές, και την προηγούμενη εβδομάδα και κάθε μέρα του τελευταίου μήνα...
Ποιον, ποιον θα πάρεις όταν το βράδυ είναι μακρύ, όταν έπαιξε το λάθος τραγούδι, όταν άνοιξες το λάθος συρτάρι, όταν το μυαλό σου πήρε λάθος δρόμο, όταν τελείωσε το τζιν ή ξέχασες να πάρεις γαμημένο τόνικ πάλι;
Ποιον όταν ανακάλυψες το λάθος, όταν το ξαναείδες να συμβαίνει, όταν έχεις άδικο, όταν όλα φταίνε, αλλά φταις εσύ γι’ αυτό, όταν δεν είναι αυτός εκεί, όταν δεν υπάρχει αυτός, όταν υπάρχει αυτός και κάτι ακόμη....
Πέντε είναι πολλοί. Πάρα πολύ και χαίρομαι γι’ αυτό. Γιατί ήρθαν όλοι αβίαστα. Πολύ διαφορετικά από το πως έφυγαν οι άλλοι, που κράτησαν χρόνια και χρόνια, αλλά δεν ήταν ακριβώς εκεί, ακριβώς αλλού, πουθενά...
Επειδή έμεναν απέναντι, επειδή καθόσασταν δίπλα, επειδή βγαίνατε παρέα, επειδή κάτσατε ένα βράδυ στο τζάκι και γελάσατε με την καρδιά σας κι επειδή οι λέξεις έβγαιναν ακατάληπτα και γελούσατε μαζί και επειδή ζήσατε ίδια πράγματα κάποτε, για μια-δυο στιγμές, κι επειδή ένιωσες ζεστά, επειδή ξεπάγιασες στο μπαλκόνι ως το ξημέρωμα, παίζοντας Μονόπολι και έλιωνες από το γέλιο τόσο που ξέχασες ότι κάνει απίστευτο κρύο, ένα βράδυ, ένα μεσημέρι... Ενα, ή λίγο παραπάνω. Πέντε γεννήθηκαν. «Πέθαναν» καμιά δεκάδα. Τους περισσότερους τους θυμάσαι, γιατί απλά δύσκολα ξεχνάς. Και δύσκολα ξεπερνάς. That’s the story for some of us.
Γιατί δεν ήσουν εκεί στ’ αλήθεια, δεν ήσουν εκεί γι’ αυτό που είχες απέναντι, δεν ήξερες τι είχες απέναντι, δεν το ψαξες, δεν σ’ ένοιαζε κιόλας, δεν έβλεπες που ο άλλος πάσχιζε, να δει, να καταλάβει, να κολλήσει πάνω, να μη νιώθει διαφορετικός, τι κρίμα που δεν ήταν κανείς να του πει πως είναι ωραίο να είσαι διαφορετικός. Γι’ αυτό είναι ωραίοι οι άνθρωποι. Ωραίοι, κι ωραία άσχημοι.
Η διαλογή συνεχίζεται. Με καλύτερες επιλογές ελπίζω... Τα ταμπελάκια, ανέκαθεν, πίστευα χρησιμεύουν μόνο για αναγραφόμενες τιμές. Αλλά κάπου, κάπου πρέπει να ξεχωρίζεις και τις ευκαιρίες από τα ευκαιριακά... Ξέρεις, και όλα τα κλισέ, που ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, αλλά μερικά πράγματα λάμπουν για πάντα, για σένα...

Τι είπαμε; Α, ναι, temporarily closed here, ηλίθια! Close it.

suitable enough...