επετειακόν ("ν" like "ς")...

Αν ήταν κάτι που θυμάμαι να σου ‘χω πει, δεν ήταν άλλο από το πως φοβάμαι μην έχει η ιστορία κέφια για επαναλήψεις...
Δυο μέρες πίσω, τρεις μπροστά, κάτι έκανε «κλικ», κάτι έμοιαζε κοπιαρισμένο, κι όχι αυτό που έβλεπαν όλοι οι άλλοι...
Το original script δεν ήταν δα και τρομακτικά διαφορετικό. Απλά τότε ήταν... και επτά χρόνια πριν, χμ, ναι, επτά. Κοίτα να δεις, τώρα που το σκέφτομαι μοιάζει όλο και πιο πολύ. Με αντιπαθούσε, δεν το κατάλαβα πολύ, αλλά το άλλαξα εύκολα. Πολύ εύκολα. Πολύ άλλαξα...
Μετά, μετά συνέχισα να είμαι ο εαυτός μου και το πάτησα κάτω όσο έχω πατήσει και καταστρέψει λίγα πράγματα στη ζωή μου και δεν έφταιγε καθόλου, ούτε μια στάλα λάθος δεν είχε, γιατί δεν έκανε τίποτε που δεν έπρεπε, εκτός από το ότι δεν διέκρινε λίγο καλύτερα πως κατά βάθος δεν είχε να κάνει και με κανένα τέλειο, ανώτερο προϊόν φύσης, που να ξεσπά μ’ αντίδραση σε αυτή.
Πριν από επτά χρόνια. Μετά έφυγα, έφυγες κι εσύ, σκεφτόμουνα πολύ, χωρίς να βγάζω νόημα, έτσι γίνεται πάντα, αλλά σκεφτόμουνα και σκεφτόμουνα και κάθε φορά που γύρναγα στεκόμουνα εκεί, δεν σε είδα ποτέ, εκτός κι αν με λίγη τύχη είχε βραδιάσει και έγραφε η σκιά σου... Καμιά φορά καλύτερα να ζεις με σκιές, αφού... the real thing. that can cause u big damage. Και κάπως έτσι έφυγες πάλι, δεν σε ξαναείδα, ούτε καν τη σκιά, κοιτάω πολύ λιγότερο, γιατί επιστρέφω πολύ λιγότερο και λέω να μην ξανακοιτάξω -αν ξαναγυρίσω- γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσα ως τώρα να σου πω πως θα τα άλλαζα όλα αυτά, όσο κι αν συνεχίζω να κουνάω το κεφάλι μήπως τυχόν χαλάσουν τα «πως....».
Επτά χρόνια μετά, αν τα λάθη σε κυνηγάνε, εκείνα που δε μετανιώνεις τουλάχιστον, τότε μπορεί να είχα κάνει λάθος τελικά... Εχω απλά αυτό το προαίσθημα. Οτι μπορεί να μην είναι όλα όπως ακριβώς νομίζαμε ότι θα είναι.
Και για να ‘μαι ειλικρινής δεν έχω κανένα σοβαρό λόγο να στο εξηγεί αυτό. Την πρώτη φορά, από την πρώτη φορά έχουν περάσει επτά χρόνια και στέλνω ακόμη ευχές στο Νησί κι ούτε καν ξέρω σε ποια γωνιά, μπορεί να κουτουλάνε και τοίχο, δε βαριέσαι, well, whatever, εγώ δεν «σε είδα ξανά...», αλλά αρκεί να βλέπεις εσύ αυτά που θες...
Εσύ. Κι εσύ... Θα το παλέψω πολύ, για να πιστέψω πως ό,τι αξίζει δεν χάνεται, ακόμη κι αν καμιά φορά έτσι δείχνει. Και μετά, ό,τι θέλει ας γίνει...

α.γ. ναι, φυσικά, είμαι αυτή που δεν κρατά ποτέ τις υποσχέσεις στον εαυτό της. Ιδίως όσες περιλαμβάνουν «μην». Temporarily... my ash!

α.γ.1. με ξεχνάς ή (θα) με σιχαίνεσαι...;

α.γ.2. well, the thing is, if we got a poor lad (gal even) who reached till down here, at least we have to try and make it worth. ok, not classic... but... oh, find out yourselves.