Nonsense (again)...

Οποτε τον ακούω σκέφτομαι τον Dom, can’t help it. Αρχίζει να κράζει πάλι με το κλασικό βρετανικό στυλάκι του, «να πάει σπίτι του πια... old cow» και τέτοια...
Γελάω.
Δεν τα βρίσκαμε ποτέ με αυτόν τον τύπο, αν εξαιρέσεις τους Cure δηλαδή, αλλά είχαμε βριστεί τόσο πολύ με το Lord Of The Rings, thank God he is british (not brutish though), so he never takes it the bad way.
And thank God, or shall I say stella, το τραγούδι που έψαχνα το βρήκα. Ελπίζω να μην την πειράζει την κοπέλα, δεν την ξέρω κιόλας, υποτίθεται ότι το τραγούδι πήγαινε γι’ αυτήν, αλλά then again we are on internet dude, όλοι ξέρουν πως δεν γίνεται να κρατήσεις και τίποτε προσωπικό...

U see, that’s the thing with the internet. Εχει τόση τέχνη να σε ξεγελάει, που νομίζω ότι τα ελληνικά το αδικούν. Θα έπρεπε να είναι θηλυκού γένους, όχι ουδέτερου.
Αν μπλέξεις, δεν ξεμπλέκεις εύκολα. Κάθε Δευτέρα και Παρασκευή περπατάω πολύ.... Οταν φτάνω στην Αγίου Ιωάννου είναι περασμένες δέκα, συνυπολογίζοντας και το κόλλημα στα βιτρινομάγαζα πρέπει να πιάνω χαλαρά τις 11. Στον δρόμο είναι ένα internet café. Κάθε βράδυ, μα κάθε βράδυ που γυρνάω το κεφάλι μου είναι τόσο γεμάτο, που τα πιο πάνω «trendy» πρέπει να πετάνε άφτρες από τη ζήλια. Εμπαινα κι εγώ κάποτε σε αυτά. Εχω δώσει αρκετή από την περιουσία μου. Πολύ λιγότερη βέβαια από όσα έφαγα στο bubble-bubble με τη Β., αλλά τουλάχιστον το τερματίζαμε. Ασχετα που εγώ ήμουνα πάντα το κορόιδο και έπαιρνα τον πράσινο, και καλά αρχηγικός, παπάρια, έτρωγα τον άμπακο, αυτή έπαιρνε τα extra lives. Πολύ στενοχωρήθηκα όταν έμαθα ότι τα έκλεισαν αυτά. Ηταν ένα κάποιου είδους μνημείο της εφηβείας μου, όπως και να το κάνεις.

Α, ναι, τα Internet café, well, σε αυτά δεν έδωσα πολλά. Αλλά γελούσαμε. Με την Ε., όχι την Β. πια. Μερικά χρόνια μετά... Δεν θυμάμαι γιατί τη βρίσκαμε, αλλά όταν μια φορά έσκασε μήνυμα από έναν τύπο που μου είπε τι ακριβώς φορούσα και τι έπινα το προηγούμενο βράδυ έβαλα πόδια στους ώμους και δεν νομίζω ότι ξαναπήγα. Μικρός ο κόσμος εκεί στο μακρινό... εκεί. Η Ε. πάλι κάτι σκάλιζε, γνώρισε κι έναν stelios (really), καλό παιδί ήταν λέει, παραδόξως κι εμφανίσιμος (δεν εννοώ παραδόξως επειδή τον έλεγαν stelios, αλλά συνήθως σε αυτά ο πρίγκιπας μεταμορφώνεται σε βάτραχο και καλά ξεμπερδέματα...).

Το internet... Καλή φάση. Μαθαίνεις τα πάντα από την καρέκλα σου και u got the world in your hands. Γέλαγα προχθές με το θηλυκό μου έτερον ήμισυ και της έλεγα, «ναι, γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου και κάνετε και πρωτοσέλιδο την ημέρα του γάμου: Από το net στην εκκλησία...». Πάλι μου κόπηκε το γέλιο, έχουμε ένα κοινό γνωστό λέει που του έτυχε. Νόμιζα ότι μόνο ο Tom Hanks τα κάνει αυτά. Και αυτός δεν είναι ο κοινός γνωστός μας.

Anyway, τους κοιτάω όλους αυτούς κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Οι περισσότεροι δεν είναι για λύπηση. Λύπηση. Δεν μοιάζουν με τύπους που δεν μπορούν να βρουν κάτι πιο άμεσο για να περάσουν καλύτερα τον χρόνο τους. Δηλαδή, ναι, μπορεί και να κάνουν την πλάκα τους κάποιοι, αλλά... Εχω ακούσει πολλούς που ερωτεύτηκαν διαδικτυακά... But, the real thing... shit happens, right. Μια φίλη μου, την αγαπάω κατά βάθος, αλλά είναι λίγο αφελής. Εφαγε κόλλημα με τα online games. Πολύ πριν το πάθος με το online πόκερ, υπήρχε το πάθος με το τάβλι. Ανώδυνο, μιας και δεν σου κόστιζε καμιά περιουσία. Ετυχε μια φορά κι έπαιζε με έναν Ελληνα. Και, κοίτα να δεις, έτυχε να έχουν αποφοιτήσει κι από την ίδια σχολή. Πνευματώδης τύπος ο συμφοιτητής... Πλάκα είχε, τάβλι ήξερε, ε, έριξε τα μούτρα της και πήγε βόλτα.

Ερωτευμένη δεν πρέπει να ήταν, αλλά όπως και να’χει, όταν ενθουσιάζεσαι με το μυαλό του άλλου, έχεις και το appropriate image φτιαγμένο στο μυαλό σου. Ας πρόσεχες... Αφού δεν έψαχνε για τον prince charming, θα μπορούσε να έχει βρει ένα καινούριο φίλο, αλλά, ακριβώς επειδή shit happens, όταν διαπιστώθηκε η διαφορετικότητα επιθυμιών αποφάσισε πως καλό θα ήταν να γίνει λιγότερο net friendly. Δεν υπάρχει κανένα ηθικό δίδαγμα... Ετσι, το θυμήθηκα...

Απόψε... Σκεφτόμουνα κάτι, παραλίγο να χάσω τη στάση... περπατούσα και σκεφτόμουνα, μετά μου τράβηξε την προσοχή... έπαιζε μουσική και χαζολογούσαν. Έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλο και γελούσαν... και ξανά... γελούσαν πολύ. Πέρναγαν καλά.

Real people, real life...