so, this is it... (ta difraga)

οι πιο πολλοί την έχουν κάνει. το κτίριο άρχισε να αδειάζει. υποτίθεται ότι έχω πρόβλημα με τους αποχαιρετισμούς, όμως και αυτή η αναχωρησοάφιξοκατάσταση με τον χρόνο μου δημιουργεί ένα άγχος...

φέτος είναι μια χρονιά που θα μπει διαφορετικά πάντως. i can sense it...

το κτίριο πρέπει να έχει μέσα ακόμη εμένα και άλλους 4-5. συν τους φύλακες. κι αν δεν θέλω να μου πουν εδώ τα κάλαντα (που δεν θέλω γενικά) πρέπει μάλλον να κάνω πιο γρήγορα...
έτσι όπως τα κατάφερα άλλωστε, θα είμαι εδώ και μετά τις επτά...

ναι. το βράδυ ψυρρή. αύριο σύνταγμα. μεθαύριο... κάπου... i don't really care. θα βγω μια ακόμη φορά να περπατήσω και να χαζεύω ανθρώπους. μου αρέσει αυτό. θα περπατάω ήρεμα, όλοι θα τρέχετε και εγώ θα σας περιεργάζομαι. με ύφος. σαν κάτι περίεργους.

μπορεί να δω κάποιους φίλους που λέω εδώ και καιρό, μπορεί όχι, θέλω όμως να περπατήσω λίγο μόνη μου... μπορεί να πάω και στην πλάκα ή στη διονυσίου αρεοπαγείτου, που τόσο μου αρέσει...

θα πιω αρκετά. μάλλον απόψε. ποτέ δεν είναι αρκετά, ώσπου το πολύ και ως την επόμενη φορά...

θα ήθελα πολύ να κάνω μια μεγαλόκαρδη αποφώνηση και να ευχηθώ σε όοοοολους να έρθει όπως το θέλουν. αλλά δεν φημίζομαι για τη μεγαλοψυχία μου και επειδή it's the end of -one more- year, and not the end of the world ας έχετε όλοι μια χρονιά όπως ακριβώς σας αξίζει... ναι. αυτό είναι ό,τι πρέπει.

υ.γ. κι αν δεν δω όοοοολους τους φίλους που θέλω, ελπίζω να την περνάνε καλά. ακριβώς όπως την αξίζουν για μένα. το ιδανικό θα ήταν να συναντήσω κάποιους τυχαία κάπου ανάμεσα στο σπιτάκι με τις σοκολατίνες και το συντριβάνι, να τους ποδοπατήσω, να γυρίσουν αγριεμένοι και να τους κάνω ματάκια, προτού ξεραθούμε και οι δύο στα γέλια. ναι, κάπως έτσι θα ήταν πολύ καλά. και μετά ίσως πίναμε έναν καφέ/τσάι/ζεστή σοκολάτα/τζιν ή και drambuie σα να ήμασταν φίλοι από χρόνια και να μη χρειαζόταν να σκεφτούμε πολλά, δίχως στιγμές αμηχανίας και διερευνητικές ματιές, δίχως απογοητεύσεις, δίχως απαιτήσεις... ξέρεις. απλές σχέσεις. ξέρεις. δύσκολες.

c u round (the tree).