... ? ...

additional... additional... additional... additional... additional...

απορίες (quick):
1. ποια είναι η γεωργία, με τα πολλά comments;

2. επέστρεψαν οι παλιές κακίες;

3. γιατί έχει λυσσάξει ο μισός πλανήτης με τον νίκο δήμου και ο άλλος μισός με τον πρωτύτερο (δεν το γλύτωσα το μπέρδεμα);

4. γιατί δεν είχα ανακαλύψει νωρίτερα τον βαρετό;

5. ποιο ξέρι αν ο ζορμπάς μας κάνυ πλάκα;

6. γιατί μου βγήκε νευριασμένο το κάτω ποστ;

7. γιατί είμαι ακόμη στο γραφείο;

failed...

Ξεκάθαρο ποστ, ξεκάθαρο ποστ... damnit, I feel obligated και δεν μπορώ.

Ξεκάθαρο ποστ, do it, try it... Αδυνατώ...

Με κοιτάει προχτές και μου λέει «δεν σε καταλαβαίνω ρε 'συ...». το ξέρω ρε ‘συ. Να πω ότι φταις εσύ, αλλά δε φταις και τα ψέματα τα χω κόψει. Παλιά νόμιζα ότι μοιάζαμε πάρα πολύ. Κάποια στιγμή είχα πιστέψει ότι ήμασταν και ίδιοι. Δεν είμαστε ε; Δεν έχω βρει και κανένα να μου μοιάζει πολύ δηλαδή και όχι, δεν το εννοώ like one in a million, το οποίο ναι, έχει τεράστια διαφορά με το one of the million και τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν ξέρω τι μπορεί να μου συμβαίνει...

Ξεκάθαρο post, ξεκάθαρο...

I don’t really have to, έτσι;

Και I don’t really have to be nice to fuckin arseholes I see in my face every day, έτσι; Ναι, είμαστε συνάδελφοι, και; Ναι δουλεύουμε στον ίδιο χώρο ή και ζούμε στην ίδια πολυκατοικία, ναι, περνάω από το γραφείο σου μπροστά κάθε μέρα και ΝΑΙ, μου τη σπάει η γαμημένη ξινίλα στη μάπα σου, το κακό ύφος σου, το σκέτο ύφος σου και ΟΧΙ, δε σε χαιρετάω παλιομαλάκα, δεν σου χαμογελάω ρε τελευταίε, δεν έχω υποχρέωση. Τα μηδενίζω λέει όλα γιατί έχω λέει ύφος τέτοιο στους τέτοιους κι εγώ και ποιος σου λέει ότι με πειράζει και ποιος σου είπε ότι θα μου κοστίσει, όχι, όχι, τις έκοψα τις καλημέρες, τις καληνύχτες και όλα τα γλυκανάλατα know-how να φτάσεις ψηλά, να κάνεις καριέρα, know-how θα ξεγελάς όλο τον κόσμο.

Θαρρώ το πήρα απόφαση και όχι τώρα. Αν δεν κάνω καριέρα γιατί βλέπεις πως η φάτσα σου μου προκαλεί ριψοκίνδυνα τα φονικά ένστικτα και αν δεν με συμπαθείς θέλω να σου πω ότι κι εγώ δεν σε είχα στη λίστα μου για κάποιο τσάι, κάποιο πρωί και όχι, δεν προτίθεμαι να κάτσεις τον κώλο σου στον καναπέ μου, get lost, get along with your people, εγώ τους διάλεξα τους δικούς μου και θα συνεχίσω να τους διαλέγω και στο τελικό ξεσκαρτάρισμα θα έχω κρατήσω χαμόγελα ολόκληρα για όσους πρέπει, εσείς οι άλλοι, όχι, δεν θα δείτε ούτε το μεγάλο σφράγισμα στο δεξί, μπροστά μου δόντι.

Ξεκάθαρο ποστ.. μια άλλη μέρα, I will give it a shot δηλαδή. This one is πάντως για όλους τους βλάκες που δεν θέλω και δεν χαιρετάω και μου κόβουν πόντους στην καριέρα, ψηφία στον τραπεζικό λογαριασμό και λεπτά χαράς από την κάθε μέρα μου. Εχεις απαίσια φάτσα και η ψυχή σου μου βρωμάει. Καλημέρα.

Ετσι, μπορώ;

αταξινόμητα.

πίνεις λίγο παραπάνω, έχεις να κάνεις και με την ασυνέπεια την ίδια και ορίστε, να ένας τέλειος τρόπος να χαλάσεις το κυριακάτικο πρωινό σου. αφού πρωτίστως έχεις χαλάσει το σαββατόβραδό σου.

δεν έχει γάλα στο ψυγείο, ρίχνεις και τη γαβάθα με το ξεπλυμμένο νερό από το χτυπητήρι (κατά το ξυπνητήρι θα ήθελα να υποθέσουμε όλοι), ορίστε ένας άλλος τέλειος τρόπος να συνεχίσεις το χαλασμένο πρωινό, προς το μεσημέρι. αναγκάζεσαι να πιεις και φραπέ και χωρίς γάλα, δηλαδή, πόσο πιο χαμηλά;

ο μάρκος ο παγδατής έχει αρχίσει να μου τη δίνει, παρά τη συγκινητική του προσπάθεια... σαν τον παύλο τον σιδηρόπουλο, τον νίκο τον δήμου και άλλα τέτοια, που γίνονται κάποτε στη ζωή τους τόσο trendy, που παραγνωρίζεις και την αξία τους, άμα είσαι και λίγο αντιδραστικός ως άνθρωπος.

δυο μέρες τώρα ο κόσμος όλος βλέπει τένις και αγαπά τον Μάρκο μας, που και καλό παιδί μπορεί να είναι, και άξιο παλικάρι, αλλά το να βλέπω τους ελληναίους να πορώνονται με το "τακ, τακ, τααακ...", μπαλάκι πάνω - μπαλάκι κάτω, είναι σα να βλέπω τους εσκιμώους να πίνουν μαργαρίτες σε ξαπλώστρα...

εγώ μια φορά αποφάσισα να δω τένις. έπαιζε ο φέντερερ, έπαιζε και ο κόρια. ο φέντερερ είχε νικήσει και τότε, κρίμα γιατί εγώ ήμουν με τον κόρια, όπως τότε παλιά, που φοριότανε πολύ το μπάσκετ και όλοι ήταν αρειανάρες, ούτε ένα παίκτη δεν είχα δει, αλλά ήξερα τον φασούλα και ναι, εγώ ήμουν με τον παοκ, i always stick with the loser, i know, fuckin' habits δηλαδή...

με τον κόρια και με τον φέντερερ ξεκίνησα να δω το πρώτο σετ, ύστερα από 2,5 ώρες το άλλαξα, είδα δυο σίριαλ και τρεις ταινίες κι όταν το ξαναγύρισα πρέπει να ήταν 1-1. κοιμήθηκα και την επόμενη μέρα διάβασα εφημερίδα. έχουμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε δηλαδή... sometimes...

p.s. 1 το ρημάδι το meta-blogging μερικές φορές είναι μεγάλος πειρασμός... δίνω τη μάχη μου, γιατί με είχε "αγγίξει" η παράκληση του domino, αν και τώρα που το έκλεισε έχω μιαν ελευθερία να κινηθώ, χωρίς να το μάθει και να τον ντροπιάσω...

p.s. 1.1 αν κάποιος ξέρει ποιος είναι ο helland ή κάπως έτσι θα ήθελα να μου το πει, γιατί είναι ο μόνος που με διαβάζει και με κάνει και linkblog, έχω βαρεθεί, όλα τα έχω δοκιμάσει πια και τι έχω καταφέρει, πληρώνω μια συνδρομή στον averel να με έχει εκεί πρώτη στη λίστα του, έχω φάει τα blogs να δω αν αξιώθηκα και σε κανέναν άλλον, κάνω scroll 808 ονόματα και άμα είμαι τυχερή είμαι εκεί στα αταξινόμητα, ούτε στις κυρίες, ούτε στους κυρίους, χωρίς ταυτότητα... νιώθω ιδιαίτερα ασήμαντη ως blogger, μπορεί να το γυρίσω στη ζωγραφική τελικά.

keep reminding me...

όταν κάνει κρύο με ήλιο, είναι Σάββατο και μεσημέρι και πηγαίνεις για δουλειά, έχει χιόνια που λιώνουν και ο δρόμος γλιστράει και έχει και λάσπες, όλοι οι φίλοι σου ετοιμάζονται να πάνε για καφέ, πρέπει να περπατήσεις 35' ως τον τόπο των "βασάνων" και πρέπει να περιμένεις να πάει 11 για να πάρεις τον δρόμο πίσω, ακούς το "creep"...

όλα αυτά και έχεις ένα τεράστιο χαμόγελο και περπατάς χοροπηδώντας και μπορεί και λίγο χάσκοντας...

ή....

που νομίζεις ότι "creep" σημαίνει "τάρτα ανανά", ή που είσαι λίγο χαζός ή που μια μέρα, νύχτα, απόγευμα, μεσημέρι ήταν πραγματικά ό,τι πιο κοντινό μπορούσες να σκεφτείς στο καλύτερο...

how do we say magnificent?

dude...

... let it snow, let it snow, αλλά έτσι και ξαναφάω "σούπα" όπως θα γυρνάω σπίτι απόψε θα σου πάρει ο ήλιος τον πατέρα!
δηλαδή δε φτάνει που έγινα περίγελος μία φορά, που μ' είχε λούσει το χιόνι σαν να 'χα πέσει μικρή στο καζάνι με την πιτυρίδα και παρόλ' αυτά γελούσα σαν αυτιστικό, έπρεπε να γελάσει και η απογευματινή βάρδια των λεωφοριατζίδων με τη γελοία που ... ταπ... ταπ... ταααα... ζντουπ! (δις).

η αλήθεια είναι πως στην πρώτη γέλαγα κι εγώ με τα χΆλια μου (averel), αλλά η δεύτερη ήταν λίγο επώδυνη, έβρισα κάτι τον δήμο, κάτι το χιόνι, κάτι τον απέναντι χάρην ποικιλίας, μετά ανασκουμπώθηκα και συνέχισα, δεν μασάω εγώ από τέτοια, έχω πια εμπειρία. είναι και το πέσιμο τέχνη και καλά θα κάνετε να τη μάθετε, όλοι μια φορά τουλάχιστον στη ζωή σας θα τα φάτε τα μούτρα σας, καλύτερα από μικροί και στο σχολείο παρά στο Κολωνάκι. εγώ έχω πείρα και στα δύο.

η πρώτη τούμπα ήταν και απολαυστική. ας όψεται η ηλίθια, που τώρα που το σκέφτομαι την έχω μνημονεύσει τόσες φορές που ούτε γκόμενος-απωθημένο να ήταν, ας όψεται που είχε έμπνευση καλοκαίρι, με εξετάσεις και όλους εμάς τους μικρούς του γυμνασίου κι εκείνα τα ψηλά παιδιά του λυκείου να έχουν αράξει κι έπρεπε εμείς να τους δώσουμε λίγη χαρά βλέπεις, μέσα στην πίεση των εξετάσεων, ήταν θέμα αλληλεγγύης. πήγαμε να κάνουμε χαριτωμενιές, δεν τρώγαμε καμιά τυρόπιτα να ησυχάσουμε, και πήραμε και ύφος και "πάμε χοροπηδηχτά ως το κυλικείο" και "ένα, δύο.... μπε-ρδεύ-ει πό-δι μου με πό-δι σου... σκα-τάάάάάάάά"΄. καταμεσής στο προαύλιο και με σταθερή επιτάχυνση 5kl/0,6'', ωραία ήταν, έτσι είχα σίγουρα εξασφαλίσει πως θα ήμουν δημοφιλής στην πρώτη λυκείου και, ναι, ήμουν. too bad που δεν είχαμε αμερικανιές, κάποιου είδους βασίλισσα θα είχα βγει στον the prom, ενώ μετά τι, το καλύτερο που κατάφερα ήταν να βγω με "τον" φίλο "της" φίλης μου...

έκτοτε υπήρξα ιδιαιτέρως προσεκτική και ποτέ δεν ξαναέκανα "τσιγκολελέτα" (μα τι λέξη) σε προαύλιο, αυστηρά και μόνο στο σπίτι, αλλά βλέπεις το χάρισμα ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. είπαμε το παν είναι να έχεις the touch, ώστε όταν πέφτεις, λόγου χάρη, σε κεντρικό του Κολωνακίου να είσαι χαριτωμένη, με στυλ και άποψη (παραδειγματικά επί τούτου λες ένα "μπέρδεψα το λουράκι της luis/longchamp/gucci/moschino (not the cheap, only the chic)... μου, που μου αγόρασε προχθές ο daddy επειδή συναχώθηκα...", ασταδιάλά, εμείς τη δουλέψαμε sweety pie, γαμώ τις κοσμικές μου...) και όλα είναι πια φυσιολογικά.

όταν βέβαια πέφτεις δίχως λόγο κι αφορμή, απλά επειδή κάποιος γελοίος είχε ρίξει λάδια στον δρόμο (λάδια; στο κολωνάκι; c'est terrible) και εσύ η πιο γελοία δεν τα είδες και μετά πέφτεις επίσης θεαματικά με τα χέρια να πιάνουνε χαλίκι και απέναντι είναι τρεις σκατίμπατσοι, οκτώ καταστηματάρχες, ένα ασθενοφόρο (χωρίς πελάτη) και καμιά δεκαριά κοσμικές, ή που το παίζεις λαβωμένη, ή Κεντέρης ή Βουγιουκλάκη κι εγώ ως γνωστόν μπορώ να κάνω καλύτερα μόνο το τρίτο, οπότε ρίχνεις ένα "χα-χα-χα, βρε πω-πω!", τους κοιτάς χαριτωμένα, σηκώνεσαι με σκέρτσο και αυτό ήταν. αυτό κι ότι δεν ξαναπάς κολωνάκι για κανα τρίμηνο, διότι όλοι το ίδιο είμαστε, ως γνωστόν (δις), λαός και κολωνάκι, και εγώ ξέρω ότι στις καλές περιοχές έχουν και τα καλύτερα φτιάρια... ma cherie.

αφού όμως τρίτωσε το πράγμα τώρα πια δεν ανησυχώ, νομίζω ό,τι είχα να προσφέρω στον κόσμο κι εγώ ως ερασιτέχνης κασκαντέρ το πρόσφερα, μπορώ άφοβα να περνάω από κάθε καλή περιοχή, με λάδια ή χωρίς, εσείς όμως προσέξτε, μην είναι η σειρά σας, σε περίπτωση που είναι, είπαμε ο καθένας τον έχει τον τρόπο του, το θέμα είναι να γελάς (δια της κολωνακίου περιπτώσεως βασικό εξάρτημα και η luis, διότι άμα είσαι του "κύκλου" σε κοροϊδεύουν λιγότερο, αν και θαρρώ πλέον πως με μια luis δεν σώνεις την κατάσταση, πολύς, όλο και περισσότερος κόσμος συναχώνεται και επίσης οι μαύροι στην ερμού έχουν βελτιώσει πολύ την ποιότητα, γουί ρίλι άρ δε ουάν αντ δε σέιμ νάουεντέις).

p.s. κι επιτέλους τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση στα κανάλια; μάγκες, χιονίζει, δεν άνοιξε η γη και μας πετάει βατράχια. ξεκολλάτε λίγο. δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το πράγμα κι εγώ έπεσα κιόλας στην τελική. αυτοί σπέρνουν οικογενειακό πανικό με 2 πόντους χιόνι ("όχι γιαγιά, δεν έχει φτάσει ως τον τρίτο το χιόνι, σου λέω είναι υπερβολικοί, αλήτες δημοσιογράφοι γιαγιά, ναι μην βλέπεις STAR γιαγιά, όχι δεν βρήκα ακόμη κανένα καλό και πλούσιο παιδί, ναι γιαγιά, θα παντρευτώ, όχι στα 25 δεν είμαι ακόμη μεγάλη, δεν θα μείνω στο ράφι, στο υπόσχομαι, ναι γιαγιά...), άλλοι πάλι τσαντίζονται άμα τους πεις γλύφτες, δηλαδή μιλάμε για τέχνη εδώ κι αυτοί παρεξηγούν, στο κλείνουν και στα μούτρα, εδώ ανεχόμαστε τόσα και τόσα εμείς κάθε μέρα, σαν πολύ εύθικτοι δεν έχουμε γίνει η νεολαία σήμερα;

... θα πάρω the kido, να γελάσουμε λίγο. he is the (previous) best thing in my life, το βεβαιώνω ...

stories from the barrio

δε με φτάνει η ταλαιπωρία με τη δουλειά, που όλο λέω "θα τελειώσω νωρίς" και πάντα νιώθω μετά παπανδρέου, που όλο λέω θα αρρωστήσω και ούτε να φτερνιστώ πειστικά δεν μπορώ, που το 'χει στρώσει στην αθήνα κι εγώ πήγα και βρήκα σπίτι δίπλα στη δουλειά. δε με φτάνουν αυτά, έχω και τα άλλα, τα απ' έξω άγχητα.

και δε λέω για την constantina, γιατί ευτυχώς το διευκρινήσαμε δεν με παρεξήγησε, δεν τα βαλε μαζί μου, ο tyler καλά θα κάνει να στρώσει λίγο πάντως. ευτυχώς που είναι λίγο κότα και δεν τραβάει το σκοινί.

τώρα που μεγαλώνω, έτσι λένε τα ημερολόγια δηλαδή, μπλέκω κι εγώ στον κόσμο των μεγάλων, που όπως κατάλαβα έχει πολύ χαρτούρα και πολλά-πολλά ζόρια, όλο σε γραφεία και τμήματα σε στέλνουνε, οι παράνομοι πρέπει να τη βολεύουν κάπως καλύτερα. ευτυχώς δηλαδή που κάποιοι σκέφτηκαν τα ΚΕΠ, πρέπει να είναι η πιο χρήσιμη ανακάλυψη στην Ελλάδα κι αυτό μετά τον τροχό εννοώ.

αν τα ΚΕΠ έφτιαχναν και σπιτικό μουσακά που και που θα τους προωθούσα μέσω της εταιρείας. έχω άκρες, στα σωστά γραφεία και αν αυτές δεν κάνουν δουλειά τσάμπα μάθαμε να κάνουμε τα ματάκια;

παίρνεις το τηλεφωνάκι σου, τους λες δυο βλακείες (πότε γεννήθηκες και αν κάνουν ωραίο χαλβά στην κρήτη) και σου στέλνουν τη χαρτούρα σπίτι. καθώς όμως ο καιρός περνά αρχίζω να αγχώνομαι, διότι αυτή η ιστορία με το ποινικό μητρώο από την αρχή μου βρώμαγε. και η διπλανή μου στη δουλειά είναι καθαρή κοπέλα. λίγο φωνακλού, αλλά δεν είναι αυτή που μου βρωμάει.

γενικά νομοταγής πολίτης δεν ξέρω αν είμαι, αλλά σίγουρα είμαι καθωσπρέπει πολίτης. δηλαδή, κύριε κράτος μπορείτε να βάλετε όσους φόρους θέλετε και στην ΕΡΤ πληρώνω και για 4.500 ευρώ τον μήνα μερίδιο αν θέλετε, είμαι όπως ακριβώς πρέπει για εσάς, δεν παίρνω χαμπάρι τι πληρώνω, εκτός κι αν δε μου φτάνουν μετά τα ψιλά για το εσπρέσο, που μπορεί να κάνει τα χέρια μου να χορεύουν σάλσα, αλλά τουλάχιστον με απαλλάσσει από τον πονοκέφαλο.

καθωσπρέπει πολίτης ήμουν πάντα, ποτέ δεν έπαιρνα μυρωδιά, αλλά τώρα κάτι μου βρωμάει. άρχισα να ξεβολεύομαι από την καρέκλα μου. όταν μικρή βούταγα από το περίπτερο της γειτονιάς (constantina δεν μένουμε στην ίδια γειτονιά, μείνε ήσυχη) τσίχλες και καραμέλες και που και που τον "Αρτσι" νόμιζα πως όλα αυτά συγχωρούνται λόγω παιδικής αφέλειας, αλλά μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου; μήπως το ποινικό μητρώο μου είναι λερωμένο; μήπως ήρθε η στιγμή να αντικρίσω τις συνέπειες;

εντάξει, το απολυτήριο λυκείου και ο βαθμός είναι μια ντροπή που μπορώ να ζήσω μαζί της για τα υπόλοιπα χρόνια μου, άλλωστε ποιος βγάζει το λύκειο στις μέρες μας, εδώ κάνουν κατάληψη τα κωλόπαιδα γιατί λέει η τυρόπιτα είναι στρογγυλή και δεν δαγκώνεται εύκολα, όχι ρε, εμείς είχαμε αξίες και ιδανικά τότε, μπορούσαν να φέρουν ό,τι τυρόπιτα ήθελαν, αρκεί να μην ήταν καταπιεστικοί με τις ώρες παρακολούθησης μαθημάτων.

αλλά να ζήσω με ένα ντροπιαστικό ποινικό μητρώο, δεν ξέρω αν μπορώ. κάθισα να τα σκεφτώ ένα-ένα. πρέπει να γυρίσω πίσω. να αποκαταστήσω τη φήμη μου και να κανονίσω μια-δυο δουλειές που έχω. σεσημασμένη για ένα κιλό γαριδάκια, δεν είναι καλό ούτε για βιογραφικό... έχουμε και λέμε: να γυρίσω ένα κουτί μπιγκ-μπάμπολ, δυο ιον αμυγδάλου, ένα πύραυλο σοκολάτα και τρεις κρέμα-καραμέλα, δέκα τεύχη "Αρτσι" Νοεμβρίου και τρεις αμίτα κοκτέιλ στον περιπτερά. να επιστρέψω τρεις οδοντόκρεμες (είχα κάνει σφράγισμα και τα φρόντιζα τα δόντια μου τότε), ένα σαμπουάν με εκχυλίσματα βοτάνων και τέσσερα κουτάκια με σάλτσα γουαδαλούπης στο σούπερ μάρκετ πάνω, ένα μαύρο, ένα μπλε κι ένα λευκό μπλουζάκι στο γωνιακό της κεντρικής, ένα κονσίλερ και τρεις μάσκαρα στο καλλυντικατζίδικο, ένα.......

τώρα που το σκέφτομαι... έχω σίγουρα διαλέξει λάθος κλάδο δουλειάς. έχασα μια καλή καριέρα κι ο κόσμος της παρανομίας είναι φτωχότερος χωρίς εμένα. θα πρέπει κι οι δύο να ζήσουμε με αυτό, τι να κάνεις. αύριο θα πάρω στο ΚΕΠ. θα τους εξηγήσω. είναι καλοί αυτοί, θα καταλάβουν. κάπως θα με βολέψουν. πάω τώρα να παίξω με το χιόνι.

things useless to remember - yet u do (#1)

τι σου είχε πει στο αυτοκίνητο και ήθελες να κλαις, τι σου είχε αποκαλύψει στην πρώτη -παιδική- εξομολόγηση, τι χρώμα εσώρουχα αρέσουν στον κολλητό σου, πότε είδες τελευταία φορά γιγάντιο σαλιγκάρι, πόση απόσταση έχει το (παλιό) σχολείο σου από το (πρώην) σπίτι, πως σε χαιρέτησαν τα παιδάκια όταν έφευγες από το δημοτικό, που πετάχτηκε το καρφάκι όταν έφυγε από την αφίσα, πόσες σταγόνες κόλλησαν στο τζάμι σου από υγρασία, ποιό τραγούδι είναι το "7" σε κάθε cd, που είχες ακούσει τελευταία φορά το "are u lonesome tonight", τι σκεφτόσουν για τα μαλλιά σου τη μέρα που σε έφτυσαν από πάνω κι όλα πήγαιναν στραβά, τι έφαγες εχθές, τι ήθελες να φας προχθές, τι είπες για τον john cusak και γαμήθηκε να δείχνει ταινίες του όλη η ελληνική tv, γιατί ξεστόμισες πρώτη φορά τη χειρότερη βρισιά της -ως τότε- ζωής σου, πως είχες φαντασιωθεί να κάνεις τον μισητό συνάδελφο να υποφέρει, πόσο γλυκουλιάρικα μιλούσες στην απάτη, για ποιο μπλουζάκι σου έκανε την Παρασκευή κόλαση (δις), με τι γελούσατε, το ροζ πουλόβερ στην Υδρα που δεν πρόλαβες να πάρεις, το νυχτέρι έξω από το σπίτι του Μ. αγωνιώντας για τον σκότωσε την Ε., τον χυδαίο τρόπο που κάποιοι σε παρατάνε, το ύφος της ξανθιάς που έχει διδακτορικό κουνγκ-φου και σκέρτσο Βουγιουκλάκη (at the same time), πού καθόταν η "φίλη" του φίλου πριν μάθεις πόσο "φίλοι" ήταν, πού καθόσουν εσύ όταν χόρευες σαν τρελή (at the same place), τι έλεγε η σύζυγος στον σύζυγο στο ikea, πόσες ώρες μένουν μέχρι να σχολάσεις...

σέιμ σιτ (αντ τουντέι)

κάποιοι πίνουν τα ποτά τους στο ίδιο σημείο, άλλες μέρες.
άλλοι πάλι το παλεύουν να θυμηθούν τις παλιές μέρες.
υπάρχουν και μερικοί που δεν σε αφήνουν με τίποτα να ξεχάσεις αυτές τις μέρες.

ο bruce ένιωσε λίγο μαλάκας και το πάλεψε λίγο με εκείνο το παλιό κομμάτι του εαυτού του.
apart that ένα χάος...
όχι, δεν το γυρνάω σε meta-blogging, δεν ανακατεύομαι με άγνωστες λέξεις, αυτό το κάνω μόνο με ανθρώπους, άσε δε που ποτέ δεν κατάλαβα τι στα κομμάτια σημαίνει meta-blogging κι από πού κρατά η σκούφια του. το μόνο meta-smtng που ξέρω είναι ένας κώδικας, του flash αν δεν με απατά η μνήμη μου, που το καλό που της θέλω, δεν τα σηκώνω εγώ αυτά και θα 'χουμε άλλα, μετά... meta-... like μετά; μετά τι; μετά το blogging?

κάτι παίζεται και με τα σχόλια, εγώ αναρωτιόμουν πολύ πριν το θίξει ο mcmanus, που μόλις σήμερα αξιώθηκα να ξαναβρώ που είναι (διαδικτυακά, δοντ λετ μι μπι μισαντερστούντ - αγκαίν), δεν έχω ακόμη καταλάβει πως πάει αυτή η ιστορία. αφήνεις σχόλιο άμα σου αρέσει το ποστ ή άμα σου αρέσει ο μπλόγκερ; θαρρώ πάντως πάει ανάποδα, συνήθως -όπως έχω παρατηρήσει- αφήνεις ποστ άμα δε σου αρέσει το ποστ και ο μπλόγκερ. που δηλαδή το εξηγώ από την επισκεψιμότητα του φίλου μου του bruce, τώρα τελευταία που 'χει chees-έψει μόνο εγώ και κανα δυο άλλοι του αφήνουμε, κι εμείς από λύπηση, για να μη νιώθει (μερικές φορές) μαλάκας.

το καλό είναι ότι κατάφερε να keep his enemies closer, closer, closest. αυτό το έχω καταφέρει κι εγώ, αλλά όχι στα blog και αηδίες, real life babe, όποιον δεν γουστάρω τον έχω εκεί μπροστά στη μούρη μου, βλεπόμαστε, κοιτιόμαστε, σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε. το πρόβλημά μου είναι με τους άλλους, τους αντι-ένεμις, αυτούς κάνω καιρό να δω ή τους βλέπω σε bad timing, τα 'χω πει εγώ και παλιότερα, bad timing can fuck u big time.

το πρωί, το lemon tree μου θύμισε τον Μ., που δεν ξέρω αν έχει και καμία σχέση, δεν θυμάμαι δηλαδή κάτι να τους συνδέει, αλλά θυμάμαι πολύ καλά από ποιόν έμαθα τους violent femmes και γιατί καπνίζω davidoff. Ο Μ. ήταν ένας φίλος από τους καλούς, αλλά κι αυτούς που δεν θυμάσαι όταν αναπολείς, δεν έχω ιδέα γιατί σκεφτόμαστε έτσι μαλακισμένα μερικές φορές, κάθεσαι και κλαίγεσαι για την ηλίθια απέναντι, επειδή σε είχε θαυμάσει μια φορά που τους είχες γράψει όλους κι έπαιζες με το χιόνι κι επειδή τώρα δεν χιονίζει, αλλά έμαθε αυτή καλά το κόλπο και στο 'δειξε μια φορά. σε στυλ "learned from DA best", πόσο χαίρομαι που μεγαλώνει εκείνη η λεμονιά και σε λίγο δεν θα βλέπω ούτε μπαλκόνι, ούτε τοίχο, άσε που άλλαξε δωμάτιο και με τον μικρό. time is everything, άμα σου λέω.

ο Μ. λοιπόν ήταν παρέα από αυτές που ζούνε λίγο, αλλά άμα το καλοσκεφτείς τις θυμάσαι πολύ, το ψάξιμο απαιτείται γιατί δεν είχαν τίποτε κακό να σου γρατζουνάει τη σκέψη και να το θυμάσει κάθε τρεις και λίγο. καλός φίλος, από τους καλύτερους, ξανθός και με γαλάζια μάτια, όχι όμως the brad pitt type, μάλλον the fat-type, δεν θυμάμαι να τον ένοιαζε ποτέ ιδιαίτερα τι λένε και τι κάνουν οι άλλοι και συνήθως μιλούσε πάντα ήρεμα. φαντάζομαι θα έχει κάνει κάποια καριέρα καθηγητή και θα είναι ευτυχισμένος, αυτοί οι άνθρωποι συνήθως τα καταφέρνουν μια χαρά και εγώ θα είναι ένας από τους λίγους που αν τον ξαναδώ θα χαρώ πολύ, αλλά ως εκεί, μάθαμε ήδη μια φορά, άμα κυνηγάς ανέμους από τα παλιά (ή και τα νέα) το πολύ-πολύ να σου χαλάσει το μαλλί και να λαχανιάσεις.

όταν η f. μου έδινε τις marlbor-ies να τις κρύβω στα συρτάριά μου εγώ δεν κάπνιζα ακόμη (η φάση με τα χιόνια είχε προηγηθεί) και με αυτές ξεκίνησα κάποια στιγμή, αλλά πάλι καλά που ο Μ. μου είπε για εκείνα το ωραίο πακέτο -ήξερε αυτός το ψώνιό μου πριν από μένα- και γλίτωσα τα καουμπο-τσιγάρα και τα davidoff είναι σημείο αναφοράς κάτι χρόνια, όπως και οι violent femmes, αν κανείς ξέρει τι τσιγάρα προτιμούσαν αυτοί θα ήθελα να μου το πει, έτσι να ξέρω αν παίζει καμιά φοβερή σύμπτωση.

κατά τ' άλλα είναι πάλι μια συνηθισμένη μέρα, ζητάς κάτι απλό, σου απαντάνε σαν να ζήτησες τον ουρανό με χλόη, σβήνεις ένα-δυο τσιγάρα στην παλάμη σου (προτίνεται τα marlboro του διπλανού, τα δικά μου είναι ακριβά) και σου περνάει και η πρεμούρα. εντάξει, υπάρχουν και καλύτερες μέρες, σαν τη χθεσινή που βοήθησες ένα καλό συνάδελφο να περάσει περισσότερο χρόνο χαζεύοντας τις μυρμηγκοφωλιές στο έδαφος της Ασίας, μην θυμάσαι που άμα μετρήσει πάνω από 100 (συνήθως φτάνει ως τις 1000) αποκτά και ύφος, εσύ κάνε το καλό και ρίχτο στον γιαλό, ελπίζοντας πάντα να μην ξέρει κολύμπι.

ναι, άλλη μια συνηθισμένη μέρα, καιρό είχα να ξεφορτωθώ τόση σαβούρα, ελπίζω να χιονίσει και να κλείσουν όλοι οι δρόμοι γύρω από το σπίτι μου μέχρι την Παρασκευή, έχω πάρει αρκετές προμήθειες από τα ΑΒ, που είναι τα καλύτερα σούπερ-μάρκετ και όχι δεν τα έχει ο θείος μου, και έχω και πολλά βιβλία, οπότε θα την περάσω ζάχαρη...

do - you - recognize - me ?

Με τον καιρό όλα γίνονται πιο εύκολα... Ο χρόνος κι εγώ δεν ήμασταν ποτέ ιδιαίτερα καλοί φίλοι - εγώ έχω ένα προβληματάκι μαζί του για να είμαι ειλικρινής - αλλά μάλλον πρόκειται για ανιδιοτελή προσωπικότητα. Μου φαίνεται, δηλαδή, ότι μου κάνει και εμένα τις ίδιες χάρες με όλους...

νομίζω ότι με τον καιρό γίνονται όλα πιο εύκολα... Σταμάτησα να σκέφτομαι σενάρια καταστροφής, να βλέπω εικόνες διάλυσης, να ψάχνω τρόπους επώδυνης (για άλλους) επούλωσης (για μένα). Γενικά, θαρρώ (μα πόσες φορές πια), πως με τον καιρό θα αρχίσω να αγνοώ εκείνο το κομμάτι που μισοάδειασε, μπορεί και να γεμίσει με άλλα πράγματα, έχω άλλωστε μερικά υπόψην μου, αν και για τις ρωγμές στο πλάι δεν ξέρω αν γίνεται δουλειά...

με τον καιρό σηκώνω το τηλέφωνό μου πιο ψύχραιμη, απαντώ πιο ήρεμη και σκέφτομαι χωρίς κόμπους τις συνέπειες των όσων έχω πει... κι όταν το κλείνω, πια κι αυτό με τον καιρό ήρθε, προσπερνάω το γεγονός και λίγο μετά το διαγράφω... κάτι μένει πάντα, να με ενοχλεί, αλλά έμαθα να ζω και με αυτό - almost.

υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους δεν θα αρέσουμε ποτέ. ή -ακόμη κι αν έστω υπάρχει ένα κομματάκι μας που τους αρέσει- δεν έχουν τον τρόπο ή ό,τι άλλο για να μας το πουν... μπορεί να έχει και δίκιο. κι εμένα υπάρχουν πράγματα (μου) που δεν μου αρέσουν. αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα συζητήσουμε παρέα. δεν κάναμε και ποτέ καλή εμείς οι δύο. όχι για πολύ τουλάχιστον... άγευστη χωρίς ουσίες και ανούσια με αυτές.

με τον καιρό μαθαίνω να αφιερώνω όλο το χαμένο κι άσκοπο χρόνο (σου) εκεί που αποκτά νόημα και με κάνει να ανεβαίνω ένα σκαλί. δεν ξέρω που καταλήγει. νομίζω όμως σε κάτι καλύτερο του τώρα. για τα υπόλοιπα... μπορεί και να δεις κάποτε. μπορεί και όχι δηλαδή. μπορεί, αλλά ... do - you - recognize - me ?

most of the time...

Στιγμές που δεν είναι λάθος, αλλά δημιουργούν τύψεις, που αποφασίζεις να ακούσεις το συναίσθημα και μετά ακούς το μυαλό να σε φωνάζει "ηλίθια", που χωρίς λόγο μπορούν να σου χαλάσουν την καλή διάθεση των προηγούμενων ημερών, που μπορεί να σου ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι σε μια -κατά τα άλλα- όμορφη μέρα, που η μουσική είναι πιο δυνατά από ό,τι πρέπει ή η απόσταση πιο μεγάλη από ό,τι θα ήθελες, που οι μέρες δεν περνάνε, που οι ώρες είναι πολλές, που τα λεπτά είναι λίγα, που θες παρέα και δεν έχεις, που δεν θες παρέα και έχεις, που η δουλειά είναι ατελείωτη ενώ το μόνο που θα ήθελες είναι ένα κουτί ποπ-κορν και μια μεγάλη οθόνη με την καλύτερη ταινία που έχεις δει ποτέ, που οι άνθρωποι γύρω σου σε ενοχλούν ή σε μπερδεύουν, που νιώθεις κουρασμένος και είναι ακόμη 7 και 39, και ο μήνας έχει μόνο 19, και δεν ξέρεις τα χρώματα της Αζαξιό, και δε σε νοιάζει κιόλας, και βαριέσαι να απαντάς συνέχεια στις ίδιες ερωτήσεις, και θα ήθελες για λίγο να σου δίνουν μερικές φορές, μερικοί άνθρωποι λίγη απαραίτητη προσοχή... που θες να γυρίσεις σπίτι και να έχει αναμμένα κεράκια κι έτοιμο φαγητό, ακόμη και κρύο, και μια καλή ταινία και το ρολόι να κολλήσει για 48 περίπου ώρες. σήμερα... ναι. μάλλον όχι σήμερα.

1..2...3... things

όταν όλα θα γίνουν τόσο απλά, όσο συμφωνούμε ότι ουσιαστικά είναι, θέλω να...

... σταματήσω να είμαι μπερδεμένη, να έχω ένα σπίτι δίχως υγρασία και με κουρτίνες, πολλές φωτογραφίες με τους φίλους μου, εσένα στον καναπέ όταν γυρνάω από τη δουλειά, πάντα στοίβες από ρούχα που δε χωράνε στην ντουλάπα μου και παπούτσια που να κάνουν τρενάκι σε τρεις τοίχους, το playstation 3 με το tekken, οοολα τα cd που έχω σκοπό να πάρω και όλο τα ξεχνάω, ένα γκριζοπράσινο "πειραγμένο" focus παρκαρισμένο κάτω από το σπίτι, ένα σκύλο με μεγάλα αυτιά, εσένα να βάζεις τα κλειδιά στην πόρτα πριν φύγω, μια tv με οθόνη plasma, ένα τοίχο γεμάτο με όλα τα dvd του κόσμου, πάντα προφιτερόλ στο ψυγείο που να χωράει μέσα στη σοκολάτα του όλη μου τη μούρη αν θέλω, ένα μεγάλο μπαλκόνι με πολλά-πολλά λουλούδια που δεν "πεθαίνουν", εσένα να μην κλείνεις τα πατζούρια ποτέ πια, πολλά κεριά που δεν θα ξεχνάω να σβήσω στο σαλόνι, αρώματα που δεν θα τελειώνουν και δεν θα μου βαραίνουν τη μύτη, γιατί θα μοιάζουν λίγο με τη μυρωδιά του ταλκ, πολλές μέρες τον χρόνο για να πάμε ταξίδια σε όλα εκείνα τα μέρη που θέλουμε να πάμε και να εξαφανίζονται όλα τα αυτοκίνητα από τον δρόμο όταν πάμε να δούμε τους φίλους μας...

σε περίπτωση υπερβολικών απαιτήσεων, θαρρώ, βολεύομαι μόνο με σένα... (και τις στοίβες...?)

(Γ)κρίμ-α κι άδικο (such an awful fairytale)

δηλαδή... ένα πράγμα μόνο μονολογώ... μετά τα πρώτα 15', μετά που βγήκα έξω και κάθε φορά που χάνω τη μάχη να αποβάλλω τη σκέψη αυτή...

TERRY GILLIAM... WHAT THE FUCK???

ή ΤΙ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ;;;

ή πως να φτιάξετε τη χειρότερη ταινία της χρονιάς (αυτής και της προηγούμενης...;)

Grimm Bros: είχα καιρό να δω τόσο κακή ταινία... ήταν θαρρώ από την Αδελφότητα των Λύκων, που -αν και δεν θυμάμαι πια καλά- φαντάζει φα-ντα-σμα-γο-ρι-κή πλέον.

ευτυχώς που βούτηξες το χέρι σου στα nachos με το τυρί δηλαδή και πέρασε λίγο ευχάριστα η ώρα...

p.s. δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιου είδους προειδοποίηση για αυτές τις ταινίες; κάτι σαν "enter at your own risk" ας πούμε; ειλικρινά... πείτε μου, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που του άρεσε;

perfume in the air

την GFF γιατί απλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω σαν παιδί κι εγώ και αυτή έμοιαζε μια καλή αρχή. not really after all.
την J.P.G. σε διπλή συσκευασία, από το αεροδρόμιο των Παρισίων, σε μια τρυφερή κι ερωτική περίοδο... η μία μύρισε στην άσφαλτο λίγο πιο πάνω, κομματάκια, η δεύτερη υπάρχει πάντα εκεί κάτω, στην πηγή άλλων τρυφερών και όχι περιόδων. τη μία την ξαναμύρισα χρόνια μετά, πολύ πριν καταλάβω δηλαδή...
την aqua di gio και την pleasures, γιατί τότε δεν ήξερα ακόμη ότι (αυ)τα «δροσερά» δεν είναι πολύ στο στυλ μου.
την paris, γιατί ήταν το μόνο, δεύτερο, πράγμα που ήξερα ότι σου είχε πάρει κάποτε, όταν ακόμη νόμιζα ότι υπήρχε και περίοδος που ήσασταν ερωτευμένοι. such a fool as I.
την burberry’s, που φωνάζει «london» από μακριά και δεν ανανεώθηκε ποτέ, αλλά είναι ένας στόχος πάντα, simple and sweet, what else could u ask?
την bulgari που ήθελα πάντα να στην κάνω δώρο, γιατί σου άρεσε πολύ και είχες πάθει τρέλα, και μετά μαλώσαμε και την πήρα για να στη "σπάσω", αλλά δεν είχαμε και καμία πιθανότητα να τη μυρίσεις βέβαια, ένα μπαλκόνι είναι σεβαστή απόσταση, όπως και να το κάνεις.
την 24 faubourg, γιατί είχε την πιο όμορφη συσκευασία που είδα ποτέ και είναι τόσο γλυκιά τελικά, που καμιά φορά, θαρρώ, γίνεται ανυπόφορη...
την D&G, γιατί του πήγαινε τοοοόσο πολύ, που δεν ξεχνάω ούτε ως σήμερα ακριβώς την αίσθησή της.
την armani – she, γιατί μου την έφεραν δώρο και κάποιος είχε πει ότι μου ταιριάζει πολύ, αλλά δεν συμφωνω πρώτον και δεύτερον ο κάποιος δεν μετράει. αλλά δεν είχε άδικο μάλλον. Stability – not my thing.
την cerruti 1881, γιατί είναι ό,τι πιο τέλεια απλό μπορώ να σκεφτώ σε μπουκάλι και δέρμα μαζί.
την rush, γιατί του τα είχα κάνει «backia» με το ψώνιο μου και έπρεπε κάπως να ησυχάσω. Τρομερή επιτυχία αν το ξανασκεφτώ...
την gucci, γιατί το ψώνιο δύσκολα φεύγει και γιατί το ροζ το αγαπάω περίπου τέσσερα χρόνια τώρα - πριν φορεθεί.
την flower, γιατί είναι (αυ)το δροσερό που -πάντα- έψαχνα...

αρώματα και μυρωδιές... μερικές φορές αρκεί για να σου φτιάξουν (ή να σου χαλάσουν) το 24ωρο...

The Mess

Το να βάλω τάξη, πρόγραμμα, σειρά, ο,τιδήποτε τέλοσπαντων απαιτεί πνευματική διαύγεια και λογική, ήταν πάντα δύσκολη υπόθεση για μένα.
Από το γραφείο μου ως τη ζωή μου, αλλά ας μη «βαρύνουμε»
πάλι το κλίμα κι ας επικεντρωθώ στη... ζωή μου. Ναι, 2nd grade joke, kind of.

Αποφάσισα –να άλλη μια λέξη παντελώς ανάρμοστη για μένα- να τακτοποιήσω λίγο ένα χάος της ζωής μου χθες βράδυ.
Πάλεψα για περίπου τρεις ώρες, και περισσότερο, με χαρτιά και τα γράμματά τους, τα νούμερα... μα γέλασα τόσο που σκέφτηκα ότι σε περίπτωση τρομερού μετασεισμού μπορεί να με ανέσυραν μέσα από όλα αυτά τα χαρτιά... δηλαδή πόσο πιο pathetic μπορείς να φανείς, αν ο κόσμος μάθει ότι στις 4 το ξημέρωμα ασχολείσαι με κάτι τέτοιο...

Κατέληξα με το ίδιο χάος, αλλά πιο μοιρασμένο, σχεδόν αρμονικά. Τώρα όλα αυτά τα χαρτιά δεν είναι σε στοίβες πάνω στο γραφείο. Έχω μερικές ακόμη εκεί, τέσσερις στο πάτωμα και κάμποσες στριμωγμένες όπως-όπως στη βιβλιοθήκη. Δουλειά στη μέση, αλλά δε βαριέσαι, κάπως έτσι πάει πάντα. Ύστερα είπα ότι «είμαι σε καλό δρόμο, αύριο θα γίνει πιο εύκολα το υπόλοιπο» και, ναι, δεν ήμουν ποτέ πιο σίγουρη, απόψε, όπως θα μπω στα σκοτεινά στο δωμάτιο για να βάλω γρήγορα το καινούριο μου cd να παίζει, από τη χαζοχαρά μου θα γλιστρήσω πάνω σε κάποια Α4, πιθανότατα θα σωριαστώ κι αν η μέρα έχει πάει λίγο στραβά οι τόσο αρμονικά βολεμένες στοίβες μου θα απλωθούν σε παράταιρο κολάζ σε όλα τα μήκη του δωματίου... πλάκα θα χει.

Κατέβαλα όμως φιλότιμες προσπάθειες να τα τακτοποιήσω και ύστερα άρχισα να ξεθάβω... μα αυτό ακριβώς είναι το χειρότερο πράγμα όταν προσπαθείς να βάλεις τάξη. Η διαλογή. Πρέπει να πετάξεις και λίγη σαβούρα, δεν γίνεται. Κάπως έτσι βρίσκεις το ηλίθιο γράμμα που είχες γράψει για το πιο ηλίθιο διάστημα της ζωής σου και νιώθεις τρεις φορές ηλίθιος, γιατί το έγραψες, γιατί το έζησες και γιατί, ακόμη και τώρα, δεν τολμάς να το διαβάσεις για να μην πολλαπλασιαστεί ο αριθμός της ηλιθιότητάς σου. Κάπως έτσι βρίσκεις τα αμέτρητα ταμπελάκια, που, διάολε, ποτέ δεν κατάλαβες γιατί δεν πετάς, τα γράμματά της που στέλνει για να νιώσεις πιθανότατα λίγο χαρούμενη, κι εσύ κάθε φορά απλώνεις τη μελάνη τους -λες κι αυτός ήταν ο σκοπός, μα τι βλάκας... και βρίσκεις το πακέτο από τα τσιγάρα, αναμνηστικό από μια βραδιά με ένα φίλο που πάντα αγαπούσες πάρα πολύ, χωρίς να πολυκαταλαβαίνεις γιατί - μετά κατάλαβες και το κρατάς ακόμη, μαζί με άλλα... βρίσκεις τα αποδεικτικά από την εποχή που το «εγώ» σου είχε φουσκώσει τόσο, που υπερκάλυπτε την –ούτως ή άλλως προβληματική- όρασή σου και κυνηγούσες φαντάσματα - λες και είχε κανένα νόημα να ξεπέσεις ακόμη πιο πολύ στα μάτια ενός τέτοιου ανθρώπου... και τις αποτυχημένες φωτογραφίες από τα village και τις σημειώσεις από τη σχολή, που χρωστάς ακόμη καμιά 10αρια μαθήματα και τις ερωτήσεις, που σου θυμίζουν το άγχος κάθε φοράς και το χαλασμένο κασετοφωνάκι που δεν έχεις επιστρέψει, και το μπρελόκ που γλυκοκοίταζες και λίγο να σε κάνει να «λυγίσεις», και τις ευχές που απλά γράφτηκαν για το καλό, ή τις άλλες που ήταν για να φτιάξει στ’ αλήθεια λίγο ακόμη η μέρα, και... και... και...

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το ξεσκαρτάρισμα... ποτέ δεν μπορούσα να πετάξω κάτι εύκολα... κάπως έτσι με τα ταμπελάκια, κάπως έτσι με πολλά άλλα. Νομίζω ότι πονάνε ή κάτι τέτοιο... Μικρότερη θυμάμαι ότι μια φορά αποπειράθηκα να κόψω το κεφάλι από το πόνι. Μετά νομίζω του ζητούσα συγγνώμη καθημερινά, για τις επόμενες δέκα μέρες. Ελπίζω να με έχει συγχωρήσει.

Άλλα κεφάλια πάντως από τότε δεν έκοψα. Αλλά συγγνώμη ζητάω. Συνήθως από τον εαυτό μου. Κάποια μέρα από αυτές (...) θα βάλω γενικώς τάξη. Εννοώ, έκανα μια κάποια δουλειά όλο αυτόν τον καιρό, που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πρέπει να κάνει το υπόλοιπο «έργο» μου πιο εύκολο. Άλλωστε, αν και δεν είμαι πολύ σταθερή στα συμπεράσματά μου, έχω πια μια ακλόνητη πεποίθηση πως τα πράγματα είναι στ’ αλήθεια πολύ απλά. Είναι πόσο θες να τα περιπλέξεις το θέμα. Αν κάτι σε κάνει ευτυχισμένο, ή έστω χαρούμενο, και δε χαλά το κέφι κάποιου άλλου, δεν μπορεί να ‘ναι κάτι κακό... αν κάτι σου χαλάει τη μέρα, τη νύχτα, το μυαλό, δεν μπορεί να θες να το κρατάς. Αν κάτι μοιάζει λάθος και μέσα σου γίνεται συλλαλητήριο πως έτσι ακριβώς είναι, δεν μπορείς να κάνεις τον κουφό. Κι αν τον κάνεις μην κυνηγάς μετά την κακή μοίρα. Αν κάτι δεν πήγε καλά, υποθέτω δεν χρειάζεται να βασανίζεις ούτε μισό δέκατο ακόμη το μυαλό σου, αφού τελείωσε... κι αν κάτι παλεύει να αρχίσει, δεν χρειάζεται να βάζεις στοιχήματα. Απλά ένα χεράκι ίσως... μπορεί και να κουνάει για «αντίο», αλλά ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει... όχι μοιρολατρικά. Αξιοκρατικά. Απολύτως, μα τον Τουτατή.

:: Στις 4.15 όλα ήταν ένα συνηθισμένο χάος. Στις 9.30 θα θυμώσω που δεν τελείωσα ό,τι άρχισα. Μα κάπου στις 23.59 θα δοκιμάσω να έχω ξεμπερδέψει... ::

I just thought...

if it starts with an earthquake, then it could be great...

after all... it’s time I had some time alone.

u know what i mean


p.s. the guy is so fuckin cute i could change my marriage philosophy. ha! (γιατί είδα μια ταινία και μου ήρθε) :)

people i know, people i knew... people i will forget... (no such people)

Η Ε. έφυγε πριν μερικούς μήνες. Απλά, πολύ απλά. Δεν είχαμε δάκρυα, ούτε καν χειραψία, στην ουσία δεν είπαμε ποτέ με λέξεις "αντίο". Είχαμε χωρίσει πολύ καιρό πριν τους δρόμους μας. Αν ποτέ συναντήθηκαν. Τώρα μιλάμε καμιά φορά, για καμιά τυπική ή ίσως και όχι ευχή και ίσως βρεθούμε κάποτε, αν εγώ αποφασίσω να πάρω τον μακρύ εκείνο δρόμο του γυρισμού. Πράγμα που δεν προβλέπεται ούτε στο χαρωπό εκείνο πλαίσιο της λέξης "διακοπές". Οχι για τώρα. Αν περνά από τη θέληση του τελευταίου καιρού μου, όχι για πολύ...

Η Ε. υπήρξε κάποτε πολλά. Τώρα υπάρχει κάπου μακριά, ίσως ευτυχισμένη, ίσως να δουλεύει τον δρόμο της για την ευτυχία, κάπως έμοιαζε να ξέρει εκείνη τι θέλει και νομίζω αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι και αυτοί που συνήθως το βρίσκουν. Είναι μια σκέψη που με κάνει να ανησυχώ... Καμιά φορά. Δάκρυα, είχαμε μάλλον, αλλά όχι με την μάλλον (x2) συνηθισμένη εικόνα. Κάποιες φορές το έχω εύκολο το κλάμα, κι ας μη θέλω, εκείνες τις φορές δηλαδή είναι που είναι εύκολο, και κάπως έτσι έριξα και λίγο πότισμα στο άσπρο πουλόβερ εκείνη τη μέρα και κάπως έτσι πάλι είπα "αντίο", μόνη μου το είπα, δεν ξανασκέφτηκα πολύ την Ε., μόνο σε καμιά γιορτή ή κάποιο τραγούδι ή κάποιο αστείο μπορεί να πέρασε από το πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά δεν την βλέπω πια καλά...

Ο Κ. είχε φύγει χωρίς πολλά λόγια, πριν μερικά χρόνια, δεν είχαμε αποχαιρετισμούς ούτε με εκείνον, γιατί έπρεπε να μείνει με κάποιο τρόπο στη ζωή μου αυτός ο άνθρωπος και μερικά χρόνια μετά είναι ακόμη εκεί και λέω κι ένα "ευχαριστώ" που και που, επειδή ευτυχώς αν τίποτε δεν κρατάει για πάντα, κάποια πράγματα κρατάνε ακόμη.

Η Φ. έφυγε χωρίς λέξη, χωρίς σημείο ζωής. Γύρισα άπρακτη, απελπισμένη και νομίζω ήμουν και πληγωμένη και τη βρήκα εκεί που την έβρισκα από τα 7 μου χρόνια όταν ακόμη είχε πλάκα να φωνάζουμε η μία την άλλη από τα μπαλκόνια στις 4 η ώρα το μεσημέρι και να βλέπουμε το αγριεμένο βλέμμα της απέναντι, που νομίζαμε θα μας πετούσε μία από τις απαίσιά πολλές γλάστρες της κάποια φορά, αλλά όχι, αυτές, μαζί και κάτι ποτήρια, τις φυλούσε για το κεφάλι του -μάλλον- μέθυσου άντρα της. Αυτοί δε φώναζαν τα μεσημέρια, φώναζαν βράδυ συνήθως κι εγώ τα βράδια έλειπα. Η Φ. ήταν εκεί και μου έλεγε. Εκεί τη βρήκα, σε ένα -ακόμη- φτιαγμένο ψέμα και κάπου εκεί πρέπει να κατάλαβα πως πάλι κάποιο λάθος είχα κάνει. Οχι δεν είναι οι πρώτες αγάπες/φιλίες/γειτονιές που θα κουβαλάς μαζί σου για πάντα...

Η Β. έφυγε επειδή είπε πολλές λέξεις κι εγώ δεν ήθελα τότε να τις ακούσω. Ζούσα στο δικό μου παραμύθι, που νόμιζα ήταν πιο σημαντικό από τα πιο ζωντανά γέλια των 15 μου και από τις πιο ζωντανές στιγμές μου, ακόμη κι αν ακούγεται στ' αλήθεια τόσο αδιάφορο να έχεις περάσει μερικές από τις πιο αλησμόνητες ευτυχίες της ζωής σου σε βρώμικα σκαλιά ή παίζοντας bubble-bubble με το "μικρό, μαύρο φόρεμα". Η Β. ξαναφάνηκε και αυτή τη φορά μιλάω εγώ πολύ και προσπαθώ μάλλον να μιλάω για να μην θυμάμαι ή μην καταλάβει τις ενοχές μου, αλλά αλλάξαμε και οι λέξεις μας δε συναντιούνται πια το ίδιο και οι εποχές του bubble-bubble πέρασαν, ακόμη και στο playstation έχω ένα τηλεχειριστήριο.

Ο Ζ. έφυγε, αφού ήρθε ξανά και ξανά κάτω από την παλιά πόρτα και χτύπησε ξημερώματα και έλεγε, έλεγε..., αλλά μετά σταμάτησε γιατί μάλλον κατάλαβε πως δεν άξιζε τον κόπο όταν ύστερα από 6-7 - αλήθεια πόσα; - χρόνια είδε με τα ίδια του τα μάτια πως η ζωή προχωρά, ναι, λυπάμαι, το είχα δει εγώ πριν από εσένα, πιο πάνω, η πρώτη αγάπη όχι δεν είναι σου λέω και παντοτινή...

Ο Γ. έφυγε ύστερα από απεγνωσμένες προσπάθειες για κάτι που στη θολούρα του δεν έδειχνε σίγουρος πως έχει καταλάβει τι είναι, αλλά το πάλευε, μετά χάθηκε και δεν έχει και τόση σημασία γιατί δεν υπήρξε και κάτι να έχω ζήσει, για να νοσταλγώ.

Ο Σ. έφυγε μάλλον ξαφνικά, εγώ τουλάχιστον ξαφνιάστηκα, περισσότερο ίσως που ήταν μπορεί και η πιο σύντομη γνωριμία μου με κάποιον που έχω πει τόσα πολλά, χωρίς σχεδόν να τον έχω δει, αλλά τουλάχιστον γλιτώσαμε αυτούς τους απαίσιους αποχαιρετισμούς που δεν μπορείς να αφήσεις τον άλλο, λες και θα αλλάξει κάτι, αφού αύριο πάλι το ίδιο θα είναι όλα κι αν δεν είναι δεν έχει και τόση σημασία γιατί κάποια πράγματα δεν χρειάζεται πάντα να συνεχίζονται, για να είναι απαραίτητα καλά.

Ο Α. έφυγε γιατί έτσι αποφάσισε, κι αυτός χωρίς λόγια, δεν του αρέσει νομίζω να μιλάει όταν σοβαρεύουν τα πράγματα, άλλωστε νομίζει ότι έφυγε για να ξαναγυρίσει και εγώ πιστεύω όλες του τις καλές προθέσεις, αλλά δεν θέλω να μπλεχτώ πάλι σε κάποιου είδους τρελό σενάριο, που κατά βάθος δεν πιστεύω κι άλλωστε όποτε πίστεψα δεν βρήκα άλλον να νιώθει μα-λά-κας, από μένα. Εφυγε και είπε ότι είναι για λίγο, μεταξύ μας έχω την αίσθηση πως κι αυτός μπορεί να σκεφτόταν πως τίποτε δεν είναι πιο πολύ από το "για λίγο", αλλά από την άλλη αν το έβλεπε όπως εγώ μπορεί να του χαλούσε αυτό το τόσο σίγουρο, βαρύ "εγώ", αφού ξέρουμε καλά, οι άντρες δεν κλαίνε και αυτός είναι ο μόνος που δεν θα μου άρεσε να δω να καταρρίπτει για πολλοστή φορά τον (γαμω)μύθο.

οι άντρες κλαίνε και κλαίνε πολύ. κάποιοι γιατί δεν ντρέπονται που τους συμβαίνει αυτό και κάποιοι άλλοι γιατί δεν ντρέπονται να κλάψουν ξανά και ξανά, για να σε πείσουν πως όλα μέσα τους πονάνε. κάποιοι γονατίζουν στα τέσσερα και παρακαλάνε, το έχω δει να συμβαίνει, και άλλοι παλεύουν με τα δάκρυα τους, γιατί δεν πρέπει, λένε, ή δεν θέλουν, λέω. κάποιοι δεν φοβούνται να συρθούν, αλλά όσούς είδα ήταν επειδή -νομίζω- τελικά έχουν μάθει σε τούτου του είδους το περπάτημα... η φύση. ή η λύση... όχι ακριβώς...

κάπως, με κάποιο τρόπο, θα βρω κάποτε τη λύση να σταματήσω τους αποχαιρετισμούς, αφού τόσο τους σιχαίνομαι. είναι αυτό που λέγαμε με ένα γνωστό, πως, κι αυτός δηλαδή όπως κι εγώ, δεν είμαστε καλοί στο να τελειώνουμε πράγματα.
ελπίζω η λύση να είναι πως δεν θα χρειαστεί να τελειώσω τίποτε άλλο από εδώ και πέρα γιατί εύχομαι πολύ ό,τι έμεινε να μην πρέπει να χαθεί... για τους δικούς του λόγους. έχω αφήσει λίγο χώρο για ό,τι μπορεί να μην βρήκα ακόμη και να είναι τόοοοσο καλό, αλλά είναι λίγος, γιατί κάποια έμειναν και αξίζουν οοοοόλο τον χώρο κι ακόμη παραπάνω. έχω αφήσει λίγο χώρο για κάποιους που μπορεί κάποτε να γυρίσουν, μπορεί και όχι, αλλά έστω και έτσι αυτό είναι ένα κενό που νομίζω θέλω να κρατήσω, τιμής ένεκεν ή κάπως έτσι... κανένα άλλο.
we are -almost- full.

happy, happier, happiest...

πονοκέφαλος, τα μάτια μου με βαραίνουν κουραστικά, ναι, το πρώτο ποστ της νέας χρονιάς έχει λίγο από πυρετό, όχι δεν τα έχω πάθει από wild ξενύχτια όλα αυτά. δεν έκανα καθόλου wild ξενύχτια για να ακριβολογώ...

χθες δοκίμασα να κοιμηθώ από τις 11, ναι καλά, έξι ώρες νωρίτερα από το κανονικό μου, μα τι σκεφτόμουν; ξύπνησα στη 1.30 και άρχισα να κάνω φιγούρες στο κρεββάτι, και θυμήθηκα τον Π. που μου έλεγε ότι όταν όλα πάνε χάλια, ή κάπως έτσι, το μόνο χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να μη μπορείς να κοιμηθείς για να μην το σκέφτεσαι. εδώ, εγώ, δηλαδή δεν πάνε όλα χάλια, αλλά ειδικά εχθές θα εκτιμούσα πολύ ένα βαθύ ύπνο, ελλείψει και ήλιου, που είναι άλλο ένα δοκιμασμένο γιατροσόφι για τα ζόρικα. το τρίτο της συνταγής (βλ. κατάποση αλκοόλ) δεν λειτούργησε ακριβώς ενδεδειγμένα, μάλλον παρενεργημένα, δεν έφτανε ο χαμός στο κεφάλι, πλάκωσε και πονοκέφαλος, τουλάχιστον η μουσική ήρθε κι έκατσε πολύ καλά κι έτσι δεν χρειάστηκε να πατήσω πάλι στο repeat το 27 από το disc 1, που το έχω λιώσει, αλλά ακόμη να το βαρεθώ, κάθε φορά νομίζω κιόλας ότι μου αρέσει περισσότερο, μαζί και το 28.

ο παλιός χρόνος που πήγε δεν πήρε μαζί του τίποτε από ό,τι θα ήταν ιδανικό να πάρει, αντιθέτως έχω την εντύπωση ότι μπορεί να πήρε κάτι που δεν έπρεπε καθόλου να ακουμπήσει, όπως και να 'χει, μεγάλωσα αρκετά για να τα ξέρω αυτά από πριν και να μην περιμένω κανενός είδους τρελές αλλαγές στις 00.01. ναι, μεγάλωσα, διότι φέτος δεν έκανα ούτε ευχή στο "57...58...59...60... !!!!", ούτε πολυασχολήθηκα με το τι συνέβαινε, μήπως τυχόν το παθαίνω όλη τη χρονιά και χθες το βράδυ αυτό που ήθελα πολύ να συμβεί δεν έκατσα να το παλέψω πολύ στο μυαλό μου, νομίζοντας (όπως παλιά) πως κάπως έτσι θα το πετύχω. το σκέφτηκα, το ήθελα, το είπα κιόλας, αλλά δεν περίμενα κάτι που δεν θα γινόταν φυσικά. κάποια, για μια, στιγμή κάποιος tried to mess with my mind, αλλά τι λες τώρα ρε φίλε; δεν περνάνε αυτά πια... ίσως κάποια, άλλη, στιγμή να το ξαναδοκιμάσω αυτό, αλλά για τώρα, εν έτει 2006, τι, μικρά παιδιά είμαστε; όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν έχει και καλύτερα πράγματα να κάνει και ναι, τίποτα, δεν κρατάει για πάντα.

happy new years.