do - you - recognize - me ?

Με τον καιρό όλα γίνονται πιο εύκολα... Ο χρόνος κι εγώ δεν ήμασταν ποτέ ιδιαίτερα καλοί φίλοι - εγώ έχω ένα προβληματάκι μαζί του για να είμαι ειλικρινής - αλλά μάλλον πρόκειται για ανιδιοτελή προσωπικότητα. Μου φαίνεται, δηλαδή, ότι μου κάνει και εμένα τις ίδιες χάρες με όλους...

νομίζω ότι με τον καιρό γίνονται όλα πιο εύκολα... Σταμάτησα να σκέφτομαι σενάρια καταστροφής, να βλέπω εικόνες διάλυσης, να ψάχνω τρόπους επώδυνης (για άλλους) επούλωσης (για μένα). Γενικά, θαρρώ (μα πόσες φορές πια), πως με τον καιρό θα αρχίσω να αγνοώ εκείνο το κομμάτι που μισοάδειασε, μπορεί και να γεμίσει με άλλα πράγματα, έχω άλλωστε μερικά υπόψην μου, αν και για τις ρωγμές στο πλάι δεν ξέρω αν γίνεται δουλειά...

με τον καιρό σηκώνω το τηλέφωνό μου πιο ψύχραιμη, απαντώ πιο ήρεμη και σκέφτομαι χωρίς κόμπους τις συνέπειες των όσων έχω πει... κι όταν το κλείνω, πια κι αυτό με τον καιρό ήρθε, προσπερνάω το γεγονός και λίγο μετά το διαγράφω... κάτι μένει πάντα, να με ενοχλεί, αλλά έμαθα να ζω και με αυτό - almost.

υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους δεν θα αρέσουμε ποτέ. ή -ακόμη κι αν έστω υπάρχει ένα κομματάκι μας που τους αρέσει- δεν έχουν τον τρόπο ή ό,τι άλλο για να μας το πουν... μπορεί να έχει και δίκιο. κι εμένα υπάρχουν πράγματα (μου) που δεν μου αρέσουν. αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα συζητήσουμε παρέα. δεν κάναμε και ποτέ καλή εμείς οι δύο. όχι για πολύ τουλάχιστον... άγευστη χωρίς ουσίες και ανούσια με αυτές.

με τον καιρό μαθαίνω να αφιερώνω όλο το χαμένο κι άσκοπο χρόνο (σου) εκεί που αποκτά νόημα και με κάνει να ανεβαίνω ένα σκαλί. δεν ξέρω που καταλήγει. νομίζω όμως σε κάτι καλύτερο του τώρα. για τα υπόλοιπα... μπορεί και να δεις κάποτε. μπορεί και όχι δηλαδή. μπορεί, αλλά ... do - you - recognize - me ?