dude...

... let it snow, let it snow, αλλά έτσι και ξαναφάω "σούπα" όπως θα γυρνάω σπίτι απόψε θα σου πάρει ο ήλιος τον πατέρα!
δηλαδή δε φτάνει που έγινα περίγελος μία φορά, που μ' είχε λούσει το χιόνι σαν να 'χα πέσει μικρή στο καζάνι με την πιτυρίδα και παρόλ' αυτά γελούσα σαν αυτιστικό, έπρεπε να γελάσει και η απογευματινή βάρδια των λεωφοριατζίδων με τη γελοία που ... ταπ... ταπ... ταααα... ζντουπ! (δις).

η αλήθεια είναι πως στην πρώτη γέλαγα κι εγώ με τα χΆλια μου (averel), αλλά η δεύτερη ήταν λίγο επώδυνη, έβρισα κάτι τον δήμο, κάτι το χιόνι, κάτι τον απέναντι χάρην ποικιλίας, μετά ανασκουμπώθηκα και συνέχισα, δεν μασάω εγώ από τέτοια, έχω πια εμπειρία. είναι και το πέσιμο τέχνη και καλά θα κάνετε να τη μάθετε, όλοι μια φορά τουλάχιστον στη ζωή σας θα τα φάτε τα μούτρα σας, καλύτερα από μικροί και στο σχολείο παρά στο Κολωνάκι. εγώ έχω πείρα και στα δύο.

η πρώτη τούμπα ήταν και απολαυστική. ας όψεται η ηλίθια, που τώρα που το σκέφτομαι την έχω μνημονεύσει τόσες φορές που ούτε γκόμενος-απωθημένο να ήταν, ας όψεται που είχε έμπνευση καλοκαίρι, με εξετάσεις και όλους εμάς τους μικρούς του γυμνασίου κι εκείνα τα ψηλά παιδιά του λυκείου να έχουν αράξει κι έπρεπε εμείς να τους δώσουμε λίγη χαρά βλέπεις, μέσα στην πίεση των εξετάσεων, ήταν θέμα αλληλεγγύης. πήγαμε να κάνουμε χαριτωμενιές, δεν τρώγαμε καμιά τυρόπιτα να ησυχάσουμε, και πήραμε και ύφος και "πάμε χοροπηδηχτά ως το κυλικείο" και "ένα, δύο.... μπε-ρδεύ-ει πό-δι μου με πό-δι σου... σκα-τάάάάάάάά"΄. καταμεσής στο προαύλιο και με σταθερή επιτάχυνση 5kl/0,6'', ωραία ήταν, έτσι είχα σίγουρα εξασφαλίσει πως θα ήμουν δημοφιλής στην πρώτη λυκείου και, ναι, ήμουν. too bad που δεν είχαμε αμερικανιές, κάποιου είδους βασίλισσα θα είχα βγει στον the prom, ενώ μετά τι, το καλύτερο που κατάφερα ήταν να βγω με "τον" φίλο "της" φίλης μου...

έκτοτε υπήρξα ιδιαιτέρως προσεκτική και ποτέ δεν ξαναέκανα "τσιγκολελέτα" (μα τι λέξη) σε προαύλιο, αυστηρά και μόνο στο σπίτι, αλλά βλέπεις το χάρισμα ή το 'χεις ή δεν το 'χεις. είπαμε το παν είναι να έχεις the touch, ώστε όταν πέφτεις, λόγου χάρη, σε κεντρικό του Κολωνακίου να είσαι χαριτωμένη, με στυλ και άποψη (παραδειγματικά επί τούτου λες ένα "μπέρδεψα το λουράκι της luis/longchamp/gucci/moschino (not the cheap, only the chic)... μου, που μου αγόρασε προχθές ο daddy επειδή συναχώθηκα...", ασταδιάλά, εμείς τη δουλέψαμε sweety pie, γαμώ τις κοσμικές μου...) και όλα είναι πια φυσιολογικά.

όταν βέβαια πέφτεις δίχως λόγο κι αφορμή, απλά επειδή κάποιος γελοίος είχε ρίξει λάδια στον δρόμο (λάδια; στο κολωνάκι; c'est terrible) και εσύ η πιο γελοία δεν τα είδες και μετά πέφτεις επίσης θεαματικά με τα χέρια να πιάνουνε χαλίκι και απέναντι είναι τρεις σκατίμπατσοι, οκτώ καταστηματάρχες, ένα ασθενοφόρο (χωρίς πελάτη) και καμιά δεκαριά κοσμικές, ή που το παίζεις λαβωμένη, ή Κεντέρης ή Βουγιουκλάκη κι εγώ ως γνωστόν μπορώ να κάνω καλύτερα μόνο το τρίτο, οπότε ρίχνεις ένα "χα-χα-χα, βρε πω-πω!", τους κοιτάς χαριτωμένα, σηκώνεσαι με σκέρτσο και αυτό ήταν. αυτό κι ότι δεν ξαναπάς κολωνάκι για κανα τρίμηνο, διότι όλοι το ίδιο είμαστε, ως γνωστόν (δις), λαός και κολωνάκι, και εγώ ξέρω ότι στις καλές περιοχές έχουν και τα καλύτερα φτιάρια... ma cherie.

αφού όμως τρίτωσε το πράγμα τώρα πια δεν ανησυχώ, νομίζω ό,τι είχα να προσφέρω στον κόσμο κι εγώ ως ερασιτέχνης κασκαντέρ το πρόσφερα, μπορώ άφοβα να περνάω από κάθε καλή περιοχή, με λάδια ή χωρίς, εσείς όμως προσέξτε, μην είναι η σειρά σας, σε περίπτωση που είναι, είπαμε ο καθένας τον έχει τον τρόπο του, το θέμα είναι να γελάς (δια της κολωνακίου περιπτώσεως βασικό εξάρτημα και η luis, διότι άμα είσαι του "κύκλου" σε κοροϊδεύουν λιγότερο, αν και θαρρώ πλέον πως με μια luis δεν σώνεις την κατάσταση, πολύς, όλο και περισσότερος κόσμος συναχώνεται και επίσης οι μαύροι στην ερμού έχουν βελτιώσει πολύ την ποιότητα, γουί ρίλι άρ δε ουάν αντ δε σέιμ νάουεντέις).

p.s. κι επιτέλους τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση στα κανάλια; μάγκες, χιονίζει, δεν άνοιξε η γη και μας πετάει βατράχια. ξεκολλάτε λίγο. δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το πράγμα κι εγώ έπεσα κιόλας στην τελική. αυτοί σπέρνουν οικογενειακό πανικό με 2 πόντους χιόνι ("όχι γιαγιά, δεν έχει φτάσει ως τον τρίτο το χιόνι, σου λέω είναι υπερβολικοί, αλήτες δημοσιογράφοι γιαγιά, ναι μην βλέπεις STAR γιαγιά, όχι δεν βρήκα ακόμη κανένα καλό και πλούσιο παιδί, ναι γιαγιά, θα παντρευτώ, όχι στα 25 δεν είμαι ακόμη μεγάλη, δεν θα μείνω στο ράφι, στο υπόσχομαι, ναι γιαγιά...), άλλοι πάλι τσαντίζονται άμα τους πεις γλύφτες, δηλαδή μιλάμε για τέχνη εδώ κι αυτοί παρεξηγούν, στο κλείνουν και στα μούτρα, εδώ ανεχόμαστε τόσα και τόσα εμείς κάθε μέρα, σαν πολύ εύθικτοι δεν έχουμε γίνει η νεολαία σήμερα;

... θα πάρω the kido, να γελάσουμε λίγο. he is the (previous) best thing in my life, το βεβαιώνω ...