stories from the barrio

δε με φτάνει η ταλαιπωρία με τη δουλειά, που όλο λέω "θα τελειώσω νωρίς" και πάντα νιώθω μετά παπανδρέου, που όλο λέω θα αρρωστήσω και ούτε να φτερνιστώ πειστικά δεν μπορώ, που το 'χει στρώσει στην αθήνα κι εγώ πήγα και βρήκα σπίτι δίπλα στη δουλειά. δε με φτάνουν αυτά, έχω και τα άλλα, τα απ' έξω άγχητα.

και δε λέω για την constantina, γιατί ευτυχώς το διευκρινήσαμε δεν με παρεξήγησε, δεν τα βαλε μαζί μου, ο tyler καλά θα κάνει να στρώσει λίγο πάντως. ευτυχώς που είναι λίγο κότα και δεν τραβάει το σκοινί.

τώρα που μεγαλώνω, έτσι λένε τα ημερολόγια δηλαδή, μπλέκω κι εγώ στον κόσμο των μεγάλων, που όπως κατάλαβα έχει πολύ χαρτούρα και πολλά-πολλά ζόρια, όλο σε γραφεία και τμήματα σε στέλνουνε, οι παράνομοι πρέπει να τη βολεύουν κάπως καλύτερα. ευτυχώς δηλαδή που κάποιοι σκέφτηκαν τα ΚΕΠ, πρέπει να είναι η πιο χρήσιμη ανακάλυψη στην Ελλάδα κι αυτό μετά τον τροχό εννοώ.

αν τα ΚΕΠ έφτιαχναν και σπιτικό μουσακά που και που θα τους προωθούσα μέσω της εταιρείας. έχω άκρες, στα σωστά γραφεία και αν αυτές δεν κάνουν δουλειά τσάμπα μάθαμε να κάνουμε τα ματάκια;

παίρνεις το τηλεφωνάκι σου, τους λες δυο βλακείες (πότε γεννήθηκες και αν κάνουν ωραίο χαλβά στην κρήτη) και σου στέλνουν τη χαρτούρα σπίτι. καθώς όμως ο καιρός περνά αρχίζω να αγχώνομαι, διότι αυτή η ιστορία με το ποινικό μητρώο από την αρχή μου βρώμαγε. και η διπλανή μου στη δουλειά είναι καθαρή κοπέλα. λίγο φωνακλού, αλλά δεν είναι αυτή που μου βρωμάει.

γενικά νομοταγής πολίτης δεν ξέρω αν είμαι, αλλά σίγουρα είμαι καθωσπρέπει πολίτης. δηλαδή, κύριε κράτος μπορείτε να βάλετε όσους φόρους θέλετε και στην ΕΡΤ πληρώνω και για 4.500 ευρώ τον μήνα μερίδιο αν θέλετε, είμαι όπως ακριβώς πρέπει για εσάς, δεν παίρνω χαμπάρι τι πληρώνω, εκτός κι αν δε μου φτάνουν μετά τα ψιλά για το εσπρέσο, που μπορεί να κάνει τα χέρια μου να χορεύουν σάλσα, αλλά τουλάχιστον με απαλλάσσει από τον πονοκέφαλο.

καθωσπρέπει πολίτης ήμουν πάντα, ποτέ δεν έπαιρνα μυρωδιά, αλλά τώρα κάτι μου βρωμάει. άρχισα να ξεβολεύομαι από την καρέκλα μου. όταν μικρή βούταγα από το περίπτερο της γειτονιάς (constantina δεν μένουμε στην ίδια γειτονιά, μείνε ήσυχη) τσίχλες και καραμέλες και που και που τον "Αρτσι" νόμιζα πως όλα αυτά συγχωρούνται λόγω παιδικής αφέλειας, αλλά μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου; μήπως το ποινικό μητρώο μου είναι λερωμένο; μήπως ήρθε η στιγμή να αντικρίσω τις συνέπειες;

εντάξει, το απολυτήριο λυκείου και ο βαθμός είναι μια ντροπή που μπορώ να ζήσω μαζί της για τα υπόλοιπα χρόνια μου, άλλωστε ποιος βγάζει το λύκειο στις μέρες μας, εδώ κάνουν κατάληψη τα κωλόπαιδα γιατί λέει η τυρόπιτα είναι στρογγυλή και δεν δαγκώνεται εύκολα, όχι ρε, εμείς είχαμε αξίες και ιδανικά τότε, μπορούσαν να φέρουν ό,τι τυρόπιτα ήθελαν, αρκεί να μην ήταν καταπιεστικοί με τις ώρες παρακολούθησης μαθημάτων.

αλλά να ζήσω με ένα ντροπιαστικό ποινικό μητρώο, δεν ξέρω αν μπορώ. κάθισα να τα σκεφτώ ένα-ένα. πρέπει να γυρίσω πίσω. να αποκαταστήσω τη φήμη μου και να κανονίσω μια-δυο δουλειές που έχω. σεσημασμένη για ένα κιλό γαριδάκια, δεν είναι καλό ούτε για βιογραφικό... έχουμε και λέμε: να γυρίσω ένα κουτί μπιγκ-μπάμπολ, δυο ιον αμυγδάλου, ένα πύραυλο σοκολάτα και τρεις κρέμα-καραμέλα, δέκα τεύχη "Αρτσι" Νοεμβρίου και τρεις αμίτα κοκτέιλ στον περιπτερά. να επιστρέψω τρεις οδοντόκρεμες (είχα κάνει σφράγισμα και τα φρόντιζα τα δόντια μου τότε), ένα σαμπουάν με εκχυλίσματα βοτάνων και τέσσερα κουτάκια με σάλτσα γουαδαλούπης στο σούπερ μάρκετ πάνω, ένα μαύρο, ένα μπλε κι ένα λευκό μπλουζάκι στο γωνιακό της κεντρικής, ένα κονσίλερ και τρεις μάσκαρα στο καλλυντικατζίδικο, ένα.......

τώρα που το σκέφτομαι... έχω σίγουρα διαλέξει λάθος κλάδο δουλειάς. έχασα μια καλή καριέρα κι ο κόσμος της παρανομίας είναι φτωχότερος χωρίς εμένα. θα πρέπει κι οι δύο να ζήσουμε με αυτό, τι να κάνεις. αύριο θα πάρω στο ΚΕΠ. θα τους εξηγήσω. είναι καλοί αυτοί, θα καταλάβουν. κάπως θα με βολέψουν. πάω τώρα να παίξω με το χιόνι.