σέιμ σιτ (αντ τουντέι)

κάποιοι πίνουν τα ποτά τους στο ίδιο σημείο, άλλες μέρες.
άλλοι πάλι το παλεύουν να θυμηθούν τις παλιές μέρες.
υπάρχουν και μερικοί που δεν σε αφήνουν με τίποτα να ξεχάσεις αυτές τις μέρες.

ο bruce ένιωσε λίγο μαλάκας και το πάλεψε λίγο με εκείνο το παλιό κομμάτι του εαυτού του.
apart that ένα χάος...
όχι, δεν το γυρνάω σε meta-blogging, δεν ανακατεύομαι με άγνωστες λέξεις, αυτό το κάνω μόνο με ανθρώπους, άσε δε που ποτέ δεν κατάλαβα τι στα κομμάτια σημαίνει meta-blogging κι από πού κρατά η σκούφια του. το μόνο meta-smtng που ξέρω είναι ένας κώδικας, του flash αν δεν με απατά η μνήμη μου, που το καλό που της θέλω, δεν τα σηκώνω εγώ αυτά και θα 'χουμε άλλα, μετά... meta-... like μετά; μετά τι; μετά το blogging?

κάτι παίζεται και με τα σχόλια, εγώ αναρωτιόμουν πολύ πριν το θίξει ο mcmanus, που μόλις σήμερα αξιώθηκα να ξαναβρώ που είναι (διαδικτυακά, δοντ λετ μι μπι μισαντερστούντ - αγκαίν), δεν έχω ακόμη καταλάβει πως πάει αυτή η ιστορία. αφήνεις σχόλιο άμα σου αρέσει το ποστ ή άμα σου αρέσει ο μπλόγκερ; θαρρώ πάντως πάει ανάποδα, συνήθως -όπως έχω παρατηρήσει- αφήνεις ποστ άμα δε σου αρέσει το ποστ και ο μπλόγκερ. που δηλαδή το εξηγώ από την επισκεψιμότητα του φίλου μου του bruce, τώρα τελευταία που 'χει chees-έψει μόνο εγώ και κανα δυο άλλοι του αφήνουμε, κι εμείς από λύπηση, για να μη νιώθει (μερικές φορές) μαλάκας.

το καλό είναι ότι κατάφερε να keep his enemies closer, closer, closest. αυτό το έχω καταφέρει κι εγώ, αλλά όχι στα blog και αηδίες, real life babe, όποιον δεν γουστάρω τον έχω εκεί μπροστά στη μούρη μου, βλεπόμαστε, κοιτιόμαστε, σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε. το πρόβλημά μου είναι με τους άλλους, τους αντι-ένεμις, αυτούς κάνω καιρό να δω ή τους βλέπω σε bad timing, τα 'χω πει εγώ και παλιότερα, bad timing can fuck u big time.

το πρωί, το lemon tree μου θύμισε τον Μ., που δεν ξέρω αν έχει και καμία σχέση, δεν θυμάμαι δηλαδή κάτι να τους συνδέει, αλλά θυμάμαι πολύ καλά από ποιόν έμαθα τους violent femmes και γιατί καπνίζω davidoff. Ο Μ. ήταν ένας φίλος από τους καλούς, αλλά κι αυτούς που δεν θυμάσαι όταν αναπολείς, δεν έχω ιδέα γιατί σκεφτόμαστε έτσι μαλακισμένα μερικές φορές, κάθεσαι και κλαίγεσαι για την ηλίθια απέναντι, επειδή σε είχε θαυμάσει μια φορά που τους είχες γράψει όλους κι έπαιζες με το χιόνι κι επειδή τώρα δεν χιονίζει, αλλά έμαθε αυτή καλά το κόλπο και στο 'δειξε μια φορά. σε στυλ "learned from DA best", πόσο χαίρομαι που μεγαλώνει εκείνη η λεμονιά και σε λίγο δεν θα βλέπω ούτε μπαλκόνι, ούτε τοίχο, άσε που άλλαξε δωμάτιο και με τον μικρό. time is everything, άμα σου λέω.

ο Μ. λοιπόν ήταν παρέα από αυτές που ζούνε λίγο, αλλά άμα το καλοσκεφτείς τις θυμάσαι πολύ, το ψάξιμο απαιτείται γιατί δεν είχαν τίποτε κακό να σου γρατζουνάει τη σκέψη και να το θυμάσει κάθε τρεις και λίγο. καλός φίλος, από τους καλύτερους, ξανθός και με γαλάζια μάτια, όχι όμως the brad pitt type, μάλλον the fat-type, δεν θυμάμαι να τον ένοιαζε ποτέ ιδιαίτερα τι λένε και τι κάνουν οι άλλοι και συνήθως μιλούσε πάντα ήρεμα. φαντάζομαι θα έχει κάνει κάποια καριέρα καθηγητή και θα είναι ευτυχισμένος, αυτοί οι άνθρωποι συνήθως τα καταφέρνουν μια χαρά και εγώ θα είναι ένας από τους λίγους που αν τον ξαναδώ θα χαρώ πολύ, αλλά ως εκεί, μάθαμε ήδη μια φορά, άμα κυνηγάς ανέμους από τα παλιά (ή και τα νέα) το πολύ-πολύ να σου χαλάσει το μαλλί και να λαχανιάσεις.

όταν η f. μου έδινε τις marlbor-ies να τις κρύβω στα συρτάριά μου εγώ δεν κάπνιζα ακόμη (η φάση με τα χιόνια είχε προηγηθεί) και με αυτές ξεκίνησα κάποια στιγμή, αλλά πάλι καλά που ο Μ. μου είπε για εκείνα το ωραίο πακέτο -ήξερε αυτός το ψώνιό μου πριν από μένα- και γλίτωσα τα καουμπο-τσιγάρα και τα davidoff είναι σημείο αναφοράς κάτι χρόνια, όπως και οι violent femmes, αν κανείς ξέρει τι τσιγάρα προτιμούσαν αυτοί θα ήθελα να μου το πει, έτσι να ξέρω αν παίζει καμιά φοβερή σύμπτωση.

κατά τ' άλλα είναι πάλι μια συνηθισμένη μέρα, ζητάς κάτι απλό, σου απαντάνε σαν να ζήτησες τον ουρανό με χλόη, σβήνεις ένα-δυο τσιγάρα στην παλάμη σου (προτίνεται τα marlboro του διπλανού, τα δικά μου είναι ακριβά) και σου περνάει και η πρεμούρα. εντάξει, υπάρχουν και καλύτερες μέρες, σαν τη χθεσινή που βοήθησες ένα καλό συνάδελφο να περάσει περισσότερο χρόνο χαζεύοντας τις μυρμηγκοφωλιές στο έδαφος της Ασίας, μην θυμάσαι που άμα μετρήσει πάνω από 100 (συνήθως φτάνει ως τις 1000) αποκτά και ύφος, εσύ κάνε το καλό και ρίχτο στον γιαλό, ελπίζοντας πάντα να μην ξέρει κολύμπι.

ναι, άλλη μια συνηθισμένη μέρα, καιρό είχα να ξεφορτωθώ τόση σαβούρα, ελπίζω να χιονίσει και να κλείσουν όλοι οι δρόμοι γύρω από το σπίτι μου μέχρι την Παρασκευή, έχω πάρει αρκετές προμήθειες από τα ΑΒ, που είναι τα καλύτερα σούπερ-μάρκετ και όχι δεν τα έχει ο θείος μου, και έχω και πολλά βιβλία, οπότε θα την περάσω ζάχαρη...