γευση-πρόοδος

Κι ύστερα ψάχνετε γιατί είμαστε πίσω ως χώρα στα έδρανα της βουλής μας και στην κουλτούρα των αρχαίων που χάθηκε στην Τροία...

Ως χώρα είμαστε πίσω γιατί ενώ εμείς τρέχουμε στον κύριο Πιλ-Πουλ, σε κάποια ταράτσα σικ ξενοδοχείου, στα balthazar ή τα central και σκάμε μισό βδομαδιάτικο για ένα πιάτο με στρουθοκάμηλο με κρούστα από βατόμουρο, περιχυμένη με σάλια ουρακοτάγκου, εκεί στην αγγλία, οι διαβολικά έξυπνοι αυτοί άνθρωποι, όπως μαθαίνω, τα χέζουν τα κλασάτα και τρώνε μπέργκερ με γαζέλα, στα κεντρικά του Λέστερ και ουτε καν στα Λονδίνα, με 2,80 λίρες each, όπως με βεβαιώνει η φωτό του φίλου μου του ηλία.




αλλά τι να πεις, που κι η κουλτούρα να έρθει μεσ' τη μούρη μας, εμείς την απαρνιόμαστε. ρώτησα τον ηλία τι έχει δοκιμάσει από όλα αυτά. έσκουξε μεσ' τ' αυτί μου "είσαι τρελήηηηηηη;;;" και το κλεισε με βία.

δεν έχουμε ξαναμιλήσει.

ή που δοκίμασε κάποιο μπέργκερ ή που κατάλαβε (επιτέλους) ότι μένοντας ακόμη ελλάδα είμαι πολύ οπισθοδρομική για να με κάνει παρέα...

αν κάποιος τον δει να του πει ότι τον ψάχνω και σκοπεύω, αν χρειάζεται, να πάω στη Σπονδή.

Ο,τι πιο σικάτο και ακριβό υπάρχει και δυο τσιγάρα δρόμος... Ο,τι θυσία χρειαστεί, για τους φίλους τις κάνεις...

για την ώρα, κι ωσότου μαζέψω τα 80 ευρώ που χρειάζομαι για το ορεκτικό, το βράδυ λέω να πάω σε κάποιο μπανάλ συνοικιακό, να καλωσορίσω το καλοκαίρι με μια παραδοσιακή μαργαρίτα. νωρίτερα μπορεί να πιούμε και κανα τσίπουρο, αν και δεν το βρήκα πουθενά στο εγχειρίδιο του καλού κοσμπολίτη.


p.s. ο ηλίας μια χαρά παιδί είναι. απλά τον είχα πρόχειρο. τι φταίω που μένει στο λέστερ και μου δειξε και τη φωτό... φταίω;

νούμερα

45 στους 50 γυρνάτε το κεφάλι σας να χαζέψετε το ξανθό γκομενάκι που περνάει κουνιστό το φανάρι ή από το πεζοδρόμιο.

και οι 45 οδηγείτε και είστε εν κινήσει.

30 από τους 45 θα συνοδέψετε το κοίταγμα με ήχο, κάποια κλισέ μαλακία ή το πατροπαράδοτο σφύριγμα.

20 από τους 30 θα προσθέσετε κάτι πρόστυχο, του κώλου ή και παραπάνω, για να στολίσετε καλύτερα την ιστορία στον καφέ με τον τάδε κολλητό μαλάκα ή όχι μετά.

35 από τους 45 βγάζετε και τη μούρη έξω από το παράθυρο για να ακουστεί καλύτερα η παπαριά.

07 από τους 45 έχετε πραγματικά κάτι έξυπνο να πείτε.

(οι υπόλοιποι) 38 από τους 45 είστε ενοχλητικοί.

06 από τους 07 είστε κάτω των 18.

25 από τους 45 είστε στο αυτοκίνητο μόνοι.

20 από τους 45 έχετε μέσα τη γυναίκα/γκόμενα, μια φίλη, έναν γνωστό και πολύ συχνά επίσης τα παιδιά σας.

40 από τους 45 κατευθύνεστε στο σπίτι για να φάτε το φαΐ της γυναίκας/γκόμενας, σχολείο για να πάρετε τα παιδιά ή στο ραντεβού με την καινούρια/παλιά σας γκόμενα.

43 από τους 45 περιμένετε απάντηση από την γκόμενα για να την "συνοδεύσετε" ως το σπίτι σας, το σπίτι της ή και κάπου άλλου.

(οι ίδιοι) 43 περιμένετε μπινελίκι από την γκόμενα για να της κατεβάσετε ότι πιο καινούριο από τις λογοκριμένες σελίδες του λεξικού, σε ρυθμούς 100 λέξεις/5 δεύτερα.

18 από τους 45 είστε γυναίκες και κοιτάτε τι χρώμα παπούτσια φοράει η γκόμενα ή πως κουνιέται έτσι το τσουλάκι.

45 από τους 45 θα τρακάρετε αν δεν δείτε το κόκκινο (φανάρι/ΙΧ/λεωφορείο/...) εγκαίρως. ΜΑΛΑΚΕΣ!

-

πρέπει να ήταν ως περίπου τα 14 ή 15 μου που με καταδυνάστευε... ή αυτή είναι τέλοσπαντων η δική μου εκδοχή, δίχως ποτέ να νιώσω ακριβώς κάποιον πέλεκυ καταπίεσης να γυροφέρνει το κεφάλι μου.

ίσως και να ήταν η ανάγκη επανάστασης που κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του διακατάχεται από μία...

κι εκείνη, σεβόμενη επίσης τα must του ρόλου της, έμπαινε σε ένα πετσί τύπου-κέρβερου και με κυνηγούσε με την αγριεμένη της ματιά σε κάθε παράκληση για "μισή ώρα ακόμη" σε κάθε έξοδο, που θα γινόταν μία και μιάμισι ώρα, πασπαλισμένη περίτεχνα, στο δικό μου μυαλό, με τα πιο ευφυή ψέμματα... οι τρομάρες της εποχής ήταν αρκετές, ποτέ όμως τόσο δυνατές, εκτός από εκείνη τη φορά που όλα πήγαν τέλεια, αν είχα τραβήξει και το γαμημένο κλειδί θα ήταν ιδανικό. δεν είχε καν χρειαστεί να ελέγξει αν τα μαξιλάρια που έβαλα κάτω από το σκέπασμα ανέπνεαν σε ρυθμούς δικούς μου, αλλά το μικροηλίθιο μυαλό μου δεν με άφησε και βρέθηκα με λαμέ μπλουζάκι και τις μπότες ανά χείρας, το ξεβαμμένο άι-λάινερ, στις 6 το πρωί, να ψελλίζω κάτι ακατάσχετα πρόχειρα εκεί στην εξώπορτα.

το "είχα πεταχτεί εδώ απέναντι, να δώσω στην φ. κάτι σημειώσεις" μου φαινόταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να κατεβάσει ανθρώπου νους εκείνη την αποφράδα ώρα...

δεν φώναξε πολύ, αλλά κι όταν φώναζε ποτέ δεν κάκιωνα. όσο καλά κι αν έπαιζε τον ρόλο, την κάλυπταν οι (λίγες) ώρες απουσίας της, τότε που μετρούσα τον χρόνο κι απλωνόμουν στο πάτωμα στο σαλόνι, μπροστά από το τεράστιο, ξύλινο ρεγκάλ και άνοιγα με λύσσα κάθε ένα ντουλάπι κι έβρισκα ό,τι είχε χωθεί πίσω από κεντημένα μαραφέτια, ένα αταίριαστό της χόμπι, να κρύβει αυτό που μπορούσε να κάνει καλύτερα από κάθε τι... οι ιστορίες που ξεδίπλωνα από εκεί μέσα, ευχή και κατάρα, για μένα τον μοναδικό ίσως αναγνώστη, για εκείνη, την μοναδική ταλαντούχα στην οικογένεια μάλλον...

μερικά χρόνια μετά μεταμορφώθηκε, μαλάκωσε η ούτως ή άλλως ζεστή φωνή και έγινε μόνιμη συγκατάβαση, εγώ εγκατέλειψα πρόωρα τις επαναστατικές μου τάσεις, επανάσταση χωρίς δαμόκλειο σπάθη δεν γίνεται και έτσι έψαχνα αλλού κινδύνους...

δε φωνάζει πια καθόλου, θα λεγα πως βλεπόμαστε σπάνια, αλλά θαρρώ κάπως έτσι ήταν πάντα και τώρα που δεν σκαλίζω πια τα συρτάρια κάθε φορά που βγαίνει, παίρνω που και που κάτι λίγο από το ταλέντο της, σε μια-δυο ή και παραπάνω αράδες, είναι σα να διαβάζω κάθε φορά το καλύτερο βιβλίο του κόσμου, που ρουφιέται σε μια στιγμή και σου κολλάει μια ζωή.

και σήμερα που μεγαλώνει λίγο ακόμη, δεν είπα ούτε λέξη, δεν έγραψα και καμια τέτοια, αλλά είναι που μερικές φορές με ό,τι αγαπάς πιο πολύ δεν έχεις λέξεις να μετράνε. μερικά γράμματα στη σειρά δεν έχουνε κανένα νόημα μπροστά σε όπου θα έφτανες αν χρειαζόταν και χωρίς εξαγγελίες αγάπης.

όσο περνάει ο καιρός το νιώθω όλο και πιο πολύ ότι τραβάμε σε ένα μονοπάτι που δεν έχει παρά μερικές φιγούρες στα πέριξ, αλλά εκτιμώ όλο και περισσότερο πως, αν χρειαστεί, μισή σταλιά από φωνήεν είναι αρκετή για να μη νιώσεις ποτέ μόνος στη διαδρομή. κι αν δεν θα είναι κανείς-κανείς άλλος, ξέρω ποιος θα είναι οπωσδήποτε, με κάθε τρόπο, με όλη την έννοια του...

χρόνια καλύτερα στη μεγαλύτερη αδυναμία της ζωής μου.

Σσσσσςς....

...μ' άκουσε κανείς να φεύγω;;;

ταπ..ταπ..τααααπ....

πάω να βρω αυτούς που μ' αρέσουνε.

οι άλλοι (ούτε) είπαν δεν θα μπορέσουνε.

δεν θα πεθάνουμε κιόλας. δεν είναι και λύση δηλαδή μέρες που είναι.

να τρέχεις πάλι από την αρχή Σάββατο βράδυ;; Α πα πα!

και κααααλέεεεεές ξάπλες to all!

και καλό πάσχα (anywhere)

τις μέρες τούτες τις αγιες, ο κόσμος χωρίζεται σε δυο κατηγορίες.

αυτούς που θυμούνται από που κατάγονται κι έχουν ένα μέρος να αποδράσουν, είναι αυτή η "μίζερη επαρχία", όπως κάπου την είδα γραμμένη, κι αυτούς που ευλογούν τα γένια τους ή κάπως έτσι, γιατί η Αθήνα αδειάζει και είναι τέλεια (και δεν έχουν δηλαδή κι αλλού να πάνε)...

οι πρώτοι σιχτιρίζουν την αθήνα, που είναι μουντή, άχρωμη, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς επίπεδο ζωής και πάνε για επαφή στη φύση, μόνο που αυτό δεν είναι η κανονική τους ζωή και σε λίγο θα είναι πάλι πίσω σε αυτή τη μουντή, άχρωμη και χωρίς προσωπικότητα ή επίπεδο ζωής πόλη, που ωστόσο οι ίδιοι αυτοί επέλεξαν ως τόπο κατοικίας...

οι δεύτεροι μένουν εδώ και μιλούν υποτιμητικά για τα βλαχαδερά που την έκαναν, τραβήξαν στα χωριά τους - που λέει κι ένας γνωστός μου, από αυτούς που είναι επίσης από χωριό, αλλά το έχουν διαγράψει επιλεκτικά της μνήμης τους και τρώνε τζατζίκι με χρυσά πιρούνια. οι δεύτεροι απολαμβάνουν την άδεια όμορφη πόλη τους, ανεβοκατεβαίνουν με ζήλο την αποφορτισμένη βασιλίσσης σοφίας και κοιτούν ανά τρία λεπτά τις επαφές στο κινητό, μήπως πετύχουν κανένα βλαχαδερό που να μπορούν να προσεγγίσουν για να τραβήξουν σε κανά χωριό να μυρίσουν λίγο αέρα που δεν φαντάστηκαν και ποτέ ότι υπάρχει...

τους πρώτους λίγο τους καταλαβαίνω. ναι, καμιά φορά ο καθαρός αέρας δεν προσφέρει επαγγελματική καταξίωση ή κάποιου άλλου είδους αγαθό ζωής και, ναι, ίσως αναγκάστηκαν να τραβήξουν για πρωτεύουσα. με τους δεύτερους απλώς γελάω... ο ορισμός του αρχοντοχωριάτη, προσβάλω και φαίνομαι, μειώνω κι ανεβαίνω... δοθείσης ευκαιρίας παίρνω τη λουί βιιτόν βαλίτσα μου και τρέχω στο λαγκάδι, για επαφή στη φύση και νάτσουραλ σολάριουμ... καραγκιοζάκια...


εγώ το Πάσχα δεν θα πάω στο χωριό μου. θα ανοίξω τα πατζούρια από το καινούριο μου σπίτι, θα γνέψω καλημέρα στην απέναντι κουτσομπόλα της πολυκατοικίας που μου κρύβει τη θέα της άχρωμης αθήνας και θα ξαναδιαβάσω την κάρτα της μαμάς μου και θα την πάρω τηλέφωνο να της πω ότι Αυτός ανέστη, άρα όλα γίνονται, και χρόνια καλά, γιατί έχει γενέθλια...

και μετά θα πάω για καφέ στο πιο κοσμικό καφενείο της μουντής μου πόλης, γιατί εγώ τη διάλεξα και τη γουστάρω μέχρι το τελευταίο χωρίς προσωπικότητα χαλίκι της, με τους βιαστικούς της ανθρώπους και τους κομπλεξικούς πρωτευουσιάνους της, το άφθονο καυσαέριο και τις μίζερες γειτονιές. και όλους μου τους καλύτερους φίλους, τους πιο δικούς μου δρόμους και τα πιο όμορφα φώτα σε όλο τον κόσμο.

πόλη σου δεν είναι όπου γεννιέσαι. πόλη σου είναι όπου ταίριαξες. και αν αλλάξω γνώμη, κάποτε, ποιος ξέρει, μπορεί και να γυρίσω στη μίζερη επαρχία μου. είναι εκεί και θα με περιμένει. πάντα. με τον ίδιο αέρα και την πολύ θάλασσα. ζύρω-ζύρω!

ακατάληχτο

από μικρή, πολύ μικρή όμως, το ήξερα, το είχα δει το παραμύθι, πως ό,τι κοροϊδεύεις το παθαίνεις...

την πάτησα από νωρίς και ευτυχώς συμμορφώθηκα κάπως, αλλιώς τρομάζω και να σκεφτώ τι θα είχε συμβεί. όχι πως το σώσαμε τελείως.

ο πρώτος "δάσκαλος" ήταν ο δημητράκης. ο δημητράκης ήταν ένα από τα σπαστικά του (καινούριου) σχολείου, από αυτά τα νευρικά παιδάκια, που κάνουν μονίμως πλάκα που καταλαβαίνουν μόνα τους, γιατί..., γιατί δεν ξέρω, αλλά είναι ηλίθια, τα φαντάζομαι να κάνουν μονίμως αυτό το "σε κορόιδεψα, νιααα, νιαα..." και εν κατακλείδι ο δημητράκης μου την έσπαγε άσχημα! και επειδή είχα βαρεθεί να με πρήζει με κάποιο σαχλό αστείο, δεν άντεξα και του το χτύπησα μια μέρα. πρέπει να ήταν μία από τις χειρότερες βρισιές της εποχής μου, όταν του ξεστόμιζα "αντε πνίξου παλιογυαλούμπα"...

(σκέφτομαι ότι αν ο δημητράκης μιλούσε ποτέ στο σήμερα με την υπάλληλο της eurobank θα ένιωθε προνομιούχος, αλλά τι τα θες...)

το "παλιογυαλούμπα" που ξεστόμισα ήρθε να κολλήσει στη μάπα μου την επόμενη ακριβώς χρονιά, όταν ο ψηλός, ασπρομάλλης κύριος με τα χέρια που μύριζαν απολυμαντικό ιατρείου έδινε τη γνωμάτευση στη μαμά μου και μετά η εικόνα μας μεταφέρεται σε εμένα να δοκιμάζω σκελετούς για "γυαλούμπες"... ήμουν κι εγώ δικός σας πια...

και κάπως έτσι το ψιλοβούλωσα για αρκετά χρόνια. δεν ξαναχτύπησα σε κανένα παιδάκι κανένα του πρόβλημα, όσο κι αν με ενοχλούσε (αν και τελευταία, βλέποντας όλα αυτά τα τρέντι πιτσιρίκια, με την κοιλιά να περισσεύει 58 γιάρδες από τη ζώνη, αλλά το μαλλί να είναι funky και η μάπα να έχει attitude, με βλέπω λίγο έτοιμη...).

με τους γυαλούμπες δεν τα ξαναέβαλα, ακόμη και όταν ήρθε η αποκάλυψις με τους φακούς επαφής, αλλά κάποια στιγμή στη ζωή μου άρχισα να ασφυκτιώ από την πολυλογία...
εννοώ, όλοι έχουμε πράγματα να πούμε, αλλά, κοπελιά..., πρέπει να τα πούμε όλα ετούτη τη στιγμή και με κατάργηση της τελείας;; άσε με να πάρω μια ανάσα. να πω ένα ξερό "ναι". οοοοχι. κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μιλήσουν. την καταννοώ. αλλά δεν τραβάει η βαλίτσα πολύ... έκραξα... εδώ και πολλούς μήνες πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει στην κολλητή μου επί 35λεπτου ασταμάτητου και ενώ η μόνη ενεργή πράξη από πλευράς της είναι να στρίβει τσιγάρο...

το χειρότερο που αναρωτιέμαι αν είναι κι αντίστοιχο είναι που τελευταία με πιάνω να μιζεριάζω στο κουκούλι μου, κακοτυχίζοντας μονίμως την άδικη μοίρα που με έριξε να κάνω αυτή τη δουλειά... ή κάποια άλλη, φαντάζομαι δεν θα ήταν πολύ διαφορετικά ύστερα από μερικά χρόνια στην ίδια θέση, με τις ίδιες φάτσες, την ίδια ρουτίνα. αλλά ένα χρόνο πριν έλεγα πως αν δεν σου αρέσει τα μαζεύεις και την κάνεις... εγώ φέρομαι σα να μη μου αρέσει, αλλά δεν έχω κάνει ούτε μισό μέτρο με τάσεις φυγής. επί της ουσίας δηλαδή. γκρινιάζω λίγο παραπάνω κάθε μέρα, βαριέμαι όλο και περισσότερο, δεν βρίσκω κανένα σχεδόν ενδιαφέρον και εκνευρίζομαι με το να μου πεις "κάνε...".

εκεί που θέλω να καταλήξω είναι... ναι... ερρρ...

ο ziggy επέστρεψε

         ο bruce μετακόμισε

η kyrallina δεν ανοίγει τα comments (με τίποτα;;)

        κάπου θα παίζει ένας καυγάς που βαριέμαι να ανακαλύψω

η μέρα είναι κουραστικά αδιάφορη

         οι περισσότεροι έχουμε ακόμη ίωση που βαριέται επίσης να πάρει τον αγύριστο

ο ολυμπιακός πάλι τον πήρε, τον 34, ξεπερνώντας άκαφτος το επικίνδυνο νούμερο

               αύριο είναι και το πάρτι (θαρρώ...;)...

άλλο ένασυνηθισμένο 24ωρο (+++) να βαριέσαι...

η μαγκιά, η πολλή

Για να δούμε λοιπόν που μπορείς να το παίξεις μάγκας, κατά το Ευαγγέλιον του σωστού του Ανδρα, ακόμη κι όταν το μοναδικό που προδίδει πάνω σου ανδρισμό είναι ότι το επώνυμό σου τελειώνει σε -ς.


1. Στον μικρό του κυλικείου της δουλειάς (Π.Χ.). Είναι μικρός, είναι και του κυλικείου... Στην εταιρεία ΣΟΥ, που σκας με κοστούμι και μπορείς να κυβερνήσεις όλο τον κόσμο (αυτό από τη διαδρομή είσοδος ως την καρέκλα του γραφείου σου. μετά δηλώνεις παραίτηση από πλανητάρχης, γιατί είπες να ασχοληθείς λίγο με την οικογένεια ή τα κοσμικά). Ο μικρός εκτός από κατώτερος είναι και πίσω από τον πάγκο. Ακόμη κι αν μικρός είναι μόνο στο μάτι, σαφέστατα μπορείς να προλάβεις να βρεθείς σε ουδέτερη ζώνη, αφού τρέχεις καλύτερα. Κι εκτός αυτού, κάνεις κάτι εξυπηρετησούλες στους σωστούς ανθρώπους, δεν θα κωλώσουμε τώρα να στείλουμε τον μικρό... Μαγκιά λοιπόν...

2. Στον πιτσαδόρο που έφερε την πίτσα με 1,5 λεπτό καθυστέρηση και έτσι έλιωσε το 1/2 από το παγάκι της σπράιτ παραπάνω από ό,τι έπρεπε. Του πετάς δυο μπινελίκια και παίρνεις και ένα τηλέφωνο τον υπεύθυνο. Σε περιπτώσεις γιγαντόσωμου ντελιβερά, επικεντρώνεσαι στο plan B.

3. Στον τάδε που σου την έσπασε το μπας-κλας ντύσιμο/βλαχαδερό υφάκι/φτωχομπινεδιάρικο όχημα και αφού έχει απομακρυνθεί καμιά 500αρια μέτρα. Στα 700 δε, του γαμάς ό,τι έχει και δεν έχει του παλιόπουστα.... Μαγκιά...

4. Στην γκόμενα απέναντι που δε σε γουστάρει μία κι ας την κοζάρεις όλο το βράδυ και έστειλες και 2 σφηνάκια που πήραν τον αγύριστο ή στην καλύτερη χαμογέλασε ευγενικά και γύρισε από την άλλη. Παλιοπουτάνες, όλες ίδιες είναι...


Βασικά ναι... Τους βλέπω όλη μέρα, κάθε μέρα τους μάγκες... Είναι εκεί μπροστά σου, συνήθως μουρμουρίζουν. Φωνάζουν πολύ μόνο στην παρέα... Γνωρίζονται καλά μεταξύ τους και κλείνουν με μαγκιά το μάτι όταν την έχουν πει σε κάποια άνωθεν ή παρόμοια κατηγορία. Σφίγγουν χέρια στους ομοίους. Μετά τους χώνουν επίσης λίγο μπινελίκι, γιατί ο άντρας ο σωστός είναι και τζέντλμαν... Δεν σε βρίζει ποτέ (στα ίσια).


Και μετά αναρωτιέστε, οι πιο πολλοί, γιατί οι γυναίκες ζητάνε όλο και περισσότερα δικαιώματα. Γιατί, έχετε κάποιον τρόπο να τις κωλώσετε...;;


ps. και όχι, δεν είμαι φεμινίστρια, από αυτές που επικαλείται ο averel με τις καύσεις στο Σύνταγμα ή οπουδήποτε. Ισα-ισα, μέχρι που αρχίζω να εκτιμώ τον άντρα τον πολλά βαρύ. Εχω κανονίσει να πάω και σε μουσείο μία των ημερών. Εχουν κανα-δυο εκθέματα...

δεν θυμάμαι τι έκανες πέρυσι (πρόπερσι...) το καλοκαίρι (τον χειμώνα, το φθινόπωρο....)

αν δεν είχα γεννηθεί ενοχική, με μόνιμο concept ενοχών το "μήπως κάνω (πάλι) λάθος" κι αν δεν γνώριζα καλά πως είμαι των άκρων, νομίζω είχα να δώσω ένα καλό θέμα στα βραδινά τηλεοπτικά παράθυρα και λίγη παραπάνω δουλειά στο ΕΚΑΒ για μια ηλιόλουστη Κυριακή.

λένε πως όσο περισσότερα δίνεις, τόσο περισσότερα σου ζητάνε. και παύουν να τα εκτιμούν από την πρώτη μέρα του "παραπάνω". και παραγράφεται και η πρότερη θητεία. και τα χρόνια της υπομονής γίνονται πολλά...

η επαγγελματική αδικία έχει πολλά πρόσωπα. χοντρά και κοκκινισμένα. ή με καράφλα και λουστραρισμένο χαμόγελο. κι άλλα πολλά...

όσο πολλά διαπιστώνεις ότι είναι τα "αφεντικά" γύρω σου. σηκώνεις μια μέρα το κεφάλι σου και βλέπεις πέντε-έξι να τριγυρνάνε σαν τα όρνεα πάνω από το γραφείο σου. ή που περιμένουν να σαπίσεις και να φάνε τα κομμάτια σου ή που περιμένουν να επαναστατήσεις.

κι ύστερα, κι ύστερα...;

πας για μεσημεριανό και κοιτάς τον ήλιο. τον χειμώνα είναι το πρόβλημα.

θέλουν, θέλουν, θέλουν...

και μη βγάλεις κιχ...

σκύψε, σκύψε, σκύψε...

φιλαράκο...

δυο λόγια...

ο μήνας είναι απρίλης...

έχει 14, πάει για 15, ήτοι στα μισά...

επομένως πλησιάζει ο Μάης...

σε λίγο θα κάνουμε Ανάσταση...

για τον απρίλη δεν υπάρχουν τσιτάτα λαουτζίκου (χοχο) τύπου "ο απρίλης κι αν απριλήσει", ούτε είναι "απρίλης γδάρτης και παλουκοκάυτης" και άλλες μαλακίες να περνάει ο ΚΑΙΡΟΣ...

φιλαράκο...

ΔΕΝ ΤΟ ΛΙΑΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΡΑΒΗΓΜΑΤΑ;;;;;;;;;;

Αντε με τους ανισόρροπους, 10 μήνες χειμώνα, εδώ δεν αντέχαμε τους 6, εμείς οι καλοκαιρινοί (τύποι) να πεθάνουμε ΔΗΛΑΔΗ;;;


Ε, ΜΕΓΑΛΕ, ΛΕΜΕ;;;

Απλά κορυφαίο...

thanx Av.

και ναι... Α ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ...

θα το γυρίσω...

...να ηρεμίσω...


και άει σιχτίρ, κουραμπιέδες μας τα 'χετε κάνει. Εσάς το λέω, ακούτε;;


ΡΕ^#$&&ΥΓΗΒΒ#%%^*%&*%$

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ

...ΚΑΙ ΞΕΒΡΩΜΙΣΑΜΕ...








ΚΑΑΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ!

είστε στραβός; τώρα πιο τυφλός... (warning λέμε)

επειδή (εμείς δηλαδή) όλα τα 'χαμε, μη στραβωθούμε (τελείως) κιόλας...

και όσοι ακόμη τέλοσπαντων με φακούς επαφής χρησιμοποιείτε RENU της Bausch & Lomb, να το πάρετε αλλιώς...

γιατί ... εδώ ο λόγος

Αντε γαμήσου Αέρα

... γιατί φυσάς όποτε δεν πρέπει

... γιατί φυσάς όποτε δεν το περιμένουμε

... γιατί χαλάς τον ήλιο, που μόλις πάει να βγει

... γιατί κανείς δε σε φώναξε. ήρθες μόνος σου να τα κάνεις πουτάνα και να φύγεις...

... γιατί κάνεις εφέ και μετά που φεύγεις το μόνο που μένει είναι πράγματα πεταμένα κάτω

Αντε γαμήσου Αέρα

μαλακοεκπλήξεις

Το τηλεφώνημα του 15χρονου αδερφού σου μετά τις 12 για τα γενέθλια...

Η... συνεισφορά της γιαγιάς για το Πάσχα, που δεν ζήτησες...

Το e-mail από τους φίλους που έχεις να δεις πάνω από δέκα χρόνια...

Η ερώτηση "τι έχεις" όταν όλο που πρόλαβες να πεις είναι "γεια"...

Η ανακάλυψη ότι φτιάχνεις τη διάθεση σε εφτά ανθρώπους, με το να είσαι απλά ο εαυτός σου...

Η κάρτα που πήρες, χωρίς να είναι κάποια σοβαρή επέτειος, αλλά για να σου θυμίσει ότι σε αγαπάει (και αυτή θα σε αγαπάει για πάντα)...

Η διαπίστωση ότι είσαι απολύτως μόνος στο τέλος της ημέρας, ακόμη κι αν πίνεις στο κέντρο της πλατείας στου ψυρρή το σάββατο (ή και κάποια άλλη μέρα)...

Η απόδειξη πως δεν χρειάζεται να ακούς καθόλου στ' αυτιά σου και να πιστεύεις μόνο την καρδιά σου...

Το βάρος που κουβαλάς μερικά βράδια, ακόμη κι όταν έχεις κοιμηθεί αρκετά ή ξύπνησες με ντάλα ήλιο...

Το τρομαγμένο ύφος όταν ακούς κάποιον συγκεκριμένο θόρυβο, εκεί στον παραδίπλα δρόμο...

Οι φωνές και η αποτυχία σε άλλη μια δύσκολη μέρα...

Η αδιαφορία σε ό,τι παλιά σε ενθουσίαζε και ο σιχαμένος κυνισμός που σε πότισε και ούτε το κατάλαβες...

ξεκίνησα να γράψω εκπλήξεις. κατέληξα να γράφω μαλακίες που δεν έπρεπε να πάρω σπίτι. καληνύχτα.

διαφορές

άλλο αδικία, άλλο κοροϊδία.

άλλο νεύρα, άλλο θυμός.

Χρόνια Πολλά...

...στον μοναδικό άνδρα της ζωής μου που έχει μόνιμο ελευθέρας να με ποδοπατάει, χωρίς χρέη...

ο άλλος είναι πιτσιρίκι ακόμη...

πολλά, πιο Καλά, πιο Ζεστά...

σύντομα και το κορίτσι μου...

just feel better

το άκουσα χθες το βράδυ μόλις μπήκα σπίτι και πριν δω αυτή την τύπισσα στο mad που έπινε μέχρι να πεθάνει και τελικά δεν πέθανε, αλλά ήπιε πολύ πανάθεμά τη, εγώ δεν αντέχω ούτε το μισό...

πάντως αυτό εδώ πιο κάτω το άκουσα πριν τη δω να σωριάζεται στον καναπέ και να κατεβάζει εφτά λίτρα βότκα στην καθισιά της, απορώ πως, τόσο οινόπνευμα, θα μπορούσε τουλάχιστον να δοκιμάσει κάτι σε τζιν ή ίσως αμαρέτο - λεμόνι, ακόμη καλύτερα τεκιλάκια με πολύ αλάτι και ξινίλα.

ναι, αυτό που άκουσα, αν ήταν πολύ καλό για μένα, επί της παρούσης, ξέρω και κάποια άλλη που μπορεί να της κάνει εξίσου καλά, χρωστάω κάτι σε αναλγητικό αν της φόρτωσα λίγο παραπάνω το μυαλό, έχει και δουλειά πριν από τις διακοπές...

μα τι ευαισθησίες μας πιάνουν πότε-πότε εμάς τους ανθρώπους...

xilaren, for you (too), δυστυχώς θα βολευτούμε με το μιλητό, δεν μπόρεσα να το ξεθάψω από πουθενά.

η δεύτερη επιλογή ήταν evanessence, αλλά εκεί έχουν περάσει στο στάδιο που "it's supposed they are allright now", and we' re not there yet:

She said I feel stranded
And I can't tell anymore
If we coming or I'm going
It's not how I planed it
I've got the key to the door
But it just won't open

And I know, I know, I know
Part of me says let it go
That life happens for a reason
I don't, I don't, I don't
It goes I never went before
But this time, this time

I'm gonna try anything that just feel better
Tell me what to do
You know I can't see through the haze around me
And I do anything that just feel better

And I can't find my way
Girl I need a change
And I do anything that just feel better
Any little thing that just feel better

She said I need you to hold me
I'm a little far from the shore
And I'm afraid of sinking
You're the only one knows me
And who doesn't ignore
That my soul is weeping

I know, I know, I know
Part of me says let it go
Everything must have it seasons
Round and round it goes
And every day's a one before
But this time, this time

I'm gonna try anything that just feels better
Tell me what to do
You know I can't see through the haze around me
And I do anything that just feel better

And I can't find my way
God I need a change
And I do anything that just feel better
Any little thing that just feel better

Long to hold you in my arms
To all things I ought to leave behind, yeah
It's really getting nowhere
I think I need a little help this time!

I'm gonna try anything that just feel better
Tell me what to do
You know I can't see through the haze around me
And I do anything that just feel better

And I can't find my way
Girl I need a change
And I do anything that just feel better
Any little thing that just feel better

η αλήθεια στον πάτο (της σελίδας)

είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως σε μια στιγμή της ζωής σου έρχεσαι φάτσα-φάτσα με την αλήθεια.
την ίδια που δεν ήθελες να δεις, που της έκλεινες την πόρτα, που την φίμωνες, τη χτύπαγες αλύπητα.
αλήθεια. γυναίκες. επιμονή.
και από κάπου μπήκε και ήρθε ίσα-ίσα να σε κοιτάξει στα μάτια. μετά έφυγε. ό,τι είχε να πει δεν χρειάστηκε.
όταν αλλάξετε ματιές το ξέρεις πια καλά, χωρίς να σου μιλήσει. κι όταν φεύγει δεν αφήνει τίποτε. μόνο εσένα, εκεί να μαζέψεις κομμάτια κι ύστερα τα κάνεις ό,τι θες.

τα πετάς στα σκουπίδια, τα βάζεις σε μια γωνιά μαζί με τα υπόλοιπα άχρηστα ή με τα "προς τακτοποίηση" ή αν δε βαριέσαι μπορείς να σταθείς εκεί με τις ώρες να τα χαζεύεις κι ύστερα τα κολλάς.

τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. σημασία έχει που είδες. και που γύρω δεν έχει τίποτα άλλο από τη σκιά σου. και μετά αναπόφευκτα πατάς στα πόδια σου. ξυπόλητος, μπορεί, αλλά πατάς. μέσα στη μιζέρια ενός 24ωρου ή 365 τέτοιων, αν νιώθεις πως δεν έχεις πιάσει πάτο, τότε ειλικρινά δεν έχεις. ακόμη κι αν χρειάζεται μια μικρή πινελιά για να γίνει, σημασία έχει ότι ακόμη μετράς κάποια εκατοστά πριν τον ακουμπήσεις. μετά όλα είναι πάνω. δεν έχει άλλο αυτό το βαρέλι, ό,τι άλλο είναι έξω από αυτό.

είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως αν θες καινούρια αρχή δεν κρατάς τίποτα παλιό, ούτε μια ιδέα, ούτε μια τρίχα που παράπεσε. δεν συντηρείς τίποτα, δεν νοσταλγείς τίποτα, δεν σε νοιάζει και τίποτα.

είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. μπορεί να παλεύουν να συμβιβαστούν, να ικανοποιήσουν, να παλεύουν να μεταμορφωθούν, αλλά δε γίνεται και ο κόπος είναι μάταιος. όταν λένε "20 λεπτά" και κάνουν τέσσερα τέταρτα, όταν λένε σ' αγαπώ και δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει, όταν θυμώνουν με μια λέξη που κάτι τους θυμίζει, όταν δεν ενδιαφέρονται γιατί δεν ξέρουν πως να το κάνουν σωστά, όταν ενδιαφέρονται να σου φτιάξουν ό,τι πάντα σου χαλάνε, όταν δεν είναι εκεί όταν πρέπει κι όταν όχι.

είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι όλα αρχίζουν κανονικά από την αρχή και πιο απόλυτα ξεκάθαρο ό,τι με κάποιο διαολεμένο τρόπο ήθελα να γεμίσω την ασπρίλα της σελίδας.

α, και γαμώ το timing μου μερικές φορές ...

constancy

clean this

free - out

gorgeous, you, gorgeous

purity.

uncensored

κάποτε ήθελα να σώσω τον κόσμο. κι έβαλα την σούπερ κάπα μου κι έκανα δρόμους πετώντας και τα λόγια ψαγμένα με σοφία τόση που να μην εκτεθώ και να φέρω γαλήνη, όπως την φαντάστηκα πίσω από τα ξύλινα κάγκελα, τα ίδια που κρυβόμουν πίσω όταν παρακαλούσα για ήλιο και ακτές και τότε με άκουσε κι όλα έγιναν όπως ήθελα και νόμιζα ότι έπρεπε.

ύστερα πετάξαμε το κρεβατάκι και ψάχνω ανάμεσα στις μαύρες σακούλες της μετακόμισης να βρω την σούπερ κάπα, δίχως να ξέρω καν αν μου χωράει πια στην πλάτη κι αν ταιριάζει με το νέο στυλ της εποχής.

ύστερα, πάλι ύστερα, είπα να μην τη βρω ποτέ, να σταματήσω να την ψάχνω, έχει ήλιο μερικές μέρες και όμορφα πράγματα να σκεπάζουν την ασχήμια, τα λάθη, τα κακά.

έδιωξα πολλά, κράτησα ελάχιστα, διώχνω ακόμη και φορές-φορές χωρίς να το θέλω στ' αλήθεια, αλλά χωρίς την κάπα κάποιες φορές όλα μοιάζουν δύσκολα, όπως το δίλημμα στα ανόητα πάρτι μερικών χρόνων πίσω που κάναμε ένα κύκλο στην καφέ μοκέτα και αναρωτιόμασταν τι είναι καλύτερο "αλήθεια ή θάρρος".

διάλεγα συνήθως αλήθεια, δεν με πείραζε ποτέ ιδιαίτερα να πω αυτό που σκέφτομαι, άλλο που μετά μπορεί να σκεφτόμουν πως ίσως έκανα λάθος.

μια φορά μόνο θυμάμαι να διαλέγω θάρρος και τότε ήταν στημένο, σιγά το θάρρος που ήθελε να φτιάξεις μια από τις ομορφότερες στιγμές της εποχής και για τους δύο. τότε.

κι από τότε όλο αλήθεια κι αλήθεια, παρότι θυμάμαι μικρή να τα λατρεύω τα ψέματα, μέχρι που είπα εκείνο το απρόσεκτο, ήθελα να κάνω εφέ, νόμιζα ότι θα άλλαζε κάτι και πιάστηκα βλάκας, τόσο βλάκας που τότε πρέπει να είπα όχι άλλα ψέματα, ίσως να προσπαθώ περισσότερο να φτιάξω καλύτερη αλήθεια, αλλά όχι ψέματα.

ως σήμερα, που νομίζω διαλέγω ακόμη αλήθεια και δεν έχω ιδέα αν τολμώ τόσο όσο νομίζω στο θάρρος, αναρωτιέμαι τα ψέματα γύρω μου αν μπορώ τα ξεχάσω ή αν δεν είδα καλά και είναι αλήθειες που δεν διακρίνω.

αν ήταν ψέμα οι στιγμές που περάσαμε μαζί γελώντας και κλαίγοντας, αγκαλιά ή στο τηλέφωνο, ή μήπως η αλήθεια ήταν πως δεν ήμασταν ποτέ όπως έπρεπε, πως δεν υπήρχε τόση αγάπη, κι αν δεν ήταν έτσι, γιατί θυμάμαι ως σήμερα, που έτυχε χωρίς καμία λογική, το δυνατό σου γέλιο, τα μάτια σου που φωτίζουν όλο το πρόσωπο, τη χροιά της φωνής σου, τα καλοκαίρια με τις εκδρομές, τα τρεξίματα στο μικρό αεροδρόμιο, τα χτυπήματα με τα χοντρά τακούνια σε ένα άδειο μαγαζί και την αμέτρητη βλακεία με στιχάκια για να διασκεδάσουμε τα άσχημα του καιρού. γιατί μου λείπεις, που είπα πως δεν ήσουνα ποτέ πολύ εκεί, παρά πολύ μακριά. δεν ξέρω, αλλά μου λειψες λιγάκι σήμερα, λιγάκι πάλι κάποια μέρα, αλλά δεν ξέρω αν θα στο πω ποτέ κι αν ήσουν ό,τι έμοιαζε...

κι αν ήταν ψέμα που κρατήσαμε χέρια και τραγουδήσαμε δυνατά, χωρίς τίποτα άλλο "πονηρό", όσο πονηρά ήταν πολλά άλλα γύρω και φωνάζαμε σε ένα νησί τόσο άδειο και σκέτο, πριν πάλι ξημερώσει και που μιλήσαμε κάπου ψηλά, χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά ποια είναι η αγαπημένη μας γκριμάτσα και δεν πέρασε ούτε μια σταλιά ιδέας να αγγιχτούμε περίεργα, αγγίζαμε μονάχα σκέψεις κι ύστερα αυτές άνοιξαν πόλεμο με τα λόγια και μπήκες κι εσύ σε καραντίνα.

ή ίσως τα βράδια της απόλυτης ασχετοσύνης, από το πουθενά, να μπαίνουν σε καλούπι οι στιγμές μας και να φτιάχνουν το ομορφότερο σχήμα, πάνω που πίστευα πως δεν υπάρχει τίποτε να ταιριάζει σωστά...

κι υπάρχουν κι άλλα, που δεν με νοιάζει καθόλου πια αν ήταν αλήθεια ή ψέμα.

με νοιάζει μόνο να μείνουν εκεί πίσω, στα άσχημα σημάδια που άφησαν, να μου θυμίζουν ότι όλα μπορεί κάποτε να πάνε στραβά, αλλά πάντα υπάρχει κάτι εκεί στο τέλος, αν καταφέρεις να κάνεις όλη τη διαδρομή όρθιος και με τα μάτια ανοιχτά.

μια ιστορία, για μια ιστορία που ανήκει στην ιστορία. και δεν έχει πια καμια σημασία. πάει τόσος καιρός που μου θυμίζει ταινία από παλιά. την είδα, μετά βεβαιότητας. κι από κριτική σκοπιά ήταν μάλλον ενδιαφέρουσα. αλλά δε θα τη συνιστούσα. τα προσεχώς έχουν πολύ καλύτερες. δίχως χιλιοσκηνοθετημένα σενάρια, που απλά δεν έπεσαν ποτέ στα χέρια σου.

κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αλλάξεις. μόνο να τα αφήσεις πίσω και να βάλεις πλέγμα στις εφόδους τους. χειμωνιάτικη λήθη τεσσάρων εποχών.

κακόβλακες

Αν το θέμα της διάθεσης ήταν μόνο ο ήλιος, ή αν τέλοσπαντων ήμουν ενδεικτική περίπτωσις, υποθέτω εκεί στην Αφρική θα ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Μάλλον υπάρχουν και ένα-δυο ακόμη παράμετροι που συντελούν στην ανυπαρξία του φαινομένου...

οι εκλείψεις πέρασαν, οι βροχές όσο κι αν πάει τελειώνουν, η βλακεία και τα νεύρα θα είναι πάντα εκεί...

το καλύτερο που είπα ποτέ να κάνω, κι ακόμη δεν απόκανα, ήταν να πάψω να ασχολούμαι με τον κόσμο γύρω μου που με χαλάει. ή εκτός κι αν με χαλάει πια πολύ και κάνω κάτι γι' αυτό ε; άλλωστε, η αδιαφορία είναι μεγάλο ζήτημα κι αν πολλοί την καταδικάζουν όταν πρόκειται για περιβαντολλογικούς λόγους, πολλοί την αποζήτησαν (μάταια) όταν αφορά ζητήματα που την απαιτούν ως μονόδρομο.

ασκήσεις θάρρους ή ασκήσεις ηρεμίας, λείπουν αμφότερα από πολλούς.

θέλει θάρρος για να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια και να του πεις "είσαι μαλάκας, αλλά στ' αλήθεια δεν με ενδιαφέρει".

και θέλει ηρεμία για να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια και να πεις στον εαυτό σου "είναι μαλάκας, αλλά, στ' αλήθεια, μ' ενδιαφέρει;".

και μετά να πας να πιεις τον καφέ σου κάπου με λιακάδα και καλή παρέα...

που τώρα που το σκέφτομαι, κι όσο μεγαλώνω, βρίσκω όλο και λιγότερη καλή παρέα, αλλά περιμένω, ειδικά για τις μέρες που ακολουθούν, όλο και περισσότερη λιακάδα.

δεν ξέρω αν έχω θάρρος. έχω βρει πολύ περισσότερη ηρεμία πάντως. τόση, όση χρειάζεται από το να με διασκεδάζουν οι ανώνυμοι βλάκες στα blogs (τους απαντάς εξίσου βλακωδώς και περνάς ένα ευχάριστο τεταρτάκι χαχανίζοντας), όσο στο να αδιαφορώ για λογής-λογής άλλους βλάκες που διαπιστώνω ότι με περιτριγυρίζουν (δεν είναι καν εκεί, γιατί αλλιώς σου χαλάει τη φτιάξη η τόση δυστυχία που γεννάνε μόνοι τους στο μικρό μυαλό τους).

κι είμαι τόσο ήρεμη που δεν έχω πρόβλημα να το πω. μόνο που δεν έχω ακόμη φτάσει ως εκεί που όταν θα το 'χω πει μυριάδες φορές και δεν θα έχω γίνει κατανοητή να μην θέλω να πετάξω τα γυάλινα τασάκια που 'χω πρόχειρα εδώ μπροστά.

το θέμα της κακίας και της βλακείας το έχουμε θίξει πολλές φορές τον τελευταίο χρόνο με φίλους και γνωστούς. θα μου επιτρέψουν όλοι τους αυτοί να επιμείνω πως η ασύνορη βλακεία είναι σχεδόν ισάξια της κακίας.

τα φιλιά μου και καλό Απρίλη. Ψεύτη δεν τον είπαμε...;

μαγουλοσφραγίδα

πάνω που αρχίσανε οι καλές οι μέρες και βρεθήκαμε εκεί έξω να μαζεύουμε ήλιο, θυμήθηκα σήμερα τον averel, που νόμιζε προχθές νομίζω ότι τον φτύνανε. η παραγωγή σάλιου θαρρώ μεταφέρθηκε στη γειτονιά μου σήμερα...

δε φτάνει που είναι άλλη μια δευτέρα, ύστερα από άλλη μια κυριακή, και αυτό δεν είναι χάρην κειμενικής αηδίας που το λέω, εμείς οι εδώ -και μερικοί ακόμη- ξέρουμε τι εννοώ, έπρεπε να ξυπνήσω με μια τεράστια σφαλιάρα, που άφησε αποτυπωμένο στο μάγουλο μου ότι μερικές φορές "κοριτσάκι μου είσαι ηλίθια" και το μερικές φορές το προσθέτω εγώ, για να μη μου ρίξω πολύ το ηθικό. και αφού δεν βγήκε ούτε με την πρωινή φατσο-μπουγάδα η μαγουλοσφραγίδα, πας να κοιτάξεις κι έξω από το παράθυρο κι έχει πλακώσει ξανά ο μάρτης και είναι και σκοτεινά και βρέχει κιόλας. ωραία ρε ζώα, είναι μια άσχημη μέρα, αλλά αύριο θα έχει περάσει και ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ!

α.γ. και μετά μπαίνεις σε κανά-δυο μπλογκ που έχεις κομεντάρει κι ανακαλύπτεις ότι ενώ εσύ έχεις ζωή με προβλήματα να ασχοληθείς, είναι μερικά καραγκιοζάκια που δεν έχουν και ξαφνικά νιώθεις πολύ καλύτερα, ακόμη και με τη σφραγίδα στη μάπα. ποιος είπε να μην ασχολούμαστε με βλάκες; αφού μας φτιάχνουν και το κέφι ενίοτε.

α.γ. και σε μερικά άλλα μπλογκ που δεν έχεις κομεντάρει κι ανακαλύπτεις πως τη φάση που το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις το πρωί για καφέ και τσιγάρο την περνάνε κι άλλοι. ελπίζω να βρω κανένα τέτοιο στη γειτονιά, γιατί έχω ψιλοξεμείνει κι από νικοτίνη...

NOTE: ΑΠΟ ΤΗΝ CONSTANTINA, ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ, ΘΑΡΡΩ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.