δεν θυμάμαι τι έκανες πέρυσι (πρόπερσι...) το καλοκαίρι (τον χειμώνα, το φθινόπωρο....)

αν δεν είχα γεννηθεί ενοχική, με μόνιμο concept ενοχών το "μήπως κάνω (πάλι) λάθος" κι αν δεν γνώριζα καλά πως είμαι των άκρων, νομίζω είχα να δώσω ένα καλό θέμα στα βραδινά τηλεοπτικά παράθυρα και λίγη παραπάνω δουλειά στο ΕΚΑΒ για μια ηλιόλουστη Κυριακή.

λένε πως όσο περισσότερα δίνεις, τόσο περισσότερα σου ζητάνε. και παύουν να τα εκτιμούν από την πρώτη μέρα του "παραπάνω". και παραγράφεται και η πρότερη θητεία. και τα χρόνια της υπομονής γίνονται πολλά...

η επαγγελματική αδικία έχει πολλά πρόσωπα. χοντρά και κοκκινισμένα. ή με καράφλα και λουστραρισμένο χαμόγελο. κι άλλα πολλά...

όσο πολλά διαπιστώνεις ότι είναι τα "αφεντικά" γύρω σου. σηκώνεις μια μέρα το κεφάλι σου και βλέπεις πέντε-έξι να τριγυρνάνε σαν τα όρνεα πάνω από το γραφείο σου. ή που περιμένουν να σαπίσεις και να φάνε τα κομμάτια σου ή που περιμένουν να επαναστατήσεις.

κι ύστερα, κι ύστερα...;

πας για μεσημεριανό και κοιτάς τον ήλιο. τον χειμώνα είναι το πρόβλημα.

θέλουν, θέλουν, θέλουν...

και μη βγάλεις κιχ...

σκύψε, σκύψε, σκύψε...