και καλό πάσχα (anywhere)

τις μέρες τούτες τις αγιες, ο κόσμος χωρίζεται σε δυο κατηγορίες.

αυτούς που θυμούνται από που κατάγονται κι έχουν ένα μέρος να αποδράσουν, είναι αυτή η "μίζερη επαρχία", όπως κάπου την είδα γραμμένη, κι αυτούς που ευλογούν τα γένια τους ή κάπως έτσι, γιατί η Αθήνα αδειάζει και είναι τέλεια (και δεν έχουν δηλαδή κι αλλού να πάνε)...

οι πρώτοι σιχτιρίζουν την αθήνα, που είναι μουντή, άχρωμη, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς επίπεδο ζωής και πάνε για επαφή στη φύση, μόνο που αυτό δεν είναι η κανονική τους ζωή και σε λίγο θα είναι πάλι πίσω σε αυτή τη μουντή, άχρωμη και χωρίς προσωπικότητα ή επίπεδο ζωής πόλη, που ωστόσο οι ίδιοι αυτοί επέλεξαν ως τόπο κατοικίας...

οι δεύτεροι μένουν εδώ και μιλούν υποτιμητικά για τα βλαχαδερά που την έκαναν, τραβήξαν στα χωριά τους - που λέει κι ένας γνωστός μου, από αυτούς που είναι επίσης από χωριό, αλλά το έχουν διαγράψει επιλεκτικά της μνήμης τους και τρώνε τζατζίκι με χρυσά πιρούνια. οι δεύτεροι απολαμβάνουν την άδεια όμορφη πόλη τους, ανεβοκατεβαίνουν με ζήλο την αποφορτισμένη βασιλίσσης σοφίας και κοιτούν ανά τρία λεπτά τις επαφές στο κινητό, μήπως πετύχουν κανένα βλαχαδερό που να μπορούν να προσεγγίσουν για να τραβήξουν σε κανά χωριό να μυρίσουν λίγο αέρα που δεν φαντάστηκαν και ποτέ ότι υπάρχει...

τους πρώτους λίγο τους καταλαβαίνω. ναι, καμιά φορά ο καθαρός αέρας δεν προσφέρει επαγγελματική καταξίωση ή κάποιου άλλου είδους αγαθό ζωής και, ναι, ίσως αναγκάστηκαν να τραβήξουν για πρωτεύουσα. με τους δεύτερους απλώς γελάω... ο ορισμός του αρχοντοχωριάτη, προσβάλω και φαίνομαι, μειώνω κι ανεβαίνω... δοθείσης ευκαιρίας παίρνω τη λουί βιιτόν βαλίτσα μου και τρέχω στο λαγκάδι, για επαφή στη φύση και νάτσουραλ σολάριουμ... καραγκιοζάκια...


εγώ το Πάσχα δεν θα πάω στο χωριό μου. θα ανοίξω τα πατζούρια από το καινούριο μου σπίτι, θα γνέψω καλημέρα στην απέναντι κουτσομπόλα της πολυκατοικίας που μου κρύβει τη θέα της άχρωμης αθήνας και θα ξαναδιαβάσω την κάρτα της μαμάς μου και θα την πάρω τηλέφωνο να της πω ότι Αυτός ανέστη, άρα όλα γίνονται, και χρόνια καλά, γιατί έχει γενέθλια...

και μετά θα πάω για καφέ στο πιο κοσμικό καφενείο της μουντής μου πόλης, γιατί εγώ τη διάλεξα και τη γουστάρω μέχρι το τελευταίο χωρίς προσωπικότητα χαλίκι της, με τους βιαστικούς της ανθρώπους και τους κομπλεξικούς πρωτευουσιάνους της, το άφθονο καυσαέριο και τις μίζερες γειτονιές. και όλους μου τους καλύτερους φίλους, τους πιο δικούς μου δρόμους και τα πιο όμορφα φώτα σε όλο τον κόσμο.

πόλη σου δεν είναι όπου γεννιέσαι. πόλη σου είναι όπου ταίριαξες. και αν αλλάξω γνώμη, κάποτε, ποιος ξέρει, μπορεί και να γυρίσω στη μίζερη επαρχία μου. είναι εκεί και θα με περιμένει. πάντα. με τον ίδιο αέρα και την πολύ θάλασσα. ζύρω-ζύρω!