-

πρέπει να ήταν ως περίπου τα 14 ή 15 μου που με καταδυνάστευε... ή αυτή είναι τέλοσπαντων η δική μου εκδοχή, δίχως ποτέ να νιώσω ακριβώς κάποιον πέλεκυ καταπίεσης να γυροφέρνει το κεφάλι μου.

ίσως και να ήταν η ανάγκη επανάστασης που κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του διακατάχεται από μία...

κι εκείνη, σεβόμενη επίσης τα must του ρόλου της, έμπαινε σε ένα πετσί τύπου-κέρβερου και με κυνηγούσε με την αγριεμένη της ματιά σε κάθε παράκληση για "μισή ώρα ακόμη" σε κάθε έξοδο, που θα γινόταν μία και μιάμισι ώρα, πασπαλισμένη περίτεχνα, στο δικό μου μυαλό, με τα πιο ευφυή ψέμματα... οι τρομάρες της εποχής ήταν αρκετές, ποτέ όμως τόσο δυνατές, εκτός από εκείνη τη φορά που όλα πήγαν τέλεια, αν είχα τραβήξει και το γαμημένο κλειδί θα ήταν ιδανικό. δεν είχε καν χρειαστεί να ελέγξει αν τα μαξιλάρια που έβαλα κάτω από το σκέπασμα ανέπνεαν σε ρυθμούς δικούς μου, αλλά το μικροηλίθιο μυαλό μου δεν με άφησε και βρέθηκα με λαμέ μπλουζάκι και τις μπότες ανά χείρας, το ξεβαμμένο άι-λάινερ, στις 6 το πρωί, να ψελλίζω κάτι ακατάσχετα πρόχειρα εκεί στην εξώπορτα.

το "είχα πεταχτεί εδώ απέναντι, να δώσω στην φ. κάτι σημειώσεις" μου φαινόταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να κατεβάσει ανθρώπου νους εκείνη την αποφράδα ώρα...

δεν φώναξε πολύ, αλλά κι όταν φώναζε ποτέ δεν κάκιωνα. όσο καλά κι αν έπαιζε τον ρόλο, την κάλυπταν οι (λίγες) ώρες απουσίας της, τότε που μετρούσα τον χρόνο κι απλωνόμουν στο πάτωμα στο σαλόνι, μπροστά από το τεράστιο, ξύλινο ρεγκάλ και άνοιγα με λύσσα κάθε ένα ντουλάπι κι έβρισκα ό,τι είχε χωθεί πίσω από κεντημένα μαραφέτια, ένα αταίριαστό της χόμπι, να κρύβει αυτό που μπορούσε να κάνει καλύτερα από κάθε τι... οι ιστορίες που ξεδίπλωνα από εκεί μέσα, ευχή και κατάρα, για μένα τον μοναδικό ίσως αναγνώστη, για εκείνη, την μοναδική ταλαντούχα στην οικογένεια μάλλον...

μερικά χρόνια μετά μεταμορφώθηκε, μαλάκωσε η ούτως ή άλλως ζεστή φωνή και έγινε μόνιμη συγκατάβαση, εγώ εγκατέλειψα πρόωρα τις επαναστατικές μου τάσεις, επανάσταση χωρίς δαμόκλειο σπάθη δεν γίνεται και έτσι έψαχνα αλλού κινδύνους...

δε φωνάζει πια καθόλου, θα λεγα πως βλεπόμαστε σπάνια, αλλά θαρρώ κάπως έτσι ήταν πάντα και τώρα που δεν σκαλίζω πια τα συρτάρια κάθε φορά που βγαίνει, παίρνω που και που κάτι λίγο από το ταλέντο της, σε μια-δυο ή και παραπάνω αράδες, είναι σα να διαβάζω κάθε φορά το καλύτερο βιβλίο του κόσμου, που ρουφιέται σε μια στιγμή και σου κολλάει μια ζωή.

και σήμερα που μεγαλώνει λίγο ακόμη, δεν είπα ούτε λέξη, δεν έγραψα και καμια τέτοια, αλλά είναι που μερικές φορές με ό,τι αγαπάς πιο πολύ δεν έχεις λέξεις να μετράνε. μερικά γράμματα στη σειρά δεν έχουνε κανένα νόημα μπροστά σε όπου θα έφτανες αν χρειαζόταν και χωρίς εξαγγελίες αγάπης.

όσο περνάει ο καιρός το νιώθω όλο και πιο πολύ ότι τραβάμε σε ένα μονοπάτι που δεν έχει παρά μερικές φιγούρες στα πέριξ, αλλά εκτιμώ όλο και περισσότερο πως, αν χρειαστεί, μισή σταλιά από φωνήεν είναι αρκετή για να μη νιώσεις ποτέ μόνος στη διαδρομή. κι αν δεν θα είναι κανείς-κανείς άλλος, ξέρω ποιος θα είναι οπωσδήποτε, με κάθε τρόπο, με όλη την έννοια του...

χρόνια καλύτερα στη μεγαλύτερη αδυναμία της ζωής μου.