ακατάληχτο

από μικρή, πολύ μικρή όμως, το ήξερα, το είχα δει το παραμύθι, πως ό,τι κοροϊδεύεις το παθαίνεις...

την πάτησα από νωρίς και ευτυχώς συμμορφώθηκα κάπως, αλλιώς τρομάζω και να σκεφτώ τι θα είχε συμβεί. όχι πως το σώσαμε τελείως.

ο πρώτος "δάσκαλος" ήταν ο δημητράκης. ο δημητράκης ήταν ένα από τα σπαστικά του (καινούριου) σχολείου, από αυτά τα νευρικά παιδάκια, που κάνουν μονίμως πλάκα που καταλαβαίνουν μόνα τους, γιατί..., γιατί δεν ξέρω, αλλά είναι ηλίθια, τα φαντάζομαι να κάνουν μονίμως αυτό το "σε κορόιδεψα, νιααα, νιαα..." και εν κατακλείδι ο δημητράκης μου την έσπαγε άσχημα! και επειδή είχα βαρεθεί να με πρήζει με κάποιο σαχλό αστείο, δεν άντεξα και του το χτύπησα μια μέρα. πρέπει να ήταν μία από τις χειρότερες βρισιές της εποχής μου, όταν του ξεστόμιζα "αντε πνίξου παλιογυαλούμπα"...

(σκέφτομαι ότι αν ο δημητράκης μιλούσε ποτέ στο σήμερα με την υπάλληλο της eurobank θα ένιωθε προνομιούχος, αλλά τι τα θες...)

το "παλιογυαλούμπα" που ξεστόμισα ήρθε να κολλήσει στη μάπα μου την επόμενη ακριβώς χρονιά, όταν ο ψηλός, ασπρομάλλης κύριος με τα χέρια που μύριζαν απολυμαντικό ιατρείου έδινε τη γνωμάτευση στη μαμά μου και μετά η εικόνα μας μεταφέρεται σε εμένα να δοκιμάζω σκελετούς για "γυαλούμπες"... ήμουν κι εγώ δικός σας πια...

και κάπως έτσι το ψιλοβούλωσα για αρκετά χρόνια. δεν ξαναχτύπησα σε κανένα παιδάκι κανένα του πρόβλημα, όσο κι αν με ενοχλούσε (αν και τελευταία, βλέποντας όλα αυτά τα τρέντι πιτσιρίκια, με την κοιλιά να περισσεύει 58 γιάρδες από τη ζώνη, αλλά το μαλλί να είναι funky και η μάπα να έχει attitude, με βλέπω λίγο έτοιμη...).

με τους γυαλούμπες δεν τα ξαναέβαλα, ακόμη και όταν ήρθε η αποκάλυψις με τους φακούς επαφής, αλλά κάποια στιγμή στη ζωή μου άρχισα να ασφυκτιώ από την πολυλογία...
εννοώ, όλοι έχουμε πράγματα να πούμε, αλλά, κοπελιά..., πρέπει να τα πούμε όλα ετούτη τη στιγμή και με κατάργηση της τελείας;; άσε με να πάρω μια ανάσα. να πω ένα ξερό "ναι". οοοοχι. κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μιλήσουν. την καταννοώ. αλλά δεν τραβάει η βαλίτσα πολύ... έκραξα... εδώ και πολλούς μήνες πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει στην κολλητή μου επί 35λεπτου ασταμάτητου και ενώ η μόνη ενεργή πράξη από πλευράς της είναι να στρίβει τσιγάρο...

το χειρότερο που αναρωτιέμαι αν είναι κι αντίστοιχο είναι που τελευταία με πιάνω να μιζεριάζω στο κουκούλι μου, κακοτυχίζοντας μονίμως την άδικη μοίρα που με έριξε να κάνω αυτή τη δουλειά... ή κάποια άλλη, φαντάζομαι δεν θα ήταν πολύ διαφορετικά ύστερα από μερικά χρόνια στην ίδια θέση, με τις ίδιες φάτσες, την ίδια ρουτίνα. αλλά ένα χρόνο πριν έλεγα πως αν δεν σου αρέσει τα μαζεύεις και την κάνεις... εγώ φέρομαι σα να μη μου αρέσει, αλλά δεν έχω κάνει ούτε μισό μέτρο με τάσεις φυγής. επί της ουσίας δηλαδή. γκρινιάζω λίγο παραπάνω κάθε μέρα, βαριέμαι όλο και περισσότερο, δεν βρίσκω κανένα σχεδόν ενδιαφέρον και εκνευρίζομαι με το να μου πεις "κάνε...".

εκεί που θέλω να καταλήξω είναι... ναι... ερρρ...