γου(λ)φ

τα blogs, λέει, είναι το φετίχ, ας το πούμε, του Γουλφ Κάτι (dont remember και dont care κιόλας για το μικρό του). Ο Γουλφ Κάτι, από ό,τι διάβασα στο ΒΗΜΑ donna, λίγο μετά τις σελίδες όπου αποκαλύπτεται πόσο της μόδας είναι τα μακριά κολιέ και λίγο μετά αυτές που ερεύνησαν ότι στην Κηφισιά το "ψήνεσαι" σημαίνει "είσαι μέσα" και όλοι μένουμε με το στόμα ανοικτό, περίπου όσο όταν μάθαμε ότι η ασπιρίνη δεν βοηθάει στις αιμορροΐδες, ναι συνεχίζω...

ο Γουλφ λοιπόν είναι επιτυχημένος μπεστ-σελερίστας των ΗΠΑ, που τώρα ετοιμάζει (ετοίμασε;) ένα νέο βιβλίο που θα κάνει πάταγο, για μια χωριατοπούλα που εισβάλει στην πρωτεύουσα του κόσμου Νέα Υόρκη και βρίσκεται αντιμέτωπη με την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας, ένα χάρτινο κόσμο που σαπίζει, λάμψη κούφια και σκουριασμένα είδωλα και ζζζζ.... νομίζω ότι η επιτυχία του θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη αν στο κάστινγκ για την ταινία, που ετοιμάζουν να το κάνουν, δώσουν αυστηρά κριτήρια για δίμετρες τσουλάρες, διψασμένες για χυμούς και άλλα τέτοια.

Τσόντες έχουν γυρίσει πολλοί, δεν ήταν όμως όλοι κοσμαγάπητοι συγγραφείς, συγγνώμη τώρα κύριε Γουλφ δεν μου αρέσετε ιδιαίτερα, ούτε ο ομοκλαμπίσιος σας Καπότε με ενθουσίασε ως περσόνα, kisses and regards και το βιβλίο σας - μα τον Κούντερα - το 'χω χεσμένο, ακριβώς όπως και την άποψή σας για τα blogs, η οποία καταμαρτυρά πως "τα blogs είναι σπουδαία ανακάλυψη γιατί αναπαράγουν φήμες που δεν θα μάθετε από τα ΜΜΕ", ή κάτι τέτοιο.

οχι φίλε, τα blogs είναι μεγάλη ανακάλυψη γιατί κάποιοι γράφουν με την ψυχή τους για θέματα που δεν ενδιαφέρουν τα ΜΜΕ, αλλά σου θυμίζουν κάτι από σένα, μπορεί και καλύτερα γραμμένο από ό,τι εσύ ποτέ θα μπορούσες και για εκείνο το ζεστό μειδίαμα ώρες-ώρες και ναι, ανακάλυψα δύο (τρία...) πολύ ωραία post σήμερα και είμαι ευτυχής.

ps. μην εμφανιστεί πάλι κανείς να μου αναλύσει πόσο καλός συγγραφέας είναι ο Γουλφ, όπως πόσο καλός άνθρωπος είναι ο Γκέιτς. δεν είναι καθόλου το θέμα μας και ο Γουλφ νομίζω δεν θα θιχτεί διαβάζοντας το ποστ μου. ξέρω βέβαια ότι με διαβάζει ανελλιπώς. o Γουλφ. και ο Γκέιτς.

arxedia-media-diaole

γιατί είναι το μόνο(*) που είναι cool indeed και "ψαγμένο", χωρίς να ψάχνεται, και γιατί μου κάνει κέφι και γιατί δεν προσπαθεί πολύ ή αν προσπαθεί διάολε το κάνει έξυπνα, γιατί γουστάρω το πνεύμα και όχι το "πνεύμα", γιατί με έχει στα links του εδώ και καιρό, χαχοχα, γιατί με το τελευταίο post του elefanta, που δεν είχα καμια ανάγκη να μπω σε κανένα mood, αλλά μπήκα και είναι ωραία, γιατί η ariel έχει αφήσει the best comment ever (τα 'χουμε πει αυτά παλαιόθεν) και ο chaka έχει τα πιο γαμάτα μαλλιά, και ... βασικά... γιατί έτσι μου κάπνισε, την είδα τώρα κάπως, και αν αλλάξω γνώμη σε λίγο καιρό, και μου φαίνεται μαλακία, μπορεί, αλλά actually...

ό,τι γουστάρω θα κάνω...

οι υπόλοιποι (κάποιοι) γενικά (**) και friendly, οι πολύ cool, πολύ αρχιδάτοι, πολύ μοντέρνοι ή πολύ παραδοσιακοί, πολύ δυστυχείς και προδομένοι ή κάτι άλλο, βασικά μη γαμείτε πολύ, μη δείρετε κανένα και προς θεού μην προσβάλλετε με τόση βαρβάτη ειρωνεία, μπορεί να χέσει κάστανα και να μοιράζει αγγούρια ο ουρανός (sorry στέλιο, ξέρω δεν πρέπει κανονικά να μιλάω έτσι). κι αν επίσης έχετε μεγάλο πόνο, trust me, αν μετά τις δέκα πρώτες φορές που τον γράψατε δεν πέρασε, η λύση είναι έξω (από τη μπλογκόσφαιρα). obviously...

α, ναι, this is a post for my πάρτη, επειδή βαρέθηκα την πολλή άποψη και (ξανα)γουστάρω πολύ...

φιλιά ρε!

(*)της υπερβολής. της ποιητικής. αυτής που όλους μας κατέχει. ξέρετε...
(**) εμού της ιδίας συμπεριλαμβανομένης. ναι, ναι!

πίπες

διαβάζω... δεν το ήξερα, αλλά έμαθα ότι η ελλάδα ανήκει πια κι αυτή στη μοντέρνα, σύγχρονη ελίτ του πολιτισμού. αν στις ΗΠΑ σκοτώνονται παιδιά στα σχολεία και ο τζορτζ μπους κυβερνά τον πλανήτη, τότε μπορούμε κι εμείς να μπούμε στο αρχηγιλίκι με μεθόδους αναλόγως εκσυγχρονιστικές.

την ίδια ακριβώς ώρα που η κυρία λουκά διαρρηγνύει τα ιμάτια της, όχι αυτά που κότσαρε για να πάει στον Θέμο, τα άλλα, τα λιτά και ταπεινά, για το ξεπούλημα της χριστιανοσύνης, γελάμε μαζί της και μετά γελάμε και με το-α βιντεάκι-α που κυκλοφορούν, με τα κοριτσάκια που παίρνουν πίπες στον τυχερό συμμαθητή και ενώ η υπόλοιπη τάξη επιδοκιμάζει κι απολαμβάνει εν χορώ. ο αδελφός μου πηγαίνει ακόμη σχολείο. δεν ξέρω αν έχει συμβεί ανάλογο περιστατικό στο δικό του. δεν τολμώ καν να ρωτήσω. αν μάθαινα κάτι τέτοιο δεν ξέρω καν πως θα αντιδρούσα. αν και δεν νομίζω ότι ο δικός μου αδελφός είναι τόσο προχωρημένος και εναποθέτω τις ελπίδες μου στα γονίδια. τα καλά.

και μετά διαβάζω την ανάλυση του θέματος. κάποιοι λοιπόν ψάξατε και βρήκατε μια αγνότητα, μια αθωότητα σε αυτή την πράξη. τίποτα μεμπτό, είναι καλύτερο από τις ενοχικές ονειρώξεις και άλλα τέτοια της παλιάς εφηβείας. ταμπού, τα ταμπού δεν χωράνε σε μια νέα, σύγχρονη κοινωνία όπως η δική μας. άλλωστε το κοριτσάκι το κάνει με φυσικότητα το έργο της. έτσι, σε λίγο καιρό, αν η φύση επιτάσσει άνοδο της λίμπιντο εν ώρα εργασίας θα μπορούμε, με φυσικότητα πάντα, να πηδιόμαστε στα γραφεία μας. ίσως όχι πάνω σε αυτά, αλλά μπορούμε φαντάζομαι να φτιάξουμε έναν χώρο ειδικό, όπως τον χώρο για τους καπνίζοντες. θα είναι πολύ καλύτερο από το να πάμε ενάντια στη φύση μας και να δημιουργήσουμε ανούσιες ενοχές, όταν απλά αυτό που θέλουμε είναι να πηδηχτούμε με τον συνάδελφο απέναντι ή τον επόμενο πελάτη. γιατί να μείνουμε στη φαντασίωση, έτσι δεν είναι;

έπειτα, γιατί να καταπιέσεις και το μυαλό σου όταν το μόνο που θες να κάνεις είναι να τυλίξεις τα χέρια σου γύρω από τον λαιμό του προϊσταμένου σου και να τα σφίξεις τόσο, μέχρι να σταματήσει να ανασαίνει, γύρω από την ενοχλητική γειτόνισσα, γύρω από το παιδάκι που τσιρίζει στο πάρκο; γιατί να πνίξεις τις επιθυμίες σου, όταν μπορείς να έχεις the real thing? ναι, αυτό δεν επιτάσσει η μοντέρνα κοινωνία; αν το ψάξεις, ψάξτο κι εσύ, μπορείς να απενοχοποιηθείς. θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

είναι φυσιολογικό τα παιδάκια να παίρνουν πίπες μπρος στο φιλοθεάμον κοινό. αφού κάποτε θα το κάνουν και στ' αλήθεια. αλλωστε, διάολε, αν δεν μπορούμε να έχουμε ένα καλύτερο κόσμο, γιατί τουλάχιστον να μη δουλεύουμε για μια καλύτερη στύση; με πολύ εξάσκηση και λίγο μεθοδικότητα, το κοινό μπορεί να προσφέρει και συμβουλές στους πρωταγωνιστές.

ελευθερώστε το μυαλό σας και το φερμουάρ σας... γιατί όχι; μην σας σοκάρει το σεξ. όχι σε αυτό τον αιώνα τουλάχιστον. αλλά όταν το κάνετε αυτό, να ανοίξετε τους ορίζοντές σας παραπέρα. αν βρίσκετε φυσικότητα στην σεξουαλική πράξη, που μέσα στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού κι από τρομακτικό φόβο μην ταμπελωθεί κανείς με την ετικέτα "ταμπού" καταντάει μια ζωική λειτουργία και το 'χετε χάσει λίγο το νόημα, τότε να απενοχοποιήσετε και τα εγκλήματα πάθους, τα εγκλήματα εν βρασμώ ψυχής, τα εγκλήματα παρανοϊκών μυαλών. όλα τα εγκλήματα. αν βρήκατε δικαιολογία την παιδικότητα για το χυδαιότερο, να βρείτε δικαιολογία σε όλα, γιατί αιτία υπάρχει παντού. υπάρχει εξήγηση για όλα. μην ακολουθείτε κανόνες όμως πια. επαναστάτες με, χωρίς, ψάχνοντας αιτία.

εμείς οι υπόλοιποι, οι απαρχαιωμένοι, οι παλαιολιθικοί ίσως χρειαστεί να μεταναστεύσουμε. θα πρέπει υποθέτω να βρούμε έναν κόσμο που θα μπορούμε να κάνουμε σεξ χωρίς να έχουμε τηλε-θέαση, θα πιστεύουμε ακόμη ότι κάποια πράγματα είναι ιδιωτικά, θα επιλέγουμε άλλους τέλοσπαντων τρόπους.

δεν σας καταλαβαίνω μερικές φορές. νομίζω ότι κάνετε πλάκα... η υπερβολή είναι καμιά φορά γοητευτική. καμιά φορά αηδιαστική.

νέος τρόπος σκέψης, νέα ζωή, ελευθερία κι ελευθεριότητα, ανοιχτός νους, ανοιχτά σκέλια, ναι, βασικά... πίπες.

this is a woman's blog

δια πολλοστή φορά στην μονοετή καριέρα μου ως γυναίκα μπλόγκερ - με το μονοετής σαφέστατα να αναφέρεται στο μπλόγκερ και ουχί στο γυναίκα, όρο τον οποίο τιμώ αξιέπαινα τα τελευταία πέντε (5) χρόνια - διαπιστώνω ότι τα γραπτά μου ενδέχεται και να παρεξηγούνται, πράγμα απολύτως συνηθισμένο, το οποίο όμως δεν παύει να με κάνει να απορώ και να έχω και κάποιες αμφιβολίες πλέον ως προς τον υπαίτιο αυτών των παρεξηγήσεων...

αρκετά...

τώρα θα ασχοληθώ με τον pascal, όπως υποσχέθηκα.

διαβάζω ότι η εξής μία πρόταση («τι να σου κάνει και ένα διανοητικά κατώτερο ον, αποδεδειγμένο επιστημονικά αυτό και μη μου αρχίσετε τίποτα "μάτσο" απειλές») του τελευταίου μου ποστ τον έβαλε σε σκέψεις ("τέτοιου είδους σχολιάκια- τρόποι σκέψεις, μας δίνουν εμάς τους πρόχειρους και τους διανοητικά κατώτερους ακόμα μία πολύ καλή δικαιολογία για να γίνουμε ή να παραμείνουμε φαλλοκράτες του κερατά" ή "αυτός που πιστεύει ότι είναι πραγματικά ανώτερος, δεν χρειάζεται να το διακηρύξει καν") και επιπλέον του προσέφερε πιθανώς αυξημένο φόρτο εργασίας ("οι παραπάνω δύο- μεμονωμένες- αναφορές το μόνο που μου προκαλούν είναι συγκατάβαση, ξύπνημα των πατρικών μου ενστίκτων και μια ελαφριά φαγούρα στο δεξί-κάτω τεταρτημόριο του αριστερού μου όρχι"). η δουλειά είναι καλό πράγμα και καλό να γίνεται με ζήλο, αρκεί αξιότιμε pascal αυτό να μην έρχεται σε σύγκρουση με την προσωπική μας ζωή. απαράβατος κανόνας αυτός.

ομολογώ πως ουδέποτε είχα καμία καούρα να αποδείξω ότι είμαι ανώτερο ον ως γυναίκα, εξ ου και δεν διευκρίνισα ποτέ ως προς ποιον είναι κατώτερος ο άνδρας. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

δεν περιμένω όμως να τρέφετε κι εσείς τίποτα φοβερές αξιώσεις για σκήπτρα στο βασίλειο του IQ, ακόμη και ως -θεωρούμενοι- πρωτόπλαστοι. Ολοι ξέρουμε άλλωστε πως ακόμη κι αν σας έπλασε πρώτους κάποιος, το πρώτο προϊόν ακόμη κι αν δεν είναι πρόχειρο, είναι ασφαλώς δοκιμαστικό και όλοι επίσης ξέρουμε ότι βγαίνει συνήθως ελαττωματικό. η δεύτερη φουρνιά έχει ένα επίπεδο πάνω σε ποιότητα και πιθανώς κάπως έτσι συνέβη και μ' εμάς, πράγμα πάντως που δεν είναι σε καμία περίπτωση αναγκαία κακό, διότι φανταστείτε διαφορετικά πως θα ήταν ένας πλανήτης που όλοι θα είχαμε αυξημένες παροχές σε συγκεκριμένα σημεία και πόσο θα επηρέαζε τον πλανήτη μας η υπέρμετρη χρήση μέικ-άπ. με τέτοιες σκέψεις οδηγούμαι και σε άλλα εξίσου τρομακτικά συμπεράσματα, όπως πως θα μπορούσαμε να ζήσουμε σε έναν πλανήτη που ο πλουσιότερος αυτού θα λεγόταν "helena rubinstein", όνομα πολύ πιο δύσκολο από ότι το σαφώς πιο εύκολο στον λόγο "bill gates" και επίσης πως θα ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος (Α' ή Β') που θα γινόταν για το μονοπώλιο του ρουζ.

έπειτα πως μπορείτε ακόμη να τρέφετε αυταπάτες και αμφιβολίες, όταν έχετε καταντήσει, ακόμη και ως πρωτόπλαστοι - και μάλιστα με προνομιούχους όρους στη σύμβαση "ζειν" - έχετε καταφέρει με ένα μαγικό τρόπο να αποτελείτε μόλις και μετά βίας το 1/3 του πληθυσμού; με λίγο περισσότερο μυαλό ο τζακ θα αποτελούσε πρότυπο για χιλιάδες νέα παιδιά, που θα συνέχιζαν με επιτυχία το έργο του για χρόνια πολλά, ο κόσμος θα είχε μια ιδανική ισορροπία και διάολε θα βρίσκαμε κι εμείς το ασθενές ευκολότερα το σωστό φόρεμα, στο σωστό νούμερο.

κι ύστερα δεν φτάνει που έχετε φτάσει στο κατάπτυστο αυτό ποσοστό (του 1/3), αυτοί οι λίγοι, λιγοστοί, που έχετε απομείνει δεν είστε καν σίγουροι ότι σας αρέσει ο ρόλος και αποζητάτε διεξόδους. όλα ξεκίνησαν με την ανακάλυψη του όρου "εργένης" και συνεχίζεται ως σήμερα, με μεγάλη επίσης επιτυχία, από τη μετατροπή σε γκέι και κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί όλοι έχουμε δει τι συμβαίνει με όσους έχουν χαρακτηριστεί ομοφοβικοί και προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου...

ελπίζω τα επιχειρήματά μου να έπιασαν τόπο, αλλιώς θα αναγκαστώ να φωνάξω προς υπεράσπιση το "deilino", τη "zoumeri" και κάτι άλλα γκομενάκια που πέτυχα στο forum του sxeseis.gr (μέρες το παλεύουν τα κορίτσια να βγάλουν άκρη στο μέγα αυτό θέμα). α, και κλείνοντας να μην ξεχάσω: "σκουπίδια - ούμα θέρμαν - καθάρισμα τουαλέτας", για όσους κατάλαβαν ή όχι και να ευχαριστήσω θερμά τις kyrallina και xilaren, που ανήκουν στη σπάνια κάστα αυτών που με αντιλαμβάνονται όπως φαίνεται και να στείλω φιλικούς χαιρετισμούς στον αγαπητό pascal, που ως ίσο διανοητικά ον μου χάρισε ένα εισερχόμενο link, ανεβάζοντας το blog-o-εγώ μου ένα ακόμη σκαλοπάτι.

:) :p :)

επίσης πολλά ευχαριστώ στη μητέρα μου, τον αδελφό μου, τ...................................

summer moved on (off, down, up, what the fuck...)

τι γίνεται το καλοκαίρι, πριν ακόμη αυτό φτάσει, οι άνδρες χαζεύουν, όσο περιθώριο τους έχει απομείνει δηλαδή, αλλά και πως να τους κατηγορήσεις, εδώ χαζέψαμε εμείς με αυτά που βλέπουμε, τι να σου κάνει και ένα διανοητικά κατώτερο ον, αποδεδειγμένο επιστημονικά αυτό και μη μου αρχίσετε τίποτα "μάτσο" απειλές, δε μασάμε εμείς οι κρητικές, έχουμε δει τόσο τζάμπα-αντριλίκι ως τα 12 που τον βαν νταμ τον έχουμε για πλάκα.

έλεγα ότι δε φταίνε οι άντρες που χαζεύουν, λίγο να ανέβει ο υδράργυρος (λίγο=0,1 βαθμό) και να απλώσει ακτίνα ο ήλιος, βγαίνεις στη βασιλίσσης σοφίας και νομίζεις ότι έπιασες παραλιακή, χωρίς τη θάλασσα.
καλά είναι αυτά, περνούν καλά οι λεύτερες, χαζεύεις το αρσενικό που καρφώνει τη μούρη του στο μπούτι της θηλυκιάς ενώ η άλλη (θηλυκιά) από δίπλα κοιτάει τη λίστα και επιμένει ότι "ένα έξτρα πακέτο με χαρτιά υγείας" είναι απαραίτητο και "το βράδυ να κατεβάσεις τα σκουπίδια". με μερικούς έξυπνους χειρισμούς κάποιες μπορούν να καθαρίσουν μια για πάντα με τις δουλειές του σπιτιού και με μηδαμινό κόστος, αφού με τόσες αιθέριες και λιτοστολισμένες υπάρξεις γύρω-τριγύρω μπορείς να τους μπερδέψεις και να συμφωνήσουν όχι μόνο στο σκουπιδοπέταμα, αλλά ως και σε καθάρισμα τουαλέτας.

προκύπτει βέβαια και το μεγάλο ερώτημα αν προτιμάς καθαρό σπίτι ή καθαρό κούτελο, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, ακόμη και η ούμα θέρμαν που συμβιβάστηκε με τη βρωμιά, το κέρατο το έφαγε. το μόνο που άλλαξε είναι ότι μένει πλέον σε καθαρό σπίτι και είναι πιο όμορφη από ποτέ. αλλά τα σκουπίδια, με μαρτυρίες γειτονιάς σύμφωνα, τα κατεβάζει η ίδια.

κατά τ' άλλα, υπάρχουν και οι ανεξάρτητες, με σύγχρονες απόψεις και με ήσυχο κεφάλι, αλλά αυτές όλοι ξέρουμε ότι είναι ή χήρες ή ολόχαζες, οπότε πάμε στην τελευταία κατηγορία, οι υπερτυχερές, που όλα πάνε καλά κι εμείς πάμε σπίτι μας και το μόνο που χρειάζεται για μια ευτυχισμένη ζωή είναι ένα ποτήρι νερό μπροστά μας, ακριβώς επειδή δε χρειάστηκε να το ζητήσουμε...
μπες στο matrix τώρα.

u used to love her...?

....now you have to kill her...


Α-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ-ΧΑΧΑ!

Μα είναι ποτέ δυνατόν;;; Γελάνε και οι γκέι Ολλανδοί δηλαδή με αυτό που είδαμε... ΕίδαΜΕ, ναι, ναι, μην μου το παίξετε κουλτούρα, έχω ντοκουμέντα ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

the surprise from iceland

χέστηκα για το αν θα χαρακτηριστώ εθνικίστρια ή ο,τιδήποτε άλλο, αλλά από τη στιγμή που ουδείς με ρώτησε αν θέλω να σκάσω, χωρίς να το πάρω ούτε μυρωδιά, μερικά φοράκια εξτρά για να πληρώσω είτε το γαμω-γκοτιέ της ελληνίδας γηραιάς κυρίας, είτε το στήσιμο με τα εφτά ταμπλό θανάτου, τρεις ζογκλέρ, πέντε ελέφαντες και πολλά-πολλά γίδια που θα στηθεί από αύριο αν δεν κάνω λάθος στο ΟΑΚΑ, τότε ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ απαιτώ τα μαλακισμένα παρλιακά που έρχονται εδώ να περιορίσουν τις αθλιότητες τους, που αποκαλούν χαριτωμενιές ενδεχομένως στη euro-show-biz, πετώντας μαχαιρο-ατάκες αναμεταξύ τους και όχι να κράζουν την χώρα που τους φιλοξενεί, θέλοντας και ΜΗ.

ναι, σε εκείνο το χοντρό μοσχάρι, τη χαρωπή και πολύχρωμη αγελάδα από την Ισλανδία αναφέρομαι, που εκτός από το καταπληκτικά υπέροχο, ξεκαρδιστικό στ' αλήθεια αστειάκι με τη δημοσιογράφο, που πέταξαν έξω σηκωτή κάτι χοντροί μπράβοι, έκανε και κουλτούρα η μαλακισμένη, αποτυχημένη πορνοστάρ, αποκαλώντας μας "γαμημένους Ελληνες" και άλλα υπέροχα κατά τη διάρκεια που πρόβαρε το τύπου-οπερέτας άσμα της επί ΟΑΚειας σκηνής. Πολλά μπορεί να είμαστε, και γαμημένοι δεν αντιλέγω, αλλά δεν περιμέναμε να έρθει να μας το πει αυτό κανένα άθλιο ξεκολάκι από τη χώρα που η μόνη της προσφορά στην ανθρωπότητα είναι η ursus και που η προηγούμενη ενασχόλησή της, πριν να το γυρίσει στο τραγούδι, ήταν να παίρνει πίπες σε μπακαλιάρους, εκεί στο γαμώνησό της. και δεν ξέρω αν έκανε πλάκα, ουδόλως με ενδιαφέρει, αλλά είπαμε δε μιλάμε, δε μιλάμε, δεν θα μας απαυτώσετε κιόλας. τουλάχιστον με πέντε προσόντα να δεχτώ να κάνουμε μια κουβέντα. με "επαγγελματίες" που έχουν τα ψαροτσιμπούκια για προϋπηρεσία ζωής δεν έχω να πω κάτι.

και χέστηκα που βρίζω πάρα πολύ και δεν πάει σε γυναίκα, και επιπλέον όπως με διαβεβαίωσε ένας φίλος εγώ και η m13 έτσι που το πάμε δεν θα μπούμε ποτέ σε καμία φυλλάδα, "βρίζετε πολύ για να σας προτιμήσουν, εδώ αγνοούν άλλα κι άλλα διαμάντια, όπως τον φίλο σου τον averel για παράδειγμα", και τα εννοώ όλα δαύτα, βασικά, ναι, εσείς μπορείτε να συνεχίστε να γράφετε όλοι νουβέλες, εγώ θα τις διαβάζω και θα περνάω καλά, αφού έχω ξεφορτωθεί λίγα από τα νεύρα μου ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ ΕΣΧΑΤΩΣ (=τα τελευταία 3 χρόνια)...

:)

Kill Bill :)

Οι μυθικές πια αποδοχές του Μπιλ Γκέιτς είναι τόσο σκανδαλιστικές, που αν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν αποφασίσει ποτέ να συνεχίσει το έργο του, προσδοκώντας σε επιτυχία αυτή τη φορά (ο Οσάμα. αυτός θα προσδοκεί. μόνο...), ίσως να στρέψει τη μήνη του, μαζί με το πηδάλιο προς τον Μάικροσοφτούχο αυτοκράτορα.

Την κίνηση αυτή άλλωστε θα χαιρετούσε με περισσή ευγνωμοσύνη και ο ιδρυτής-εμπνευστής της Apple, Τζομπς (το μικρό του μου διαφεύγει, ας συγχωρεθώ), που από ό,τι ξέρει κάθε κομπιουτεράς, που σέβεται τον εαυτό του, είχε πρώτος ανακαλύψει τα "παράθυρα", αλλά του την έκανε λαμόγικα ο Βασιλάκης...

Επί της ουσίας κι επί του θέματος, εγώ σε περίπτωση που ο Οσάμα θέλει την ταπεινή μου άποψη έχω να πω ότι υπάρχει πιο απλή κι αναίμακτη λύση από το να παίξει τέτρις σε βάρος πλήθος, αθώων ομολογουμένως (κι ευτραφών δεν θα το αρνηθώ), ψυχών που κατοικοεδρεύουν στις ΗΠΑ. ΗΠΑμε άλλωστε, επειδή μερικοί είναι ζώα, δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και κακά ζώα.

Θα πρότεινα στον συμπαθή Οσάμα ή τον όποιο συενχιστή του να αναθέσει σε εμένα και κάτι φίλους μου την καταστροφή του Μπιλ, η οποία θα γίνει με τρόπον αφαιρετικό και σε τρία απλά βήματα:

1. Ο φίλος μου ο Α. είναι εξωτερικά ένας κοινός άνθρωπος. Εις βάθος, μπορεί με τα ίδια του τα χέρια να καταστρέψει ένα ολόκληρο πρόγραμμα, μεγάλης χρηματικής και πνευματικής αξίας. Ξεκινάμε το θεάρεστον έργο μας, αποφασίζοντας πρώτα να αχρηστεύσουμε τον αποκαλούμενο "θησαυρό" του word μας. Ο,τι μας "κοκκινίζει", εις πείσμα, το κάνουμε add α) για να μάθει να συμπεριφέρεται και β) γιατί ποιος είναι ο Τεγόπουλος και όλοι αυτοί οι τυχαίοι;
Διασπείροντας μερικούς Α. σε δημόσιους χώρους πολύ σύντομα τα κείμενα που παιρνούν από κάθε κοινόχρηστο υπολογιστή μπορούν να φτάνουν στους όποιους παραλήπτες ιπώ μωρφύ ταίτοια που και ο νεάντερνταλ ω είδοιως να κατανοήσει ότι κάτι δεν πάει καλά.

2. Υστερα έχουμε τη φίλη μου επίσης Α. Προτού εξελιχθεί σε γκουρού της τεχνολογίας, όπως άφοβα πιστοποιώ κι εγώ σήμερα, επιτελέστηκε άψογον έργο προς δημιουργία ενός νέου Βατερλό, ολάκερης της Μάικροσοφτ. Τα ποντίκια έφευγαν από τα γραφεία τρομαγμένα από τις απανωτές σφαλιάρες που δέχονταν ανά 3'', διότι αρνούνταν πεισματικά να μετακινηθούν στην οθόνη, ακόμη κι όταν τους το εξηγούσε με απόλυτα ευγενικό τρόπο (σας βεβαιώ). Τα πληκτρολόγια κατέβηκαν σε απεργία, διότι κανείς δεν εισάκουσε ποτέ στο αίτημά της για ενσωμάτωση ανεμιστήρα, έτσι ούτως ώστε να αποχωρούν τα επτά κιλά στάχτης και τα θρύμματα από μπαγκέτα που χώνονταν βιαίως ανάμεσα στο αλφάβητο. Και ύστερα, τα "παράθυρα" έκλειναν, μη υποχωρώντας στην εμμονή να τα ανοίξει χρησιμοποιώντας την μέθοδο του πατήματος 19 φορές το δευτερόλεπτο-άνοιγμα 19 παραθύρων-ριμπούτ επτά φορές την ώρα-αίτηση για νέο pc.

3. Επειτα έχω μερικούς ακόμη υπόψην, που μπορούν να αποτελειώσουν τη δουλειά, καθώς άπαντες έχουν ειδωθεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα να προσπαθούν να συνάψουν σχέσεις με το διαδίκτυο με ΔΕΗσεις (εννοοούνται οι πρίζες της ΔΕΗ όπου προσπαθούν να χώσουν το καλώδιο για το ίντερνετ - παραδόξως τις περισσότερες φορές είναι ασύμβατο), εκτιμούν δε ότι ο Outlook είναι ένα εικονίδιο που απλά υπενθυμίζει ότι είναι ώρα για φαγητό/τσιγάρο/chat, πλην όμως έχουν στενές σχέσεις με το recycle bin. Αποθηκεύουν εκεί τα καλύτερά τους δείγματα δουλειάς.

Οσάμα, remember, I 'm your (wo)man for the job!

...

να γιορτάζεις κάθε μέρα


και να 'ναι οι μέρες πολλές

sting forgive me

ωραία ρε...

...πολύ ωραία...

χρόνια τώρα για να δούμε και να ακούσουμε λίγη live μουσική από κάποιον γνωστό και έξω από τα σύνορα της Ελλαδίτσας ή στην καλύτερη των Βαλκανίων έπρεπε να κάνουμε δεήσεις (που δεν έπιαναν τόπο), ολυμπιακούς αγώνες (που ακόμη πιάνουν τόπο και πολλή σκόνη) και να βγούμε νικητές στη eurovision. Κι αν ύστερα από όλα αυτά μόνο το βρακί της Παπαρίζου έπιασε για κόλπο, τώρα λυσάξατε και πάτε να μας ξεβγάλετε...

δεν έφταναν οι Stones, όχι, ούτε ο Roger Waters, ούτε οι Depeche, και ούτε οι Pearl Jam... τώρα, ναι, μάλιστα, φέρνετε και τον Sting ρε αθεόφοβοι...
δεν θα μιλήσω καν για τους Massive Attack, τους Simply Red και κάτι Iggy Pop, Scorpions, James Brown, Archive... όχι, γι' αυτούς δεν θα διαμαρτυρηθώ.

και καλά, με τους Stones πιάσανε τα ξόρκια, μπορεί και να τη βολέψω, αλλά ακόμη κι εγώ πόσα βουντού να κάνω και τι κουμπαρά να σπάσω να τους προλάβω όλους... έπρεπε φέτος δηλαδή, εκεί, συνομωσία... κι εμείς που μετακομίσαμε να πάμε να πεθάνουμε. έχουμε έξοδα, δεν βγαίνουμε, έχουμε και κωλοδουλειές, πάλι δε βγαίνουμε...

ή να πιάσετε να συμμαζευτείτε, ή να κάνω καμιά εγγραφή στο e-bay και στον ΟΑΕΔ. εν πάση περιπτώσει, πρέπει να βρεθεί μια κάποια λύσις...


Sting, αν δεν είμαι εκεί, θέλω να ξέρεις, ήσουνα η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή... κι αν "κάτι" πάντως συμβεί κι αργήσεις, να ξέρεις, it's probably me...

out of options

Το περιοδικό ΝΜΕ (λέει) ανακοίνωσε τους 20 καλύτερους ροκ ήρωες όλων των εποχών. Πρώτος ο κύριος Kurt Cobain, σύμφωνα με τους πολυπληθείς αναγνώστες του αγνώστου σε εμένα περιοδικού (δεν ειρωνεύομαι εδώ), και δεύτερος ο Pete Doherty, όμως ο συντάκτης του άρθρου αποφάσισε να αδιαφορήσει για τις προτιμήσεις του κοινού μετά την κορυφή, γιατί δεν τον γουστάρει (λέει) τον Pete Doherty, που είναι ένα τελειωμένο πρεζάκι και παλιοχαρακτήρας και δεν είναι δυνατόν "ένα άτομο εθισμένο στην κοκαΐνη να θεωρηθεί από τόσα πολλά άτομα ήρωας".

Υποθέτω ίσως αυτό να αναγράφονταν στους όρους διαγωνισμού, κάτι όπως "πρεζάκια αποκλείονται", διότι άλλωστε οι περισσότεροι ρόκερ, θρύλοι ή μη, πάνε εκκλησία κάθε δεύτερη κυριακή και η μόνη άσπρη που ξέρουν είναι το ROL, που πλένει ασπρόρουχα η μάνα τους, την οποία ακόμη βλέπουν καθημερινά. Ισως επίσης στους όρους να έπρεπε να δημοσιευθεί και μία λίστα με τις "persona non grata" των συντακτών του ΝΜΕ, με υψηλές κυρώσεις επί του αντιθέτου, όπως για παράδειγμα φάκελο στην αστυνομία για ύποπτη δραστηριότητα, λόγω συναναστροφής με κακοποιά (παύλα) αντιπαθητικά στοιχεία. (ναι, εδώ όμως ειρωνεύομαι).

κι ύστερα φτάνεις και στην περιβόητη λίστα που μετά τον Kurt Cobain και τον "πρεζάκια", έχει τον Morissey τρίτο και μετά τον Liam Gallagher και πετάς τη σκούφια σου και ύστερα στην κορυφαία 20άδα φτάνεις στο bottom of list και βλέπεις λέει, πως μετά τον 18ο John Lennon, 20ος είναι ο Alex Kapranos, που από ό,τι έμαθα αποτελεί το νέο ιδανικό του σύγχρονου ρόκερ, αφού όταν δεν χτυπιέται επί σκηνής, μαγειρεύει κι επειδή μαγειρεύει καλά το κυκλοφορεί και βιβλίο, ακριβώς στα πρότυπα της δικής μας Βέφας... Να παιδί, να μάλαμα, κάνεις καλό αυγολέμονο, πάρε και μια θέση κορυφαίου και αν εγώ τους γουστάρω πολύ τους Franz, θα ήθελα τόοοσο πολύ την άποψη του φίλου μας του πατατοπρεζάκια εδώ, που ναι, θα αλλάξω μέχρι και τα comment requirements...

tequila anyone?

Tον Β., λίγο-πολύ, όλοι τον θεωρούσαμε τρελό... Δεν τον είπε ποτέ κανείς κακό, αλλά όλοι το είχαμε συμφωνήσει, του είχαμε φορέσει την ταμπέλα και, ως σήμερα, ομολογώ δεν διαφωνώ, χωρίς ποτέ να το ψάξω παραπάνω. Η άσπρη που βαράει, το μαύρο που χαλάει, ό,τι κι αν ήταν, δεν είχα καμία αξίωση να ανακατευτώ στη ζωή ενός ανθρώπου, από τη στιγμή που στις καλές του μέρες μου χάριζε ένα από τα πιο αληθινά χαμόγελα στο τετράγωνο. Ο Β. πάλι, στις μέρες "τρέλας" δεν λογάριαζε και τίποτα. Αλλοιωνόταν το πρόσωπό του, σκοτείνιαζε και κυνηγούσε εχθρούς σε κάθε μικρή γωνιά του κτιρίου. Το ίδιο στόμα, με το αληθινό χαμόγελο, άρχιζε να εκτοξεύει απειλές, αστείες ή όχι, και οργή για κάτι που συνήθως δεν είχες ιδέα και σ' έκανε να σε κοιτάς πατόκορφα, να δεις αν σου κόλλησε κάτι βρωμερό πάνω και δεν το έβλεπες.

Οταν τον μάθαμε, σταματήσαμε και να πειραζόμαστε, σταματήσαμε και να ψαχνόμαστε.
"Τι λέει πάλι;"
"Ασ' τον μωρέ τον τρελό..."
Οταν τον ακούσαμε να κάνει το ελάχιστο της ανθρώπινης προσφοράς, άνθρωπος σε άνθρωπο, στα χρόνια της "χολέρας", σταματήσαμε και να θιγόμαστε. Μερικές φορές η πιο απλή στιγμή, που δεν σου πέρασε από το μυαλό όμως ποτέ να κάνεις (ναι, ούτε εμένα...), φέρνει τα πιο μεγάλα. Και έτσι έγινε, και έτσι "ξεχρέωσε" μάλλον οριστικά για ό,τι είπε κι ό,τι (έλεγε) θα κάνει.

Ο Β. εξακολουθούσε πάντα να μουρμουρίζει τα ίδια ακατάληπτα κι εμείς συνεχίσαμε πάντα να κάνουμε ό,τι τέλοσπαντων νομίζουμε ό,τι κάνουμε...
Πιστεύω ως και σήμερα ότι ναι, είναι μάλλον λίγο τρελός. Γι' αυτό και πιστεύω ακόμη πιο πολύ στη μεγάλη του σοφία. Αυτή που ξεστόμισε, μουρμουρητά πάντα, μια μέρα, όταν διαπίστωσε πως "αλλάζουν εδώ μέσα οι άνθρωποι. Μπαίνουμε όλοι στην τρέλα, γινόμαστε κακοί...".

Κάτι πήγε λάθος, ίσως στα θεμέλια να ρίξανε κατάρα, αλλά θα ορκιζόμουν πια, περνάς τη ζώνη του λυκόφωτος στην είσοδο αυτού του κτιρίου. αλλάζεις όλος, μίσος και βλέμματα οργής, ύποπτες ματιές, κάποιον να σιχαθείς, κάποιον να σε τρελάνει, κάτι αλλάζει και νιώθεις κάτι να σε πλακώνει και ύστερα βγαίνεις έξω, λίγες ώρες είναι αρκετές, να θυμηθείς πως δεν μισείς κανένα, δεν θες τίποτα και κάποιους δεν τους ξέρεις καν. να θυμηθείς να μην ξεχάσεις πως περνάς καλά, όλες εκείνες τις υπόλοιπες ώρες της ζωής σου και ναι η γη δε σταμάτησε να γυρίζει, ούτε έχεις μαύρο για χρώμα ψυχής...

tequila anyone?

ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ!

.... και τη γυναίκα του ....

σκατοοικογένεια!

σου λέω...

...I Wanna Get STONE-D...

..πάση θυσία..

.over.

how did it end up like this

- Την είδες;
- Ποια;
- Καλά δεν την είδες;
- Ποια λέμε;
- Η Α. Αυτή ήταν...
- ...; Α, αυτή ε; Ναι, 416, Χ Under λες;

rewind...

- Μαλάκα, χαλάρωσε...
- Γαμημένη τσούλα. Θα την πετύχω. Θα την πετύχω και θα τη φτύσω στα μούτρα την παλιοπουτάνα...
- Ξεκόλλα, προχώρα...
- Θα ξεκολλήσω με τη σκύλα. Πόσο μαλάκας ήμουνα...
- Ελα ξεκόλλα το μυαλό σου. Δεν αξίζει. Κερνάω ποτά και γκόμενες το μαγαζί... Φύγαμε...
- Φύγαμε. Αλλά αν την πετύχω την ξεκωλιάρα...

rewind...

- Τι στο διάολο έχεις πάθει;
- Εχει τελειώσει η ζωή μου. Δεν έχει τίποτα νόημα. Οπου και να κοιτάξω είναι μπροστά μου.
- Εντάξει, πάει αυτό, τελείωσε. Ξέχνα τα όλα, αρχίζεις από την αρχή.
- Οχι σου λέω. Δεν έχει άλλο από εδώ...

rewind...

- Πως μπόρείς να το λες αυτό; Πως μπόρεσες να το κάνεις...;
- Συγγνώμη...
- Ποτέ...

rewind...

- Σ' αγαπάω όσο δεν θα αγαπήσω ποτέ τίποτα. Θα είμαι πάντα εδώ, μόνο να σ' αγαπάω... Και δεν θέλω τίποτε άλλο.
- Το υπόσχεσαι;
- Σε ό,τι πιο δυνατό έχω νιώσει ποτέ...

rewind...

- Την είδες;
- Ποια;
- Καλά δεν την είδες;
- Ποια λέμε;
- Aυτή που πέρασε τώρα...
- ... Την είδα... Ερωτεύτηκα.


μία, μόνο μία, φορά στη ζωή θα εννοείς κάτι τόσο πολύ που τίποτα δεν μπορεί να το χαλάσει. μία, μόνο μία φορά. και τότε δεν θα υπάρχει ούτε μία λέξη.

it was only a kiss

από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ποτέ δεν έχω πάει σε πορεία...

-έχω όμως κατέβει σε προεκλογική καμπάνια της Ν.Δ. με καπελάκι, σφυριχτρούλες και κασκόλ, όλα στα χρώματα των γαλάζιων παιδιών. ήμουν πέντε χρονών κι ανήμπορη να ορθώσω ανάστημα (που ήταν ούτως ή άλλως κοντοπίθαρο από τότε). αλλά θα ντρέπομαι s' όλη μου τη ζωή γι' αυτό.

δεν έχω συνδράμει ποτέ μου οικονομικά σε κάποια οικολογική οργάνωση, φιλανθρωπικό σκοπό, γιατρούς χωρίς σύνορα...

-υπήρξα όμως συνεπές μέλος του LFC συνδέσμου, στηρίζοντας τις προσπάθειες για κάτι που δεν είμαι σίγουρη τι είναι. μπορεί και στις προσπάθειες για "περισσότερο αλκοόλ, καλύτερη μπάλα" του ΔΣ.

έχω να πάρω δώρο στον αδελφό μου από τότε που έκλεισε τα πέντε και είχα ακόμη μέσα μου κάτι από το αίσθημα υποχρέωσης (στα τελευταία του)...

-του τηλεφωνώ όμως σχεδόν κάθε εβδομάδα και τον σκέφτομαι περίπου κάθε τρίτη ώρα της ημέρας. κυρίως με απασχολεί αν μεγάλωσαν κι άλλο οι βλεφαρίδες του.

έχω πάψει να πιστεύω εδώ και ενάμισι χρόνο πως ο πλανήτης γύρω μου θα σταματήσει να κάνει κύκλους και θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι όταν κάτι από τον μικρόκοσμό μου ξεψυχάει.

-προσέχω όμως πια τι βάζω στον μικρόκοσμό μου και πριν από την είσοδο του δίνω το αθάνατο νερό...

σταμάτησα να αναρωτιέμαι αν είμαι κακός άνθρωπος κάθε νύχτα που πέφτω για ύπνο κι αν είμαι αφελής σε κάθε ανατολή...

-μερικές φορές είμαι απολύτως σίγουρη.

και γαμώ-

το φαινόμενο του ακατάσχετου μπινελικίου έχει πολλές πηγές, αλλά συνήθως δύο καταλήξεις... ή που ξελαμπικάρεις και συνεχίζεις ήσυχος τη μέρα σου ή που τρως τίποτα μάπες και... πάλι συνεχίζεις, μάλλον ήσυχος, τη μέρα σου.

για κάποιους το φαινόμενο είναι λόγω ασθένειας. διασταυρωμένες πληροφορίες θέλουν τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να την κάνει με γρήγορες από το "Ολντ Τράφορντ" διότι σε κάθε προπόνηση ο Τιμ Χάουαρντ, πάσχων από το περιβόητο Touret Syndrome, του έβριζε μάνα, πατέρα και κάτι ψιλογαλλικά για τη Βικτόρια και τις luis vuitton που στοιβάζει στο πούλμαν, κάθε φορά που την παίρνει αποστολή μαζί.

ύστερα για άλλους είναι αποτέλεσμα κατανάλωσης αλκοόλ. πίνεις λίγο να ξεσκάσεις, πίνεις λίγο παραπάνω και στολίζεις την γκόμενα που σου χτύπησε ένα τόνο πιο δυνατά την πόρτα της τουαλέτας, για να διαμαρτυρηθεί η μαλακισμένη που επί 45' έχεις κλειστεί εκεί και μιλάς με τον γκόμενό σου -δεν ξέρω ποιος πούστης μπορει ειλικρινά να συννενοηθεί και με τον διπλανό του ακόμη, μέσα σε όλη αυτή τη σαβουροβαβούρα- και το galea γίνεται ένας υπέροχος τόπος μάχης. αν είχε λάσπη, ξέρω πως ασφαλώς θα αύξανε και τα νούμερα προσέλευσης.

και επίσης ένας εξαίρετος λόγος να λούσεις τον περαστικό κλητήρα με ό,τι πιο νέο κυκλοφορεί σε επέκταση του λήμματος γαμω-, επειδή έχεις γαμωδουλειά, που δεν γαμωτελειώνει και έχει γαμωπάει αργά η ώρα και θες ένα γαμωποτό (το ματαείπαμε) και δεν μπορείς γιατί θα γαμήσεις ό,τι περάσει από τα χεράκια σου άμα πιεις ετούτη την ώρα και δε σε φτάνει ο πόνος σου ο rock FM πάει και ξεθάβει, για πολλοστή φορά, αυτό το μαλακισμένο συγκρότημα, με το πιο μαλακισμένο τραγούδι, σε μια ώρα που έπρεπε αυστηρά το playlist να περιλαμβάνει τουλάχιστον τέσσερα (4) τραγούδια James, δύο (2) Stones, τρία (3) Oasis, ένα (1) Violent Femmes, που ταιριάζουν και με την περίσταση, και δέκα (10) U2.

Και αντ' αυτού, βάζει αυτό, το... το... ηλιθιότερο κατασκεύασμα στιχουργικής, να κάνει promotion στη χαζοσυναυλία αυτών των αποτυχημένων και "Λόγια καταχωνιασμένα - λό- λό- λόγια..."

E, Α - Α- ΑΕΙ ΓΑΜΗΣΟΥ!

ps. για όσους τυχόν φαν των Ροδών, ζητώ συγγνώμη, δεν έχω ακούσει άλλο άσμα. Ηταν όμως περίπτωση από δαύτες, που ένα είναι αρκετό...

indifference is bliss...

:) :)

ένα ποστ από αυτά που βαριέσαι να διαβάσεις μετά...

:) :)


yo! I need a drink.

here comes the sun (#2)

Στην Κούβα γιατρεύουν τα θύματα του Τσέρνομπιλ, σε μια σιωπηλή, αρμονική συνεργασία με τον ήλιο.

Γιατρεύουν το δέρμα, τα μαλλιά τους, μα σημαντικότερα απ' όλα το χαμόγελό τους.

Υστερα κάποιοι πρέπει να επιστρέψουν κι όλα, για κάποιους, αρχίζουν πάλι από την αρχή, ως το επόμενο καλοκαίρι που ίσως βρεθούν ανάμεσα στους 800. Για τόσους άφησε περιθώριο στην ήδη αιμορραγούσα χώρα το εμπάργκο των ΗΠΑ, από τους αρχικά υπολογισθέντες 2000.

Κι αν εδώ έχουμε όλοι τα μαλλιά μας (αραιά ή όχι) και δεν πάσχουμε από κάποια φοβερή δερματοπάθεια, υποφέρουμε ασφαλώς από χαμόγελο. Και θαρρώ πως ο ήλιος όλου του κόσμου μπορεί να το κάνει καλά.

Τώρα μιλάτε για καλοκαίρια και θάλασσες και μιαν αύρα αλλιώτικη, που έξι μήνες πριν ήταν η κατάντια του τόπου, η πουστιά του δίπλα, η κακή μοίρα, η δυσωδία του χώρου, κι είστε όλοι (σχεδόν) πιο ευτυχείς.

Αναρωτιέμαι αν ο κόσμος όλος ήταν ένα καλοκαίρι, αν θα 'μασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι κι αν κάπου στους κόσμους με παντοτινό ήλιο κάποιος έριξε άλλη κατάρα.

Αλλά ύστερα θυμάμαι ότι έχω κατά κανόνα ανάλαφρο εαυτό και το ρίχνω πάλι έξω (στη λιακάδα)...