here comes the sun (#2)

Στην Κούβα γιατρεύουν τα θύματα του Τσέρνομπιλ, σε μια σιωπηλή, αρμονική συνεργασία με τον ήλιο.

Γιατρεύουν το δέρμα, τα μαλλιά τους, μα σημαντικότερα απ' όλα το χαμόγελό τους.

Υστερα κάποιοι πρέπει να επιστρέψουν κι όλα, για κάποιους, αρχίζουν πάλι από την αρχή, ως το επόμενο καλοκαίρι που ίσως βρεθούν ανάμεσα στους 800. Για τόσους άφησε περιθώριο στην ήδη αιμορραγούσα χώρα το εμπάργκο των ΗΠΑ, από τους αρχικά υπολογισθέντες 2000.

Κι αν εδώ έχουμε όλοι τα μαλλιά μας (αραιά ή όχι) και δεν πάσχουμε από κάποια φοβερή δερματοπάθεια, υποφέρουμε ασφαλώς από χαμόγελο. Και θαρρώ πως ο ήλιος όλου του κόσμου μπορεί να το κάνει καλά.

Τώρα μιλάτε για καλοκαίρια και θάλασσες και μιαν αύρα αλλιώτικη, που έξι μήνες πριν ήταν η κατάντια του τόπου, η πουστιά του δίπλα, η κακή μοίρα, η δυσωδία του χώρου, κι είστε όλοι (σχεδόν) πιο ευτυχείς.

Αναρωτιέμαι αν ο κόσμος όλος ήταν ένα καλοκαίρι, αν θα 'μασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι κι αν κάπου στους κόσμους με παντοτινό ήλιο κάποιος έριξε άλλη κατάρα.

Αλλά ύστερα θυμάμαι ότι έχω κατά κανόνα ανάλαφρο εαυτό και το ρίχνω πάλι έξω (στη λιακάδα)...