V for V-antastic

καιρό είχα να δω ταινία που να μου κόψει την όρεξη για τα νάτσος, που κρατούσα καθηλωμένα επί 30 περίπου λεπτά μπροστά μου, αφού δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τη μούρη μου από την οθόνη ούτε για δευτερόλεπτο...

με προβληματίζει που συγκινήθηκα με την Τραφάλγκαρ Σκουέαρ, ή που αλλάζουν οι καιροί, ή μόνο εγώ, αφού τελευταία φορά που μου συνέβη το αντίστοιχο πρέπει να ήταν στην πιο ζουμερή σκηνή του Νότινγκ Χιλ, ή σε κάποια άλλη σκηνή, όπου καρδούλες περνάνε πίσω από το σελιλόιντ, διακριτές απόλυτα σε μένα...

με προβληματίζει και που δεν ήταν όλα το ίδιο β-ανταστικά όταν βγήκα από το σινεμά, αλλά the hell with it, πέρασα δυο περίπου καταπληκτικές ώρες και χωρίς να δω τη μούρη του πρωταγωνιστή. έμεινα να χαζεύω τη νάταλι, που αυτό το κορίτσι, τελικά, το κάτι της το έχει...

δεν ξέρω τι έγινε το βράδυ, υποθέτω χαμός, με τόση αβάντα, αλλά στις 16:15 μόνο εγώ και μερικοί ακόμη καμμένοι ήταν, αλλά θαρρώ πως όλοι περάσαμε καλά κι αν στη μεσημεριανή ζώνη σταματήσουν να προβάλλουν τον "Γουίνι δε Που και άλλα βατραχάκια", μπορεί να το κάνω και θεσμό το σύστημα. βέβαια τρως μετά μια ξενέρα που βγαίνεις κι έχει ντάγκλα ήλιο, αλλά τουλάχιστον δεν έμαθες πως χτυπάει το κινητό του 25% της περιοχής σου, ούτε τι ώρα θα είναι έτοιμα τα μπιφτέκια του από-πίσω σου. χάνεις βέβαια και τη μανούρα με τις φορτωμένες γκόμενες, αλλά τι τα θες, έβδομη τέχνη, πρέπει να το γυρνάς που και πού στην κουλτούρα: "σόρι μίσες, στο Κέμπριτζ μαθαίναμε για τον υγιή σχολιασμό παύλα κριτική εν ώρα εξελίξεως της ταινίας, αλλά αν σας ενοχλήσαμε γιατί δεν πάτε να βάλετε το τηλέφωνο του ντους σε κάτι πρόχειρο και ανοιχτό, φαίνεστε στ' αλήθεια σε απόγνωση... εντ μάι απόλοτζις". Αυτά από μια εμπειρία στην υπέροχη (...) ταινία, με τα εξαιρετικά πάντως εφέ: "το βασίλειο των ουρανών".

τα παραπάνω για τη βεντέτα των Ουατσόφσκι Μπρος και τώρα περιμένουμε εκείνο το ρημαδο-X-Men (διαφορετικά γνωρίζουμε που να αποτανθούμε και όχι, δεν θα είναι τζεντλ), πριν το ξαναρίξουμε στον Πολάνσκι. Ασε που έρχεται κι ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Τι να πρωτοκάνεις πια σε μια άνοιξη, όλα από μια γυναίκα περνάνε τελικά...

new entry

δεν θέλει και πολύ να "αγαπήσεις" έναν άνθρωπο. λιγότερο από το να τον μισήσεις...

έρωτας με την πρώτη ανάγνωση. η δεύτερη θα δείξει.

για την ώρα, με τις ευλογίες του Ανέμου, σας τον παραδίδω...


ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ

γιατί αν πρέπει να είναι κάτι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή, θα ήταν λαθραία και όχι δωρεάν... μπας κι αλλάξετε το σκατό-motto σας.

κριτική, η κοινωνική

ύστερα από περίπου δυο χρόνια αποχής, αποφάσισα να ξεσκάσω...

μέσα σε 15 λεπτά ξεφορτώθηκα όσο κουτσομπολιό δεν γέννησε ούτε η μητέρα του σπορ, στα εσωτερικά διαμερίσματα και, θα το ομολογήσω, νιώθω ένας καλύτερος άνθρωπος...

ρε μαράκι, κάτι ξέρεις ατιμούτσικο εσύ. μην κοιτάς που δε γίνεσαι καλύτερος. ούτε άνθρωπος...

του Θεού το χρήμα

Δεν ξέρω αν τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, το motto για κάθε καινούριο (ασυναγώνιστο, μοναδικό, διαφορετικό) free έντυπο, που πραγματώνει τις εξαγγελίες του team του ιδανικά σε συνευρέσεις με τα γυαλικά του σπιτιού (εμείς που μετακομίσαμε ξέρουμε...), και για μερικούς ακόμη αποτυχημένους , αλλά μετά βεβαιότητας, θα το υπέγραφα κιόλας, μπορώ να δηλώσω πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι αυτά που δε ζήτησες και ήρθαν αναπάντεχα...

κι αν αυτό καμιά φορά ισχύει κι ανάποδα (εμείς οι ταλαιπωρημένοι επίσης ξέρουμε), θα ματα-δηλώσω πως το πρωί, βγαίνοντας από το ΑΤΜ της γειτονικής τραπέζης (όχι γαμημένη EUROBANK, αγαπημένη ALPHA), εκτός από το ποσό που μέτρησα στον λογαριασμό μου, μέτρησα και μια-δυο ακόμη αναπάντεχες περιπτώσεις που κάνουν τη ζωή μου ομορφότερη...

δεν ξέρω αν το χρήμα κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, and I couldn' t care less δηλαδή επί της παρούσης, αλλά πλέον αδιαπραγμάτευτα δηλώνω πεπεισμένη πως, ναι, ο Θεός είναι άνδρας και του αρέσουν οι ξανθές...

Thanks Man.

Κάτι τέτοια βράδια... που ξεμένω στη δουλειά τις "μικρές ώρες", που έχω ξεζουμιστεί, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα, που απολαμβάνω το επαγγελματικό προφίλ μου, δίχως να περιμένω από πουθενά την αναγνώριση, που τα έχω κάνει όλα σωστά και η ζωή μου είναι ωραία, που με περιμένει μια καινούρια επιστροφή και με συνοδεύουν μια-δυο ωραίες σκέψεις, που άφησα το παράθυρο ανοιχτό και φυσάει, αλλά όσο κι αν κοπανιέται είναι άνεμος από αυτούς που προλογίζουν καλοκαίρι και έχω μια απίστευτη όρεξη να περπατήσω χιλιόμετρα, χωρίς κόσμο, μόνο με cure ή κάποιους άλλους...

ακριβώς κάτι τέτοια βράδια, που η ώρα είναι σχεδόν 2 κι είμαι ακόμη στη δουλειά, περήφανη για το αποκλειστικό μου έργο, αναρωτιέμαι...

ΚΑΜΙΑ ΑΥΞΗΣΟΥΛΑ ΜΑΛΑΚΕΣ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΤΕ, ΠΟΥ 'ΧΩ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΝΥΧΤΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΙ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ, ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΙΝΟΥΝΕ "ΠΕΡΔΙΚΕΣ" ΚΙ ΑΚΟΥΝΕ ΠΕΓΚΥ ΖΗΝΑ, ΚΑΝΑ ΕΠΙΔΟΜΑ ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΑΣ ΥΠΕΡΩΡΙΑΣ ΚΟΥΡΑΔΙΤΣΕΣ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΑΚΟΥΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΤΣΟΥΛΑΚΙΑ "ΜΕ ΛΕΝΕ ΛΟΛΑ, ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ... ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕ ΜΟΥ Τ-Ω-Ρ-Α" KI AΡΧΙΔΙΕΣ ΓΙΩΡΓΙΤΣΑ ΜΟΥ;;; ΕΕ, ΠΑΠΑΡΟΒΛΑΧΟΙ;;

Οχι ε; Ναι... Επαγγελματικό προφίλ και τσαχπινιά στο μάτι. Τα παίρνω και τα δύο και σηκώνομαι να φύγω. Αντε, καληνύχτα, εμείς οι ευγενικοί μπλόγκερς και συγγνώμη που βωμολόχησα, αλλά μετά τις 2 όλοι, αλλάζουμε λιγάκι. Πριν από τις 2 δεν θα ζητούσα ποτέ συγγνώμη.

ps1. ΕΥΑ ΛΑΣΚΑΡΗ.

(γιατί έχουν ξεπέσει λίγο οι βίζιτες - με το συμπάθιο - και μετά το μπινελίκι είναι ο δεύτερος καλύτερος τρόπος να τις ανεβάσω... ευχαριστώ καλοί μου πειναλέοντες... ΕΥΑ RULZ ΜΑΓΚΕΣ. Αλλά η άλλη, με το γαμώφιδο...)

ps2. Μερικές φορές αγαπάω τόσο αυτό το κορίτσι, που σκέφτομαι πως αν δεν ήμουν πεπεισμένη για το ευχάριστον του αντιθέτου, μπορεί να έτεινα σε λεσβία. Από την άλλη, κι ο Καρατζαφέρης κάτι τέτοιες σκέψεις κάνει και προβληματίζομαι...

η ζη του παραδείσου (και τσι γραφικότητας)

Ξέρω περί τους 30 ανθρώπους που ακούνε Κρητικός και γουρλώνουν τα μάτια, με την επόμενη σκηνή να θέλουν να τους βρει με τα πόδια στην πλάτη...
Το νησί πολλοί αγάπησαν (όλοι σχεδόν), τους Κρητικούς σχεδόν ουδείς...
Ή μάλλον, το νησί αυτό, της υπερβολής, δεν θα μπορούσε παρά να ξυπνά υπερβολικά αντίξοα συναισθήματα.

Ετσι λοιπόν οι άνθρωποι που ξέρω είναι απόλυτα κι ανένδοτα μοιρασμένοι στο πως οι Κρητικοί είναι είτε πολύ καλοί άνθρωποι, είτε πολύ κακοί... Μέση λύση δεν έχουμε. Ποτέ δεν άκουσα κανένα να λέει κάτι αδιάφορο. Ή τους αγαπάς ή τους σιχαίνεσαι...

Οι Κρητικοί είναι περίεργη πάστα. Δηλώνουν απολύτως αδιάφοροι για τον κόσμο πέραν του κρητικού (τους) πελάγους, άντε και του λιβυκού, για το οποίο γίνεται προσπάθεια να μετονομαστεί σε "τσι κρήτης" και εξακολουθούν να θέλουν αυτονομία ως κράτος κατά βάθος, αφού "όλα τα καλά έχει η Κρήτη, ίντα τσι λείπει δηλαδή να ζηλέψουμε; επαέ είναι η ζη (γη) του παραδείσου". Στην περίπτωσή τους ο κομπλεξισμός έχει να κάνει ξεκάθαρα με σύμπλεγμα υπεροχής, εν αντιθέσει με τους άνωθεν Σαλονικιούς, που παρά τη γεωγραφική τους ανωτερότητα πάντα θα νιώθουν υπό της Αθήνας (ως επί το πλείστον κι εδώ), γιατί "δεν έχουμε μετρό, δεν έχουμε καλό αεροδρόμιο, τον Αρη τον ρίξατε στη Β' Εθνική, άντε γαμήσου Αη Βασίλη, έχουμε Αη Δημήτρη εμείς εδώ φιΛαράκι...".

(καλό είναι εδώ κάπου να υπογραμμίσω ότι τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τη Σαλονίκη, για να μην παρεξηγηθώ, αλλά έχω και μια εμπεριστατωμένη άποψη για τα περί κόμπλεξ και δεν σηκώνω αντίρρηση...)

Οι Κρητικοί ζουν στον κόσμο τον δικό τους, οι άλλοι είναι οι "ξένοι" και για τους άλλους όλα αυτά εκεί κάτω είναι ξένα, τόσο που οι μανάδες λένε στα παιδιά τους "κρητικές από χιλιόμετρα και πάλι θα τρέχεις" και οι μπαμπάδες λένε στους γιους τους το αστείο μεν, αληθινή ιστορία δε, για τον γάμο και τον κουμπάρο από τα Χανιά (αν δεν την ξέρετε δεν θα σας την πω εγώ...) για να αποδείξουν πως οι μάγκες (κρητικοί) δεν υπάρχουν πια ή τέλοσπαντων πουστέψανε αρκετοί...

αυτοί που αγαπάνε πάλι τους κρητικούς είναι μάλλον είτε γιατί κάνανε κάποιο γερό φαγοπότι σε κρητική ταβέρνα/σπίτι/εστιατόριο/..., είτε γιατί έχουν κάνει διακοπές σε μία από τις πιο όμορφες γωνιές του νησιού, είτε γιατί έχουν μάθει κάποια πράγματα στη ζωή να μην τα παίρνουνε πολύ στα σοβαρά...

και αυτοί ακριβώς έχουν πιάσει και το καλύτερο νόημα... μπορείς να τους μισείς για τον εγωκεντρισμό τους, την υπερβολή τους, τις φανφάρες που λένε για να κοκορευτούν, τις ατελείωτες ιστορίες για καραμπίνες και μπουνιές σε κάποιο κοντινό σοκάκι ή χωριό ή να τους αγαπήσεις για την απίστευτη φιλοξενία τους (σε σημείο πάντα υπερβολικό), την προστατευτικότητά τους, την διάθεση να μοιραστούν τα πάντα και να προσφέρουν τόσα πολλά και πάντα να τους ζηλέψεις που έχουν διαμονή 365 ημερών σε ένα από τα πιο όμορφα και πλήρη νησιά του πλανήτη...

ενίοτε μπορείς να γελάσεις μαζί τους, γιατί η γραφικότητα, θετικώς εννοούμενη ή όχι, ξεχειλίζει κι αυτή με τη σειρά της στο νησί.

ο υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας, στο υποκατάστημα Κρήτης, ήταν μια καλή ευκαιρία να θυμηθώ γιατί δεν πρέπει να τους παίρνεις βαριά την καρδιά ποτέ. Γιατί έχουν, σχεδόν, πάντα καλή πρόθεση και γαμώ τα λεξιλόγια...

Εγώ: "Καλησπέρα, θέλω να αλλάξω τα στοιχεία σε ένα λογαριασμό που άνοιξα σε εσάς, αλλά μένω Αθήνα...".
Κρητικός Υπάλληλος: "Ε, να πάτε σ' ένα εκεί πέρα (Αθήνα το εκεί πέρα)".
Εγώ: "Μα πήγα και μου είπαν να πάρω εσάς..."
Κρητικός Υπάλληλος: "Ε, να τους πεις να πα να κουρευτούνε!"
Εγώ: "... Μάλιστα... Ε..."
Κρητικός Υπάλληλος: "Για πε' μου τα στοιχεία σου..."
Εγώ: "Μπλα, μπλα, μπλα..."
Κρητικός Υπάλληλος: "Είσαι η τάδε κι έμενες εκεί;"
Εγώ: "Μάλιστα..."
Κρητικός Υπάλληλος: "Ε, θα πας αύριο εκεί πέρα, θα τους πεις να στα αλλάξουνε κι άμα σου πούνε όχι θα τους πεις να πάρουνε στο εσωτερικό τάδε και θα σου τσι καταστέσω εγώ...."
Εγώ: .... γέλιο ... ξανά γέλιο ... stop ... "Μάλιστα, 'φχαριστώωωώ...".

μα πως να μη μου φτιάξει η μέρα, εκεί που ξέρω τουλάχιστον 10 τύπους που θα ωρύονταν για την ψευτομαγκιά του κρητικού μας...;
καλή πρόθεση, αστεία προφορά και λεξιλόγιο από τα λίγα... αν εκνευρίζεσαι με κάτι τέτοιο, πρέπει να βρεις κάποιο χόμπι να βγάλεις σκάρτη ενέργεια. μετά ο κόσμος θα είναι καλύτερος, ακόμη και μακριά από την Κρήτη...

:)

Αγαπητοί συνάδελφοι και λοιποί (μαλάκες)

Σας πειράζει λοιπόν ο ρατσισμός στον κόσμο και οι κακοί ΑμερικΑνοι, οι καταστροφικοί Αγγλοι στα νησιά και οι υποανάπτυκτοι στον Εύοσμο (τυχαίο παράδειγμα, I swear...). Σας πειράζει η δολοφονική μανία αρχιαφεντάδων, η εκμετάλλευση της σοδειάς από τη Ρωσία ή οι καταστροφές στην χλωρίδα (και την πανίδα βεβαίως) της Αφρικής...
Τα κακά του κόσμου, κατάπτυστα, ελεεινός κόσμος, αθλιότης παντού και επαίσχυντος ντουνιάς...

Αντί να ασχολείστε με αυτά που είναι μερικές χιλιάδες θαλασσινά μίλια μακριά και, «ναι θέλω να αλλάξω τον κόσμο, αλλά έχω μονάχα 21 μέρες άδεια και έχω ήδη κλείσει για Κρήτη», αντί να ασχολείστε με τον πλανητάρχη (τον γνωστό ή άλλου τύπου), που «εδώ δεν μπόρεσε ο Οσάμα, ποιός είμαι ‘γω, που το καμικάζι κιόλας δεν το πίνω ούτε σφηνάκι πια (c’ est passé)», δεν κάνει κανείς ένα γαμω-κόπο (ναι, δεν άντεξα δίχως το αγαπημένο μου λήμμα περισσότερο) να ασχοληθείς με τους μαλάκες ακριβώς, εκεί δα, για δες, δίπλα σου;;

Αλλά όχι, αυτοί είναι πλησίον κι εσύ νόμιζες πως εννοούσε ακριβώς αυτούς ο τύπος που έλεγε περί αγάπης. Δεν διευκρινίστηκε βεβαίως, και μαλακία Του, πως αν ο πλησίον σου είναι ένας σιχαμερός, γλοιώδης τύπος δεν χρειάζεται να τον αγαπήσεις, αλλά ενδείκνυται να τον συνετίσεις και μετά τις 100 αποτυχημένες προσπάθειες να τον αρχίσεις σε τίποτα μπάτσες, που κι αν δεν συνέλθει, αν μη τι άλλο θα βοηθήσουν στο δικό σου ξενέρωμα και μπορείς να πας σπίτι να κρεμάσεις τα κορδελάκια (πρώην νεύρα) για διακοσμητικό... Σε ιδανικές περιπτώσεις, εκδίδεις και ένα 100σέλιδο «όταν η θάλασσα αγριεύει – νεύρα ποτέ ξανά...» και κάνεις κι ένα σποτάκι στο alter, που έχει ψιλοξεμείνει.

Αλλά, και πάλι, ΟΧΙ, δεν θα το κάνεις. Αντ’ αυτού θα τους υπομείνεις και ως εκεί καλά, αλλά θα τους σφίξεις και το χέρι και καμιά φορά θα γελάσεις και με κάποιο από τα μαλακισμένα αστεία τους, θα χρησιμοποιήσεις πολλάκις την χαϊδευτική κατάληξη –άκι, κολλημένη στο όνομά τους και θα ντραπείς γι’ αυτό μόνο, και αν, τύχει και μιλήσεις με τον αδερφό σου, που του αρμόζει και σου βγαίνει ειλικρινά, αλλά το είχες κάνει πρωτύτερα με ένα σιχαμένο μίασμα του περιβάλλοντα σου χώρου. Και θα κάνεις κι ένα τσιγάρο μαζί τους και θα κουτσομπολέψεις και τον κάποιον, όποιον να ‘ναι, διότι είναι σπορ αγαπημένο, και θα βγεις και καμιά βόλτα, γιατί με κάποιους πρέπει να κάνεις PR, όπως πια είναι εν συντομία το ταλέντο στο γλύψιμο, δίχως ενοχοποιητικά αποτυπώματα σάλιου, και θα πας στις γιορτές ή τα γενέθλια ή τις βαρετές συνεστιάσεις στο σπίτι τους, αλλά θα μείνεις να τους σιχαίνεσαι το ίδιο κάθε επόμενη μέρα, γιατί έχουν αυτό το κατώτερο βλέμμα και ξέρεις πως πίσω από ό,τι βλέπεις είναι τόσο κενό όσο οι εσωτερικοί χώροι των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, ναι, να άλλο ένα μείζον θέμα που θα μας απασχολήσει κάποια μέρα της εβδομάδας...

Ναι, νιώθω και είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος κάθε μέρα των χρόνων μου, γιατί υπάρχουν περίπου ΠΕΝΤΕ τύποι τριγύρω στη ζωή μου που δε σαλιώνω και δεν έχουμε κάνει ΠΟΤΕ χειραψία...

Εκκαθαρίσεις...

το χειρότερο δεν είναι ούτε τα λιγοστά κιλά σκόνης που τρως στο φρεσκολουσμένο κεφάλι σου, ούτε η συνήθης ακαταστασία που μετατρέπεται απλά σε ένα τεράστιο χάος, ούτε οι κούτες «Diana, για απόλυτη φρεσκάδα» που κοσμούν το σαλόνι σου, λες και μεγάλωνες σε δημόσιες τουαλέτες τα τελευταία τρία χρόνια, ούτε καν οι ατελείωτες ώρες που θα σπαταλήσεις με την απαραίτητη ταξινόμηση που δεν έγινε πέντε χρόνια πριν και ξέρεις πως αν δεν γίνει απόψε θα πάρει άλλα τόσα επί επτά...

είναι τα μικροσκοπικά χαρτάκια με σημειώσεις της στιγμής και οι φωτογραφίες από τα γενέθλια στην Κρήτη και τα αποκόμματα από το ΚΤΕΛ στις διακοπές, που πέφτουν από κάθε μικρή ή και μεγαλύτερη κούτα για να σου ξεβολέψουν ό,τι σκέψη έκανες κόπο να παραχώσεις σε μια σκοτεινή γωνιά του κρανίου, για να μην σε ταλαιπωρεί μαζί με άλλες ή πολύ απλά γιατί κατέληξες πως δεν υπάρχει λόγος...

οι πιο πολλές κούτες είχαν πάρει κάτι από την πνιχτή μυρωδιά του μουχλιασμένου σχεδόν τοίχου. Μαζί και πολλές αναμνήσεις, που κουβαλούσαν άλλωστε από μόνες τους μια μούχλα...

κάθε χρόνο που περνά θαρρώ πως σβήνω κι έναν προηγούμενο. Μαζί και πρόσωπα που περάσαμε κάποτε κάτι καλό ή άσχημο μαζί, και καταστάσεις που με έκαναν κάποτε να γελάσω πολύ ή να φωνάξω ή να βάλω τα χέρια στο μέτωπο με απόγνωση...

η παρέα μαζεμένη στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας που δε με «σήκωσε» ποτέ, και η παρέα δεν με «χώρεσε» για τα καλά επίσης ποτέ, αλλά η φωτογραφία είναι εκεί, ανάμνηση μίας και μόνο βραδιάς, αν δεν ξέρεις, θα πεις πως ήμασταν χρόνια μαζί και γελούσαμε κάθε μέρα το ίδιο και ήπιαμε αμέτρητους καφέδες και κάναμε τα πρώτα μεθύσια ή το πρώτο τσιγάρο μαζί. Η αλήθεια είναι πως γελάσαμε πολύ, δεν κάναμε το πρώτο τσιγάρο, αλλά δοκιμάσαμε το μαλλί μας μπούκλες και πως πάει το πράσινο με το ροζ μαζί για τη μεγάλη σαββατιάτικη έξοδο, το μπλαζέ βλέμμα και το υφάκι 25χρονης στον τύπο απέναντι, το πρώτο ουίσκι, ποτό μόνο για «ψαγμένους», ο καθρέπτης που επί μισή ώρα κινούνταν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, μετά την κλωτσιά που του έδωσα λες και μου είχε κλέψει τη μεγαλύτερη μου αγάπη, αλλά δεν τον έβλεπα γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με το ταβάνι που γύριζε και γιατί η γαμημένη «πέρδικα» είναι τόσο αγαπημένο ποτό για τους υπόλοιπους...

αυτό και την επετειακή έξοδο, ύστερα από ένα χρόνο περίεργο, που ξεκίνησε λίγο στραβά, για να πιάσει κάτι από χολιγουντιανή ταινία, με μπόλικη φανφάρα, και έφτασε ως τον πάτο, πριν ανέβει με ένα και μόνο βλέμμα, μπροστά από έναν άλλο πολύ πιο μικρό καθρέπτη, δώρο του μπαμπά, αλλά δεν είχε σημασία... μέτραγε μόνο το βλέμμα, το δεύτερο καλύτερο εκείνης της εποχής, που άλλαξε τα πάντα, μέχρι για όσο...

τα αποκόμματα από το καλύτερο καλοκαίρι της ακριβώς επόμενης εποχής, δεν είχε πάει τόσο ονειρεμένα όσο το κρατούν πια οι αναμνήσεις στο μυαλό μου, ήταν όμως ειλικρινά και με όλη τη σημασία ζωντανό... θυμάμαι το ίδιο καλά την απίστευτη πισίνα ή τη διαδρομή από τις καθόλου κοσμικές γωνιές του νησιού με ένα διόλου γκλάμορους λεωφορείο, από τα πράσινα, ναι έχει και τέτοια μαζί με τα κότερα στο λιμάνι. Και θυμάμαι ακόμη καλύτερα τις βραδινές βόλτες στους πεζόδρομους, πιο πέρα στις κυκλάδες, και πού και πού πέφτει στα χέρια μου και η κάρτα με το καλωσόρισμα, που δεν ήταν πιο γλυκό από τους λουκουμάδες, ούτε χειρότερο από το τέλος που ήρθε μετά, γιατί ήταν απλά η ώρα, μάλλον. Το πιο ζωντανό τελευταίο καλοκαίρι που θυμάμαι, δίχως καμιά κοσμογονική αλλαγή, ή κι αν έγινε δεν την κράτησα, κράτησα μόνο μια γωνιά στην μπάρα και μερικά βράδια που κανείς δεν είχε σημασία γιατί είχα ό,τι ήθελα και αυτό είχε να κάνει μόνο με εμένα...

αυτό το καλοκαίρι θυμήθηκα πιο πολύ και ψάχνω ακόμη τι δεν πάει καλά ή ποιο ήταν το μυστικό τότε και ήταν όλα τόσο πολύ καλύτερα, τι λείπει τώρα που είχα τότε, αν το σκεφτώ καλύτερα έχω πολύ περισσότερα τώρα από όσα θα μπορούσα να σκεφτώ για να νιώσω ψηλότερα από τότε, κι όμως κάτι δεν πάει καλά κάποιες, συχνές, μέρες, ή που το ψάχνω πολύ ή που έτσι γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...

πέταμα: οι ασπρόμαυρες φωτό που δεν έγιναν ποτέ κολάζ, τα εισιτήρια διαδρομής, οι φωτογραφίες από τα σκαλιά, την πρώτη ελληνική vogue, την 400η κι επίσης ελληνική marie Claire, τα άχρηστα mail επικοινωνίας, τα αποξηραμένα λουλούδια, το αρχείο με τους πρωταθλητές Βελγίου και τον «μάγο» Τσιάρτα, το brainstorming της Ελένης στο παλιό σπίτι, τα τηλέφωνα από τον Δήμο Νέας Σμύρνης και μερικούς ακόμη, το σχέδιο της «παρέας» που έμεινε μισό, τα lyrics από το She, το Wires και κάμποσα άλλα....

πακετάρισμα: οι φωτό με το κινέζικο φλαμπέ, κάθε Α4 με τη λέξη Ντέμης και τα αποκόμματα από το Λεβερκούζεν, τα τετράδια της σχολής με λίγες σημειώσεις και πολύ μπλα-μπλα, οι κάρτες της μαμάς, οι συνταγές (της μαμάς!), η ευχετήρια μαϊμού του Dom στα γενέθλια...

ooo... shit... κι έχω ακόμη τόσο ξέθαμα που μόλις ρίγησα... see u in the after life and cheers!

guns but no roses

"τι απέγινε ο Axl Rose?"
"ποιος;"
"αυτός παιδάκι μου, ο τύπος με την μπαντάνα που λέγε κάτι σατανιστικά...;"

O Axl Rose... Χμμμ... Σκουριασμένο είδωλο των late 80s, κρατάει ακόμη τα μπόσικα ή κάπως έτσι...

ο άνθρωπος που κάποτε ζητούσε εισιτήριο για την πόλη του παραδείσου, είναι κάτι σαν ξεπεσμένος σημαιοφόρος της άλλοτε δυναστείας των guns 'n' roses. το rock αλλάζει. αλλά κάποια πράγματα μένουν πάντοτε τα ίδια.

διαβάζω:
τίτλος: "Το Rock και οι Έλληνες". άκυρο εξ αρχής; μπορεί, συνεχίζω να διαβάζω... κείμενο:
"* VAVOURA BAND
Τζώννυ Βαβούρας: Μπάσο, Τραγούδι
Γιάννης Δρόλαπας: Κιθάρα
Βαγγέλης Βέκιος: Τύμπανα

-Ανακατατάξεις:
(- Γιάννης Δρόλαπας, Βαγγέλης Βέκιος, + Χρήστος Ταμπουρατζής, Τάκης Κουβατσέας)"

στέκομαι... Τάκης Κουβατσέας... Το Rock και οι Ελληνες...
Τι λέτε ρε;

Ο Τάκης ο Κουβατσέας. Δεν θα μου έλεγε απολύτως τίποτα το όνομα, αν δεν είχα περάσει εκείνο το βράδυ Πέμπτης χαζεύοντας TV, the Greek fainomen-a, που τον πέτυχα κι ήταν τόση η σαστιμάρα που τον έκανα και post...
Αλλά όνομα δεν είχα συγκρατήσει...

Αν ο Τάκης Κουβατσέας αντιπροσωπεύει το ελληνικό ροκ λέω να το γυρίσω γρήγορα στις εφηβικές μου συνήθειες. Ο Σάκης δεν ισχυρίστηκε πως ήταν ποτέ rock και δεν έκανε πολύ προσπάθεια να ξεχωρίσει. Γνήσια πράγματα, ξεκάθαρα και ύστερα τα βάζεις κάτω να διαλέξεις.

Ο Mick Jagger μπορεί να θυμίζει rock σταφίδα πια, αλλά λυγίζει ακόμη με την ίδια μαγκιά το κορμί του και οι ρυτίδες του πληθαίνουν όμορφα από την δύναμη των λέξεων που τον παραμορφώνουν...

Αν rock γίνεσαι με κακοφτιαγμένο smoky eyes, attitude gay με βλέμμα ανωτερότητας, συχνά σαββατοκύριακα στην κοσμική Μύκονο κι εμφανίσεις στον Φώτη και τη Μαρία (μας) θα προτιμήσω ακόμη και τον ξεπεσμένο Axl Rose και ό,τι μένει να θυμίζει το "paradise city". Εκεί τουλάχιστον the grass is green and the girls are pretty. Κι αν γουστάρεις εκεί πας και με γόβα-στιλέτο, όχι με καρφιά και πέτσινο που τα ΄χεις στη μεριά της ντουλάπας "rock fridays". Αν και γόβες θα φόραγε κι ο Κουβατσέας, αν περνούσαν άποψη, θαρρώ...

ποικιλία

Είστε δύσκολοι εσείς οι άνθρωποι...

Αλλοι μυθομανείς, άλλοι απλά ψεύτες.

Αλλοι εγωιστές κι άλλοι δουλοπρεπείς.

Αλλοι στον κόσμο σας κι άλλοι με μανία να μπείτε σε αυτόν κάποιου άλλου.

Αλλοι χωρίς προσωπικότητα κι άλλη με ενοχλητική τέτοια.

Αλλοι είστε αγενείς κι άλλοι απόλυτα γλοιώδεις.

Αλλοι εκδικητικοί κι άλλοι δυσνόητα κωλοτουμπάδες.

Αναποφάσιστοι ή "κολλημένοι".

Οπισθοδρομικοί ή πολύ μπροστά.

Κωλομπαράδες και καμμένοι ή αδερφές του αισχίστου είδους...

Με ψυχώσεις ή χωρίς, άξιοι λόγου ή ούτε βλέμματος...

Είστε δύσκολοι εσείς οι άνθρωποι κι εγώ - με μια τελειότητα μόνο - πού να σας παλέψω...;

Νευράκια, νευράκια...

(Λοιπόν, ένας σύντομος απολογισμός, κατά τον οποίο έχουμε και λέμε... Δύο νευριασμένα ποστάκια, τσίτα και μπινελίκι, φταίει η Eurobank κι ο κακός μου ο καιρός..., ένα νευριασμένο ΣΚΔ, φταίει το νυχτέρι του Σαββάτου στο λάθος μέρος, μια Κυριακή στο (ίδιο) λάθος μέρος (πάλι), μια Δευτέρα, ναι, πάλι εκεί, ένας απροσάρμοστος στη ζωή μου, μια πόρτα που έμεινε ανοιχτή, ναι, συμβαίνουν όλα τελικά...)

Κάτι κουρασμένα παλικάρια, το Σάββατο το βράδυ έριξα μια-δυο ματιές γύρω μου, φίλοι και γνωστοί, όλοι κάτι κουρασμένα παλικάρια, σωριασμένοι στις καρέκλες μας ή και κάπου πιο πέρα, "μεγαλώσαμε" συμπέρανε (μάλλον) κάποιος, εγώ αρνούμαι να το πιστέψω από τα 25 μου, θα κάνω το κρας-τεστ το καλοκαίρι. Για την ώρα θα μου φταίει το λάθος τριήμερο, οι αλλαγές που σου αρέσουν αλλά κουράζουν, ο βαρύς χειμώνας που δεν θα αγαπήσω ποτέ κοντά στο "όσο πρέπει".

Υπάρχει κόσμος που δεν είναι εντάξει με τον εαυτό του γιατί κάτι του λείπει και δεν το ξέρει. Υπάρχει και κόσμος που δεν είναι εντάξει με τον εαυτό του, κι ας έχει όλα όσα χρειάζεται. Γιατί πάλι δεν το ξέρει...

Υπάρχει ένας τύπος που είχε γνωρίσει με μεγάλο, μεγαλύτερο του αρμόζοντος είναι η (συχνή) αλήθεια, ενδιαφέρον. Μια-δυο ματιές που είναι αρκετές για να σου φτιάξουν το κέφι σε μια περίοδο που όλα τα άλλα τα πήρε ο διάολος για βόλτα στην παραλιακή κι έχασε τον δρόμο. Για λίγο καιρό νόμιζα ότι, υπό συνθήκες, θα μπορούσε να είναι my next best thing. Μετά οι συνθήκες πήγαν κι αυτές προς παραλία και αφού ξεπερνάς τις τύψεις ή τις ενοχές ή ό,τι τέλοσπαντων σε κάνει να τινάζεις το κεφάλι σου μήπως και ήταν ζάλη κι όχι απλά το προηγούμενο βράδυ σου, σε μια-δυο ματιές είδα έναν άνθρωπο που κάτι θέλει κι ακόμη δεν ξέρει τι, αλλά σίγουρα δεν ήταν η ίδια όμορφη εικόνα του πριν.

Αυτός δεν ξέρει, εγώ ξέρω... Και πάλι... Κι αν ξέρω δυσκολεύομαι να το πω, δεν έχω τα λόγια ή δεν έχω τα κότσια. Αν τα βλέμματα δεν συναντώνται με ό,τι απορρίπτεις, δεν πίστεψες βέβαια πως είναι και τόσο διαφορετικά.

("Δεν είσαι τόσο cool όσο νομίζεις...", αυτό μου έμεινε, όχι επειδή δεν είμαι τόσο, αλλά για το όσο. δεν γνώριζα καν, αλλά όλοι από κάπου ξεκινάμε, οπότε το παίρνω ως φιλοφρόνηση και i ll try to live up to the expectations.)

απογραφή: ένας άχρηστος πρόλογος, ένας άχρηστος επίλογος και ένα-δυο σκόρπιες σκέψεις, έτσι για λίγο ακόμη άδειασμα αχρήστων...

coming soon... Truman Capote και πως να περάσετε στην αιωνιότητα, παρέα με την αθλιότητα...

who the f*ck is Alice?

Η αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν δείχνει το αντίθετο, κατά βάθος μισώ τους τσακωμούς...

Ή κάπως έτσι...

Αλλά επειδή περισσότερο από τους μαλάκες, με τσιτώνουν οι αγενείς, συνήθως δεν συγκρατούμαι... Μερικές φορές βρίζω σαν λιμενεργάτης, αλλά υπάρχει πάντα τρόπος αυτό να γίνει χαριτωμένα. Ετσι και ξεσπάς και χαρίζεις μερικές στιγμές γέλιου στους δίπλα σου, αφού πάντα πίστευα πως τα στρουμφάκια θα είχαν πολύ μεγαλύτερη θεαματικότητα αν με την ίδια ρινική χροιά έλεγαν στον δρακουμέλ ότι μπορεί να πάει να γαμηθεί και ότι η ψιψινέλ είναι μια μικρή καριολίτσα με ουρά...

anyway, το όλο θέμα με εμένα και τα νεύρα μου είναι πολύ απλό. όσο γρήγορα φουντώνω, τόσο εύκολα ξεφουντώνω και συνήθως το μόνο που αρκεί είναι λίγη, ελάχιστη ευγένεια...

η χθεσινή αρχιδίτσα που με πήρε είχε ύφος. έχω πετύχει κι άλλους με ύφος. άλλοι πάνε να πουλήσουν εκφοβισμό, άλλοι ειρωνεία, άλλοι κάνουν απέλπιδα προσπάθεια να τους δώσεις λίγο σημασία κάπως έτσι, αλλά στην πλειοψηφία τους είναι είτε αποτυχημένοι, είτε απλά πολύ βλάκες για να δώσεις σημασία...

παλιά ασχολούμουν περισσότερο με τα μυριάδες μαλακιστήρια (υπάρχει μια λέξη της m13 που ταιριάζει πολύ περισσότερο και νομίζω είναι ό,τι πιο ευφάνταστο έχω ακούσει σε μπινελίκι τα τελευταία δυο χρόνια, αλλά δεν θα ήθελα να στερήσω το copyright: η όγδοη στην μόλις πρώτη σειρά, please do be my guest, αξίζει) και με τα ψυχολογικά τους προβλήματα, αν η μάνα τους τους έδερνε πολύ μικρούς κι αν ο πατέρας τους τους έπιανε τον κώλο και μετά την ηλικία των 3, που δεν φορούσαν πια πάνα (κάπου εκεί νομίζω δεν περνάς στο επόμενο στάδιο;)...

οταν τα ψυχολογικά τους ήταν ατελείωτα, κι αφού είδα ότι ΟΧΙ δεν μπορώ να κάνω τούτο τον κόσμο καλύτερο, άσε δε που δεν ακολούθησα και τον κλάδο της ψυχολογίας όπως θα μπορούσα κάλλιστα να έχω κάνει, αλλά αφού δεν αποφέρει φράγκα, καλό είναι να μη διακινδυνεύω την ούτως ή άλλως εύθραυστη, δική μου ψυχολογία, ναι, κάπου σε αυτό το σημείο αποφάσισα ότι οι μαλάκες είναι περισσότεροι από όσους μπορώ να αντέξω σε μια μέρα, προτείνεται να κόψουν τον λαιμό τους ή αν δεν βολεύει ας καθίσουν τέλοσπάντων σε ένα σημείο που να βολεύει περισσότερο τις εσωτερικές τους ανησυχίες (αγγούρι) και εν κατακλείδι μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε, αλλά μην παίζετε με τα νευράκια μου, ιδίως αν δεν έχω παίξει εγώ με τα δικά σας δηλαδή ή αν είστε ένα από τα δείγματα παρασιτικής φύσεως...

η ευγένεια είναι πάντα ένας δρόμος για συμφιλίωση όταν δεν υπάρχει πρόχειρο λευκό πανί ή η συγγνώμη είναι περιττή, εκτός από εκείνες τις λίγες περιπτώσεις, όπου κάποιοι ξεπέρασαν τα όρια ή οδεύουν προς τα εκεί οι προθέσεις τους... άλλωστε, που λέει κι ένας γνωστός, η κατάχρηση δεν θεωρείται προσόν, πόσο μάλλον η κατάχρηση της υπομονής, έτσι δεν είναι αγαπητέ...;

από τα τελευταία μου 24ωρα έμαθα πάντως ένα - δυο πράγματα και μπορώ να συνεχίσω πιο ώριμη το ταξίδι της ζωής...

1. Η Eurobank γαμιέται.

2. Οπως και να έχει η Luis Vuitton δεν αρμόζει στην στενή πραγματικότητα του Κορυδαλλού.

3. Καμιά φορά τα ταξί σε περιμένουν έξω από την τράπεζα την ώρα που πραγματικά καίγεσαι για ένα, επομένως κάποιες ταινίες πράγματι λένε την αλήθεια.

4. Οι αλλαγές σε αυτή τη ζωή είναι συνήθως ωραίο πράγμα, αλλά αφόρητα κουραστικό.

5. Η Eurobank γαμιέται.

6. Το μπινελίκι σου ανεβάζει τρελά τις μετοχές στο monitor (περίπου όσο το όνομα "Εύα Λάσκαρη" και η λέξη "Ζώδια", μαζί με τυχόν παράγωγα...) και σου τις κατεβάζει ημιυπόγειο στην αντίληψη γνωστών και γύρω.

7. Η Eurobank γαμιέται.

8. Η Eurobank γαμιέται.

9. ναι, αυτά... -