Εκκαθαρίσεις...

το χειρότερο δεν είναι ούτε τα λιγοστά κιλά σκόνης που τρως στο φρεσκολουσμένο κεφάλι σου, ούτε η συνήθης ακαταστασία που μετατρέπεται απλά σε ένα τεράστιο χάος, ούτε οι κούτες «Diana, για απόλυτη φρεσκάδα» που κοσμούν το σαλόνι σου, λες και μεγάλωνες σε δημόσιες τουαλέτες τα τελευταία τρία χρόνια, ούτε καν οι ατελείωτες ώρες που θα σπαταλήσεις με την απαραίτητη ταξινόμηση που δεν έγινε πέντε χρόνια πριν και ξέρεις πως αν δεν γίνει απόψε θα πάρει άλλα τόσα επί επτά...

είναι τα μικροσκοπικά χαρτάκια με σημειώσεις της στιγμής και οι φωτογραφίες από τα γενέθλια στην Κρήτη και τα αποκόμματα από το ΚΤΕΛ στις διακοπές, που πέφτουν από κάθε μικρή ή και μεγαλύτερη κούτα για να σου ξεβολέψουν ό,τι σκέψη έκανες κόπο να παραχώσεις σε μια σκοτεινή γωνιά του κρανίου, για να μην σε ταλαιπωρεί μαζί με άλλες ή πολύ απλά γιατί κατέληξες πως δεν υπάρχει λόγος...

οι πιο πολλές κούτες είχαν πάρει κάτι από την πνιχτή μυρωδιά του μουχλιασμένου σχεδόν τοίχου. Μαζί και πολλές αναμνήσεις, που κουβαλούσαν άλλωστε από μόνες τους μια μούχλα...

κάθε χρόνο που περνά θαρρώ πως σβήνω κι έναν προηγούμενο. Μαζί και πρόσωπα που περάσαμε κάποτε κάτι καλό ή άσχημο μαζί, και καταστάσεις που με έκαναν κάποτε να γελάσω πολύ ή να φωνάξω ή να βάλω τα χέρια στο μέτωπο με απόγνωση...

η παρέα μαζεμένη στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας που δε με «σήκωσε» ποτέ, και η παρέα δεν με «χώρεσε» για τα καλά επίσης ποτέ, αλλά η φωτογραφία είναι εκεί, ανάμνηση μίας και μόνο βραδιάς, αν δεν ξέρεις, θα πεις πως ήμασταν χρόνια μαζί και γελούσαμε κάθε μέρα το ίδιο και ήπιαμε αμέτρητους καφέδες και κάναμε τα πρώτα μεθύσια ή το πρώτο τσιγάρο μαζί. Η αλήθεια είναι πως γελάσαμε πολύ, δεν κάναμε το πρώτο τσιγάρο, αλλά δοκιμάσαμε το μαλλί μας μπούκλες και πως πάει το πράσινο με το ροζ μαζί για τη μεγάλη σαββατιάτικη έξοδο, το μπλαζέ βλέμμα και το υφάκι 25χρονης στον τύπο απέναντι, το πρώτο ουίσκι, ποτό μόνο για «ψαγμένους», ο καθρέπτης που επί μισή ώρα κινούνταν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, μετά την κλωτσιά που του έδωσα λες και μου είχε κλέψει τη μεγαλύτερη μου αγάπη, αλλά δεν τον έβλεπα γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με το ταβάνι που γύριζε και γιατί η γαμημένη «πέρδικα» είναι τόσο αγαπημένο ποτό για τους υπόλοιπους...

αυτό και την επετειακή έξοδο, ύστερα από ένα χρόνο περίεργο, που ξεκίνησε λίγο στραβά, για να πιάσει κάτι από χολιγουντιανή ταινία, με μπόλικη φανφάρα, και έφτασε ως τον πάτο, πριν ανέβει με ένα και μόνο βλέμμα, μπροστά από έναν άλλο πολύ πιο μικρό καθρέπτη, δώρο του μπαμπά, αλλά δεν είχε σημασία... μέτραγε μόνο το βλέμμα, το δεύτερο καλύτερο εκείνης της εποχής, που άλλαξε τα πάντα, μέχρι για όσο...

τα αποκόμματα από το καλύτερο καλοκαίρι της ακριβώς επόμενης εποχής, δεν είχε πάει τόσο ονειρεμένα όσο το κρατούν πια οι αναμνήσεις στο μυαλό μου, ήταν όμως ειλικρινά και με όλη τη σημασία ζωντανό... θυμάμαι το ίδιο καλά την απίστευτη πισίνα ή τη διαδρομή από τις καθόλου κοσμικές γωνιές του νησιού με ένα διόλου γκλάμορους λεωφορείο, από τα πράσινα, ναι έχει και τέτοια μαζί με τα κότερα στο λιμάνι. Και θυμάμαι ακόμη καλύτερα τις βραδινές βόλτες στους πεζόδρομους, πιο πέρα στις κυκλάδες, και πού και πού πέφτει στα χέρια μου και η κάρτα με το καλωσόρισμα, που δεν ήταν πιο γλυκό από τους λουκουμάδες, ούτε χειρότερο από το τέλος που ήρθε μετά, γιατί ήταν απλά η ώρα, μάλλον. Το πιο ζωντανό τελευταίο καλοκαίρι που θυμάμαι, δίχως καμιά κοσμογονική αλλαγή, ή κι αν έγινε δεν την κράτησα, κράτησα μόνο μια γωνιά στην μπάρα και μερικά βράδια που κανείς δεν είχε σημασία γιατί είχα ό,τι ήθελα και αυτό είχε να κάνει μόνο με εμένα...

αυτό το καλοκαίρι θυμήθηκα πιο πολύ και ψάχνω ακόμη τι δεν πάει καλά ή ποιο ήταν το μυστικό τότε και ήταν όλα τόσο πολύ καλύτερα, τι λείπει τώρα που είχα τότε, αν το σκεφτώ καλύτερα έχω πολύ περισσότερα τώρα από όσα θα μπορούσα να σκεφτώ για να νιώσω ψηλότερα από τότε, κι όμως κάτι δεν πάει καλά κάποιες, συχνές, μέρες, ή που το ψάχνω πολύ ή που έτσι γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...

πέταμα: οι ασπρόμαυρες φωτό που δεν έγιναν ποτέ κολάζ, τα εισιτήρια διαδρομής, οι φωτογραφίες από τα σκαλιά, την πρώτη ελληνική vogue, την 400η κι επίσης ελληνική marie Claire, τα άχρηστα mail επικοινωνίας, τα αποξηραμένα λουλούδια, το αρχείο με τους πρωταθλητές Βελγίου και τον «μάγο» Τσιάρτα, το brainstorming της Ελένης στο παλιό σπίτι, τα τηλέφωνα από τον Δήμο Νέας Σμύρνης και μερικούς ακόμη, το σχέδιο της «παρέας» που έμεινε μισό, τα lyrics από το She, το Wires και κάμποσα άλλα....

πακετάρισμα: οι φωτό με το κινέζικο φλαμπέ, κάθε Α4 με τη λέξη Ντέμης και τα αποκόμματα από το Λεβερκούζεν, τα τετράδια της σχολής με λίγες σημειώσεις και πολύ μπλα-μπλα, οι κάρτες της μαμάς, οι συνταγές (της μαμάς!), η ευχετήρια μαϊμού του Dom στα γενέθλια...

ooo... shit... κι έχω ακόμη τόσο ξέθαμα που μόλις ρίγησα... see u in the after life and cheers!