who the f*ck is Alice?

Η αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν δείχνει το αντίθετο, κατά βάθος μισώ τους τσακωμούς...

Ή κάπως έτσι...

Αλλά επειδή περισσότερο από τους μαλάκες, με τσιτώνουν οι αγενείς, συνήθως δεν συγκρατούμαι... Μερικές φορές βρίζω σαν λιμενεργάτης, αλλά υπάρχει πάντα τρόπος αυτό να γίνει χαριτωμένα. Ετσι και ξεσπάς και χαρίζεις μερικές στιγμές γέλιου στους δίπλα σου, αφού πάντα πίστευα πως τα στρουμφάκια θα είχαν πολύ μεγαλύτερη θεαματικότητα αν με την ίδια ρινική χροιά έλεγαν στον δρακουμέλ ότι μπορεί να πάει να γαμηθεί και ότι η ψιψινέλ είναι μια μικρή καριολίτσα με ουρά...

anyway, το όλο θέμα με εμένα και τα νεύρα μου είναι πολύ απλό. όσο γρήγορα φουντώνω, τόσο εύκολα ξεφουντώνω και συνήθως το μόνο που αρκεί είναι λίγη, ελάχιστη ευγένεια...

η χθεσινή αρχιδίτσα που με πήρε είχε ύφος. έχω πετύχει κι άλλους με ύφος. άλλοι πάνε να πουλήσουν εκφοβισμό, άλλοι ειρωνεία, άλλοι κάνουν απέλπιδα προσπάθεια να τους δώσεις λίγο σημασία κάπως έτσι, αλλά στην πλειοψηφία τους είναι είτε αποτυχημένοι, είτε απλά πολύ βλάκες για να δώσεις σημασία...

παλιά ασχολούμουν περισσότερο με τα μυριάδες μαλακιστήρια (υπάρχει μια λέξη της m13 που ταιριάζει πολύ περισσότερο και νομίζω είναι ό,τι πιο ευφάνταστο έχω ακούσει σε μπινελίκι τα τελευταία δυο χρόνια, αλλά δεν θα ήθελα να στερήσω το copyright: η όγδοη στην μόλις πρώτη σειρά, please do be my guest, αξίζει) και με τα ψυχολογικά τους προβλήματα, αν η μάνα τους τους έδερνε πολύ μικρούς κι αν ο πατέρας τους τους έπιανε τον κώλο και μετά την ηλικία των 3, που δεν φορούσαν πια πάνα (κάπου εκεί νομίζω δεν περνάς στο επόμενο στάδιο;)...

οταν τα ψυχολογικά τους ήταν ατελείωτα, κι αφού είδα ότι ΟΧΙ δεν μπορώ να κάνω τούτο τον κόσμο καλύτερο, άσε δε που δεν ακολούθησα και τον κλάδο της ψυχολογίας όπως θα μπορούσα κάλλιστα να έχω κάνει, αλλά αφού δεν αποφέρει φράγκα, καλό είναι να μη διακινδυνεύω την ούτως ή άλλως εύθραυστη, δική μου ψυχολογία, ναι, κάπου σε αυτό το σημείο αποφάσισα ότι οι μαλάκες είναι περισσότεροι από όσους μπορώ να αντέξω σε μια μέρα, προτείνεται να κόψουν τον λαιμό τους ή αν δεν βολεύει ας καθίσουν τέλοσπάντων σε ένα σημείο που να βολεύει περισσότερο τις εσωτερικές τους ανησυχίες (αγγούρι) και εν κατακλείδι μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε, αλλά μην παίζετε με τα νευράκια μου, ιδίως αν δεν έχω παίξει εγώ με τα δικά σας δηλαδή ή αν είστε ένα από τα δείγματα παρασιτικής φύσεως...

η ευγένεια είναι πάντα ένας δρόμος για συμφιλίωση όταν δεν υπάρχει πρόχειρο λευκό πανί ή η συγγνώμη είναι περιττή, εκτός από εκείνες τις λίγες περιπτώσεις, όπου κάποιοι ξεπέρασαν τα όρια ή οδεύουν προς τα εκεί οι προθέσεις τους... άλλωστε, που λέει κι ένας γνωστός, η κατάχρηση δεν θεωρείται προσόν, πόσο μάλλον η κατάχρηση της υπομονής, έτσι δεν είναι αγαπητέ...;

από τα τελευταία μου 24ωρα έμαθα πάντως ένα - δυο πράγματα και μπορώ να συνεχίσω πιο ώριμη το ταξίδι της ζωής...

1. Η Eurobank γαμιέται.

2. Οπως και να έχει η Luis Vuitton δεν αρμόζει στην στενή πραγματικότητα του Κορυδαλλού.

3. Καμιά φορά τα ταξί σε περιμένουν έξω από την τράπεζα την ώρα που πραγματικά καίγεσαι για ένα, επομένως κάποιες ταινίες πράγματι λένε την αλήθεια.

4. Οι αλλαγές σε αυτή τη ζωή είναι συνήθως ωραίο πράγμα, αλλά αφόρητα κουραστικό.

5. Η Eurobank γαμιέται.

6. Το μπινελίκι σου ανεβάζει τρελά τις μετοχές στο monitor (περίπου όσο το όνομα "Εύα Λάσκαρη" και η λέξη "Ζώδια", μαζί με τυχόν παράγωγα...) και σου τις κατεβάζει ημιυπόγειο στην αντίληψη γνωστών και γύρω.

7. Η Eurobank γαμιέται.

8. Η Eurobank γαμιέται.

9. ναι, αυτά... -