ασυδοσίες (#1)

και ξυπνάς χαράματα (στις 11 και κάτι) πρέπει να πας δουλειά και το μάτι είναι κόκκινο όσο κι αν προσπαθήσεις με το πατζαφλάρι (...), είναι κυριακή και στον δρόμο μέχρι και τα λεωφορεία είναι φίσκα, αλλά είναι αυτά που πάνε γλυφάδα, διάολε κι ένας μεροκαματιάρης έχει τον τρόπο του να βγει μια βόλτα στη λιακάδα, κανονικά όλα θα έπρεπε να είναι μαύρα και η γη να έχει σταματήσει σε τόπο μηδέν, αλλά παραδόξως όλα είναι καλά, αν εξαιρέσεις τον καριόλη - :)) - χοντρό παλιόπουστα - :))) - που ήθελε να πει τη μαλακία του πρωινιάτικα (12.30 και κάτι) και την είπε και κάτι του απάντησα για τη μάνα του, αν κι έχω προσπαθήσει πολύ μανάδες να μη βρίζω, αλλά έχουμε κι εμείς μαλάκα μία κι αν μιλάς έτσι, δεν τη σέβεσαι, δεν σέβομαι εγώ τη δική σου, οπότε λύσαμε και το κομμάτι με τις ενοχές και σκεφτόμουν μετά πόσο αλλάξανε οι εποχές, κάποτε μας μεγαλώνανε με το τρίπτυχο "γαλλικά, μπαλέτο, πιάνο", μια σύγχρονη κοπέλα όμως πλέον δεν πάει μπροστά με πιρουέτες και "κομάν σα βα", το τρίπτυχο πρέπει να γίνει "μπάλα, πόζα plus the look" και όλα, με λίγη τύχη (ή κοντή φούστα) θα πάνε καλά.

ναι, αυτή είναι μια πρόταση 190 λέξεων χωρίς τελεία και είμαι περήφανη που το κατάφερα αυτό χωρίς ανάσα (ακριβώς έτσι πρέπει και να διαβάζεται).

θα με πειράξανε τα campari, red passion, mplah, mplah, mplah... κοίταξα το πρωί και η γη ήταν ακόμη κάτω από τα πόδια μου, αν και για να σιγουρευτώ έπρεπε να χοροπηδήξω τρεις φορές πάνω της. όλα καλά κι ας ξύπνησα χαράματα (9 και κάτι), χωρίς τίποτα ιδιαίτερο στο μυαλό και βράδυ, πολύ βράδυ κοίταξα λίγο πίσω μου και τα είχα πάει μια χαρά, ο εαυτός μου δεν μου 'χωνε μούτζες και η μουσική ήταν συνέχεια ωραία, κάπου εδώ ας σταματήσω όμως, αφού τονίσω, ότι δεν είμαι ο averel... χαχα...

κι άντε να γυρνάμε στα γραφεία οι σαββατοκύριακοι....