jaleo-oooo

ο λόγος που δεν επέλεξα την διδασκαλία ως επαγγελματικό μου προσανατολισμό - παύλα - κατεύθυνση δεν ήταν που είχα αποκτήσει εφιάλτες-απωθημένα μετά την γνωριμία μου με τη φιλόλογο από το Μεσολόγγι. Κι ήταν μια οδυνηρή γνωριμία στ' αλήθεια. Αλλά όχι, δεν έφταιγε αυτό.

Ούτε που τα θρανία τα έβρισκα πάντα άβολα και, ναι, κάπως "πασέ" ως προς το ντιζάιν (**). θα μπορούσα να κάνω έναν κόσμο καλύτερο (και πιο ντιζαϊνάτο), αλλά ήταν αυτές οι φιγούρες, από μικρούς, αλαλιασμένους διαβόλους, που τρέχουν (ασταμάτητα), ουρλιάζουν (αδιάκοπα), χτυπιούνται και χτυπάνε (ανελέητα). παιδιά, πιτσιρίκια, αγγελούδια κάποιοι τα λένε.

νομίζω πως εκείνο που θέλω να πω (cheers), είναι πως δεν έγινα καθηγήτρια για τον ίδιο λόγο που εναντιώνομαι σε εκκλησιαστικές παρενέργειες. αλλά ο καιρός περνά και όλα αλλάζουν. ένα αέναο πενθήμερο, ένα ιδεατό 8ωρο, ένα υπέροχο, ολόκληρο, καλοκαίρι, ατέλειωτα χριστούγεννα και ανάσταση διαρκείας... οι διάβολοι αποκτούν αγγελικό πρόσωπο και άλλωστε κάπως έτσι ίσως θα μπορούσα να επέμβω και να αλλάξω τον κόσμο, αφού ούτως ή άλλως στην κόλαση θα πας και ο βελζεβούλ έχει μεγαλώσει, είναι εκεί και σε περιμένει και είναι δύσκολο πια να του τη ρίξεις.

αλλά όχι, εγώ ήθελα το άλλο, το δύσκολο, το κωλοφτασμένο, το χλιδάγγουρο, άλλη κλάση και άλλο ύφος...
ομολογώ, έτσι για να καταλήγω, έκανα κάποιο λάθος στις επιλογές μου και θα θελα να φωνάξω: γαμημένο δημόσιο σε προσκυνώ...!

**εσχάτως κατηγορήθηκα για ψώνιο. υπό άλλες συνθήκες θα τους έστελνα στα καλύτερα, ως άλλους ανώνυμους, αλλά δαύτοι είναι επώνυμοι και φίλοι, οπότε ορκίζομαι να παλέψω να τους δικαιώσω. Μα τον κριστιάν λουμπουτίν. :))


*** εναλλακτικός τίτλος: Χαίρε ΔΟΫ, οι ιδιωτικοί (και μελλοθάνατοι) σε χαιρετούν