moonshot

προσπαθώ να σκεφτώ... προσπαθώ... όσοι με ξέρουν, καταννοούν τη δυσκολία του εγχειρήματος. αλλά προσπαθώ...

ο κόσμος θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, αν...

-οι άνθρωποι ήξεραν τα σωστά ταιριάσματα των χρωμάτων

-γνώριζαν τον ακριβή σκοπό του καθρέπτη σε αυτή τη ζωή

-δεν βιάζονταν τόσο

-δεν καθυστερούσαν (πιο) τόσο

-δεν ξυπνούσαν από την αριστερή πλευρά του κρεββατιού (κι έπεφταν, σκοντάφτοντας στο κουτί με τις μπύρες, κουτουλούσαν στο ξύλινο σκαμπό, έσπαγαν το βάζο με το μέλι από χθες το βράδυ, που έπεσε πάνω στο καθαρό τζιν της Παρασκευής, είχε περάσει ήδη ένα τέταρτο της ώρας και είχε τελειώσει ο καφές και ορκίζονταν αιώνια κατάρα σε όποιον τους κοιτάξει για μισό δευτερόλεπτο σήμερα)

ναι, εκείνο που θέλω να πω (...), είναι πως όλα είναι θέμα συγχρονισμού ή θέμα επιλογών. φαντάζομαι πως μπορείς να έχεις μια τέλεια ζωή, χωρίς καμία φοβερή απαίτηση. ή μπορείς να την έχεις στην πιο μίζερη εκδοχή της, χωρίς καμιά φοβερή αμαρτία να σε έχει σημαδέψει. και τα δύο στο ίδιο μοτίβο. το μόνο πρόβλημα είναι στο να τα συμφωνήσετε. μαζί. αν γίνεται...