la, la, la, life is wonderful (plus... the 3 fuckin minutes)

πως ξέρεις ότι η μέρα σου ξεκίνησε σκατά, ακόμη κι αν εξακολουθεί να σε διακατέχει μια αλόγιστη αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλύτερα...

η διπλανή πολυκατοικία ακόμη χτίζεται, μόνο που σήμερα οι εργάτες έχουν πολύ κέφι όταν βροντοχτυπούν τις χάντρες, και ναι, η δουλειά κάνει τους άντρες, αλλά εμείς ακόμη κοιμόμασταν θεριακλήδες μου...

δεν κοιτάς το ταχυδρομόκουτο, να κερδίσεις λίγο χρόνο, αλλά στρίβεις από τη γωνία και, ωωω, μόλις είδες το γαμημένο τρόλεϊ να περνάει από μπροστά σου και ναι, ναι, μπορείς να το προλάβεις, ντύνεσαι κόρη του ανέμου κι αρχίζεις το 100άρι σου, αλλά λυπόμαστε, ετούτο το πρωί 52 γριές αποφάσισαν να κάνουν τα ψώνια τους και ύστερα να τα περιφέρουν στο πεζοδρόμιο του παγκρατίου, la, la, la, life is wonderful... δεν θα τις χτυπήσεις, όοοοχι!

και φτάνεις στο μετρό και μόλις έχασες τον μαλάκα τον συρμό και κοιτάς με αγωνία τα κόκκινα γραμματάκια και ναι, σήμερα δεν είναι η τυχερή σου μέρα, γιατί έχεις αργήσει (συνειδητά), αλλά τα κόκκινα γραμματάκια σου λένε ότι στα επόμενα τρία λεπτά θα έρθει το τρενάκι που δεν θες και θα πρέπει να περιμένεις άλλα επτά λεπτάκια μετά.

τρία άσκοπα λεπτά, τρία λεπτά είναι πολύς χρόνος που να με πάρει, αν αναλογιστείς πως θέλει μονάχα ένα λεπτό για να ερωτευτείς και 38 δεύτερα για να χωρίσεις, 2,5 λεπτά για να το ξεπεράσεις, ίσως και μια ολόκληρη ζωή, αλλά τρία λεπτά, τρία γαμημένα λεπτά με σκοπό να αποβιβαστείς στη δουκίσσης πλακεντίας είναι πολλά, πάρα πολλά...

τουλάχιστον μπορείς να σερβίρεις στον εαυτό σου σφηνάκια και να τα ξεχάσεις όλα μέσα σε 1'', αλλά όλα αυτά μετά το "9 to 5" της εβδομάδας και λίγο ακόμη υπομονή... 3 λεπτά και κάτι παραπάνω...

λα, λα, λα... α, και να μην ξεχάσω να μάθω μπάλα... διότι
I can drink (fuck yes), but can I dribble yet??