α-ταυτοποίηση

η hob

" «Λοιπόν, θα με αναγνωρίσεις, θα είμαι αυτή με τη Vogue και το Sportime». Ορίστε; Ναι αυτή. Γεννημένη αρκετά κοντά στην Αφρική, όχι τόσο ώστε να αποκτήσει μόνιμο μπρούτζινο μαύρισμα, από νωρίς κατάλαβε τι ήθελε να γίνει. Καταναλωτής.
Ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο, χρώματα, αρώματα και θηλυκά αυτός όμως ήταν χαμένος στις σκέψεις του. Μιλούσε στη φίλη του και εξέφραζε τα προβλήματα του. «Σκέφτομαι που λες...». Η σκέψη και η ομιλία διακόπηκαν βίαια. Αναίτια. ‘Η μήπως όχι. Εκείνο το φουστανάκι στη βιτρίνα έμοιαζε πολύ καλό για να είναι αληθινό. Το ίδιο και οι σκέψεις του. «Επιστρέφω αμέσως» του είπε και χάθηκε μέσα στο μαγαζί με το πεινασμένο βλέμμα ζώου (της Αφρικής) πριν κατασπαράξει το θήραμα του. 62 λεπτά, τέσσερις δοκιμές φορεμάτων, χωρίς να χαθεί το βλέμμα, και ένας βιασμός της πιστωτικής κάρτας, έδωσαν τη λύση των προβλημάτων του. «Λοιπόν, τι λέγαμε;» είπε έχοντας επιστρέψει στο σοβαρό της βλέμμα. «Τίποτα λύθηκαν όλα».
Και κάπου εκεί, λίγο πριν, λίγο μετά, ήρθε το Σεξ και η Πόλη. Μια σειρά, τέσσερις γκόμενες, χιλιάδες παπούτσια. Ζαλάδα. Ο προορισμός είχε βρεθεί. Laptop, manolo, διαμέρισμα, branches και cocktails. Ενα πράγμα έλειπε μόνο. Το blog. Αυτό – πάντα σε ροζ απόχρωση ανεξαρτήτως trend – ολοκλήρωσε την εικόνα. Αυτή είναι αυτή, όχι εγώ, ακούτε; Εγω ενα ροζ μπλουζάκι έχω μόνο. "



και ο averel

"Γεννήθηκε στο Μιλάνο. Φήμες τον θέλουν να κάνει είσοδο στα εγκόσμια με ένα ντράι μαρτίνι. άλλες (κακοήθεις) ισχυρίζονται πως έφτυσε το κουκούτσι από την ελιά στη νοσοκόμα, απαιτώντας να τον περιθάλψει μία κοκετοειδής ύπαρξη, που θα στηρίζει το κορμί της σε ψηλοτάκουνα πέδιλα. παραμένουν, however, ανεπιβεβαίωτες. το μαρτίνι, ωστόσο, τον ακολουθούσε ως άλλο σήμα καταταθέν από τότε. ως τη μέρα που επήλθε η σύγχυση. ανήσυχο πνεύμα γαρ, οι περιηγήσεις έγιναν συνώνυμο του ονόματός του. από το μιλάνο, στη ρώμη, έξω από τα σύνορα, γουακίκι, μονακό, νέα υόρκη, όρεγκον. στάση ζωής. ο ήρωας μας θα δημιουργήσει μια μπάντα που θα αφήσει εποχή στα ιντελεκτουέλ στέκια κάθε κοσμοπολίτικου γωνιδίου. το πέρας των χρόνων επέφερε τη σύγχυση. το martini παραμερίστηκε και πάνω του κόλλησε ως άλλος τρόπος ζωής το pink. έκτοτε τον ακολουθεί. μάταιες προσπάθειες να αποτάξει από την αρρενωπή γοητεία του ετούτο το άσχημο παιχνίδι της φήμης. ο κλασάτος μας ήρωας αποχώρησε από τα μουσικά δρώμενα, έσκισε τα ροζ του μπλουζάκια. βρήκε διέξοδο στη συγγραφή. τα blogs έγιναν ένας άλλος έρωτας με την πρώτη ματιά. τον αγάπησαν κι εκείνα με αυταπάρνηση. δέθηκαν με δεσμούς άρρηκτους. για πάντα. ο δρόμος για τη δόξα είχε ανοίξει διάπλατα πια. τίποτε δεν μπορούσε να γκρεμίσει το όνειρο ετούτο... ή μήπως... όχι, όχι, όχι πάλι... ροζ μνήμες, εφιάλτες, μια ασύδοτη φήμη, ένα ατέρμονο λάθος... ξύπνησε ιδροκοπώντας, φωνάζοντας... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΖΖΖ... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η HOB(GOBLIN)..."



έπειτα από αλλεπάλληλες συγχύσεις, κρίναμε σκόπιμο να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. μια τάξη. τώρα ξέρετε. ο averel είναι ένας ταπεινός contibutor σε τούτο το μπλογκ. (εγώ η hob) τον έχω για μόστρα. γιατί πουλάει. αλλά δε λαλάει... ευχαριστούμε.