Κοίτα να δεις...

...που μου χάλαγες το blogg (άθελά σου), εσύ και τα παρατεταμένα ξεφωνητά σου... Τελικά μερικές φορές η ζημιά γίνεται χωρίς να το θες. Κι επειδή δεν το θες δεν μπορείς και να βρεις τι φταίει να τη διορθώσεις.

Εκτός κι αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά. Και μερικές φορές για να διορθώσεις τη ζημιά, πρέπει να χαλάσεις κάτι άλλο. Μπορεί να μην είναι απαραίτητα μεγάλη η καταστροφή. Να, κόβεις πέντε-έξι συλλαβές και έφτιαξε... Ωραία... αλλά... αν δεν είναι blogg τι κάνεις;

Αν έχεις κάτι που, υπό συνθήκες σου αρέσει πολύ, ας πούμε, αλλά κάτι, μικρής σημασίας, μα παράλληλα αναπόφευκτο, το χαλάει;
Αν έχεις κάτι που δεν θες για τίποτα στον κόσμο να στραπατσάρεις έστω και στο ελάχιστο, μα έρχεται καμιά φορά σε σύγκρουση με τις ηλίθιες ή όχι συνήθειές σου;

Το χειρότερο πράγμα που άκουσα τον τελευταίο καιρό μου φάνηκε πως συνοψίστηκε μέσα σε τρεις λέξεις. "Δεν σε ξέρω...". Για κάποιο λόγο, που ακόμη αναζητάω, ήρθε κι έκατσε στο στομάχι μου και ακόμη να ξεκολλήσει.
Νομίζω το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως φοβήθηκα μη μάθεις κάτι που δεν θέλεις. Που δεν θέλω ούτε εγώ. Ως εκεί απλά με ενοχλούσε.

Μετά σκέφτηκα λίγο πιο πέρα... Πως ούτε εγώ με ξέρω. Μα τω Θεω, έχουν περάσει πολλά-πολλά χρόνια, κι ακόμη δεν με ξέρω... Πως τον μαθαίνεις τον εαυτό σου; Πως πλησιάζεις κάποιον και του λες να σε αγαπάει, αν δεν ξέρεις τι του ζητάς να αγαπήσει;

Βαριές σκέψεις για καλοκαίρι. Βαριές γενικά... Λες να ήταν που δε μου έφτασαν οι διακοπές; Και τότε γιατί δεν ανυπομονώ να ξαναφύγω; Γενικά, έχω χάσει την εμπειρία της ανυπομονησίας. Ακόμη και η βάρδια περνά με στωικότητα... Ή μήπως δεν περνά;
!!!
Αφού έχω αυτό στο στομάχι, τότε γιατί έχω και κάτι άλλο που με κάνει να θέλω πολύ να γυρίσω σπίτι...;
Καληνύχτα μωρέ...