Βάστ(ρ)α Φρολούντα, ωιμέ....

Ο γενναίος πολεμιστής φόρεσε την πανοπλία του. Ετριζε λίγο από τη σκουριά, αλλά τι να κάνεις, μπορεί το σπίτι να έχει υγρασία, όμως είναι φτηνό το ενοίκιο, δίνεις τόπο στην οργή (και στην υγρασία).
Τραβώντας για τη μάχη στη σκοτεινή κοιλάδα του "πάμε στοίχημα" γεμάτος τσιτάτα (περί της τιμής των όπλων και της περηφάνιας των διπλών αποδόσεων), περασμένα στα βάθη του αιώνα από πάππου προς πάππου, κοντοστάθηκε. Σκατά, δεν έφταιγε η πανοπλία που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Το μυαλό είχε διάθεση ν' αντισταθεί και διάολε τα κατάφερνε μια χαρά.
"Οι άλλοι πίνουν μαργαρίτες στην πισίνα κι έγώ ο μαλάκας πρέπει να υπερασπιστώ την τιμή της Δόνας Χάμαρμπι... Πφφ...". Σιγή...
Η Δόνα Χάμαρμπι δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο. Ούτε εντυπωσιακή γκόμενα, ούτε με κανένα σπάνιο δείκτη ευφυίας. Αλλά είχε αυτό το κατιτίς -τι διάολο ήταν, το έψαχνε για χρόνια- που έβγαζε αέρα επιτακτικό. Μα που δεν μπορούσε να βρει τι...
Εμοιαζε αρκετά στον πατέρα της, τον Δον-Μπένι-Κοκκινοκέφαλο. Είχε ένα κεφάλι με τρίχες σαν πιατάκι του καφέ από άχυρο, αλλά με κοκκινόχρωμες ανταύγειες. Οταν είχε κάτι να πει -ή τέλοσπαντων νόμιζε πως είχε- όλο του το δέρμα μεταμορφωνόταν σε κοκκινόχρωμο ύφασμα και ο λαιμός φούσκωνε βατραχίσια. Μια φορά, λέγεται, πως κάποιος τον φίλησε επηρεασμένος από το παραμύθι, αλλά δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία, βλέπει κανείς πως τίποτε πριγκιπικό δεν προέκυψε πάνω του. Παρόλ' αυτά είχε κάτι το συμπαθές. Κανείς δεν είναι ως σήμερα σίγουρος αν αυτό είναι από λύπηση ωστόσο.
Η κοιλάδα απείχε κάμποσα χιλιόμετρα ακόμη... Η πανοπλία δεν είχε ιδέα από κλιματισμό και το πράγμα είχε αρχίσει να ζορίζει...