Μπι Γιορσέλφ (so long monitor, σνιφ...)

Ξεπερνώντας τη λύσσα την κακιά που με πιασε να δω τι πρέπει να κάνω για να μπω στο monitor (και που "φάε σκατά, δεν μπαίνεις που να χτυπιέσαι"), ανέκτησα (κάπως) τις αισθήσεις μου, κι ας με ψιλοτρώει ακόμη σαν το σκουλήκι.
Ιδέα δεν έχω γιατί μπήκα στο τρυπάκι, αλλά ένα είναι βέβαιο. Η ρημάδα η ματαιοδοξία φυτρώνει όπως οι τρίχες, άμα τη γέννησή μας. Επιλέγεις αν θα κουρευτείς ή όχι, δεν έχει να κάνει...

Τέλοσπαντων. Εφαγα αμέτρητες ώρες να τριγυρνάω σε bloggs και δεν έχω κάνει ούτε το 1/5 της δουλειάς μου (εκτίθεμαι επικίνδυνα Averel, ε;). Το γεγονός είναι πως δεν έχω όρεξη για δουλειά. Με ανησυχεί βέβαια που αυτό κρατά εδώ και κάτι μήνες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η βόλτα μου στη blogg-o-sfaira σήμερα μου έμαθε ότι το ξεκατίνιασμα είναι σπορ αγαπημένο. Ολοι τσακώνονται με κάποιον. Βρίζονται γιατί ασχολείται ο τάδε με τον τάδε. Μετά βρίζουν την μικρή Μαριλού, γιατί έκανε blogg και γράφει για τον γκόμενο που την έφτυσε, τα μπούτια σου Μαρία... Ενοχλεί ο κύριος τάδε που είναι ανορθόγραφος και ο mister έτσι που ακολουθεί το συντακτικό. Μήπως έτσι μπήκα κι εγώ στο τρυπάκι και γράφω γι' άλλους;

Το βέβαιο είναι πως το ρημάδι τούτο είναι σαν ημερολόγιο. Αλλά κακά τα ψέμματα, ημερολόγιο που το έχεις αφήσει ανοικτό στο χωλ ενώ έχεις διοργανώσει πάρτι. Αν θα έχεις αφήσει και χώρο για "σχόλια-παράπονα-επαίνους" άλλου από τέτοιου Ευαγγέλιο. Αμα δε γουστάρεις εσύ κύριε τέτοιε, μην πας στο πάρτι. Τέλοσπαντων. Μες στη βόλτα ανακάλυψα και τον tzintzira, με έφεση στο Photoshop. Πολύ με άρεσε. Κλαπ-Κλαπ ξανά! Ακόμη βαριέμαι να δουλέψω. Αυτό είναι το θέμα μου... Τα άλλα είναι... τρίχες.
Γειά μου.