"Κι εσείς τρελή;"

-Καλησπέρα, Ιατρείο Τάδε, παρακαλώ...

-Καλησπέρα, ένα ραντεβού θα ήθελα με τον γιατρό.

-Βεβαίως, ποιον θέλετε;

-Κοιτάξτε, δεν είναι πως έτσι γεννήθηκα. Απλά μερικές φορές, στην αρχή σπάνιες, άρχισα να νιώθω ενοχλητικά διαφορετική. Να, μετά ήταν που έβλεπα να με κοιτούν με μισό μάτι πολλοί. Υστερα άρχισαν να με εκνευρίζουν. "Τι έγινε ρε φιλαράκο, τι κοιτάς, παίζει τίποτα;". Ηθελα να τους αρχίσω στις μάπες, αλλά γενικά, να ξέρετε, είμαι ήρεμος άνθρωπος. Από την άλλη, έχω αυτό το εσωτερικό, από τα μέσα μου δηλαδή βγαίνει, να ταράζομαι ποικιλοτρόπως. Να σας εξηγήσω... Ούτε το μισό μάτι, ούτε το λοξό αντέχω. Σεληνιάζομαι. "Μεγάλε τι λέει; Θα με κόβεις πολύ ώρα πάνω-κάτω ή θες να κάνεις δουλειά σου να τελειώνουμε;" Να σας πω κυρία μου. Εγώ μετά διακοπών και προ δουλειάς, είπα να ηρεμήσω. Καλά, και πριν τρία χρόνια είχα πει να πάρω κουρτίνες... Γενικά να δείτε, δεν είναι πως δεν θέλω. Απλά, να, είμαι κατά του προγράμματος. Δεν το κάνω επίτηδες, μη νομίζετε. Αντιδραστική είμαι, το παραδέχομαι. Ούτε αυτό όμως επίτηδες. Να ξέρατε τι μου κοστίζει εμένα-νε (sic) αυτή η αντίδραση. Πόλεμος γίνεται! "Πρέπει", λέει η συνείδηση; Αρνηση το αντιδραστικό. Βρε συ! Πράξε τα δέοντα. Μπααα.... Ακυρο τρώει. Βρε θα 'χεις τύψεις μετά, αφού σε ξέρω. Δεν μπορώ, τσινάει. Τι να κάνω; Κι επί του προσωπικού δηλαδή, το ίδιο ντέφι. Τον βαριέμαι, δεν τον μπορώ, τι ήθελα κι έμπλεκα, θα ξεμπλέξω, πιο καλή η μοναξιά... Ωχ... Και τώρα; Τι θα κάνω σπίτι; Τηλεόραση; Μόνη; Ταινία; Χωρίς αυτόν; Και με ποιον θα γελάω; Θα βάλω ποτό. Μπα! Θα την πέσω για ύπνο. Μπα! Δεν κλείνει το μάτι. Α, να, καλά που το θυμήθηκα... Ηθελα να κλείσω ένα ραντεβού με τον...

-Αφήστε, κατάλαβα, κατάλαβα... Κι εσείς τρελή.

-Οχι, καλέ, όχι. Το μάτι μου έχει κοκκινήσει. Τον οφθαλμίατρο.

-Καλά, καλά. Περάστε από 'δω. Το συντομότερο...