7 things for losers

Μερικά πράγματα δεν κάνει να τα ψάχνεις πολύ... Να μένεις ως εκεί που είδες και σου άρεσε. Πιο μέσα μπορεί να χαλάει το «γλυκό». Να σε πειράζει η συνταγή. Με τους Breed 77, τους αγαπούσα από όταν άκουσα το River. Κάτι που πονούσαν όταν το ‘λεγαν, κάτι που σου κάνει «τζιζ» κι εσένα, κάτι τα 77 στο b-r-and name τους, πάντα έχω αδυναμία στο 7, είναι νούμερο ζωής κι έχω περίπου 7 λόγους να το πιστεύω, παρότι είμαι τύπος που δεν χαλιέται με μαύρες γάτες και δεν πιστεύει ότι το σκόρδο κάνει πάντα δουλειά.

Με τους breed δεν έψαξα αν τυχόν θα είναι για πάντα ή για λίγο. Ευτυχώς για μένα σταμάτησα να ακούω το river παντού όταν ακριβώς έπρεπε κι έτσι όταν τώρα τυχαίνει να το πετύχω κάπου το αγαπάω σχεδόν το ίδιο, μπορεί και παραπάνω. Δεν πρόλαβα να το βαρεθώ, πράγμα σπάνιο για μένα. Το λάθος έγινε όταν κάποιος μου έδειξε τη φάτσα των breed. Ηταν μια φάτσα κάποιων wannabe deathάδες, wannabe trendy band-άκι που φοριέται, whatever they wanted to be μου έμοιαζαν για αποτυχημένοι. Κι έχω πια εντρυφήσει ιδιαίτερα στο να αναγνωρίζω την αποτυχία σε μια φάτσα. Εχω δει αρκετές τα τελευταία χρόνια, that would be.

Αποτυχημένοι, ιδρωμένοι, τελειωμένοι τύποι που παλεύουν να αποδείξουν κάτι. Για τους breed μιλάμε τώρα κι αυτοί δεν είναι ιδρωμένοι, ελπίζω όχι και τελειωμένοι, αλλά αποφεύγω να σκέφτομαι τη φάτσα τους κάθε φορά που ακούω το τραγούδι τους.
Προτιμώ να σκεφτώ κάτι ή κάποιον, that “I want to learn how to live by his side” and is still mine, που λέει κάπως έτσι κι αυτό... αυτό

Κάποιος μου μίλησε πρόσφατα για κατεστραμμένα... Τα ‘χω ξαναπεί, δεν με πειράζουν οι βλάκες, εννοώ καλό είναι να υπάρχουν και τέτοιοι για να ξεχωρίζουν καλύτερα κάποιοι άλλοι, αλλά απαιτώ να μην με ενοχλούν. Αν και καμιά φορά, με τους καραγκιόζηδες μπορείς να βγάλεις άφθονο γέλιο... Ή να τους λιώσεις μέχρι τέλους, αλλά –ειλικρινά- έχουμε και καλύτερα πράγματα να κάνουμε αυτόν τον καιρό...