Περί Διακοπών Και Αλλων Δαιμονίων...

Δεν είναι μόνο με τις διακοπές που συμβαίνει... Κάθε τι που τελειώνει αφήνει πάντα μια γεύση στην ψυχή σου...
Με τις διακοπές συγκεκριμένα είναι μια μελαγχολία μάλλον και δεν ξέρω αν συμβαίνει σε μένα μόνο... Μπορεί να ισχύει μόνο για κείνους που η ζωή δεν κυλά ακριβώς όπως θέλουν, μα επιμένουν να τη φαντάζονται ιδανική.
Το πρόβλημα της δικής μου ζωής δεν το έχω εντοπίσει. Δεν είναι ένα μόνο φαντάζομαι. Μπορώ να καταλάβω όμως πως ένα από τα πιο μεγάλα είναι η κρυπτομανία. Στην αρχή έκρυβα τις ανασφάλειές μου. Οταν τουλάχιστον, και ύστερα από κόπο, τα κατάφερα... Μετά τις μικρές δυστυχίες μου. Και τις πιο μεγάλες. Γενικά έμαθα σύντομα την αξία της αισιοδοξίας, που την εκτιμώ ιδιαιτέρως στ' αλήθεια. Αισιοδοξία, δύναμη του νου και λοιπές μαλακίες, που έχουμε μάλλον πλάσει οι άνθρωποι για να ξεχνάμε τα άσχημα της ζωής. Πάει στα κομμάτια, καλά είναι κι έτσι...
Αυτό που με ενοχλεί με την κρυπτομανία είναι πως τη φορτώθηκα για πάντα μου φαίνεται... Να κρύβεις, να κρύβεσαι... Να κρατάς μόνο για σένα αυτά που καμιά φορά ήθελες να φωνάξεις, όχι για να τα φιγουράρεις μπροστά στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά γιατί ήταν πολύ μεγάλα για να τα κρατάς μέσα σου.
Οταν αγαπάς κάτι δεν θες να το κρύβεις. Θες τη γνώμη μου; Δεν πρέπει κιόλας (κι ας μην τη θες). Οταν είσαι ευτυχισμένος, όταν όλα είναι γλυκά, όταν... όταν...
Αυτό το κακό με την κρυπτομανία δεν είναι πως δεν μπορείς να μοιράσεις την ευτυχία σου στον αέρα. Είναι πως σιγά-σιγά ξεχνάς πως είναι να τη νιώθεις κι ο ίδιος. Ξεχνάς πως είναι να σκας από αυτήν, τόσο που αφού δεν ανοίγει η ψυχή σου, σε κάνει να γελάς σαν τον ομορφότερο ηλίθιο του γαλαξία.
Μαλακίες αν θες τη γνώμη μου... Δεν θυμάμαι πως είναι αυτό... Ξέρω να θάβω πράγματα, πολύ καλά κιόλας. Εκείνο που δεν θάβεται είναι η μελαγχολία όταν τελειώνει κάτι, χωρίς καν να το έχεις ευχαριστηθεί...
Μπορείς να κατηγορήσεις την κρυπτομανία σου, τον κόσμο, τον διπλανό σου. Μεταξύ μας, ξέρεις καλά ποιος φταίει, έτσι; Κι αυτόν τον τιμωρείς ιδανικά...
Μπορεί να τα έχεις όλα στα πόδια σου και να κοιτάς τον ουρανό ψάχνοντας νέους κόσμους... Προτού φυτρώσουν φτερά στην πλάτη σου για να τους αναζητήσεις δεν θα δεις ποτέ πως ίσως όλα είναι εκεί μπροστά σου. Είναι μάλλον ωραία να πετάς, μα είναι σίγουρα αυτό που θες εκεί έξω, ή τσάμπα παραμορφώθηκες;

Θέλω Nα....

...γράψω ένα κείμενο-λίβελο... για τους μαλάκες που αποκτούν εξουσία και μας πίνουν το αίμα. Είναι οι ίδιοι μαλάκες που σου χαλάνε το πρωινό.
...για τους ανισόρροπους που τη μία είναι μαλάκες και την άλλη οι συμπαθέστεροι άνθρωποι σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.
...για τα blogg που αργούν και δεν εξυπηρετούν όταν το αίμα βράζει.
Επιστρέφω σύντομα... Διατάχτε!

Blogg-O-Therapy (και τρυπανολογία...)

Κάτι πρέπει να γράψω... Κάτι να με ξυπνήσει, κάτι να μου βγάλει τη μιζέρια ενός ακόμη Σαββάτου στο "ονειροφυλάκιο".
Μπαα... Τίποτε δεν κατεβαίνει... Μπορώ βέβαια να αποπειραθώ εκείνο το "δοκίμιο" για τα αθόρυβα τρυπάνια, που υποσχέθηκα στον Averel.
Αλλά για να μην έχει σκεφτεί κανείς ως τώρα να επαναστατήσει επ' αυτού, κάτι πρέπει να παίζει. Τι διάολο, τελευταίο IQ τεστ που έκανα δεν έδειξε και τίποτε το φοβερό.
Οχι, όχι... Επιμένω. Γιατί κανείς δεν το έχει σκεφτεί; Η τεχνολογία-επιστήμη-καλλυντικολογία και λοιπά παπάρια ανακαλύπτουν μαχαίρια επαναφορτιζόμενα, air-condition που σε μουσκεύουν για -και καλά- ευχαρίστηση- (μμμ...), τοστιέρες που κάνουν και φραπέ (siesta υπόσχομαι να σου πάρω μόλις ανόίξεις σπιτικό), αλλά κανείς, μα κανείς, δεν έχει ποτέ ξυπνήσει κατεβάζοντας θεούς και δαίμονες επειδή η διπλανή του αποφάσισε να βάλει air-condition ένα όμορφο Σάββατο στις 8 το πρωί;;;;; Ε, όχι!
Εκτός κι αν είναι θέμα παράδοσης, αν ας πούμε ο οικοδόμος λαμβάνει ως δείγμα ανδρισμού τον ήχο από τούβλα που αγκομαχούν και γίνονται κομμάτια, ή αυτόν του τσιμέντου που τρυπιέται, χωρίς να φταίει σε τίποτα (ένα μήνα πριν κάτι ηλίθιοι το χαστούκιζαν ανελέητα για να είναι λείο και έρχεσαι μεγάλε και μου κάνεις την επιδερμίδα διαμπερές; why ρε φίλε;).
Αθόρυβο τρυπάνι, ναι ρε! Και να συλληφθεί πάραυτα ο σάτυρος που εφάρμοσε πρώτη φορά τον όρο "ξυπνάω". Οχι κύριε. Δεν ξυπνάω. Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι... Παραλίες, κοκοφοίνικες, ταξίδια στη Χιλή, ξυπόλητη και χωρίς εισιτήριο επιστροφής...
-Sorry ρε φίλε, πόσην ώρα θα το ταράζεις το ρημάδι το τούβλο ακόμη;
-Αλλα δύο μαντάμ έχω να σενιάρω και τζετ.
-Καλώς, βάζω το μαγιό μου και την πέφτω...

Music Makes The World Go Round (and up, and down...)

Λέγαμε τις προάλλες με τον .... και συμφωνούσαμε (το σύνηθες δηλαδή) τι δύναμη έχουν μερικές δι-τρισύλλαβες λέξεις: "Ντο-ρε-μι-φα....".
Καλά, καλά, η μουσική εξελίχθηκε. Αλλά φαντάζομαι πως και οι αρχαίοι με την άρπα το ίδιο θα την έβρισκαν. Ή κάποιοι από αυτούς τουλάχιστον: "Ντλιν, ντλιν... Αριστοφάνη με ευφραίνει ανεπανάληπτα ετούτη η μελωδία". "Είναι ο έρωτας μου για τη Σαπφώ που με ενέπνευσε εσχάτως Κλεισθένιε... Αφού την έπιασα την καριόλα να θωπεύει τη Λυδία...".
Εγώ μια φορά, όσο κι αν εμπνέομαι, μουσική δεν μπορώ να γράψω. Όύτε να ζήσω χωρίς αυτήν από την άλλη.
Το αστείο με το πόσο επηρεάζει πάντως είναι πως μπορεί να σου αλλάζει την ψυχοσύνθεση με ρυθμούς τόσο συχνούς, όσο η μπάρα ανεβοκατεβαίνει στα διόδια τα Σαββατοκύριακα. Ιδίως όταν δε φημίζεσαι και πολύ για τη σταθερότητα των συναισθημάτων σου... Ανισόρροπος μ' άλλα λόγια και βάζω εαυτόν πρώτο στη λίστα για να μην παρεξηγούμαστε.
Και βγαίνεις έξω με μια λιακάδα που θα ζήλευαν και οι κάτοικοι Χαβάης (άσχετο που εσύ βλέπεις την Αττική Οδό συνδυαστικά κι εκείνοι μια παραλία μέχρι που δε φτάνει το μάτι) και σε παίρνουν τα κλάμματα, γιατί ο βλάκας πήγε κι έβαλε το "Sunday, Bloody Sunday". Πάει βρε βλάκα λιακάδα και αιματοχυσία; Πάει, πάει ηλίθια, μην κοιτάς που εσύ αντί για τον ήλιο, κοιτάς αυτό που χάνεται... Δε φταίνε πάντα τα τραγούδια... Φταίει κι αυτό που θες και δεν έχεις...

Καλωσήρθατε...

Το "παρεάκι" μεγάλωσε... Εν αρχήν ήρθαν δυο τύποι με το δοχείο τους... Εντάξει, αναφέρομαι ελάχιστα στον ένα δημιουργό, διατηρώντας τις αποστάσεις που προβλέπουν τα λίγα λεπτά γνωριμίας μας. Τέλοσπαντων...
Μετά ήρθαν δυο άλλοι τύποι... Απάλευτοι... Επί της ευκαιρίας, του καλωσορίσματος δηλαδή, και της εισόδου τους, σκέφτηκα λίγο την έννοια. Και την κατανόησα πλήρως.
Απάλευτοι, όπως απάλευτες είναι κάτι μέρες που όλα πάνε στραβά, αλλά δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Απάλευτοι, όπως απάλευτες είναι κάτι στιγμές που προσπαθείς να εξηγήσεις τα αυτονόητα και ο άλλος δεν τα καταλαβαίνει...
Απάλευτοι, όπως κάτι ώρες που προσπαθείς να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου και να τις διατυπώσεις, μπας και συνέλθεις λίγο (ξελαμπικάρεις το κοινώς λεγόμενο) και το γαμ...., παλιοπ.... τηλέφωνο δε σταματάει να χτυπάει, με αυτό τον καρ..., ενοχλητικό ήχο, που κάνει "τζιζ" στο νευρικό σου σύστημα, όπως το σεσουάρ που πέφτει στην μπανιέρα (τη γεμάτη).
Απάλευτο καλοκαίρι... Απάλευτο εννιάμηνο... Και δεν είναι καν ότι γεννάς, και βρε αδερφέ, κάποτε ξεμπερδεύεις... Απάλευτη η τρέλα... Αλλά έχει και πισίνα...!!!

Υ.Γ. Κάντε το ροντέο...
Υ.Γ.2 Ας πει κάποιος στον τύπο: Το μαγαζί έκλεισε! Ρολά! Εμένα δεν με πιστεύει... Κάθομαι παράξενα πλαγίως...

Μόνο Για (Τέτοιους) Φίλους

Ας με συγχωρέσει ο co-contributor μου, που δεν απέσπασα και το δικό του "ναι", αλλά νομίζω ο (καλός) σκοπός, αγιάζει τα μέσα...

Κάποτε (συγκεκριμένα Πέμπτη, 18 Οκτωβρίου 2001), κάπως έτσι, ξεκίνησε μια ωραία φιλία... Αν μπορείς εσύ να θυμηθείς πως εσυνέβη τούτο, σε (προ)καλώ. Έγώ το μόνο που θυμάμαι είναι πως γέλασα πολύ και πως η ιστορία επαναλαμβάνεται... Με ανεβασμένο επίπεδο και νέους ορίζοντες φυσικά....

AFTOS (04:16:17 PM): Prepei na fygw. Mhn to kaneis pio dyskolo kai gia toys dyo mas. Xereis oti apexthanomai toys apoxairetismoys.
ΑΥΤΗ (04:16:46 PM): Ma agapimene mou.. fevgeis kai i mera svinei,...
ΑΥΤΟΣ (04:16:48 PM): Wp, parasysthika apo thn Lampsh toy Fwskoloy
ΑΥΤΗ (04:17:06 PM): xanontai ola girw mou... den mporw makria sou!
ΑΥΤΗ (04:17:26 PM): mi fevgeieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieis
ΑΥΤΟΣ (04:17:29 PM): Oxi Xoyanita. Tha erthoyn kalyteres meres. Mhn apogohteyesai. O Pamplito tha einai konta soy synexeia
ΑΥΤΟΣ (04:17:56 PM): Tha emfanistei kai pali to oyranio toxo
ΑΥΤΗ (04:18:07 PM): Ma .. i mitera sou.. ekeini den tha me dextei pote Don Karlito
ΑΥΤΟΣ (04:18:11 PM): TITLOI TELOYS
ΑΥΤΟΣ (04:18:27 PM): Deite se ligo sto Instant Message
ΑΥΤΗ (04:18:27 PM): einai to asvisto misos monadiki mou agapi pou mas xwrizei
ΑΥΤΗ (04:18:38 PM): TO BE CONTINUED
ΑΥΤΟΣ (04:18:39 PM): Ti apanthse h Xoyanita ston Doyan Karlo
ΑΥΤΟΣ (04:18:51 PM): Pws thn antimetwpise h Xoyan....
ΑΥΤΗ (04:18:53 PM): Ti sxediazei i adistakti mitera tou Douan Karlito
ΑΥΤΗ (04:19:38 PM): oleeeeeee


ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

(7/12/2004 Anwmalh
7/12/2004 mois??
7/12/2004 FIDI
7/12/2004 KOTA
7/12/2004 Pswnio
7/12/2004 A NAI??
7/12/2004 nai
7/12/2004 MEGALES KOYVENTES NA MHN PETAS
7/12/2004 KOYVENTES POY MPOROYN NA KOSTISOYN RHGMA APLHSIASTO EFOSON DEN KANEIS AMESA PRAXH TON LOGO SOY: "THA TA POYME APO KONTA"
7/12/2004 KATALAVES PALIOVLAXE?
7/12/2004 E oxi
7/12/2004 E oxi!!!
7/12/2004 Mporeis na me peis oti thes
7/12/2004 Alla oxi kai vlaxo
7/12/2004 (tsss! pali se kalo simeio xtipisa!!)
7/12/2004 MWRHMWRHMWRHMWRHMWRHMWRHMWRH... DEN EIMAI VLAXOS. EIMAI ATHINAIOS ! GKAGKAROS!!! PRWTEYOYSIANOS!!!!
7/12/2004 oyst
7/12/2004 MPOYRTZO)

Ααααρρώστια

Από τη μία λες, αν μη τι άλλο, έχει πολλούς πνευματώδεις ανθρώπους τούτη η χώρα.
Από την άλλη, σε πιάνει μια αναρωτησιά... Αν αλληλοσπαραζόμαστε για κάτι που γεννήθηκε από τη διάθεση να κάνεις το κέφι σου, που οδεύει ο πλανήτης (και τα blogs).
Εγώ αηδίασα.

Κάνω την επανάστασή μου (δεν ξέρω ακόμη πως....).

Ακούς εκεί... Ο πιτσιρίκος έκανε τη σάτΥρα ή η σάτΙρα τον πιτσιρίκο...;
Μμμμ........

(Πιθανή) Απάντηση

Θυμάσαι;

Οχι, οχι... Ας μη θυμάσαι... Πας και κοιμάσαι...

Ερώτηση...

...αφελούς εργαζομένου εν μία (όμορφη) νυκτί...
Αλήθεια, τι γίνεται με ένα όμορφο, καλοκαιρινό Σαββατόβραδο, όταν εσύ μπορείς μονάχα να το φαντάζεσαι από την οθόνη του υπολογιστή σου, περνώντας μια ακόμη μέρα/νύχτα στην ματαιότητα του γραφείου σου και προσθέτοντάς το στη λίστα των ανυπόληπτων της ζωής σου;