Καλωσήρθατε...

Το "παρεάκι" μεγάλωσε... Εν αρχήν ήρθαν δυο τύποι με το δοχείο τους... Εντάξει, αναφέρομαι ελάχιστα στον ένα δημιουργό, διατηρώντας τις αποστάσεις που προβλέπουν τα λίγα λεπτά γνωριμίας μας. Τέλοσπαντων...
Μετά ήρθαν δυο άλλοι τύποι... Απάλευτοι... Επί της ευκαιρίας, του καλωσορίσματος δηλαδή, και της εισόδου τους, σκέφτηκα λίγο την έννοια. Και την κατανόησα πλήρως.
Απάλευτοι, όπως απάλευτες είναι κάτι μέρες που όλα πάνε στραβά, αλλά δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Απάλευτοι, όπως απάλευτες είναι κάτι στιγμές που προσπαθείς να εξηγήσεις τα αυτονόητα και ο άλλος δεν τα καταλαβαίνει...
Απάλευτοι, όπως κάτι ώρες που προσπαθείς να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου και να τις διατυπώσεις, μπας και συνέλθεις λίγο (ξελαμπικάρεις το κοινώς λεγόμενο) και το γαμ...., παλιοπ.... τηλέφωνο δε σταματάει να χτυπάει, με αυτό τον καρ..., ενοχλητικό ήχο, που κάνει "τζιζ" στο νευρικό σου σύστημα, όπως το σεσουάρ που πέφτει στην μπανιέρα (τη γεμάτη).
Απάλευτο καλοκαίρι... Απάλευτο εννιάμηνο... Και δεν είναι καν ότι γεννάς, και βρε αδερφέ, κάποτε ξεμπερδεύεις... Απάλευτη η τρέλα... Αλλά έχει και πισίνα...!!!

Υ.Γ. Κάντε το ροντέο...
Υ.Γ.2 Ας πει κάποιος στον τύπο: Το μαγαζί έκλεισε! Ρολά! Εμένα δεν με πιστεύει... Κάθομαι παράξενα πλαγίως...