Music Makes The World Go Round (and up, and down...)

Λέγαμε τις προάλλες με τον .... και συμφωνούσαμε (το σύνηθες δηλαδή) τι δύναμη έχουν μερικές δι-τρισύλλαβες λέξεις: "Ντο-ρε-μι-φα....".
Καλά, καλά, η μουσική εξελίχθηκε. Αλλά φαντάζομαι πως και οι αρχαίοι με την άρπα το ίδιο θα την έβρισκαν. Ή κάποιοι από αυτούς τουλάχιστον: "Ντλιν, ντλιν... Αριστοφάνη με ευφραίνει ανεπανάληπτα ετούτη η μελωδία". "Είναι ο έρωτας μου για τη Σαπφώ που με ενέπνευσε εσχάτως Κλεισθένιε... Αφού την έπιασα την καριόλα να θωπεύει τη Λυδία...".
Εγώ μια φορά, όσο κι αν εμπνέομαι, μουσική δεν μπορώ να γράψω. Όύτε να ζήσω χωρίς αυτήν από την άλλη.
Το αστείο με το πόσο επηρεάζει πάντως είναι πως μπορεί να σου αλλάζει την ψυχοσύνθεση με ρυθμούς τόσο συχνούς, όσο η μπάρα ανεβοκατεβαίνει στα διόδια τα Σαββατοκύριακα. Ιδίως όταν δε φημίζεσαι και πολύ για τη σταθερότητα των συναισθημάτων σου... Ανισόρροπος μ' άλλα λόγια και βάζω εαυτόν πρώτο στη λίστα για να μην παρεξηγούμαστε.
Και βγαίνεις έξω με μια λιακάδα που θα ζήλευαν και οι κάτοικοι Χαβάης (άσχετο που εσύ βλέπεις την Αττική Οδό συνδυαστικά κι εκείνοι μια παραλία μέχρι που δε φτάνει το μάτι) και σε παίρνουν τα κλάμματα, γιατί ο βλάκας πήγε κι έβαλε το "Sunday, Bloody Sunday". Πάει βρε βλάκα λιακάδα και αιματοχυσία; Πάει, πάει ηλίθια, μην κοιτάς που εσύ αντί για τον ήλιο, κοιτάς αυτό που χάνεται... Δε φταίνε πάντα τα τραγούδια... Φταίει κι αυτό που θες και δεν έχεις...