Blogg-O-Therapy (και τρυπανολογία...)

Κάτι πρέπει να γράψω... Κάτι να με ξυπνήσει, κάτι να μου βγάλει τη μιζέρια ενός ακόμη Σαββάτου στο "ονειροφυλάκιο".
Μπαα... Τίποτε δεν κατεβαίνει... Μπορώ βέβαια να αποπειραθώ εκείνο το "δοκίμιο" για τα αθόρυβα τρυπάνια, που υποσχέθηκα στον Averel.
Αλλά για να μην έχει σκεφτεί κανείς ως τώρα να επαναστατήσει επ' αυτού, κάτι πρέπει να παίζει. Τι διάολο, τελευταίο IQ τεστ που έκανα δεν έδειξε και τίποτε το φοβερό.
Οχι, όχι... Επιμένω. Γιατί κανείς δεν το έχει σκεφτεί; Η τεχνολογία-επιστήμη-καλλυντικολογία και λοιπά παπάρια ανακαλύπτουν μαχαίρια επαναφορτιζόμενα, air-condition που σε μουσκεύουν για -και καλά- ευχαρίστηση- (μμμ...), τοστιέρες που κάνουν και φραπέ (siesta υπόσχομαι να σου πάρω μόλις ανόίξεις σπιτικό), αλλά κανείς, μα κανείς, δεν έχει ποτέ ξυπνήσει κατεβάζοντας θεούς και δαίμονες επειδή η διπλανή του αποφάσισε να βάλει air-condition ένα όμορφο Σάββατο στις 8 το πρωί;;;;; Ε, όχι!
Εκτός κι αν είναι θέμα παράδοσης, αν ας πούμε ο οικοδόμος λαμβάνει ως δείγμα ανδρισμού τον ήχο από τούβλα που αγκομαχούν και γίνονται κομμάτια, ή αυτόν του τσιμέντου που τρυπιέται, χωρίς να φταίει σε τίποτα (ένα μήνα πριν κάτι ηλίθιοι το χαστούκιζαν ανελέητα για να είναι λείο και έρχεσαι μεγάλε και μου κάνεις την επιδερμίδα διαμπερές; why ρε φίλε;).
Αθόρυβο τρυπάνι, ναι ρε! Και να συλληφθεί πάραυτα ο σάτυρος που εφάρμοσε πρώτη φορά τον όρο "ξυπνάω". Οχι κύριε. Δεν ξυπνάω. Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι... Παραλίες, κοκοφοίνικες, ταξίδια στη Χιλή, ξυπόλητη και χωρίς εισιτήριο επιστροφής...
-Sorry ρε φίλε, πόσην ώρα θα το ταράζεις το ρημάδι το τούβλο ακόμη;
-Αλλα δύο μαντάμ έχω να σενιάρω και τζετ.
-Καλώς, βάζω το μαγιό μου και την πέφτω...