the boring sessions of the universe

ο πλανήτης είναι στρογγυλός και ο φίλος μου ο ίβαν έφαγε πάλι μάπες από τη χοντρή άσχημη γυναίκα του. αυτό δεν το ξέρω ως αυτόπτης μάρτυρας, αλλά το υπέθεσα όταν έμαθα πως ένας ρωσοπόντιος γομάρης κοπάνησε τρεις σακάτηδες 70άρηδες στη γειτονιά μας. ο ίβαν ήταν ανέκαθεν τσαμπουκάς, ειδικά όταν τις άρπαζε από την τεράστια φώκια που παντρεύτηκε. όταν γνωρίστηκαν εκείνη δούλευε με βίζιτες στην οδησσό και είχε ξανθά μαλλιά και μεγάλα προσόντα, που έγιναν ακόμη μεγαλύτερα, και μεγαλύτερα, ω θεέ μου τεράστια, με το πέρασμα των χρόνων.

κι ο ίβαν τότε ήταν άνθρωπος με φιλοδοξίες και πολλά υποσχόμενος, ένα μεγάλο μυαλό, με μικρό ηθικό, επειδή ποτέ κανείς δεν αναγνώρισε το πρώτο, χρεώθηκε με το δεύτερο και τώρα γαμάει όλο τον κόσμο (με μειωμένες κινητικές ικανότητες), καθώς απαγγέλει ποίηση. το μόνο που θέλω να πω είναι ότι η γη γυρίζει και μαζί και της και οι μαλάκες όλου του κόσμου, βαρέθηκα να διαβάζω σχόλια με ύφος και άποψη και στο crackhitler γράφουν γαμάτα.


cheers

για την Kyrallina...

Χριστέ μου, εσείς οι μπλόγκερς εκεί έξω τρέχετε με ταχύτητα φωτός... Ίσως στα πέντε πράγματα (μου) έπρεπε να αναφέρω πως είμαι εκείνος ο τύπος που πνίγεται σε μια κουταλιά κρασί κι ακόμη δεν έχω βρει ούτε τα μπρατσάκια μου για να βουτήξω στο δικό μου survivor φτιαγμένο στου christofle (γιατί το θέμα είναι να κάνεις το κομμάτι σου, ακόμη και με κουτάλι).
Στου christofle ουδέποτε βέβαια έχω πατήσει, αλλά σκοπεύω να τον βάλω στη λίστα γάμου. Πρώτα αυτόν και μετά ένα μαγαζί με «παρά πέντε», γιατί μπορεί να θέλω να βολευτώ σύντομα, αλλά έχω αυτή την αντίληψη ως προς την ψυχοσύνθεση του δυστυχούς γαμπρού. Θα παντρευτώ σε ύψωμα θέλω να καταλήξω...

αλλά το θέμα μας νομίζω ήταν να αρχίσω πρώτα από κάπου...

το πρόβλημα είναι πως η λέξη τουρίστας δεν με εμπνέει καθόλου. Χάσαμε κάθε ελπίδα να τα βρούμε εγώ και αυτή (η λέξη) από την εποχή που οι άλλοι μπήκαν στο λούβρο να θαυμάσουν το χαμόγελο της μόνα λίζας κι εγώ αγόραζα cd από ένα μαύρο. Τότε δεν είχαμε ακόμη μαύρους στην ελλάδα. Δηλαδή, δεν είχαμε μαύρους επιχειρηματίες. Τώρα εδώ μπορώ να χαρακτηριστώ ρατσίστρια, αλλά τόσα και τόσα με έχουν πει, δεν θα κολλήσουμε εδώ.

Και η λέξη ζουρλομανδύας δεν μου κάθεται καλά. Εννοώ εδώ πως μπορεί να μου στρώνει καλά από την τελευταία φορά που στενέψαμε λίγο τα μανίκια, αλλά η φίλη μου η δήμητρα σιχαίνεται το άσπρο και αναγκάστηκα να τον δώσω στην ενορία.

Για τη λέξη αστυνομία έχω μια-δυο εικόνες που θα μπορούσαν να με εμπνεύσουν. Όπως το τότε που τους φώναξα να μπαγλαρώσουν τον αλβανό (προσπαθώ να πείσω πως δεν είμαι ρατσίστρια μόνο με τους μαύρους) που έπαιρνε μάτι από την ταράτσα και βρέθηκα τρεις ώρες μετά να δίνω εξηγήσεις γιατί είχαν κάψει οι αναρχικοί την κλειδαριά της εισόδου ή την άλλη για εκείνο τον ψηλό άνδρα που προσπαθούσε να με μάθει να μη φοβάμαι τις ακρίδες και για τον γιο του που θέλει ακόμη να του μοιάσει. Αλλά αυτά είναι πολύ προσωπικά για να τα μοιραστώ με εκατοντάδες αναγνώστες.

Ερχομαι και στο κομμωτήριο, αλλά έχω άρνηση κι εδώ, τα σιχαίνομαι τα κομμωτήρια, τα θεωρώ αναγκαίο κακό, είναι το μέρος που πρέπει να πας στολισμένη και κεφάτη, γιατί κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της γνωρίζει τον (άνδρα για να ανέβει πόντους στο γυναικείο κίνημα) κομμωτή με το μικρό του όνομα, αυτός με τη σειρά του γνωρίζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις για τον εκάστοτε έτερον ήμισυ της πελάτριας, πρέπει να συζητήσεις απαραιτήτως για το καινούριο κούρεμα της κοκκίνου και τα τελευταία τρεντς, καθώς κοιτάζεσαι απεγνωσμένα στον καθρέπτη και καταλαβαίνεις ότι, υπό αυτόν το φωτισμό, ακόμη και αν φορούσες τη μάσκα του ζορό όλα τα ντεκαπάζ του κόσμου δεν θα μπορούσαν να διορθώσουν το πρόβλημα.

Με τους παπαράτσι δεν έχω τίποτα. Αν και μεταξύ μας, δε νομίζω ότι αυτοί φάγανε τη νταϊάνα...



υ.γ. αυτό με τις ταινίες θεωρητικά θα έπρεπε να είναι κομμάτι κέικ για ετουλόγου μου... θα έ-πρε-πε...

the things about me

Υπάρχουν πολύ περισσότερα από πέντε πράγματα που το κοινό διψά να μάθει για μένα, όμως θυμάμαι πάντα τότε που ορκίστηκα στην κυρά της λίμνης πως αυτά θα ήταν τα 182.438 μικρά μυστικά μας, καθώς έφευγα από το φιστικοβουτυρένιο δάσος, καβάλα στο ζαχαροκάλαμό μου.

Ως δείγμα ευγένειας και μόνο για την πρόσκληση που εξέλαβα από μια μπλόγκερ που εκτιμώ (είναι μία από τους 10 που με έχει ξεχάσει στα link της) απλά θα θελα να αναφέρω τα δικά μου πέντε μυστικά, που άλλαξαν μια για πάντα την αφελή κι αθώα φύση μου.

Την ημέρα που γεννήθηκα η μουσική βιομηχανία ξεσάλωσε, βγάζοντας στον αέρα το «Frank Sinatra Show». Ο Φρανκ καλωσόρισε τον ερχομό μου στον πλανήτη τραγουδώντας το «singing in the rain», καθώς εκατοντάδες ώριμες νοικοκυρές ξεχύθηκαν στους δρόμους κραδαίνοντας γιγάντιες ομπρέλες. Ηταν τότε που όλοι κατάλαβαν πως δεν επρόκειτο καθόλου για μια τυχαία γέννηση. Με τα δυο μου μάτια ακέραια και μπιρμπιλωτά ακόμη, ήταν ολοφάνερο πως ήμουν μια χαρισματική ύπαρξη από τότε και για πάντα. Εγώ έβριζα (1).

Εχω υψοφοβία (2).

Χρόνια αργότερα, η ίδια μέρα σημαδεύει ιστορικά την 7η τέχνη καθώς η, Νο1 στη λίστα αγαπημένων πλειάδας καλλιτεχνών και κριτικών θέατρου, κωμωδία «Andrea Roufa to Avgo Sou» κυκλοφορεί ελεύθερη - και παραμένει ως σήμερα ασύλληπτη. Η αγνώστων γενικώς στοιχείων αριστουργηματική παράσταση εικάζεται ότι εξυμνούσε την αέναη διαμάχη των «πράσινων» σοσιαλιστών και ψιλικατζίδων, σε μία από τις πλέον μνημειώδεις εμφανίσεις ενός πολυτάλαντου καστ (ενδεικτικά: Βασίλης Τσιβιλίκας, , Τέτα Ντούζου και στα πρώτα του, δειλά, μα τόσο μεστά, βήματα ο Μάρκος Σεφερλής). Εγώ κοιμόμουν (3).

Δυσκολεύομαι πολύ να προφέρω τη λέξη world, αλλά μια μέρα θα 'ναι δικός μου ο καριόλης. (4).

Την ώρα που η έμπνευσή μου χόρευε αχόρταγα πάνω στο ηλεκτρονικό χαρτί, ήρθε η μερίδα με το μπιφτέκι να κόψει άδοξα τη φαντασίωση και να δείξει τον δρόμο προς την ολοκλήρωση της απόλυτης ηδονής. Εγώ το έφαγα (5).